ดวงตาของอวี้อี่มั่วจมลง และความวิตกกังวลเล็กน้อยฉายไปทั่วใบหน้าของเขา เขารีบก้าวไปตามทันและพูดอย่างเย็นชาว่า “หร่วนซือซือ เราสัญญากันแล้ว ถ้าคุณบอกว่าไม่ต้องการยิง คุณจะไม่ยิง มันไม่เข้าท่า”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ “ฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้คุณ”
อวี้อี่มั่วเดินไปข้างหน้าเธอสามก้าวและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่ต้องการให้มีการชำระค่าเสียหาย”
หร่วนซือซือกำหมัดแน่น และกัดฟันอย่างโมโห “ ถ้าอย่างนั้นคุณอยากทำอะไร!”
เมื่อมองไปที่ดวงตาของผู้หญิงที่สว่างไสวราวกับแสงไฟสีส้มเล็กๆ คอของอวี้อี่มั่วก็เกร็งขึ้นและเขาก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ฉันต้องการให้คุณอยู่ต่อ”
ห้าปีที่ผ่านมา เขาประสบกับความสูญเสีย และเขาคุ้นเคยกับความรู้สึกนั้นตอนนี้เขาไม่ต้องการสัมผัสมันอีกแล้ว
หร่วนซือซือสะดุ้ง สองวินาทีต่อมาเธออดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “อวี้อี่มั่วคุณเป็นโรคทางสมองหรือเปล่า คุณต้องการให้ฉันอยู่ต่อไปในฐานะอะไร คุณลืมไปแล้วว่าคุณมีครอบครัวและคนรัก ?”
อวี้อี่มั่วหายใจเข้าลึกๆ หัวใจของเขาตึงเครียดและโพล่งออกมา “เย่หว่านเอ๋อและฉันอยู่ในนามของสามีภรรยา และไม่มีความจริงในสามีและภรรยา”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สมองของหร่วนซือซือก็ว่างเปล่าในขณะนั้น
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็ค่อยๆรู้สึกโล่งใจ
จะเป็นไปได้อย่างไร?
เธอกับซ่งอวิ้นอันเป็นสามีภรรยากันจริงๆ แต่อวี้อี่มั่วและเย่หว่านเอ๋อจะเป็นอย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นเขายังปกป้องเย่หว่านเอ๋อได้ขนาดนี้เขาจะเป็นอย่างไร
ทันใดนั้นไหล่ของเธอก็อุ่นขึ้น และอวี้อี่มั่วก็จับไหล่ของเธอยืดตัวของเธอให้ตรง และขอให้เธอมองเขา “หร่วนซือซือ คุณมีฉันอยู่ในใจใช่ไหม?”
คำพูดเหมือนลำแสงไฟฟ้าทำให้หร่วนซือซือรู้สึกมึนงง และไม่สามารถพูดได้ชั่วขณะ
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ฟื้นคืนสติ ผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัวส่ายหัวแล้วพูดว่า “เปล่า คุณคิดมากเกินไปแล้ว!”
ขณะที่เธอพูด เธอถอยหลังสองก้าวติดต่อกันหันกลับมา และกำลังจะหนี แต่เธอได้ยินเสียงของอวี้อี่มั่วจากด้านข้าง ก่อนที่เธอจะก้าวเดิน “แล้วนี่มันอะไรกัน!”
เธอหันหน้ากลับอย่างกะทันหัน และใบหน้าของเธอก็ซีดทันทีเมื่อเธอเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเขา
เป็นที่คั่นหนังสือที่เธอทำขึ้นเองซึ่งมักจะใช้ในบทประพันธ์การปักนั้น ปักด้วยตัวเธอเองและมีคำว่า “มั่ว” อยู่บนนั้น นั่นคือชื่อของอวี้อี่มั่ว!
ตอนที่เธออยู่ในสหรัฐอเมริกา เธอมักจะนึกถึงเขาทั้งกลางวันและกลางคืน เมื่อเธอทำงานหนักและเมื่อเธอเบื่อ เธอก็จะทำที่คั่นหนังสือแฮนด์เมดดังกล่าวคำว่า “เงียบ” ถูกปักในตอนนั้น
ต่อมาเธอเริ่มคุ้นเคยกับการใช้บุ๊กมาร์กนี้ และเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนมันโดยไม่คาดคิดอวี้อี่มั่วเห็นมัน!
