อุโบสถชิงซานบนภูเขา
เจ้าอาวาสได้รับหร่วนซือซือและทั้งสามคนเข้ามา ไม่นานท้องฟ้าด้านนอกก็มืดครึ้มมากขึ้น เสียงฟ้าร้องดังขึ้นและเมฆก็ลดต่ำลงเรื่อยๆ
หลังจากนั้นไม่นานฝนก็ตกลงมา
หร่วนซือซือถือชาร้อนไว้ในมือเดินไปที่ประตูและมองออกไปข้างนอกและพูดด้วยความกังวล “ไม่รู้ว่ารอแล้วฝนจะหยุดตกหรือเปล่า?”
ตอนนี้เมื่อทั้งสามคนมาถึงใกล้อาคารที่เห็นอยู่กลางภูเขา พวกเขาก็พบว่าเป็นวัดในพุทธศาสนา มีแผ่นป้ายแขวนอยู่ที่ประตูและค่อนข้างเก่า แต่ก็ไม่ยากที่จะเห็นว่าคำบนนั้นคือ “อุโบสถชิงซาน”
ทั้งสามคนวนเวียนอยู่ที่ประตูสักพัก เมื่อพวกเขาลังเลว่าจะเข้าไป ทันใดนั้นสามเณรน้อยก็เดินออกมาจากประตู เขาอายุประมาณห้าหรือหกขวบ เขาดูฉลาดและน่ารักเพียงแค่มองในสายตาของพวกเขา
พวกเขาต้องการที่จะหยุดสามเณรน้อยและถามคำสองสามคำ แต่ใครจะรู้ว่าสามเณรน้อยปิดประตูหันหน้าหนีและวิ่งหนีไป
หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออกอีกครั้ง ชายชราสวมเสื้อคลุมไห่ชิงสีเทาท่าทางสงบและเป็นกุศลก็ออกมาทักทายพวกเขาด้วยความกรุณาและเชิญให้พวกเขาเข้าไปนั่งด้วยอย่างกระตือรือร้น
เดิมทีหร่วนซือซือต้องการเข้าไปดู เธอจึงไม่ปฏิเสธ พี่หลงและเสี่ยวเหมิงตกลงที่จะแสร้งทำเป็นนักปีนเขามาหาพวกเขาโดยไม่ได้ตั้งใจและเดินเข้าไปพร้อมกับเจ้าอาวาสอย่างมีเหตุผล
ทันทีที่พวกเขาเข้าไป เจ้าอาวาสก็แนะนำตัวกับพวกเขา จากนั้นชายชราก็นำน้ำชามาให้พวกเขา หลังจากสนทนากันไม่กี่นาทีก็มีเสียงฟ้าร้องอู้อี้จากด้านนอก
หร่วนซือซือยืนอยู่ที่ประตูแสร้งทำเป็นมองดูสายฝน แต่สายตาของเขายังคงกวาดมองไปรอบๆเพื่อค้นหาบางสิ่ง
เธอจะจินตนาการได้อย่างไรว่าจะมีวัดอยู่บนภูเขาสีเขียวลึก ถ้าอวี้อี่มั่วถูกโยนลงไปจากภูเขาจริงๆคนในวัดก็น่าจะเห็นอะไรบ้าง?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หร่วนซือซือก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยในใจของเธอ
ในขณะนี้เจ้าอาวาสเจินหยวนมาเฝ้าดูฝนที่ตกหนักข้างนอก ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวว่าหร่วนซือซือเป็นกังวล เขาจึงอธิบายเบาๆ ว่า “ฝนที่ภูเขาเป็นแบบนี้ มันมาเร็วและไปเร็ว ไม่ต้องกังวล คุณอยู่ที่นี่รอที่นี่สักพักและเมื่อฝนหยุดตกก็ไม่สายที่จะออกไป”
หร่วนซือซือยิ้มและพยักหน้า จากนั้นถามว่า “เจ้าอาวาส ตอนนั้นเราเห็นแผ่นป้ายที่ประตูมีคำว่าวัดชิงซานเขียนอยู่ มีวัดอยู่นอกภูเขา ฉันไม่รู้ว่ามันเกี่ยวอะไรกันไหม?”
