“ว่ากันว่าในจวนของรุ่ยอ๋องไม่มีนางสนมหรือเรือนนางสนมเลย มีเพียงพระชายาเป็นหญิงเดียวในจวน ช่างรักเดียวใจเดียวอะไรเยี่ยงนี้ แต่กลับทำให้หญิงในใต้หล้านี้อิจฉายิ่งนัก” ฮองเฮากล่าวอย่างเฉยเมย น้ำเสียงของนางนิ่งสงบ ดูเหมือนนางจะพูดถึงเรื่องนี้โดยไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หยุนชางอดไม่ได้ที่จะเฝ้าระวังนาง เป็นไปได้ไหมว่า ฮองเฮาต้องการหาหญิงสาวให้กับท่านอ๋อง?
ลั่วชิงเหยียนดูเย็นชาอยู่ตลอด ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้พูดอะไรเลย ดูเหมือนว่ากำลังดูเรื่องตลกที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง
พอได้ยินฮองเฮาตรัสอย่างนั้น แล้วเงยหน้าขึ้น ชำเลืองมองทั่วพระพักตร์ของฮองเฮาแล้วเยาะเย้ย “ฮองเฮาตรัสเยี่ยงนี้คือ กำลังกล่าวโทษฝ่าบาทที่มีเหล่านางสนมเต็มวังหลัง ทำให้ฮองเฮามิอาจเป็นที่โปรดปรานเพียงผู้เดียวงั้นหรือ? ”
เมื่อฮองเฮาได้ยินคำพูด สีพระพักตร์ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ในทันทีที่นางกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง “รุ่ยอ๋องเหตุไฉนถึงพูดเช่นนี้ได้ ข้าเพียงชื่นชมความรักเดียวของรุ่ยอ๋อง แต่ข้าเองก็ทราบดี ผู้หญิงล้วนมีความหึงหวง ยอมคนอื่นไม่ได้ ต่างก็มีเหตุผลมากมาย”
จิ้งอ๋องยิ้มอย่างเย็นชา “พระชายาของข้ามิใช่คนหึงหวงอะไร แต่เป็นข้าเองที่หึงหวง ข้าไม่สามารถทนให้คนอื่นแบ่งความใส่ของของพระชายาไปได้ ข้าไม่ต้องการให้พระชายาหันไปเอาใจใส่สิ่งอื่นใด และไม่สามารถอยู่กับข้าได้ตลอด”
งานเลี้ยงเงียบลง แต่ก็ได้ยินเสียงของลั่วชิงเหยียนอย่างเย็นชา “ข้ามีนิสัยไม่ค่อยจะดีนัก ถ้าใครก็ตามที่รบกวนความสงบสุขของพระชายาข้าที่จวน อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”
ฮองเฮาถูกจิ้งอ๋องทำให้เสียหน้าไปสองครั้ง สีหน้าค่อนข้างอึดอัด นิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะตรัสว่า “ท่านอ๋องเพิ่งมาที่แคว้นเซี่ยเป็นครั้งแรก อย่าได้ทำตัวเย็นชาจนน่ากลัวนัก ระวังจะทำให้หญิงตัวเล็กอย่างเราๆในงานเลี้ยงต้องหวาดกลัว” หลังจากพูดจบ พระองค์ตรัสว่า “ฝ่าบาท เมื่อครู่พระองค์ไม่ใช่ตรัสว่า จะมีการแข่งขันเล็กๆ ผู้ที่ชนะจะมีรางวัลใหญ่มิใช่หรือเพคะ”
เซี่ยหวนอวี่ยิ้มและพยักหน้า “แคว้นเซี่ยเคารพนักปราชญ์บัณฑิตมาโดยตลอด ดังนั้นวันนี้เรามาเล่นตีกลองส่งดอกไม้กันเถอะ วันนี้ไม่มีการลงโทษ มีแต่ประทานรางวัล ข้าออกคำสั่งดอกไม้ ถ้ามีคนต่อประโยคได้ ก็ยืนขึ้นต่อประโยค ส่งต่อกันจนสุดท้ายไม่มีใครสามารถต่อประโยคได้ ก็จะเป็ผู้ชนะ ใครมีข้อคัดค้านหรือไม่?”