“คุณมาจากไหน?”
“ฉันไปหาทีมงานและผู้กำกับกาวก็เก็บของทั้งหมดของคุณลงกล่องฉันเห็นมันโดยบังเอิญ”
อวี้อี่มั่วก้าวไปข้างหน้าโดยจับที่คั่นไว้ ระหว่างนิ้วเรียวของเขาและดวงตาของเขาก็สบเข้ากับร่างของเธอ “หร่วนซือซืออย่าบอกว่านี่ไม่ใช่ของคุณ?”
ทันใดนั้นผิวของหร่วนซือซือก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอเอื้อมมือออกไปด้วยความโกรธพยายามดึงที่คั่นหนังสือกลับคืนมา
นั่นคือความเห็นแก่ตัวของเธอ ความลับที่เธอต้องการปกปิด แต่ตอนนี้เขาไม่คาดคิดว่ามันจะถูกค้นพบ!
อวี้อี่มั่วยกมือขึ้นเล็กน้อย หลีกเลี่ยงมือของเธอเบาๆ “หร่วนซือซืออยู่ก่อน”
เขายังมีเรื่องที่จะพูดกับเธอ และมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เกี่ยวข้องกับเธอ ดังนั้นเธอจึงไปไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในเวลานี้
หลังจากพยายามหลายครั้งโดยไม่ได้ฉวยที่คั่นไว้ในมือ ร่างของหร่วนซือซือก็สั่นเล็กน้อย และเมื่อเธอได้ยินคำพูดของชายคนนั้น เธอก็ขมวดคิ้วยืนเขย่งเท้าและยื่นมือออกไปอีกครั้ง
โดยไม่คาดคิดเธอลื่นล้มทั้งร่างของเธอตกลงไปด้านข้าง เธอกำลังจะตกลงไปในโคลนทันใดนั้นเอวของเธอก็ตึง และถูกดึงกลับด้วยแรงและตกลงไปในบริเวณกว้างโดย โอบกอด
เธอเพียงแค่ยืนนิ่ง และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นดวงตาที่มืดมนของชายคนนั้น หัวใจของเธอแน่นขึ้น และหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น
อวี้อี่มั่วหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาของเขารู้สึกอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย “อยู่ก่อน”
ในชั่วขณะหนึ่งหร่วนซือซือลังเล แต่เมื่อเธอนึกถึงอุบัติเหตุทางรถยนต์ของอันอัน เธอก็มีสติทันทีดวงตาของเธอจมลง และเธอก็เย็นชา “อวี้มั่วมันน่าสนใจที่จะโกหกหรือไม่?”
ถ้าอย่างที่เขาพูด เขากับเย่หว่านเอ๋อเป็นเพียงคู่รักผิวเผินเขาจะปกปิดความผิดของเธอได้อย่างไร?
ปากคนหลอกผี! เธอไม่ควรเชื่อเขาตั้งแต่แรก!
อวี้อี่มั่วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ฉันไม่เคยโกหกคุณ”
หร่วนซือซือโกรธมากขึ้น เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เธอพยายามผลักเขาออกไป แต่แขนของชายคนนั้นโอบรอบเอวของเธอไว้แน่นราวกับกำแพง
หร่วนซือซือขมวดคิ้ว “ปล่อยฉัน!”
อวี้อี่มั่วพูดทีละคำว่า “คุณสัญญากับฉันก่อน”
เธอกัดฟันพูดว่า “ฉันอยู่ไม่ได้! ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่เพื่อเธอ!”
อวี้อี่มั่วลดสายตาลง และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อย”
คราวนี้ แม้ว่าเธอจะถูกดุว่าเป็นคนพาล แต่เขาก็ไม่สามารถปล่อยเธอไปได้
“คุณ”
ร่างกายของหร่วนซือซือกำลังสั่นสะท้าน และเขาไม่สามารถผลักเขาออกไปได้ เธอไม่สามารถพูดถึงเขาได้ เธอมองลงไปเห็นแขนของชายคนนั้นอยู่ใกล้มือ ทันใดนั้นสมองของเธอก็ร้อนขึ้นและเธอก็อ้าปากจะกัด
ในขณะนี้เธอเสียสมาธิ แต่เธอรู้สึกได้ชัดว่าร่างกายของชายคนนั้นแข็งทื่อและมือที่จับเธอไว้แน่นขึ้นอีกครั้ง
เธอปล่อยวาง เมื่อเห็นรอยฟันสองแถวชัดเจนบนแขนของชายคนนั้น ความคับแค้นใจก็ปรากฏขึ้น ในใจของเธอและน้ำตาก็ร่วงหล่น
อวี้อี่มั่วเป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำให้เธอหมดหนทาง!