ก่อนที่เธอจะพูดจบเจ้าอาวาสเจินหยวนก็เข้าใจแล้วว่าเธอหมายถึงอะไร ชายชราถอนหายใจเบาๆและพูดอย่างเงียบๆ ว่า “เป็นเรื่องจริงที่ฉันเป็นอดีตเจ้าอาวาสของวัดชิงซาน แต่ต่อมาวัดชิงซานก็ล้มลงและไม่มีเครื่องหอม พระก็ค่อยๆแยกย้ายกันไป ดังนั้นฉันจึงพาคนกลุ่มสุดท้ายที่เหลืออยู่สองสามคนไปที่วัดบนภูเขาเพื่อปลูกฝังคุณธรรมจริยธรรมของพวกเขาและใช้ชีวิตอย่างสงบ”
เมื่อเห็นชายชราแสดงออก หัวใจของหร่วนซือซือก็จมลง แม้ว่าจะเป็นเพียงครั้งแรกที่เราพบกันแต่เธอก็สามารถเห็นภูมิปัญญาของชายชราความสงบและความเมตตากรุณา
แม้ว่าวัดชิงซาน จะมีขนาดเล็กกว่ามาก แต่ทันทีที่เธอเดินเข้าไป เธอก็เห็นดอกไม้และต้นไม้ทั้งสองข้างและพืชผักบางชนิดที่พวกเขาปลูกด้วยตัวเอง พระภิกษุหนุ่มหลายคนกำลังวิ่งไล่และหัวเราะไปรอบๆ พระชราขรึมและกำลังเป็นช่างไม้อยู่ที่สนามหญ้า
ฉากดังกล่าวมีความเงียบสงบและสวยงามมากจนเมื่อผู้คนมองดูหัวใจก็สงบลงโดยไม่รู้ตัว
เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ในภูเขาจะสวยงามเช่นนี้
พี่หลงและเสี่ยวเหมิงทั้งคู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้อง พวกเขาดูขรึมมาก เมื่อเข้ามาพวกเขาต่อสู้เก่งแต่พวกเขาไม่มีทางโต้ตอบกับผู้คนและกับผู้คนต่างโลกพวกเขาสัมผัสได้เพียงความเงียบงัน
หร่วนซือซือและเจ้าอาวาสเจินหยวนยืนอยู่ใต้ชายคาและพวกเขาก็คุยกันโดยไม่รู้ตัว ในไม่ช้า ฝนก็เบาบางลง เจ้าอาวาสเจินหยวนหัวเราะและพูดอย่างไม่เร่งรีบ “ฉันบอกแล้ว ฝนต้องหยุด”
คำนี้ออกมาจากปากของเขาพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย หัวใจของหร่วนซือซือสงบกว่าตอนที่เขาเข้ามาครั้งแรก และตอนนี้เมื่อฟังสิ่งที่เขาพูดเขาก็คิดลึกอย่างอธิบายไม่ถูก
ฝนจะหยุดตกเสมอและสิ่งต่างๆในโลกนี้ก็เหมือนกัน
เธอโค้งริมฝีปากและยิ้มเมื่อเห็นฝนเบาบางลงเรื่อยๆ ทันใดนั้นเธอก็จำอะไรบางอย่างได้ จากนั้นก็มองไปที่เจ้าอาวาสเจินหยวนที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งแล้วพูดว่า “เจ้าอาวาส ฉันอยากเยี่ยมชมที่วัดสะดวกไหม?”