หยุนชางเคยได้ยินมาก่อนว่า การเล่นตีกลองส่งดอกไม้ของแคว้นเซี่ยไม่เหมือนกับแคว้นหนิง ที่แค่ตีกลองส่งดอกไม้ แต่คือมีดอกไม้เป็นหัวข้อ คนที่ออกหัวข้ออ่านบทกวี มีชื่อดอกไม้ปรากฏขึ้นในช่วงแรกๆบทกลอน ผู้ได้รับลำดับดอกไม้ต้องอ่านกลอนที่มีชื่อดอกไม้ และต้องสอดคล้องเดียวกับกลอนที่ได้รับ
ไม่มีใครตอบรับ แล้วเซี่ยหวนอวี่ยิ้ม “เช่นนั้นข้าจะออกหัวข้อแล้ว? พบหน้าหญิงงามและดอกเหมยที่กำลังเบ่งบาน”
พอสิ้นเสียง องค์หญิงไท่อันก็ยิ้มและอ้าปากพูด “ดอกบัวใต้แสงแดดนั้นงามอุรา”
แล้วมีอีกหลายคนที่หยุนชางไม่รู้จักชื่อรับต่อกลอน ยิ่งเล่นยิ่งใช้เวลานาน หยุนชางมองดู โดยไม่พูดอะไร ชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามยืนขึ้น “ทิ้งให้ดอกบัวที่อับเฉาฟังเสียงฝน”
หลังจากที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เซี่ยหวนอวี่ก็ยิ้มเล็กน้อย “ไม่มีแล้วหรือ เช่นนั้นซูซื่อหลางจะเป็นผู้ชนะ?”
องค์หญิงไท่อันยิ้ม “พี่สะใภ้มาจากตระกูลบัณฑิตจริงๆ น้องๆในตระกูลล้วนมีความสามารถกันทั้งหมด”
หยุนชางมองชายหนุ่ม เมื่อดูรูปร่างหน้าตาของเขานับว่าไม่โดดเด่น แต่ดวงตาของเขาเย่อหยิ่ง ค่อนข้างเมินเฉยต่อการเชยชมขององค์หญิงไท่อัน
นางกำนัลในวังที่อยู่ด้านข้างเดินไปหาหยุนชางพร้อมกับเหล้า และเมื่อเห็นว่าถ้วยของหยุนชางว่างเปล่า นางก็ก้มลง
“ช้าก่อน” ลั่วชิงเหยียนพูดทันที และทุกคนในลานก็มองมาที่เขา รอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซี่ยหวนอวี่และเขามองไปที่ลั่วชิงเหยียน และตรัสว่า “รุ่ยอ๋องจะออกกลอนดอกไม้ที่ยอดเยี่ยมอะไรหรือ”
ลั่วชิงเหยียนดูเหมือนตะลึง ตาของเขากวาดไปเหนือผู้คนในงานเลี้ยง มีรอยยิ้มมุมปาก “ขออภัย ข้าไม่ได้อยากรับต่อกลอนดอกไม้ ข้าแค่เห็นนางกำนัลจะรินเหล้าให้พระชายา อยากจะให้นางช้าก่อน พระชายาเพิ่งหายจากอาการป่วย ไม่ควรดื่มเหล้า เปลี่ยนเป็นชาเถอะ อืม เชิญพวกท่านต่อ…”
สีหน้าทุกคนในงานเลี้ยงดูเปลี่ยนไป สายตาจับจ้องไปที่นางกำนัลที่ก้มตัวรินเหล้าให้หยุนชาง และทันใดนั้น นางกำนัลที่ถูกทุกคนมองแบบนี้ กระวนกระวายเล็กน้อยและกาเหล้าก็เอียง เหล้าหกลงบนโต๊ะ เมื่อเห็นเช่นนี้ นางกำนัลก็หน้าซีดด้วยความตกใจ เขาคุกเข่าลงและพูดซ้ำๆ ว่า “พระชายาโปรดประทานอภัยด้วยเพคะ พระชายาโปรดประทานอภัยด้วยเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจเพคะ”
งานเลี้ยงก็เงียบไปกะทันหัน แล้วได้ยินเสียง “ปัง” ลั่วชิงเหยียนวางถ้วยเหล้าในมือของเขาลงบนโต๊ะทันที และมองดูนางกำนัลด้วยสายตาที่ไร้ความปราณี ร่างของนางกำนัลสั่นสะท้านมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเห็นว่าบรรยากาศอึมครึมเล็กน้อย หยุนชางก็หัวเราะเบาๆ หันหลังกลับและพยุงนางกำนัลแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่โทษเจ้า ท่านอ๋องคงทำเจ้ากลัวแล้วใช่หรือไม่”
นางกำนัลยืนขึ้นอย่างสั่นสะท้าน และฮองเฮาก็ค่อยๆตรัสขึ้นว่า “นางกำนัลในวังทำผิด แน่นอนว่าสมควรที่จะถูกลงโทษ”
