ตอนนี้หร่วนซือซือกล่าวเช่นนี้และยังกล่าวถึงฮั่วชวน ดังนั้นความน่าเชื่อถือจึงอาจจะเป็นไปได้
โดยไม่คาดคิด ฮั่วชวนสาบานว่าจะแก้ไขปัญหาในเวลานั้น แต่หร่วนซือซือก็ยังค้นพบมัน!
เย่หว่านเอ๋อยืนอยู่ที่นั่นและสมองของเธอว่างเปล่า
ใช่ ฮั่วชวน! ต้องไปหาฮั่วชวน แล้วเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง!
เมื่อคิดเช่นนี้ เธอก็หันกลับไปเปิดประตูห้องน้ำทันทีและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
หร่วนซือซือเฝ้าดูการเคลื่อนไหวไม่คลาดสายตา เขาปล่อยให้เธอเปิดประตูแล้ววิ่งออกไป จากนั้นเธอก็เดินออกไป
จากระยะไกล เธอมองดูเย่หว่านเอ๋อเดินไปที่ที่นั่งตรงนั้นด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาของเธอเย็นลง
ตอนนี้งานของเธอเสร็จสมบูรณ์แล้ว ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับอวี้อี่มั่ว
เย่หว่านเอ๋อเดินไปที่ที่นั่งด้วยใบหน้าที่ซีดและอวี้อี่มั่วนั่งอยู่ที่นั่น เมื่อเห็นเขา ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยจึงถามว่า “หว่านเอ๋อ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมใบหน้าของคุณซีดไป?”
เย่หว่านเอ๋อกลัวว่าเขาจะเห็นความผิดปกติเธอจึงส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันแค่เวียนหัวนิดหน่อยอาจเป็นเพราะฉันพักผ่อนไม่เพียงพอ”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้นอวี้อี่มั่วก็เงยหน้าขึ้นและกวาดสายตา เมื่อเห็นร่างของหร่วนซือซืออยู่ที่นั่นหัวใจของเขาก็ชัดเจน
เขากระซิบว่า “ไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณกลับ คุณจะได้พักผ่อนให้เต็มที่”
เย่หว่านเอ๋อพยักหน้าทันทีเมื่อเธอได้ยิน
ในตอนนี้เธอยังคงอยู่ในอารมณ์ที่อยากจะไปในที่ที่ปลอดภัยไม่มีใครอยู่และโทรหาฮั่วชวน เพื่อเล่าเหตุการณ์ให้เขาฟังเพื่อที่เขาจะได้คิดหาวิธีรับมือโดยเร็ว!
อวี้อี่มั่วลุกขึ้นและออกไปพร้อมกับเธอ
อีกด้านหนึ่ง หร่วนซือซือนั่งอยู่ที่โต๊ะและมองไปที่ด้านหลังของทั้งสองที่อยู่ด้วยกันค่อยๆเดินหายไป
ฉันไม่รู้ว่าการทดลองครั้งนี้จะทำให้เย่หว่านเอ๋อแสดงตัวตนของเธอได้หรือไม่?
“ซือซือ คิดอะไรอยู่?”
ทันใดนั้นเสียงของซ่งเย้อันก็ดังเข้าหูและหร่วนซือซือก็กลับมามีสติ
“ไม่เป็นอะไร”
จากนั้นเธอก็ก้มหน้าเพื่อทานอาหารต่อ
ดวงตาของซ่งเย้อันจับจ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่วและเย่หว่านเอ๋อที่กำลังเดินไปที่ลิฟต์และมีอารมณ์ที่ซับซ้อนอยู่ในดวงตาของเธอ
เมื่อกี้หร่วนซือซือเดินออกไปอย่างกะทันหัน เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติ หลังจากมองโดยไม่ได้ตั้งใจเป็นเวลาหนึ่ง เขาพบอวี้อี่มั่วและเย่หว่านเอ๋อนั่งอยู่ไม่ไกล จากนั้นเย่หว่านเอ๋อก็ไปที่ห้องน้ำและหร่วนซือซือก็กลับมา หลังจากนั้นอวี้อี่มั่วก็ออกไปกับเย่หว่านเอ๋อ
ในช่วงเวลานี้จะต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น
แต่หร่วนซือซือไม่ได้พูดอะไรกับเขา ปิดบังทุกอย่าง
กี่เรื่องแล้วที่เธอปิดบังเขา มันเหมือนว่าเขาเป็นคนโง่?
