ดูเหมือนว่าเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เป็นคำสั่ง คุณเย่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “อี่มั่ว คุณรู้ไหมว่าหว่านเอ๋อถูกจับในวันนี้และมันอาจเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้! พวกเขา วันนี้เกิดขึ้นที่ห้างสรรพสินค้าหรือไม่ หลังจากเกิดข้อพิพาทหว่านเอ๋อร์ก็หายตัวไปเธอบอกว่าเธอ … ”
อวี้อี่มั่วพูดทีละคำว่า “ฉันจะดูแล หว่านเอ๋อ แต่ให้เธอไปก่อน”
เขามีน้ำเสียงหนักแน่นไม่อดทนต่อการจะงอยปากของเขา
“อี่มั่ว คุณ!” มือของคุณนายเย่สั่นเล็กน้อย “คุณช่วยคนนอกจริงๆ! ถ้าฉันไม่ปล่อยคุณจะทำอะไรกับฉันได้บ้าง!”
ริมฝีปากของอวี้อี่มั่วถูกกดแน่นจนกลายเป็นเส้นและใบหน้าของเขาแสยะกล่าวว่า “ถ้าคุณไม่ยอมให้ใครไป ฉันก็ทำได้แค่คว้ามันไว้”
คุณนายเย่ยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนี้ “เธอ กล้าดียังไง … ”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ อวี้อี่มั่วแสดงท่าทางอย่างรวดเร็วและคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็แยกย้ายกันไปฝึกซ้อมทันทีและล้อมรอบคุณนายเย่ และรถที่อยู่ข้างหลังพวกเขา
ท่านี้ไม่เหมือนที่พูดถึงเห็นได้ชัดว่านี่คือการเคลื่อนไหวจริงๆ
หร่วนซือซือยืนอยู่ที่นั่นและเธอไม่ได้คาดหวังว่า อวี้อี่มั่วจะฉีกผิวของเธอเพื่อตัวเธอเองและคุณนายเย่
ริมฝีปากบางของอวี้อี่มั่วเปิดออกเบา ๆ และเขาก็พูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “แม่ยาย คุณไม่พอใจ”
คุณนายเย่ตัวสั่นด้วยความโกรธ
แม้ว่าเธอจะคบคนไม่กี่คน แต่เธอก็รู้ดีว่าคนเหล่านี้ที่อยู่ภายใต้เธอนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอวี้อี่มั่วอย่างแน่นอนมันจะดีกว่าถ้าถอยออกไปแทนที่จะเจอทางตันกับเขา
เธอหายใจเข้าลึก ๆ จ้องไปที่อวี้อี่มั่วเป็นเวลานานและในที่สุดก็ปล่อยมือ “ปล่อย!”
คนของเธอประหลาดใจเล็กน้อยมองแล้วมองอีกครั้งและในที่สุดก็ผลักหร่วนซือซือ ไปข้างหน้า
หร่วนซือซือเซและเกือบจะล้มลงกับพื้น อวี้อี่มั่วเหยียดแขนออกเพื่อกอดเธอไว้แน่น
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ เงยหน้าขึ้นมองเขาและไม่พูดอะไร
อวี้อี่มั่วหดมือมองไปที่คุณนายเย่อีกครั้งเอนตัวไปที่เธอเล็กน้อยแล้วพูดว่า “แม่ยาย หว่านเอ๋อ เรื่องของฉันพรุ่งนี้ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านไม่ต้องกังวล”
ใบหน้าของคุณนายเย้เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินด้วยความโกรธ เธอไม่ได้พูดอะไรเธอกัดฟันและในที่สุดก็มองไปที่หร่วนซือซืออย่างดุร้ายพาผู้คนเข้าไปในรถแล้วขับออกไป
หร่วนซือซือยืนดูรถออกและความตึงเครียดในใจของเธอค่อยๆคลายลงเล็กน้อย
ปัจจุบันหอกและลูกศรลับต่อสู้ในที่เปิดเผยและลับทำให้เธอเหมือนเข้าคุกและเป็นไปไม่ได้ที่จะป้องกัน