เจ้าอาวาสพยักหน้าเล็กน้อยยิ้มให้เธอแล้วยื่นมือออกไปเรียกสามเณรน้อยและกระซิบว่า “จื่อจี้ เจ้ามาพาคุณหญิงคนนี้ไปเดินรอบๆและเยี่ยมชมวัด”
สามเณรน้อยอายุห้าหรือหกขวบ ขนาดพอๆกับเซินเซินและซาซา มีดวงตากลมโตสวมเสื้อคลุมสีเทาน้ำทะเลและดูน่ารักมาก
หร่วนซือซือดีใจมากและยิ้มให้เขา จากนั้นหันกลับมาและพูดสองสามคำกับเสี่ยวเหมิงและพี่หลง จากนั้นก็เดินไปพร้อมกับสามเณรน้อย
เธอบอกเสี่ยวเหมิงและคนอื่นๆในตอนนี้ว่าพวกเขาจะได้รับอนุญาตให้รอที่นี่ พวกเขาทั้งสามคนเดินไปรอบๆในสนาม ถ้าจะให้เหมาะสม ดังนั้นเธอก็เพียงพอที่จะไปคนเดียวเพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย
เมื่อกี้สนทนากับเจ้าอาวาสเจินหยวน หร่วนซือซือ ก็ถามว่าเคยมีใครมาที่นี่เมื่อเร็วๆนี้หรือไม่ เจ้าอาวาสเจินหยวนปฏิเสธไม่พูดอะไร กล่าวได้ว่าแขกทั้งสามของพวกเขาเป็นแขกที่หายากและพวกเขายินดีที่จะอยู่แค่สองสามวัน จากนั้นก็เปลี่ยนหัวข้อไป
แต่ตอนนี้สามารถเดินไปรอบๆได้แล้ว เธอก็อยากจะมองไปรอบๆมองหาเบาะแสที่เธอรอคอย
“ท่านอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กๆแล้วหรือ?”
สามเณรน้อยพยักหน้าอย่างจริงจังและพูดเบาๆว่า “ใช่”
ขณะที่เขาพูดเขาพาเธอไปที่ทางเข้าศาลาพุทธและอธิบายเบาๆว่า “นี่คือศาลาหลักของศาสนาพุทธ เราทุกคนจะไปนมัสการพระพุทธที่นี่”
หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างครุ่นคิดแล้วถามอย่างไม่เป็นทางการว่า “มีกี่คน?”
“เจ้าอาวาสเจินหยวน ยังมีจื่อชิง อู้เอิน”
สามเณรน้อยรายงานรายชื่อไม่กี่รายและมีชาวแมนจูเพียงหกหรือเจ็ดคนเท่านั้น หร่วนซือซือยิ้มและฟังเขาโดยไม่ขัดจังหวะ
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถามต่อไปว่า “แล้วนอกจากท่านแล้วมีใครอาศัยอยู่ที่นี่อีกไหม?”
ตอนที่พวกเขายังไม่เข้ามาในตอนนี้ พี่หลงบอกว่ารอยเท้าที่อยู่นอกประตูนั้นดูรกไปหน่อย เธอเหลือบมองไปที่มันและไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่เมื่อเธอมาถึงที่นี้ เห็นพระภิกษุที่สวมเสื้อผ้าทั้งหมด รองเท้าผ้าและมีรอยเท้าด้านนอกที่พิมพ์ลายบนพื้นรองเท้าอย่างชัดเจนซึ่งดูเหมือนขนาดของผู้ชาย
นี่ทำให้ฉันคิดมากขึ้นจริงๆ
เธอถามและสามเณรน้อยก็พยักหน้า ทันใดนั้นราวกับคิดอะไรบางอย่างเขาส่ายหน้าเร็วๆ “ไม่”
แม้ว่าปฏิกิริยาของเขาจะรวดเร็ว แต่หร่วนซือซือก็ยังคงจับอะไรบางอย่างได้อย่างเฉียบขาด เธอมองไปที่สามเณรน้อยอย่างต่อเนื่อง สามเณรน้อยยังเด็กและไร้เดียงสาก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิดและหยุดพูด
เมื่อเห็นท่าทางของเขา หร่วนซือซือก็ค่อยๆกระชับหัวใจของเขาและมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว
เป็นไปได้ไหมว่านอกจากเจ้าอาวาสและพระแล้วยังมีคนอื่นๆ ในวัดนี้อีก?
ใบหน้าของชายคนหนึ่งฉายแววในความคิดของเธออย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ไม่แน่ใจ
คนที่อาศัยอยู่ในวัดนี้ จะเป็นเขาหรือไม่?