ซ่งเย้อันถอนหายใจและยิ่งคิดถึงเรื่องนี้เขาก็ยิ่งไม่พอใจ ในที่สุดเขาก็วางมีดและส้อมในมือมองไปที่หร่วนซือซือแล้วกระซิบว่า “ซือซือ คุณปิดบังอะไรฉันหรือเปล่า?”
หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียง เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าที่จริงจังของซ่งเย้อันอย่างกะทันหันและก็ผงะเล็กน้อย
“เย้อัน คุณเป็นอะไรไป?”
ซ่งเย้อันถามอย่างจริงจังอีกครั้ง “ตอบฉันสิ มีอะไรปิดบังฉันไหม?”
หร่วนซือซือผงะเมื่อมองไปที่ดวงตาของซ่งเย้อัน ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหดหู่หายใจเข้าลึกๆและพยักหน้าเล็กน้อย “อืม”
เมื่อเห็นคำสารภาพของเธอ ซ่งเย้อันก็หัวเราะกับตัวเองอย่างขมขื่น “ซือซือ คุณบอกให้ฉันมาที่นี่เพื่อทานอาหารเย็นวันนี้ คุณร่วมมือกับอวี้อี่มั่วใช่ไหม?”
แม้ว่าเขาจะชอบหร่วนซือซือแต่เขาก็ไม่ได้โง่เกินไปที่จะทำให้ตาของเขามืดบอด เขาสามารถมองเห็นและคาดเดาอะไรได้
หร่วนซือซือพูดไม่ออกชั่วขณะ จากนั้นหลังจากหยุดชั่วคราวเขาก็พยักหน้า
ทันใดนั้นซ่งเย้อันก็สงบลง
เดิมทีเขาคิดว่าหร่วนซือซือขอให้เขามาทานอาหารเย็นที่นี่เพราะความรู้สึกของคนสองคน แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว
ซ่งเย้อันนยิ้มอย่างขมขื่น “ซือซือ ฉันไม่ดีพอสำหรับคุณหรอ?”
หร่วนซือซือขมวดคิ้วเล็กน้อยและอธิบายอย่างรวดเร็ว “ซ่งเย้อัน มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันร่วมมือกับอวี้อี่มั่วเพื่อต้องการทดสอบเย่หว่านเอ๋อและให้เธอแสดงตัวตนของเธอเพื่อหาคนที่ทำร้ายอันอันให้ได้เร็วที่สุด!”
เมื่อฟังเธอพูดเช่นนี้หัวใจของซ่งเย้อันก็เย็นลง “แล้วทำไมเธอถึงปิดบังเรื่องนี้กับฉัน เห็นได้ชัดว่าฉันเป็นสามีของคุณ แต่สุดท้ายคุณก็ปิดบังเรื่องนี้กับฉัน เพราะเขาเป็นคนสำคัญกว่าเหรอ?”
ในขณะที่เขากล่าว อารมณ์ในดวงตาของเขาซับซ้อนและไม่มั่นใจ ความเศร้าและความสงสัยปะปนกันซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเป็นทุกข์อย่างอธิบายไม่ถูก
หร่วนซือซืออ้าปากค้างและต้องการอธิบาย แต่ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรดูเหมือนว่าคำอธิบายจะมืดลง
“เย้อัน ไม่ใช่อย่างนั้น ฉัน…”
“ฉันขอโทษ” ซ่งเย้อันมองลงไปหยิบผ้าเช็ดปากที่ด้านข้างและเช็ดมือของเขา “วันสองวันนี้เราควรใจเย็นๆกันก่อน”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงยืนขึ้นและหันไป
หร่วนซือซือลุกขึ้นและต้องการตามไป แต่เมื่อคิดว่าไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เธอก็หยุด
บางทีพวกเขาจำเป็นต้องสงบสติอารมณ์ซึ่งกันและกันจริงๆ
ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อวี้อี่มั่วก็ส่งเย่หว่านเอ๋อไปที่ประตูแล้ว
หลังจากส่งเธอเข้าห้องนอน อวี้อี่มั่วพูดเบาๆว่า “คุณนอนพักผ่อนเถอะ”
เย่หว่านเอ๋อพยักหน้านอนลงบนเตียงและห่มผ้าอย่างเชื่อฟัง
หลังจากนอนลงแล้ว เธอก็พูดอย่างเชื่อฟัง “ถ้าพี่มั่วยุ่ง ก็กลับไปก่อนเถอะ”
“โอเค งั้นคุณพักผ่อนให้เต็มที่นะ”
เมื่อเห็นเย่หว่านเอ๋อพยักหน้า อวี้อี่มั่วก็หันกลับมาและเดินไปที่ประตู
เย่หว่านเอ๋อนอนอยู่บนเตียงและตั้งใจฟังเสียงฝีเท้าจากไปและหัวใจที่แน่นแฟ้นของเธอก็ปล่อยวาง
เธอลุกขึ้นนั่งทันที ดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าและกดหมายเลขอย่างรวดเร็ว
โชคดีที่ตอนนี้มีเพียงหร่วนซือซือเท่านั้นที่รู้ เธอควรจะขอบคุณ แต่อวี้อี่มั่วไม่น่าจะรู้
หลังจากที่ฟังโทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้ง ก่อนที่ฮั่วชวนจะพูด เธอก็พูดก่อน “ฮั่วชวน! มีบางอย่างผิดปกติ!”