เย่หว่านเอ๋อ คุณนายเย่ และองค์กรแปลก ๆ ที่เธอคิดไม่ถึง แม้แต่อวี้อี่มั่วคนเหล่านี้ตราบใดที่พวกเขาต้องการทำลายเธอมันคงไม่ง่ายไปกว่านี้อีกแล้ว
ทันใดนั้นเสียงต่ำของชายคนหนึ่งก็ดังเข้ามาในหูของเขา “ฉันกลัวว่านี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น”
หร่วนซือซือกลับมามีสติหันศีรษะและพบกับดวงตาสีเข้มของชายคนนั้น เธอหายใจเข้าลึก ๆ และตระหนักว่าฝ่ามือของเธอเปียกโชก
อวี้อี่มั่วกล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า “ฉันจะส่งคุณกลับ”
“ไม่” เมื่อเห็นมือของชายคนนั้นยื่นมาหาเธอ หร่วนซือซือก็หลีกเลี่ยงและรีบแยกทั้งสองออกจากกัน
ในขณะที่มือของอวี้อี่มั่วแขวนอยู่ในอากาศด้วยความอายเล็กน้อย
ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร หร่วนซือซือก็ก้าวไปข้างทางอย่างรวดเร็วหยุดรถแท็กซี่และเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นด้านหลังของหญิงสาวจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว หัวใจของอวี้อี่มั่วก็แน่นขึ้นและความเศร้าที่อธิบายไม่ได้ก็เกิดขึ้น
เรื่องนี้เกิดขึ้นระหว่างเขากับหร่วนซือซือตั้งแต่เมื่อไหร่? เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดที่เขาทำเพื่อเธอ แต่เธอไม่เข้าใจเจตนาของเขาเลย
ตอนนี้ หร่วนซือซือนั่งอยู่บนแท๊กซี่หนาวไปทั้งตัว
ตอนนี้เธอรู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าการอยู่เคียงข้าง อวี้อี่มั่วนั้นอันตรายแค่ไหนผู้คนและสิ่งของที่ไม่รู้จักอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันสิ่งต่างๆเหล่านี้ทำให้เธอรู้สึกตื่นตระหนกและหวาดกลัว
จนกระทั่งแท็กซี่ขับเข้าไปในสวนสาธารณะ West Bridge อย่างช้าๆและเห็นภาพที่คุ้นเคยทำให้หัวใจของหร่วนซือซือ รู้สึกมั่นคงขึ้น
เมื่อรถมาถึงประตูบ้านพัก หร่วนซือซือก็ลงจากรถและเดินเข้าไปในห้องและเห็นซ่งเย้อันนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
เมื่อได้ยินเสียง ซ่งเย้อันก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาเธอทันทีด้วยความกังวลเล็กน้อยระหว่างคิ้วของเขา “มีอะไรเหรอ ไม่รับโทรศัพท์ ฉันเป็นห่วงคุณ”
โทรศัพท์ที่เขาโทรหาเธอในตอนนี้ได้รับการตอบรับจากอวี้อี่มั่ว หลังจากวางสายเขาก็โทรออกอีกหลายครั้ง แต่ไม่มีใครรับสายเขากังวลอยู่พักหนึ่งและรีบไปที่สวนซีเฉียวเพื่อรอเธอ
หร่วนซือซือส่ายหัวอย่างเหนื่อยล้า “ไม่เป็นไร อวี้อี่มั่วกำลังมองหาฉันเพื่อถามว่าเย่หว่านเอ๋ออยู่ที่ไหน?”
ซ่งเย้อันถามทันที “เขาทำให้คุณอับอายเหรอ?”
“ไม่” หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ หันไปมองเขาสีหน้าของเขาจริงจังขึ้น “ทำไมจู่ๆ คุณถึงจับกุมเย่หว่านเอ๋อ?”
ซ่งเย้อันเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็อธิบายด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ไม่ใช่จุดประสงค์ที่จะจับเธอ คือจะจับฮั่วชวน”
“ฮั่วชวน?”