“ฮองเฮาได้โปรดไตร่ตรอง เมื่อครู่เป็นเพราะท่านอ๋องกระทำเช่นนั้นนางกำนัลนางนี้จึงตกใจ หากต้องลงโทษก็ควรลงโทษท่านอ๋องมากกว่า นางกำนัลไม่มีความผิดเพคะ
” หยุนชางกล่าว เงยหน้าขึ้นมองลั่วชิงเหยียนซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยใบหน้าเย็นชา
เซี่ยหวนอวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และตรัสขึ้นว่า “รุ่ยอ๋องกลับมาถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดี ในเมื่อเป็นเรื่องน่ายินดี ไม่ควรเอาเรื่องเล็กน้อยมาทำให้เสียบรรยากาศ ถอยไปเถอะ”
นางกำนัลคำนับอย่างรวดเร็ว และรีบถอยลงไป หยุนชางก้มมองเหล้าที่หกลงบนโต๊ะ แววตานิ่งสงบ
เนื่องจากเสื้อผ้าของนางเปื้อนไปด้วยเหล้า หยุนชางจึงขอตัวกลับจวนก่อน จิ้งอ๋องก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และขอประทานอภัย ทั้งสองออกจากวัง และนั่งรถม้ากลับไปที่จวน
“เหล้านั่นเป็นพิษ?” ลั่วชิงเหยียนหรี่ตาลง และความเยือกเย็นแผ่ไปทั่วดวงตาของเขา
หยุนชางพยักหน้า “นางกำนัลคนนั้นก็ฉลาดเช่นกัน ข้าดื่มชามาตลอดงานเลี้ยง ถ้านางเติมเหล้าทันที เกรงว่ามันจะทำให้ข้าสงสัย ในขณะนั้นทุกคนต่างมองไปที่ซูซื่อหลางและองค์หญิงไท่อัน นางคงเห็นว่าข้าไม่ได้ดู จึงกล้าที่จะมารินเหล้าให้ข้า เดิมข้าไม่ได้สงสัยเลย แต่ก่อนที่นางจะรินเหล้า นางเปลี่ยนตำแหน่งถ้วยชา และถ้วยเหล้าบนโต๊ะของข้า ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงสงสัยจึงให้สัญญาณแก่ท่าน และบอกให้ท่านพูดออกมา เมื่อเหล้าหกออกมา ข้าถึงมั่นใจว่าเหล้านั่นมีพิษจริงๆ” เพียงเพราะตะเกียบในวังทั้งหมดทำจากเงิน ตะเกียบสัมผัสกับเหล้าที่หกอยู่บนโต๊ะ และมันก็เปลี่ยนสี
ลั่วชิงเหยียนจับมือหยุนชางเบาๆ ขมวดคิ้วและถอนหายใจ “หลังจากที่ข้ารู้ตัวตนของข้า ข้าก็ส่งคนมายังแคว้นเซี่ย แต่ตอนนั้นไม่ทราบสถานการณ์ เพราะพวกเขาไม่ค่อยมีประโยชน์ ตอนนี้เรามาที่นี่ใหม่ บางคนฉวยโอกาสที่เราไม่รู้อะไรในที่แคว้นนี้ โดยเริ่มลงมือกับเจ้า ดูเหมือนว่า ข้าควรจะยกกำลังทั้งหมดที่อยู่ในมือข้ามาที่แคว้นเซี่ยโดยเร็วที่สุด อย่างไรก็ตาม คนอื่นๆที่กำลังจับตาพวกเราอยู่ก็คงระวังตัวเป็นแน่ เพราะฉะนั้น ให้เร็วที่สุดก็สามเดือน ในสามเดือนนี้ ชางเอ๋อร์เจ้าก็ถือว่าป่วยอยู่ในจวนเถิด ไม่กลัวเรื่องที่แน่นอน กลัวก็แต่เหตุไม่คาดฝัน”
หยุนชางยิ้ม และพูดเบาๆว่า “ข้ารู้สึกว่า ด้วยเหตุนี้ เราจึงไม่จำเป็นต้องระมัดระวังมากนัก วันนี้ข้าเห็นว่าทุกคนในงานเลี้ยงกำลังทดสอบเรา วันนี้เราการแสดงของเราทั้งคู่ทำให้พวกเขางงงวยเล็กน้อย และจากนี้พวกเขาจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อรู้ว่าเราได้จัดเตรียมแคว้นเซี่ยไว้ล่วงหน้าอย่างไร ถ้าเราเป็นอย่างเต่าหดหัว มันกระตุ้นความสงสัยของผู้คน จะดีกว่าถ้าเราปล่อยพลังออกมาให้เต็มที่ ดังนั้น ให้พวกเขาเดาว่าเรามีความสามารถจริงหรือแสร้งกล้าหาญ”