“เกิดอะไรขึ้น?”
เย่หว่านเอ๋อรู้สึกกระวนกระวายใจมือของเธอสั่น “หร่วนซือซือรู้แล้วว่าเสี้ยวเสี่ยวหลินเป็นแพะรับบาป! เธอยังบอกด้วยว่าเธอได้รับการบันทึกเสียงการโทรระหว่างคุณกับเสี้ยวเสี่ยวหลิน!”
“ฮั่วชวน ตอนนี้เราควรทำอย่างไร ถ้าอวี้อี่มั่วรู้ว่าฉันเป็นคนที่ชนซ่งอวิ้นอัน…”
“ไม่ต้องห่วง”
เมื่อฟังเสียงที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ เย่หว่านเอ๋อก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่ตั้งใจ เธอกวาดมองไปยังร่างสีดำที่อยู่ไม่ไกลและเงยหน้าขึ้นมองทันที
เธอตัวสั่นเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น
“พี่มั่ว…”
ใบหน้าของอวี้อี่มั่วดูเคร่งขรึม ดวงตาของเขาคมและใบหน้าของเขาอึมครึมราวกับว่าเขาต้องการฆ่า
เธอวางสายโทรศัพท์อย่างรีบร้อนและนิ่งเฉยโดยไม่มีอะไรจะพูด
อวี้อี่มั่วยกเท้าขึ้นและก้าวไปหาเธอด้วยความตกใจบวกกับออร่าอันทรงพลังที่แผ่ออกมาจากเขา
เขาเดินไปที่เตียงเข้าไปหาเธอ มองเธออย่างไม่ลดละ “คุณเป็นทำจริงๆเหรอ?”
เย่หว่านเอ๋อส่ายหัวซ้ำๆ “พี่มั่ว ไม่ไช่ฉัน”
ความโกรธในดวงตาของเขาถาโถมราวกับพายุทอร์นาโด “แล้วจะเป็นใครได้อีก!”
เขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดด้วยหูของเขาเอง มันเป็นของปลอมหรอ!
กลายเป็นว่าเธอโกหกเขาตั้งแต่แรก!
เย่หว่านเอ๋อทำอะไรไม่ถูกและเธอก็ตื่นตระหนก “พี่มั่ว พี่มั่ว พี่มั่ว ไม่ใช่ฉันจริงๆ….เป็นฮั่วชวน ทั้งหมดมันเป็นเขา!”
ดวงตาของอวี้อี่มั่วมืดมนและน่ากลัว ในขณะนี้โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นและเขาก็หยิบมันออกมาดู มันคือสายของตู้เยี่ยและเขาไม่ลังเลที่จะกดรับสาย
อีกด้านหนึ่งตู้เยี่ยกำลังหอบ แต่เป็นเพราะความตื่นเต้นเล็กน้อยที่ไม่สามารถปกปิดได้ “คุณอวี้อี่มั่ว ฉันพบกล่องดำและจับภาพได้ในเวลานั้น! อาจมั่นใจได้ว่านั่นคือเย่หว่านเอ๋อ”
ทันใดนั้นใบหน้าของอวี้อี่มั่วก็มืดลงและความโกรธของเขาก็พุ่งปรี๊ด
เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ส่งมาให้ฉัน”
เขาวางสายโทรศัพท์และไม่นานโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น “กริ๊งงง” ได้รับไฟล์วิดีโอจากตู้เยี่ย
เขามองไปที่เย่หว่านเอ๋อซึ่งเต็มไปด้วยน้ำตา กำลังกัดฟัน และกดปุ่มเล่น
