ดั่งรักบันดาล – บทที่450 กลับคำพูด

หร่วนซือซือขมวดคิ้วและในใจของเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ

อวี้มีเดียเป็นบริษัทที่อวี้กู้เป่ยเพิ่งจดทะเบียนเมื่อไม่นานมานี้ ตั้งแต่การเลือกสถานที่ไปจนถึงการจัดหางาน อวี้กู้เป่ยมีรายละเอียดที่สูงมากในทุกขั้นตอนการสรรหาคนที่มีการประโคมข่าวอย่างมากและยังได้ลงทุนเงินจำนวนมาก

อวี้กู้เป่ยที่นั่นไม่ตอบสนองต่อหลินหนิงและพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “หลินหนิง คุณไม่มาเหรอ?”

หลินหนิงกระชับและเดินไปทันที

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ และไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรีบตามไปหยุดหลินหนิง มองไปที่ อวี้กู้เป่ยและถามว่า “คุณอวี้ หลินหนิงและพวกเราได้เซ็นสัญญาแล้วตอนนี้ เธอเป็นนักแสดงของเราเธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปจนกว่าจะสิ้นสุดการถ่ายทำ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด อวี้กู้เป่ยก็งอมุมริมฝีปากของเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา “ฉันไม่รู้ว่าคุณหร่วน มีคุณสมบัติอะไรที่จะรักษาเธอไว้ได้?”

ลำคอของ หร่วนซือซือแน่นขึ้น สมองของเขาทำงานอย่างรวดเร็วและเขากำลังจะหาข้อแก้ตัวใครจะรู้ว่ารถสีดำสองคันขับขึ้นมาและจอดตรงที่ด้านหน้า ด้านหลัง โดยมีรถRVคั่นไว้ตรงกลาง

ประตูถูกผลักเปิดชายหน้าเย็นลงจากรถและเดินไปทางด้านนี้ด้วยขายาวเขาสวมชุดสูทสีดำด้วยความรู้สึกยับยั้งชั่งใจและการกดขี่สุดลูกหูลูกตา

ในเวลาเดียวกัน ตู้เยี่ยเดินลงมาพร้อมกับผู้ใต้บังคับบัญชาสองสามคนในชุดสูทตามด้วยอวี้อี่มั่วและกลุ่มคนเดินไปทางด้านนี้ด้วยแรงผลักดันที่ยิ่งใหญ่

อวี้อี่มั่วก้าวไปข้างหน้าโดยไม่สนใจชายบนรถเข็นโดยอัตโนมัติเดินตรงไปตรงหน้า หร่วนซือซือและหลินหนิงแล้วถามอย่างเงียบ ๆ ว่า “มีอะไรเหรอ?”

ชายผู้นั้นลงมาจากท้องฟ้าราวกับเทพเจ้าซึ่งทำให้หร่วนซือซือที่รู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที เธอหายใจเข้าลึก ๆ ความรู้สึกอบอุ่นปรากฏขึ้นในใจของเธอและพูดเบา ๆ ว่า “ประธานอวี้ มาในทันใด และบอกว่าหลินหนิง เป็นศิลปินภายใต้ร่มธงของเขา เขาต้องการพาเธอไป แต่ หลินหนิงได้เซ็นสัญญากับเราก่อน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ใบหน้าของอวี้อี่มั่วก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงและเธอหันไปหาอวี้กู้เป่ยที่นั่งอยู่บนรถเข็นและไม่พูดอะไร

อวี้กู้เป่ยยิ้มที่มุมปากยกมือขึ้นโบกและคนข้างๆเขาก็ยื่นเอกสารและส่งให้อวี้อี่มั่ว

หร่วนซือซือยังสามารถเห็นตัวอักษรขนาดใหญ่บนหน้าปกของเอกสาร มันเป็นสัญญา

เธอเหลือบมองไปที่อวี้อี่มั่วที่ไม่ได้ตั้งใจที่จะยื่นมือออกไปและรีบยื่นมือออกไป รับสัญญา เธอหันไปยังสถานที่ที่มีลายเซ็นสุดท้ายนั่นคือลายเซ็นของหลินหนิงและลายมือสีแดง

เธอหันไปมองหลินหนิงและถามว่า “นี่คุณเซ็นสัญญากับพวกเขาเหรอ?”

