หร่วนซือชิถึงกับผงะ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คาดคิดว่าเขาจะตอบสนองเช่นนี้
ซูอวี้เฉิงยิ้มและโยนบุหรี่อีกครึ่งที่เหลือลงบนพื้นขยี้มันด้วยเท้าของเขาแล้วพูดอย่างใจเย็น “คุณอาจจะไม่รู้ เขากับฉันไม่ใช่พี่น้องกันอีกต่อไปแล้ว”
ในขณะที่เขาพูดเขาเงยหน้าขึ้นและมองเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่มีความเย็นชาเล็กน้อยภายในดวงตา
หร่วนซือซือขมวดคิ้วแน่นและประหลาดใจเล็กน้อย เธอไม่ค่อยชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องระหว่างซูอวี้เฉิงและอวี้อี่มั่ว แต่ในอดีตเธอเห็นได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนนั้นไม่ธรรมดา
กล่าวได้ว่าซูอวี้เฉิงเป็นพี่ชายที่ดีคนเดียวของอวี้อี่มั่ว และเธอไม่เชื่อเมื่อคนสองคนพูดว่าพวกเขาเลิกรากัน
เมื่อเห็นความลังเลในดวงตาของหร่วนซือซือ ซูอวี้เฉิงก็เลิกคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ “ต้องการทราบเหตุผลหรือไม่?”
หร่วนซือซือหยุดชั่วคราวและพยักหน้า “คุณไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก่อนหรือ?”
ซูอวี้เฉิงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เมื่อก่อนความสัมพันธ์ก็ดีมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”
ในขณะที่เขาพูดร่องรอยของความไม่อดทนก็ฉายผ่านดวงตาของเขาและรอยยิ้มของเขาก็ค่อยๆหายไป เหลือเพียงใบหน้าที่เย็นชาและไร้การแสดงออกบนใบหน้าของเขา “พูดออกมา มีเหตุผลที่ฉันถึงเลิกคบกับอวี้อี่มั่ว”
เขาจงใจพูดครึ่งคำโดยมองไปที่หร่วนซือซือด้วยสายตาที่ลึกล้ำ
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆแล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ?”
ซูอวี้เฉิงมองไปที่เธอและพูดอย่างเย็นชาว่า “เพราะคุณ”
หร่วนซือซือถึงกับผงะเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดหวังให้เขาพูดแบบนั้น เมื่อปากของเธออ้าเล็กน้อยและไม่สามารถพูดได้ ชายตรงหน้าของเธอก็ก้าวไปข้างหน้าและเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร
“เขาทำผิดครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะคุณ ถึงกับไม่สนใจตัวตนผลประโยชน์ของตัวเองและสถานการณ์ของตัวเอง ฉันแนะนำเขาเป็นพันๆครั้ง แต่เขาไม่เคยฟังเรื่องนี้ แล้วทำไมฉันต้องเป็นพี่น้องกับเขาอีกละ?”
หัวใจของหร่วนซือซือตกใจกับคำพูดของซูอวี้เฉิงอย่างกะทันหันและเธอก็ถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็เห็นใบหน้าของซูอวี้เฉิงพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่แยแส
“เป็นพี่น้องกันแบบไหนก็คงไม่สำคัญ ผู้หญิงมีความสำคัญในสายตาของเขา”
ซูอวี้เฉิงกล่าวอย่างประชดประชันยิ้มอย่างไม่เห็นคุณค่า เขาก้าวไปข้างหน้าและเดินตรงไปที่ประตูของบาร์ เขาเปิดประตูและเดินเข้าไปโดยปล่อยให้อยู่คนเดียว
มีความซับซ้อนที่อธิบายไม่ได้อยู่ในใจของเธอ คำพูดที่ซูอวี้เฉิงพูดในตอนนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกในใจของเธอทำให้เธอได้ลิ้มรสความหมายที่แตกต่างกัน
ในขณะเดียวกัน เธอก็ตกใจเล็กน้อย อวี้อี่มั่วสนใจเธออย่างที่ซูอวี้เฉิงพูดหรือไม่?
