เขาทิ้งไม้ทั้งสองในมือลงโดยตรง ยกมือขึ้นแล้วลูบข้อศอกที่เขาเพิ่งแตะแท่งไม้แล้วหันไปทางตรงขณะที่สั่งตู้เยี่ยอย่างเย็นชาวา “ขอให้คนทำความสะอาดห้องโถงทันทีและให้ทุกคนปิดปากให้แน่นอย่าพูดเรื่องไร้สาระนี้”
ตู้เยี่ยตอบสนองและทำอย่างรวดเร็ว
กลับเข้ามาในสำนักงาน อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วอย่างเงียบ ๆ อาจจะเดาอะไรบางอย่างได้
ในตอนนี้จู่ๆก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นคนที่เขาคิดได้คือหร่วนซือซือ
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรออกหาหร่วนซือซือโดยตรง
เสียงเรียกดังขึ้นสองครั้ง แต่ไม่มีใครตอบและเขาก็ถูกวางสายไป
อวี้อี่มั่วหัวเราะเยาะและเขาก็ยืนยันในใจ
เธอก็ทำเช่นนั้นเมื่อเธอปฏิเสธที่จะรับโทรศัพท์เขาจึงต้องไปพบเธอด้วยตนเอง
ในขณะนี้หร่วนซือซือกำลังนั่งอยู่ในวอร์ดมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ด้วยความงุนงงเล็กน้อย
อวี้อี่มั่วโทรหาเธอเป็นไปได้ไหมว่าเขาจะพบอะไรบางอย่าง?
หลังจากคิดแล้ว ลู่เสี่ยวม่านก็มองไปที่เวลาและมองไปที่เธอและพูดว่า “ซือซือ ฉันมีอะไรต้องทำฉันต้องไปคุยกับผู้กำกับและประมาณครึ่งชั่วโมงจะกลับมาอีก”
หร่วนซือซือพยักหน้าเล็กน้อย “ไปเถอะ ที่นี่มีฉันอยู่”
ลู่เสี่ยวม่านยิ้มและทันทีที่เขายืนขึ้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นข้างเตียง
เมื่อเธอเห็นชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอเธอก็รู้สึกประหม่าและรีบวางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
หร่วนซือซือซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างเพียงแค่มองเห็นการเคลื่อนไหวของเธอแบบพาโนรามาและถามด้วยรอยยิ้ม “ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ละ แฟนของคุคโทรมาหรอ?”
มีร่องรอยของความผิดธรรมชาติบนใบหน้าของ ลู่เสี่ยวม่านเขาส่ายหัวและยิ้ม “ไม่ใช่ กลัวเสียงโทรศัพท์จะรบกวน งั้นฉันจะออกไปก่อนนะ”
“ตกลง”
เมื่อเห็นลู่เสี่ยวม่านรีบออกไป หร่วนซือซือก็ถอนสายตาและมองไปที่โทรศัพท์มือถือของเขา
ยกเว้นโทรศัพท์จากอวี้อี่มั่วตอนนี้ทุกอย่างว่างเปล่า
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาซ่งเย้อันไม่ได้ติดต่อเธอเช่นกัน ไม่มีโทรหา ไม่มีข้อมูลและไม่มีอะไรทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
ดูเหมือนว่าครั้งสุดท้ายที่เขาอยู่ที่ร้านอาหารหยุนติ่ง เขาโกรธจริงๆ
ความรู้สึกผิดเล็กน้อยปรากฏขึ้นในใจของเธอและยิ่งเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มันก็ไม่มีรสชาติ แต่เดิมเธอคิดว่าการร่วมมือกับอวี้อี่มั่วจะทำให้เย่หว่านเอ๋อถูกจับได้ แต่เธอไม่คาดคิดว่าเธอจะถูกอวี้อี่มั่วหลอกใช้ ตอนสี้เธอรู้แล้ว มันจะดีกว่าถ้าจะสารภาพทุกอย่างกับซ่งเย้อันตั้งแต่แรก และจะไม่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดในภายหลัง
เธอถอนหายใจและทันทีที่วางโทรศัพท์ทิ้งเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอกวอร์ด จากนั้นประตูก็เปิดออกเซนเซนและซาซาวิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้นและเสียงของพวกเขาก็นุ่มนวลและน่ารัก “แม่ !”
