อวี้อี่มั่วดูเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “แค่สงสัย?” คิดไม่ถึงเลย
“ฉันแค่อยากจะชี้แจงบางสิ่งบางอย่าง ไฟล์ของกล้องวงจรปิดบาร์ในวันนั้นให้คัดลอกมาให้ฉัน”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงหยิบแฟลชไดรฟ์USB สีเงินออกมาแล้ววางไว้บนเดสก์ท็อป
ทันใดนั้นใบหน้าของซูอวี้เฉิงก็จมลงและเขาก็ขมวดคิ้ว “คุณอวี้ คุณหมายถึงอะไรเป็นไปได้ไหมที่คุณคิดว่าฉันผูกเธอ?
อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นมองตรงมาที่เขาและพูดอย่างเคร่งขรึม “ฉันบอกว่าฉันแค่อยากจะชัดเจนเกี่ยวกับบางสิ่งที่อธิบายไม่ได้”
ซูอวี้เฉิงขมวดคิ้วและสบกับดวงตาสีเข้มของเขา อารมณ์ในดวงตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและหมองคล้ำและไม่ชัดเจน
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ขยับริมฝีปากและถามว่า “คุณต้องการพิสูจน์อะไร?”
การแสดงออกของอวี้อี่มั่วยังคงไม่เปลี่ยนแปลงและเขาพูดทีละคำว่า “มันพิสูจน์ได้ว่าคุณไม่ใช่คนที่ลักพาตัวหร่วนซือซือในวันนั้น”
ปฏิกิริยาของซูอวี้เฉิงทำให้เขายืนยันการคาดเดาบางอย่างในใจอย่างสุดลูกหูลูกตา
ทันทีที่เขาพูดจบใบหน้าของก็มืดมนเล็กน้อย “คุณอวี้ ฉันคิดว่าคุณหน้ามืดเพราะผู้หญิงคนนั้น!”
อวี้อี่มั่วขัดจังหวะเขาเสียงของเขาแหลมขึ้นมาก “ซูอวี้เฉิงคนที่คุณไม่ควรโกหกคือฉัน”
แม้ว่าซูอวี้เฉิงจะไร้กังวลมากในวันทั่วๆไป ตราบเท่าที่เขาสัญญาว่าจะทำสิ่งต่างๆเขาก็จะทำมันอย่างแน่นอน เดิมทีเขาขอให้เขาส่งคนไปปกป้องหร่วนซือซือ แต่หร่วนซือซือก็ยังหายตัวไป เขาบอกว่าเขาให้ ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาพักร้อนในวันนั้น แต่ซูอวี้เฉิงผู้นี้จะไม่มีวันทำผิดพลาดในระดับต่ำเช่นนี้!
นอกจากนี้การ์ดที่มีพื้นผิวที่แตกต่างจากก่อนหน้านี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าคนที่ลักพาตัวหร่วนซือซือในครั้งนี้ไม่ใช่หลัวจิ๋วเยี่ยแต่เป็นคนอีกกลุ่มหนึ่ง
ในที่สุดเขาก็ขอให้ผู้คนตรวจสอบเบาะแสของซูอวี้เฉิงและคนของเขาในวันนั้น ทุกคนมีข้อแก้ตัวที่สมบูรณ์แบบและรายละเอียดทั้งหมดได้รับการจัดการอย่างสมบูรณ์แบบและนี่คือประเด็นที่น่าสงสัยที่สุด
ในที่สุดเขาก็ขอให้ซูอวี้เฉิงตรวจสอบในบาร์ในวันนั้น ซูอวี้เฉิงปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือ และยืนยันการคาดเดาของเขาอย่างช้าๆ
ทั้งสองคนมองหน้ากันและเผชิญหน้ากันหลังจากนั้นไม่นาน อวี้อี่มั่วก็มองออกไปและพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “ถ้าฉันเดาถูก คุณวางแผนไว้นานแล้ว คุณมาที่บาร์โดยมีจุดประสงค์ว่าเช้าแล้วปล่อยให้ตัวเองถูกจับได้ กล้องวงจรปิดนอกจับภาพได้แล้วออกจากประตูด้านข้างของบาร์แล้วรีบวิ่งกลับออกไปจากบาร์ให้กล้องวงจรปิดจับภาพคุณอีกครั้ง “
ในขณะที่เขาพูดเขาลุกขึ้นยืนมองสภาพแวดล้อมและในที่สุดก็เดินไปที่ภาพจิตรกรรมฝาผนังภายในห้องเก็บไวน์ เขายกมือขึ้นและโก่งกำแพง เสียงนั้นว่างเปล่าอย่างเห็นได้ชัดเขาคลำไปรอบๆและในที่สุดก็พบว่ามันอยู่ข้างๆเขา ปุ่มยกที่ไม่เด่นมาก
