เสี่ยวเหมิงหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “เมื่อก่อนลั่วจิ่วเยี่ยจับคุณเพื่อที่จะขู่อวี้อี่มั่ว”
หร่วนซือซือคิ้วขมวด “อะไรนะ?”
คำพูดของเสี่ยวเหมิงทำให้ความทรงจำของเธอเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะถูกลักพาตัวชายที่มีหน้ากากหน้าตาบูดบึ้งเรียกตัวเองว่าลั่วจิ่วเหยี่ย ต่อมาเธอถามอวี้อี่มั่ว เขาปฏิเสธที่จะพูดอะไร จากนั้นเธอก็ค่อยๆลืมมันไป
เสี่ยวเหมิงนึกถึง “แมวที่ตายก่อนหน้านี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ร่างกายของหร่วนซือซือก็สั่นและหลังของเธอแข็งทื่อ ทั้งดอกไม้และของขวัญที่อธิบายออกมาไม่ได้ ที่ปรากฏเป็นแถวในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ ตัวอักษรที่มีโลโก้ใยแมงมุมและศพของแมวในกระโปงหลังรถ และเธอก็ถูกฆ่าในภายหลัง ลักพาตัวไปที่เกาะ และลงนามในข้อตกลงที่จะไม่ให้เธออยู่ห่างจากอวี้อี่มั่ว
ทั้งหมดถูกสร้างขึ้นโดยชายที่ชื่อลั่วจิ่วเหยี่ย เมื่อนึกถึงตอนนี้ความหนาวเย็นในใจของเธอก็กลับมาอีกครั้ง
ความโกรธที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นจากใจของหร่วนซือซือ เธอกำหมัดแน่นและถามว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา?”
เสี่ยวเหมิงพยักหน้าอย่างเงียบๆ
หร่วนซือซือกัดฟันและไม่พูดอะไร
เสี่ยวเหมิงหันไปมองเธอแล้วถามว่า “เราจะทำอย่างไรกันดี?”
หร่วนซือซือครุ่นคิดสักครู่และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็กัดฟันและพูดว่า “เนื่องจากพวกเขาเกี่ยวข้องกับเรื่องของอวี้อี่มั่ว ดังนั้นเราจะไปกักขังผู้คนโดยตรง เพื่อดูว่าเราสามารถขออะไรจากพวกเขาได้หรือไม่”
เมื่อเสี่ยวเหมิงได้ยินดังนั้นเขาก็พยักหน้า “ฉันจะแจ้งพี่หลง”
คนเหล่านี้อยู่ภายใต้อวี้อี่มั่วและรู้จักเธอ ความสัมพันธ์ในอดีตของอวี้อี่มั่วและพวกเขาก็เคารพเธออยู่บ้าง นอกจากนี้เธอยังได้รับมอบหมายจากคุณนายใหญ่ให้หาที่อยู่ของอวี้อี่มั่ว ดังนั้นพวกเขาจึงเต็มใจที่จะปฏิบัติต่อเธออย่างเป็นปกติ
หลังจากแจ้งให้ทราบแล้ว พวกเขาก็กำหนดเวลาและไปที่วัดชิงซานในเขตชานเมืองเจียงโจวด้วยกัน พวกเขานัดพบกันที่ถนนชิงซาน จากนั้นไปที่วัดชิงซานด้วยกันและจับพวกเขาด้วยความประหลาดใจ
เมื่อผ่านไปครึ่งทาง หัวใจของหร่วนซือซือก็กระวนกระวายอยู่ตลอดเวลา เธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เธอจับคนร้ายได้มากกว่าหนึ่งโหล นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอ
เธอคิดถึงเรื่องนี้อยู่ตลอดและในที่สุดก็รู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเล่นอยู่นาน จากนั้นเธอก็โทรหาเสี่ยวเหมิงและถามว่าจะทำอะไร
ในไม่ช้าพวกเขาก็ได้พบกับพี่หลงบนถนนชิงซาน จากนั้นรถสามคันก็ขับตรงไปที่วัดชิงซาน
บางทีอาจจะเป็นเพราะวัดนี้สร้างมาเป็นเวลานาน วัดชิงซานจึงดูทรุดโทรมเล็กน้อยจากภายนอกและไม่มีผู้คนอยู่รอบๆจึงดูเงียบสงบ แม้ประตูของวัดก็ปิดอย่างแน่นหนา