หร่วนซือซือถึงกับผงะวางแขนของเขารอบตัวเด็กน้อยทั้งสองและเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นอวี้อี่มั่วยืนอยู่ที่ประตู
เขายิ้มและมองไปที่พวกเขา
หัวใจของอวี้อี่มั่วแน่นขึ้นและเขาพูดอย่างรวดเร็วว่า “เย้อัน…”
ซ่งเย้อันก้าวไปข้างหน้าและวางกระเป๋าในมือลงบนโต๊ะข้าง “นี่เค้กถั่วเขียวและขนมเต้าเปียที่คุณชอบ”
หัวใจของหร่วนซือซืออบอุ่น “ทำไมคุณถึงมาที่นี่ …”
“ฉันกลับไปที่สวนซีเฉียวเพื่อหาอะไรบางอย่าง เห็นเซนเซนซาซากำลังเถียงกับที่บ้านและพูดอย่างเบื่อหน่าย ฉันจึงพาพวกเขาออกไป”
เสียงของเขานุ่มนวลเหมือนเคยราวกับว่าครั้งสุดท้ายที่พวกเขาทะเลาะกันเป็นความฝันและมันไม่มีอยู่จริง
จมูกของหร่วนซือซือแดงขึ้นและเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปชั่วขณะ “เย้อัน…”
ซ่งเย้อันหัวเราะเบา ๆ ยกมือขึ้นลูบหัวเธอแล้วพูดอย่างงุนงงว่า “โอเค วันหลังฉันจะให้ค่าตอบแทนเป็นอย่างดี และมีเพียงคุณเท่านั้นที่จะเชื่อใจฉัน”
เซนเซนมองขึ้นมาแล้วถามว่า “พ่อแม่ค่าตอบแทนคืออะไร?”
เมื่ออวี้อี่มั่วได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างรวดเร็วว่า “ไม่มีอะไร …”
เธอเพิ่งพูดจบทันใดนั้นแก้มของเธอก็อ่อนลง มันคล้ายกับจูบที่เหมือนแมลงปอแตะที่ใบหน้าของเธอ
เธอตกตะลึงเพียงแค่เห็นซ่งเย้อันข้างๆเธอมองเธอด้วยความรักใคร่และพูดว่า “นี่คือค่าตอบแทน …”
ทันใดนั้นร่างกายของหร่วนซือซือก็ร้อนขึ้นและเธอไม่สามารถส่งเสียงได้
เซนเซนและซาซาปิดปากของพวกเขาและหัวเราะอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
หร่วนซือซือแสดงปฏิกิริยาหน้าแดงและมองไปที่ซ่งเย้อัน “ทำไมคุณ …”
ซ่งเย้อันหัวเราะเบา ๆ และบีบไหล่ของเธอ “ไม่เป็นไร เซนเซนซาซาจะชินไม่ช้าก็เร็ว”
เมื่อพูดอย่างนั้นบรรยากาศก็เริ่มคลุมเครือมากขึ้นและแก้มของหร่วนซือซือก็ร้อนและเธอก็พูดไม่ออก
ในขณะนี้อวี้อี่มั่วยืนอยู่ที่ประตูของวอร์ดรับรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้
เขารีบไปที่โรงพยาบาลกลางจากบริษัท เดินตามหาหร่วนซือซือและบังเอิญไปพบซ่งเย้อันกับเซนเซนซาซาและรีบตามเขาไป
โดยไม่คาดคิดเมื่อมาถึงประตู พวกเขาก็เหมือนว่ายัดอาหารสุนัขจำนวนหนึ่งไว้ในกำมือ
ในขณะนั้นหัวใจของเขาดูเหมือนถูกปิดทับด้วยกระสอบที่ปิดสนิทพูดไม่ออกหมองคล้ำและเจ็บปวดเล็กน้อย
นอกจากนี้ยังมีความโกรธที่ไม่สามารถบรรยายได้
ฉากที่มีความสุขของครอบครัวทั้งสี่ของพวกเขาเจาะตาของเขาทำให้เขารู้สึกว่ามันคงเป็นเรื่องทรมานที่ต้องมองอีกครั้งและต้องอยู่ต่อไปอีกสักวินาที
เขาหันหลังและเดินออกไปอย่างรวดเร็วด้วยขายาวร่างของเขาหายใจรวยริน
“ท่านประธาน จะออกไปแล้วเหรอ?”