หลินหนิงพยักหน้า“ ใช่ หลังจากเซ็นสัญญาแล้วฉันไม่ได้มีการแจ้งล่วงหน้าใด ๆ หลังจากนั้นผู้ช่วยของคุณเจียงก็ขอให้ฉันมาที่นี่เพื่อลองแสดงเขาบอกว่าการทำหนังสั้นจะช่วยเติมเต็มช่องว่างฉันก็เลยมา”

เมื่อหร่วนซือซือได้ยินคำนั้น เขาก็เข้าใจพลิกดูเอกสารเรียกดูสนธิสัญญาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองอวี้กู้เป่ย “ประธานอวี้ ไม่มีข้อกำหนดที่จะป้องกันไม่ให้ศิลปินได้รับการแจ้งจากภายนอกและตอนนี้หลินหนิงอยู่ในช่วงว่าง ไม่น่ามีปัญหาใช่มั้ย?”

อวี้กู้เป่ยหัวเราะเบา ๆ “ใครบอกว่าเธออยู่ในช่วงเวลาว่าง มีละครเรื่องหนึ่งที่ฉันแต่งตั้งให้เธอเป็นนางเอกและพฤติกรรมในปัจจุบันของเธอเป็นของการเล่นโรล”

โดยไม่รอให้หร่วนซือซือพูด หลินหนิงข้างๆเขาก็ประหลาดใจ“ นางเอกหรอ มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?”

ตั้งแต่เธอเซ็นสัญญากับสื่อของอวี้ เธอก็มีความโปร่งใสมาโดยตลอดไม่ต้องพูดถึงนางเอกและเธอก็ไม่ได้รับบทสนับสนุนด้วยซ้ำ

อวี้กู้เป่ยไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าและพูดแยกกันว่า “ฉันทำมันเป็นการส่วนตัว เมื่อเช้านี้คุณรู้หรือไม่?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดทุกคนก็ประหลาดใจเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าอวี้กู้เป่ยจงใจยั่วยุ เพราะหลินหนิงมาถ่ายทำหนังสั้นเพื่อสาธารณประโยชน์ภายใต้กลุ่มอวี้ ดังนั้นเขาจึงให้เธอเล่น ทำให้หลินหนิงทำได้ยากขึ้น เพื่อดึงดูดผู้คนไปด้วย ละเลงมันด้วยมือของอวี้

หร่วนซือซือรู้สึกรำคาญเล็กน้อย“ คุณอวี้ คุณไม่ควรจะทำแบบนี้ใช่มั้ย?”

อวี้กู้เป่ยหัวเราะเบา ๆ และพูดโดยไม่อายว่า “ความยุติธรรมทางจริยธรรม ความยุติธรรมทางศีลธรรมคืออะไร เธอเป็นศิลปินภายใต้ร่มธงของฉัน ฉันจะให้เธอแสดงเมื่อไหร่ มันก็แค่ประโยคเดียว ฉันต้องรายงานต่ออสี้กรุ๊ปหรอ?”

คำสองสามคำไม่เป็นที่พอใจ แต่หร่วนซือซือที่ถูกบล็อกไม่สามารถพูดได้

ผิวของอวี้อี่มั่วมืดลงไปมาก เขามองเขาด้วยสายตาเย็นชาและพูดอย่างเย็นชา“ งั้นคุณทำตามจุดประสงค์ งั้นเหรอ?”

อวี้กู้เป่ยพูดอย่างใจเย็นว่า “อวี้กรุ๊ป ปล้นศิลปินของฉัน ไม่จำเป็นมันเป็นแค่ศิลปิน ถ้าคุณบอกฉันดีๆฉันอาจจะเห็นด้วย แต่ตอนนี้ฉันต้องการบังคับให้ศิลปินของฉันจัดการแสดง ฉันไม่เห็นด้วยโดยธรรมชาติ”

เห็นได้ชัดว่าเขาบังคับหลินหนิง แต่สุดท้ายเขาก็บอกว่าพวกเขาบังคับหลินหนิง ฉันต้องบอกว่าเขาเก่งในการย้อนกลับคำพูด

“ฉันต้องการ เอาคนออกไป ถ้าอวี้กรุ๊ป ปฏิเสธฉันก็ไม่เอามันยากดีกว่าที่จะให้ทุกคนแสดงความคิดเห็น”