เธอยืนคิดอยู่นานและในที่สุดเธอก็ไม่มีเบาะแสใดๆ จากนั้นก็จากไปราวกับว่าเธอไม่เคยไปที่แห่งนี้มาก่อน
แต่เธอก็ค่อยๆตัดสินใจอย่างช้าๆ เธอจะต้องพบอวี้อี่มั่วให้เร็วที่สุด!
เป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน หร่วนซือซือพาเสี่ยวเหมิงและคนอื่นๆเพื่อค้นหาเบาะแส แต่เมืองเจียงโจวนั้นใหญ่มากพวกเขาเหมือนฝูงแมลงวันที่ไร้หัวและพุ่งเข้าหาทุกหนทุกแห่ง
มีเบาะแสเล็กน้อยหลังจากผ่านไปรอบหนึ่ง และไม่มีความก้าวหน้าในตอนท้าย หร่วนซือซือมีอาการปวดหัวอย่างอธิบายไม่ได้และคิดอะไรไม่ออก
เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ เสี่ยวเหมิงก็อดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อม “น้องสาวซือซือ ไม่ต้องกังวลเราจะพบเขาอย่างแน่นอน”
หร่วนซือซือได้ยินคำพูดแบบนี้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอหายใจเข้าลึกๆกดขมับของเธออย่างเหนื่อยล้าและพูดอย่างหดหู่ว่า “ถ้าฉันหาไม่เจอล่ะ?”
นอกจากผู้คนที่คุณนายใหญ่มอบให้เธอแล้ว แลพอวี้อี่มั่วจากเสี่ยวเหมิงและตอนนี้เธอมีคนมากกว่าสิบคนที่อยู่ในมือของเธอ ทุกวันนี้เธอวิ่งไปรอบๆเพื่อตามหาเขาทุกวัน แต่เธอก็ไม่ได้มีความคืบหน้าใดๆ
เสี่ยวเหมิงอยู่ด้านข้างเงียบและไม่ตอบ
ในเมืองหากมีคนเพียงคนเดียวหรือสองคนต้องการซ่อนตัวก็ไม่สามารถทำได้ง่ายกว่านี้ ตราบใดที่พวกเขาหามุมและไม่ปรากฏตัวพวกเขาอาจไม่พบไปชั่วชีวิต
แต่ตามนิสัยของอวี้อี่มั่ว เขาไม่ใช่คนที่กลัวหัวหดอย่างแน่นอน สาเหตุที่เขาไม่ปรากฏตัวนั้นไม่สามารถบรรยายได้ หรือไม่สะดวกที่จะปรากฏตัวในเวลานี้?
เมื่อบรรยากาศเงียบลง หร่วนซือซือและเสี่ยวเหมิงไม่ได้พูดกันเป็นเวลานาน ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ
เสี่ยวเหมิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับสาย “พี่หลง มีอะไรเหรอ?”
เขาเปิดแฮนด์ฟรีและเสียงอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ก็ดังออกมาจากโทรศัพท์ น้ำเสียงของพี่หลงดูตื่นเต้นเล็กน้อย “เสี่ยวเหมิง คุณจำวัดชิงซานได้ไหม ฉันส่งคนไปหาเบาะแสอีกครั้งเมื่อสองวันที่ผ่านมา และเป็นการค้นพบที่ไม่คาดคิด!”
เสี่ยวเหมิวพยักหน้าทันที “สถานการณ์เป็นอย่างไร?”
เมื่อหร่วนซือซือที่อยู่ด้านข้างได้ยินดังนั้น เขาก็ส่งเสียงเชียร์เสียดหูทันที
“เราพบว่ามีคนอาศัยอยู่ในวัดชิงซาน ซึ่งดูเหมือนจะเป็นลั่วจิ่วเหยี่ย!”
เมื่อเสี่ยวเหมิงได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย “คุณแน่ใจหรือไม่?”
“ชายสองคนภายใต้เขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและโดยพื้นฐานแล้วพวกเขาสามารถสรุปได้ว่าพวกเขาอยู่ภายใต้ลั่วจิ่วเหยี่ย”
“แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับประธานอวี้ก็เกี่ยวข้องกับลั่วจิ่วเหยี่ยเช่นกัน?”