ตู้เยี่ยมากับเขา แต่เดิมเขาต้องการเยี่ยมอันอันด้วยกัน โดยไม่คาดคิดว่าเขาจะไม่ได้เห็นอันอัน ดังนั้นอวี้อี่มั่วจึงพาเขาไป
อวี้อี่มั่วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ไปเถอะ”
ตู้เยี่ยลังเลและมองไปที่ดวงตาของเขา “เย่หว่านเอ๋ออยู่ที่นี่ด้วย ทำไมคุณไม่แวะหา…”
อวี้อี่มั่วพูดอย่างไม่สบายใจ “ไม่ไป”
เดิมทีเขามาที่นี่เพื่อหร่วนซือซือ แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นฉากนี้และเขาก็โกรธทันที
ตู้เยี่ยเห็นว่าเขาตั้งใจและไม่พูดอะไรจึงออกไปกับเขา
ทางเข้าหลักของโรงพยาบาลกลาง
ลู่เสี่ยวม่านเดินออกไปมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วและในที่สุดก็เห็นรถสีดำที่ซ่อนอยู่ข้างทางเธอก้าวไปข้างหน้าและเดินไปที่รถอย่างรวดเร็ว
เมื่อเธอไปถึงรถเธอก็เปิดประตูและเข้าไปในรถทันที
ก่อนที่ประตูรถจะปิดลง ทันใดนั้นเธอก็ถูกสวมกอดและในวินาทีถัดมาก็สัมผัสกับรอยจูบของชายคนนั้น
ลู่เสี่ยวม่านฮัมเพลงสองครั้งพยายามผลักออก แต่ก็ไม่ได้ผลักออกไป เธอถูกกดที่เบาะหลังของรถแล้วโอบรอบเอวของชายคนนั้นอย่างช้าๆ
หลังจากจูบที่ยาวนานและลึกซึ้ง ร่างกายของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง แก้มของเธอร้อนผ่าว ดวงตาของเธอพร่ามัวและแม้แต่เสื้อที่หน้าอกของเธอก็ยับยู่ยี่
ทั้งสองแยกจากกัน เธออ้าปากค้างและหัวเราะเบา ๆ “กังวลเหรอ?”
อวี้กู้เป่ยไม่ได้ปฏิเสธ แต่หัวเราะเบา ๆ “อืม ฉันทนไม่ได้”
มีการล้อเล่นที่มองไม่เห็นในคำพูดของเขาและแก้มของลู่เสี่ยวม่านก็แดงขึ้นในทันที
อวี้กู้เป่ยยกมือขึ้นบีบคางของเธอปัดนิ้วหัวแม่มือไปทั่วริมฝีปากนุ่มของผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดเบา ๆ ว่า “รอคุณกลับมา แล้วเราค่อยคุยกัน”
แก้มของลู่เสี่ยวม่านแดงระเรื่อราวกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีความสุขยิ้มและพยักหน้า
อวี้กู้เป่ยถามว่า “จะไปวันมะรืนนี้แล้วเหรอ?”
“ฉันต้องอยู่ที่นี่สองวันนี้เกรงว่าจะไม่มีสติที่จะกลับคฤหาสน์”
“ไม่เป็นไร ฉันจะมาหาคุณเอง” อวี้กู้เป่ยยิ้ม “ยังไงก็ตามคราวนี้ฉันทำได้ดีมาก”
เมื่อลู่เสี่ยวม่านได้ยินดังนั้นเขาก็ยิ้มและโอบแขนของเขาไว้รอบคอของชายคนนั้นและพูดเบา ๆ ว่า “แน่นอน มันคือสิ่งที่คุณสั่ง”
อวี้กู้เป่ยหัวเราะเบา ๆ “อวี้อี่มั่วและตระกูลเย่ตอนนี้กำลังแสดงฉากการปะทะกัน ฉันรอดูอยู่”
ดวงตาของลู่เสี่ยวม่านสว่างขึ้นและเขาถามว่า “แล้วฉันต้องทำอะไรอีก?”
“แน่นอน” อวี้กู้เป่ยยยิ้มและยื่นมือออกไปจับมือเธอแล้วบีบเบา ๆ “ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่คุณทำได้และมีเพียงคุณเท่านั้นที่จะทำได้ดี”
แก้มของลู่เสี่ยวม่านแดงระเรื่อด้วยคำชมหลังจากยิ้มแล้ว เขาก็ถามว่า “เรื่องอะไรเหรอ?”
อวี้กู้เป่ยเอนตัวเข้าใกล้หูของเธอและถอนหายใจเบา ๆ “สิ่งที่คุณต้องการก่อนที่จะออกจากเจียงโจว นำ.….”