ในขณะที่เขาพูดเขาโบกมือและทันใดนั้นผู้สื่อข่าวสองคนที่ถือกล้องก็ออกจาก RV และถ่ายภาพด้วย “คลิก”

หร่วนซือซือผงะไปชั่วขณะและเห็นได้ชัดว่าไม่คาดคิดว่าอวี้กู้เป่ยจะออกมาเช่นนี้

หากนักข่าวถ่ายภาพและสื่อเกินจริงโดยมีเหตุจูงใจแอบแฝง ฉันเกรงว่าข่าวลือทางออนไลน์จะเป็นอันตรายต่อกลุ่มบริษัทอวี้มากยิ่งขึ้น

อวี้อี่มั่วสามารถมองเห็นความคิดของเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาของเขาจมลงและผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างๆเขารับคำสั่งทันทีและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปราบนักข่าวทั้งสอง

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เริ่มตึงเครียดดาบก็ตึงเครียดและใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว

อวี้อี่มั่วก้าวไปข้างหน้าและมองไปที่อวี้กู้เป่ยด้วยสายตาที่เย็นชา ออร่ารอบตัวเขานั้นเย็นชา“ ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้”

“ผู้คน ถ้าคุณต้องการ คุณก็แค่จ่ายคืน”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันไปมองหลินหนิง

หลินหนิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งโดยรู้ว่าถ้ามันไม่ผ่านไปบรรยากาศก็จะจบลงยากขึ้น เธอมองไปที่หร่วนซือซือและเดินไป

รอยยิ้มของผู้ชนะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอวี้กู้เป่ย เขาหันศีรษะเล็กน้อย ซ่าวจั๋วที่อยู่ข้างหลังเขาเข้าใจในทันทีและผลักรถเข็นของเขาออกไป

เจ้าหน้าที่ทุกคนรวมทั้งอวี้อี่มั่ว หร่วนซือซือ และผู้กำกับกาว เฝ้าดูพวกเขาจากไป แต่ไม่สามารถพูดได้

ขณะที่รถ RV ออกไป บรรยากาศที่นี่แย่มาก

ครั้งนี้ต่อหน้าโลกภายนอก อวี้อี่มั่วถือว่าแพ้อวี้กู้เป่ย ครั้งนี้การล้มลงคือการตบหน้าเขาอย่างรุนแรงต่อหน้าคนในเจียงโจว

เขาจะไม่โกรธได้อย่างไร?

ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนรูปสลัก ในที่สุดเขาก็หันกลับมาดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเย็นชากวาดมองไปทั่วฝูงชนและในที่สุดก็มองไปที่ผู้กำกับกาวและหร่วนซือซือ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ผู้กำกับสองคนมากับฉัน”

ทิ้งประโยคนี้ไว้เขาก้าวตรงไปข้างหน้า หร่วนซือซือและผู้กำกับกาวมองหน้ากันและก้าวไปข้างหน้า

บรรยากาศหดหู่เล็กน้อยและเมื่อเขาเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแยกต่างหากถัดจากเขา อวี้อี่มั่วนั่งตรงหน้าโซฟาเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “นั่งลง”

อวี้อี่มั่วพูดแบบนี้ หร่วนซือซือและผู้กำกับกาวเป็นเรื่องยากที่จะพูด พวกเขาเดินไปหาอวี้อี่มั่วและนั่งลง

“ใครเลือกหลินหนิงคนนั้น?”

เมื่อพูดถึงหลินหนิง หัวใจของหร่วนซือซือก็แน่นขึ้นไม่รู้จะพูดอะไร

ในเวลานี้มีบางอย่างเกิดขึ้นกับหลินหนิง อวี้กู้เป่ยแทงอวี้อี่มั่วเหมือนมีด โดยธรรมชาติแล้วเขาไม่สามารถกลืนมันได้

เธอหายใจเข้าลึก ๆ กัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันเลือกมา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้อี่มั่วก็ขมวดคิ้วแน่นและหลังจากหยุดชั่วครู่เขาก็พูดอย่างเย็นชา “คุณเลือกมาจากไหน?”

หลินหนิงเป็นไปได้มากว่าอวี้กู้เป่ยจงใจจัดมีด แต่เขาไม่คาดคิดให้พวกเขาสัมผัสมัน

แต่ตอนนี้ที่น่าสงสัยที่สุดคือคนที่คัดเลือกหลินหนิงเข้ามา