เมื่อกดลงไปกำแพงก็ดังขึ้นและเมื่อมันเปิดออก ประตูลับก็นำไปสู่อีกด้านหนึ่งของบาร์
แน่นอนว่าเขาเดาถูกแน่นอน มีประตูลับที่นำไปสู่ด้านนอกในบาร์ก่อนที่ซูอวี้เฉิงจะเข้ามา เขาได้คิดเกี่ยวกับโครงสร้างของบาร์แล้วและในที่สุดก็เดาได้ว่าประตูลับต้องอยู่ในไวน์นี้ห้องใต้ดิน
เขาค่อยๆหันกลับมาและเงยหน้าขึ้นมองซูอวี้เฉิง
ดวงตาของซูอวี้เฉิงมืดลงและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดอย่างเย็นชา “เนื่องจากคุณเดาได้แล้วทำไมต้องมาขอให้ฉันตรวจสอบด้วย”
อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วจ้องมองอย่างรุนแรงและมองไปที่ซูอวี้เฉิง “ทำไมถึงทำเช่นนี้?”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ซูอวี้เฉิงลุกขึ้นยืนและพูดอย่างเย็นชา “เพราะฉันไม่อยากเห็นคุณทำลายเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เหล่าฝานจะปล่อยให้คุณออกจากองค์กร ผ่านมาห้าปีแล้ว เป็นเพราะเขาที่ทำให้คุณทำผิดมาหลายครั้งแล้ว คุณยังไม่รู้เหรอ?!”
“นั่นเป็นธุระของฉัน!” อวี้อี่มั่วเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับสูดลมหายใจเย็นๆ “ซูอวี้เฉิงฉันถือว่าคุณเป็นพี่ชายมาตลอด! ในฐานะคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด!”
เขาไม่เคยปิดบังทุกอย่างจากเขา แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะทำสิ่งนี้!
ซูอวี้เฉิงขมวดคิ้วและพูดเสียงดังว่า “ทำไมฉันจะไม่ปฏิบัติกับคุณเหมือนพี่ชาย! ดังนั้นฉันจะดูคุณตกอยู่ในนั้นไม่ได้หรือดูผู้หญิงคนนั้นทำร้ายคุณ!”
อวี้อี่มั่วโกรธมากดวงตาของเขาระเบิดออกมาเป็นแสงเย็น เหยียดมือออกอย่างโกรธจัดและคว้าคอของซูอวี้เฉิง “งั้นคุณลักพาตัวเธอไปและทำร้ายผู้หญิง! คุณให้ยาของเธอ!”
ซูอวี้เฉิงยื่นมือออกไปจับข้อมืออวี้อี่มั่วและพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอเป็นคนที่รับโทษ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาของอวี้อี่มั่วก็เปล่งประกายด้วยแสงเย็น เขาขมวดคิ้วและหัวใจของเขาก็ขุ่นมัวและหดหู่ “ถ้าคุณบอกให้องค์กรรู้เรื่องเหล่านี้ ฉันเกรงว่าคุณจะไม่สามารถปกป้องตัวเองได้”
ซูอวี้เฉิงหัวเราะเยาะ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแสงเย็น “งั้นคุณต้องการรายงานฉันไหม?”
อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขาเป็นเวลาหนึ่งวินาทีสองวินาทีสามวินาทีและในที่สุดช่วงเวลาแห่งความซับซ้อนก็ปรากฏขึ้นภายใต้ดวงตาของเขาและเขาก็คลายปลอกคอของซูอวี้เฉิงและพูดอย่างเย็นชาว่า “ธุรกิจของคุณต่อจากนี้ไป ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน! “
เมื่อละทิ้งคำพูดเหล่านี้เขาก้าวไปข้างหน้าเดินออกจากห้องเก็บไวน์และทิ้งซูอวี้เฉิงไว้คนเดียว
ประตูปิดดัง “ปัง!” ซูอวี้เฉิงยืนอยู่ที่นั่นสักพักจู่ๆก็หัวเราะเยาะ
เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาและอวี้อี่มั่วจะหันหน้าเข้าหากันในวันนี้
เขาทำเพื่อประโยชน์ของเขา แต่เขาไม่คาดคิดว่าสำหรับผู้หญิงเขาจะไม่ต้องการพี่ชายของเขาด้วยซ้ำ!