เสียงของพี่หลงดังมา “แน่นอนว่าข่าวที่เราพบตอนนี้คือมีประมาณหกคนและลั่วจิ่วเหยี่ยไม่ควรอยู่ที่นั่น”
จู่ๆเสี่ยวเหมิฝก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและถามอย่างรวดเร็วว่า “แล้วเราจะทำยังไงดี?”
พี่หลงลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ฟังความคิดเห็นของคุณหร่วนเถอะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เสี่ยวเหมิงก็หันศีรษะและมองไปที่หร่วนซือซือ
หร่วนซือซือตกตะลึง เธอไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไรในตอนนี้ เมื่อพูดถึงลั่วจิ่วเหยี่ยเธอมีความรู้สึกที่คลุมเครือว่าเป็นคนที่ลักพาตัวเธอมาก่อน
เสี่ยงเหมิงดูเหมือนจะเห็นว่าหร่วนซือซือมีความสงสัย เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดกับพี่หลงทางโทรศัพท์อีกด้านหนึ่งว่า “พี่หลง ฉันจะคุยกับน้องสาวซือซือเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจง จากนั้นเธอก็ตัดสินใจแล้ว ฉันจะบอกคุณ”
พี่หลงไม่พูดอะไรต่อและก็วางสายไป
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและถาม “ลั่วจิ่วเหยี่ยที่คุณกำลังพูดถึงคือใคร และเกี่ยวข้องกับอวี้อี่มั่วอย่างไร?”
เสี่ยวเหมิงพูดสั้นๆว่า “ลั่วจิ่วเหยี่ยเป็นอาชญากรที่ตำรวจต้องการตัว อวี้อี่มั่วมีวันเรื่องกับเขาก่อนหน้านี้และเขาต้องการหาโอกาสโจมตีอวี้อี่มั่วอยู่เสมอ”
เมื่อหร่วนซือซือได้ยิน ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อและฝ่ามือของเขาก็เย็นลงมาก
เธอนึกไม่ถึงว่าอวี้อี่มั่วจะยังคงมีส่วนเกี่ยวข้องกับอาชญากรในอดีต เธอคิดเพียงว่าเขาอยู่ภายใต้คนๆเดียวและสูงกว่าคนหนึ่งหมื่นคน ทุกอย่างสามารถตัดสินได้ด้วยเงินและอำนาจและสามารถแก้ไขได้ในพริบตา ความยากลำบากที่คนธรรมดาไม่สามารถรับมือได้ แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะต้องผ่านความมืดมิดขนาดนี้
ช่วงเวลาหนึ่ง หลังจากที่เธอแต่งงานกับอวี้อี่มั่วก็ฉายแววในความคิดของเธอเป็นครั้งคราว เธอเห็นรอยแผลเป็นใหม่ๆบนร่างกายของเขา รอยแผลเป็นเก่ากระจัดกระจายบนหลังของเขา เขามักจะใช้ข้อแก้ตัวที่ไม่สำคัญปกปิด แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขามีเสน่ห์บนผิว และเขาจะต้องเดินฝ่าลมและฝนลับหลัง
ทันใดนั้นก็มีความเศร้าในใจของเธอออกมาและอวี้อี่มั่วก็รู้สึกทุกข์ใจอย่างอธิบายไม่ได้
หร่วนซือซือฟื้นขึ้นมาและถามว่า “ลั่วจิ่งเหยี่ยจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือไม่?”
เสี่ยวเหมิงครุ่นคิดสักครู่และพยักหน้ายืนยัน “ฉันคิดว่ามันจะเป็นเช่นนั้น ลั่วจิ่วเหยี่ยคนนี้ไม่ง่าย อย่างนั้นวิธีการนั้นรุนแรงและร้ายกาจจากก่อนหน้านี้”
ในขณะที่เขาพูดเขาก็หยุดพูดทันที จากนั้นหันไปมองเธอลังเลเล็กน้อยที่จะพูด
เมื่อเห็นสิ่งนี้ หร่วนซือซือก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “มีอะไรก็พูดกันตรงๆได้”
ในเวลานี้ ถ้าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ พวกเขาจะหาที่อยู่ของอวี้อี่มั่วได้อย่างไรกัน?
