เมื่อลี่เย่ถิงมองไปที่สวนลอยของพินอคคิโอ และคิดในใจว่าเขาจะเป็นเฉียวเหวยอีหรือไม่ แต่ความคิดนั้นแวบเข้าชั่วครู่เท่านั้น จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าเขานั้นเสียสติไปแล้ว
หากยึดตามสถานการณ์ปัจจุบัน เขาไม่ได้เสียสติ
เป็นเฉียวเหวยอีเองปิดบังเขามากเกินไป
“งั้นคุณก็ให้พินอคคิโอเปิดเผยตัวออกมา แล้วบอกว่าฉันลอกเลียนแบบผลงานสิ” ซูหรูเยียนตอบอย่างน่าเชื่อถือโดยไม่เห็นสัญญาณของสิ่งผิดปกติ
เธอเพิ่งเข้าใจว่าพินอคคิโอเป็นคนอ่อนไหวง่าย เธอไม่เคยแข่งขันเพื่อสิ่งใด และไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมใดๆ ดังนั้นเธอจึงเพิ่งจะเข้าใจในจุดนั้น
“ผมไม่เคยเห็นคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อนจริง ๆ” สวี่เฟยฝานถอนหายใจ
คนรอบตัวเฉียวเหวยอีนั้นเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่? ทำไมผู้หญิงเหล่านี้จึงไร้ยางอายแบบนี้?
ตามคำกล่าวที่ว่า ทำอะไรก็ได้อย่างนั้น
วันนี้เกรงว่าใบหน้าของซูหรูเยียนจะถูกทุบตีจนบวม
สวี่เฟยฝานเหลือบมองไปหาเฉียวเหวยอีอีกครั้ง การแสดงออกของเธอนั้นเฉยเมย ยืนอยู่ข้างลี่เย่ถิงอย่างเงียบ ๆ
ทั้งสองมองหน้ากัน และสวี่เฟยฝานเห็นว่าเฉียวเหวยอีไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนต่อสาธารณชน
อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่มีวันทำให้เฉียวเหวยอีรู้สึกลำบากใจกับเรื่องนี้เป็นแน่
เขาแอบคิดอยู่ครู่หนึ่ง หันกลับมาแล้วเดินไปที่ด้านข้างของพนักงาน รับรีโมท 4D และใช้อุปกรณ์ฉายภาพหน้าจอเครือข่ายด้านหน้าเพื่อค้นหาผลงานของพินอคคิโอทางอินเทอร์เน็ตตลอดหลายปีที่ผ่านมา
เขาเป็นแฟนคลับที่คลั่งไคล้เฉียวเหวยอีเป็นอย่างมาก เขาจึงพบกลุ่มนักออกแบบที่ชนะการประกวดของเธอได้อย่างง่ายดาย
“ดูให้ดีนะครับทุกท่าน นี่คือภาพวาดการออกแบบที่พินอคคิโอได้รับรางวัลระดับนานาชาติเมื่อปีที่แล้ว”
สายตาของทุกคนจ้องไปที่จอฉายภาพขนาดใหญ่
พวกเขามองย้อนกลับไปและเปรียบเทียบงานของซูหรูเยียน และพบว่าทั้งคู่ใช้เปลือกโลหะ จากมุมต่าง ๆ ของภายนอกอาคาร พวกเขามีรูปแบบสถาปัตยกรรมที่แตกต่างกัน
ความแตกต่างคือการออกแบบของพินอคคิโอนั้นนุ่มนวลกว่าและมีรูปลักษณ์เป็นสามมิติ ในขณะที่ซูหรูเยียนสามารถทำได้เพียงสองมิติที่แตกต่างกัน
ใบหน้าของซูหรูเยียนซีดเผือด
เธอไม่ได้คาดหวังว่ามันจะถูกเปิดเผยทั้งหมดในครั้งเดียว
“ฉัน…ฉันมีแรงบันดาลใจ แต่ไม่คิดว่าจะคล้ายกับการออกแบบของคนอื่นค่ะ” ซูหรูเยียนเห็นผู้คนรอบตัวเธอมองเธอด้วยสีหน้าที่ต่างออกไป จากนั้นจึงกัดฟันพูดออกไป
“การตรวจสอบนิทรรศการหละหลวมมากสินะ?” สวี่เฟยฝานเลิกคิ้วเล็กน้อย มองไปที่ลี่เย่ถิงและผู้จัดงานในครั้งนี้ “หลังจากจัดแสดงสิ่งเหล่านี้แล้ว พวกมันทั้งหมดจะถูกย้ายไปที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะแห่งชาติ”
“จะน่าอายแค่ไหนที่เพื่อนต่างชาติได้เห็น”
อันที่จริง ลี่เย่ถิงสงสัยในการลอกเลียนแบบในผลงานชิ้นนี้ตั้งแต่แรกแล้ว หากไม่ใช่เพราะวูหรูเยียนที่ภูมิใจและโอ้อวดในนิทรรศการนี้
“เอามันออกไป” เขาไม่ต้องการเสียเวลากับงานไร้ประโยชน์แบบนี้ และเขาพูดอย่างเคร่งขรึมไปทางผู้จัดงานที่อยู่ข้างหลังเขา
ข้าง ๆ เขา เฉียวเหวยอีจ้องไปที่ซูหรูเยียน ไม่สามารถบอกได้ว่าเธอมีความสุขหรือไม่มีความสุข
เธอไม่ต้องเผยแพร่เรื่องนี้ คนในแวดวงจะเห็นด้วยตาตัวเอง และจะดูถูกซูหรูเยียนจนไม่สามารถร่วมมือกับเธอได้
น่าเสียดายที่อาชีพที่สองของซูหรูเยียนถูกทำลายด้วยมือของเธอ
เมื่อซูหรูเยียนได้ฟังในสิ่งที่ลี่เย่ถิงพูด เขาไม่แม้แต่จะมองดูตัวเธอและไม่อยากฟังคำอธิบายของเธอเลย เธอรู้สึกผิดหวังอย่างมาก ทันใดนั้น เธอก็ตะโกนกับเจ้าหน้าที่ที่กำลังจะรื้อถอนผลงานออก “เดี๋ยวก่อน !”
“จริง ๆ แล้วฉันไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้ แต่คุณไม่รู้หรือว่าผลงานของพินอคคิโอต่างหากที่ลอกเลียนแบบผลงานของคนอื่นมา !?”