ในที่สุดเธอก็หายใจเข้าลึกๆ และผ่อนคลาย “ฉันสัญญากับคุณ”
ถึงตอนนี้เธอดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าเธอไม่ปล่อยฉันกลัวว่าอวี้อี่มั่วจะจับเธอไว้ไม่ปล่อย
สัญญากับเขาก่อน แล้วเขาจะส่งใครมาตรวจตราเธอทุกการเคลื่อนไหวตลอด 24 ชั่วโมงไม่ได้
อวี้อี่มั่วได้ยินเสียงมองลงไปที่เธอ และพูดเหมือนเตือนว่า “หร่วนซือซืออย่าโกหกฉัน มิฉะนั้นคุณจะต้องเสี่ยงเอง”
หร่วนซือซือพยักหน้า “โอเคฉันสัญญากับคุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นชายคนนั้นก็ปล่อยไป
หร่วนซือซือถอนหายใจ เป็นความลับและพูดด้วยเสียงต่ำ “ช่วงนี้นี้ฉันจะอยู่เคียงข้างอันอัน ฉันจะฝากหนังสั้นไว้ให้ผู้กำกับกาว แล้วเขาก็จัดการได้คนเดียว”
หลังจากพูดโดยไม่รอให้อวี้พูดอย่างเงียบๆ เธอก็ก้าวถอยหลังไปสองก้าว ทำตัวเหินห่างจากเขาและพูดทีละคำว่า “ฉันจะกลับก่อน”
หลังจากพูดจบเธอก็รีบหันกลับ และวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่เดินไปข้างหน้า เธอมักจะรู้สึกได้ถึงลำแสงที่จ้องมองมาที่เธอ ในที่สุดเธอก็เดินเข้าไปในแผนกผู้ป่วยใน เลี้ยวสองสามรอบแล้วรีบเข้าไปในห้องน้ำของผู้หญิง นี่คือการถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
ก่อนอื่นหลอกอวี้อี่มั่วไปในอดีต และถ้าเธอจะอยู่ต่อไปในอนาคตเขาจะไม่นับว่าเธอจะไปหรือไม่
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น และเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างประหม่า เมื่อเห็นว่าเป็นสายของคุณนายหลิวจึงกดปุ่มรับสายโดยตรง
“แม่”
คุณนายหลิวได้ยินเสียงที่เป็นห่วง “ซือซือ ซาซามีไข้ โปรดกลับมาวันนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวใจของหร่วนซือซือก็เบิกบานขึ้นทันที
เห็นได้ชัดว่า เมื่อตอนเช้าเธอเห็นซาซาเธอยังสบายดีทำไมจู่ๆเธอถึงมีไข้
หร่วนซือซือไม่กล้าที่จะรอช้า เธอตอบทันทีและขับรถกลับบ้าน เธอเดินไปที่ประตูห้องนอนของเด็กๆ แล้วคุณนายหลิวก็ออกมาพร้อมกับถ้วยในมือของเธอ
“แม่ ซาซา เป็นยังไงบ้าง ทำไมไม่ไปโรงพยาบาล”
“ต้องรีบไปโรงพยาบาลทันที ซึ่งไม่ดีต่อเด็กๆ ! ฉันโทรไปหาหมอประจำตระกูล และสั่งยาแก้ไข้ให้เธอ”
เมื่อเธอได้ยินว่าซาซากินยาแล้วอารมณ์ที่เป็นห่วงของหร่วนซือซือก็โล่งใจ “งั้นฉันจะเข้าไปหาเธอเอง”
เธอเพิ่งเดินเข้ามา และเดินเข้าไปใครจะรู้ว่าคุณนายหลิวยื่นมือออกมา แขนที่จับคางเธออยู่ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ซือซืออย่าเข้าไปก่อน ฉันมีอะไร ถามคุณ”
“เกิดอะไรขึ้น?”
คุณนายหลิวพูดอย่างงงๆว่า “เมื่อกี้ฉันได้ยินซาซาพูดถึงลุงสุดหล่อ ลุงสุดหล่อคือใคร รู้ไหม?”