ไม่ว่าจากนี้ไปชีวิตหรือความตายของอวี้อี่มั่วก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเขา!
อวี้อี่มั่วออกมาจากบาร์ เข้าไปในรถด้วยสีหน้าเศร้าหมองและน่ากลัวเล็กน้อย
เมื่อเห็นเช่นนี้ตู้เยี่ยจึงรีบถามว่า “ท่านประธาน ท่านถามอย่างชัดเจนหรือไม่?”
อวี้อี่มั่วดูมืดมนและไม่ตอบกลับ แต่โยนคำสองคำออกมาอย่างเย็นชาว่า “ขับรถ”
ตู้เยี่ยตะลึงไปชั่วขณะเมื่อเห็นท่าทางที่ของอวี้อี่มั่ว เขาก็ปิดปากด้วยความสนใจและขับรถไปอย่างเงียบๆ
อวี้อี่มั่วนั่งอยู่ในรถคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้และปวดหัวอย่างช่วยไม่ได้
โดยไม่คาดคิดคนที่แสร้งทำเป็นหลัวจิ่วเยี่ยและแสดงกับหร่วนซือซือไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นพี่ชายที่ดีที่เขาไว้วางใจมานานหลายปี แม้ว่าเขาจะสงสัยในตอนแรก แต่ตอนนี้ความจริงก็กระจ่างแล้วเขาก็ยังคงเป็น ค่อนข้างไร้ความสามารถ
เขายกมือขึ้นและกดขมับที่บวมขึ้น จากนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเขาหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าเป็นสายของเย่หว่านเอ๋อ ทันใดนั้นเขาย่นคิ้วและหันโทรศัพท์เข้าสู่โหมดเงียบกัน
หลังจากนั้นเขาก็หลับตาเอนหลังพิงเก้าอี้หลับตาและพักผ่อน
ไม่นานโทรศัพท์ก็วางสายและหลังจากนั้นไม่นานหน้าจอก็เปิดเงียบและกระพริบครั้งแล้วครั้งเล่า
ในเวลาเดียวกันเย่หว่านเอ๋อที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์กำลังกังวล เธอโทรออกครั้งแล้วครั้งเล่าแต่อวี้อี่มั่วไม่ตอบสนอง แต่อย่างใด
คนรับใช้คนหนึ่งรออยู่ข้างๆเป็นเวลานานในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณย่าซุนซ่าว เข้าไปเถอะ หญิงชรารออยู่”
เย่หว่านเอ๋อได้ยินเสียงฝืนยิ้มอย่างไม่เต็มใจคลิกที่ WeChat และส่งข้อความไปหาอวี้อี่มั่ว “พี่มั่ว วันนี้คุณย่าก็ขอให้ฉันไปบ้านหลังเก่า ฉันคิดว่าคุณจะกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะเจอเธอคนเดียวฉันกังวลนิดหน่อย”
หลังจากส่งประโยคนี้เธอก็ส่งเครื่องหมายอัศเจรีย์สองสามตัวติดต่อกัน
ทั้งตระกูลอวี้ขึ้นๆลงๆและเธอไม่กลัวอวี้ชิงฉานหรือเหอซูผิงแต่เพียงหญิงชราของตระกูลอวี้ ไม่คาดคิดว่าครั้งนี้เธอจะเรียกฉันไปที่บ้านหลังเก่าคนเดียว!
เย่หว่านเอ๋อเป็นกังวล แต่ภายใต้การจ้องมองของคนรับใช้ เธอไม่สามารถแสดงออกได้ดีนัก เธอทำได้เพียงแค่ยิ้มแล้วลุกขึ้นจากโซฟาและเดินตามเธอขึ้นไปที่ชั้นสอง
ถัดจากห้องนอนของหญิงชราบนชั้นสองของบ้านหลังเก่าเป็นห้องโถงทางพุทธศาสนา ซึ่งสร้างขึ้นเป็นพิเศษสำหรับเธอตอนนี้หญิงชราจุดธูปและบูชาพระพุทธรูปในนั้น
คนรับใช้เดินไปที่ประตูและผลักประตูออกแล้วพูดว่า “คุณย่าซุนซ่าว มาแล้ว”
ภายในห้องพุทธศาสนา หญิงชราที่นั่งอยู่บนฟูกและหันหลังให้ประตู เขาไม่ได้หันกลับมา เพียงแค่พูดว่า “ให้เธอเข้ามาแล้วปิดประตู”