เมื่อได้ยินชื่อนี้ร่างกายของหร่วนซือซือ ก็แน่นขึ้นและความหนาวเย็นที่อธิบายไม่ได้ก็ออกมาจากหลังของเธอ
เธอรู้ว่า ฮั่วชวน เป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์ของเย่หว่านเอ๋อ เมื่อห้าปีก่อนเขาเคยกระทำกับเธอรวมถึงการที่ซาซาถูกงูกัดเมื่อครั้งที่แล้วซึ่งเกี่ยวข้องกับเขาด้วย
เขาไม่ใช่ตัวละครที่เรียบง่ายและโหดเหี้ยมซึ่งไม่ควรมองข้ามนับประสาอะไรกับการทำตัวเบา ๆ
ไม่น่าแปลกใจที่ซ่งเย้อันจับเย่หว่านเอ๋อเพียงเพื่อหาปลา เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ของอันอันครั้งนี้อาจเกี่ยวข้องกับเขาด้วย
ซ่งเย้อันกล่าวอย่างเคร่งขรึม “รอหนึ่งคืนตามอารมณ์ของฮั่วชวน คืนนี้เขาจะมาปรากฏตัวแน่นอน เมื่อเขาปรากฏตัวคนที่ฉันนัดไว้จะพาเขาลงไปฉันจะปล่อยเขาไปตั้งแต่เช้าวันพรุ่งนี้เช้า”
ในขณะที่เขาพูดเขาหันไปมองที่หร่วนซือซือ น้ำเสียงของเขาช้าลงอย่างมาก “ซือซือ คุณจะไม่โทษฉันใช่มั้ย?”
ด้วยวิธีนี้มันรุนแรงมาก แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางอื่นแล้ว
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ ยื่นมือออกมาและตบแขนเขาเบา ๆ เป็นการแสดงความปลอบใจ “ฉันเข้าใจ”
ตอนนี้สถานการณ์ของอันอัน แย่มากในฐานะพี่ชายเขาก็ต้องอยากจับคนร้ายให้ได้โดยเร็วที่สุด
ถ้าเป็นเธอเธอก็จะทำเช่นเดียวกัน
ตอนนี้เพียงแค่รอที่จะใช้คืนที่ยาวนานนี้จนถึงเช้าวันพรุ่งนี้ เมื่อฮั่วชวนถูกจับได้เรื่องนี้จะเดินหน้าต่อไปได้หรือไม่
คืนนี้หร่วนซือซือพลิกตัวไปมาแทบไม่ง่วง ตาของเธอมีสีแดงเข้ม แต่เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะส่งผ่านสิ่งหนึ่งในใจที่รบกวนการนอน
สุดท้ายเธอก็ลุกขึ้นกินเมลาโทนินไปสองเม็ดก่อนที่เธอจะหลับไป
ใครจะรู้ว่า หลับไป ตื่นแล้วมันก็เป็นอาทิตย์สามเสามันก็สายแล้ว
หร่วนซือซือรีบลุกขึ้นล้างหน้าอย่างรวดเร็วและรีบเดินลงไปชั้นล่าง
เมื่อเห็นคุณนายหลิวกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ที่ระเบียง หร่วนซือซือก็รีบก้าวไปข้างหน้าทันทีและถามว่า “แม่ เย้อัน ไปแล้วเหรอ?”
“ใช่ ออกไปตั้งแต่เช้า”
เมื่อหร่วนซือซือได้ยินเสียงเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรหาซ่งเย้อันทันที
ถ้า ฮั่วชวนปรากฏตัวในตอนกลางคืนเขาควรจะถูกจับได้ในตอนนี้
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและมือที่ถือโทรศัพท์ก็ค่อยๆกระชับขึ้นเล็กน้อย
หลังจากดังขึ้นหลายครั้งมีคนตอบว่า “สวัสดี?”
เธอถามอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย “เย้อัน คุณจับฮั่วชวนได้หรือไม่?”
มีเสียงหยุดอยู่ตรงนั้นแล้วเสียงทุ้มต่ำของชายคนนั้นก็ดังขึ้น “ไม่ เขาไม่ปรากฏตัว”
คำพูดเหล่านี้เหมือนกับอ่างน้ำเย็นที่เทลงมาจากศีรษะของหร่วนซือซือโดยตรง
ดังที่กล่าวว่าฮั่วชวน ไม่ปรากฏตัวดังนั้นพวกเขาจึงมัดเย่หว่านเอ๋อ และขังไว้ตลอดทั้งคืนทั้งหมดนี้ทำไปเพื่ออะไร?
“เป็นไปได้ยังไง”
ถ้าฮั่วชวนภักดีต่อเย่หว่านเอ๋อจริงๆและรู้ว่าเธอถูกมัดแล้วเขาจะทำอะไรบางอย่างแน่นอน แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเมื่อคืนนี้จะไม่มีใครนำทางเย่หว่านเอ๋อได้
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ และถามว่า “แล้วเย่หว่านเอ๋อ … คุณจะปล่อยเธอไปหรือไม่?”