พี่หลงแสดงท่าทางเงียบๆกับผู้ชายหลายคน ลดเสียงลงและพูดว่า “คุณสองคนไปปิดประตูหลังเถอะ คุณอยู่ที่นี่แล้วคนอื่นๆตามฉันมา”
พี่หลงได้รับมอบหมายงานอย่างชำนาญ หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จแล้ว เขาก็จำได้ว่ามีอีกคนหนึ่ง หร่วนซือซือเขาหันหน้าไปมองหร่วนซือซือสักพักแล้วมองไปที่เสี่ยวเหมิง “อย่าลืมปกป้อง ความปลอดภัยของพี่หร่วนด้วย”
เสี่ยวเหมิงตอบทันที
เมื่อฟังชื่อของเขาหร่วนซือซือก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน พี่หลงแก่กว่าเธอไม่กี่ปี แต่เขาเรียกเธอว่า “พี่หร่วน” ด้วยความเคารพ
เวลากำลังกดดันและรูปลักษณ์ของเธอก็ตึงเครียด หร่วนซือซือปรับสถานะของเธอได้อย่างรวดเร็วและจริงจังอีกครั้ง เธอเดินตามพี่หลงและคนอื่นๆ เสี่ยวเหมิงตามหลังเธอและปกป้องเธอไว้ในแถวกลาง
ประตูของวัดชิงซานถูกเปิดออกอย่างช้าๆโดยพวกเขาและประตูก็ส่งเสียง “เอี๊ยด” หลังจากที่ประตูเปิดพอให้ผู้คนเข้าไปด้านข้างได้ พวกเขาก็เคลื่อนเข้ามาอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง หร่วนซือซือที่ตามมาจากข้างหลังก็รู้สึกประหม่า
เมื่อหร่วนซือซือเข้ามาก็เห็นวัดพุทธหันหน้าไปทางเขาโดยมีเสาหอคอยสูงตระหง่านอยู่ด้านหลังทั้งสองด้าน
วัดชิงซานทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยสภาพแวดล้อมที่ทรุดโทรม พวกเขาเข้าไปและไม่เห็นผู้คนเลยสักคน
พี่หลงเดินอยู่แถวหน้ากวาดสายตาไปรอบ ๆอย่างกระตือรือร้น จากนั้นเดินตรงไปยังวัดที่ใกล้ที่สุด หลังจากที่พวกเขาเข้าใกล้มากขึ้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างในอย่างคลุมเครือ
มีคนอยู่ข้างใน!
พวกเขารู้สึกประหลาดใจอย่างลับๆและจากนั้นก็ตกอยู่ในความตึงเครียดอีกครั้งค่อยๆเข้าใกล้ที่นั่น
และทันใดนั้นมีคนสามคนเดินมาจากด้านหลังของวัด เมื่อทั้งสามคนเห็นพวกเขาก็ตกใจและตะโกนว่า “มีคนมา!”
พวกเขาตะโกนสองสามครั้งและในไม่ช้าประตูของหอพระก็เปิดออกและมีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาจากข้างใน และเมื่อพวกเขาเห็นพี่หลงและคนอื่นๆใบหน้าของพวกเขาก็ตกตะลึง
โดยไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะถูกค้นพบ
มีคนจำพี่หลงได้และหัวเราะเยาะอย่างไม่พอใจ พี่หลง! คุณมาทำอะไรที่นี่ ลอบโจมตีหรอ?”
ความรำคาญเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพี่หลง เขาปล่อยเสียงเย็นเยียบและถามว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่?”
“คุณสนใจอะไรเกี่ยวกับเรา เมืองเจียงโจวใหญ่มากและเราอยู่ที่นี่ เป็นไปได้ไหมว่ามีบางอย่างขวางทางคุณอยู่”
ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันมีคนอีกสองสามคนเดินออกจากวัด ชายศีรษะมีผิวสีเข้มและดวงตาคมเขาดูแปลกและน่ากลัว แต่เขาราวมีพลังที่อธิบายไม่ได้
ทันทีที่เขาเดินผ่านผู้คนทั้งสองฝั่งก็หลีกทางให้เขาทีละคน
ใบหน้าของพี่หลงและชายสองสามคนของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยและซีดลง
หร่วนซือซือรู้สึกประหลาดใจและได้ยินเสี่ยวเหมิงเข้ามาใกล้หูของเธอและพูดว่า “เขาคือลั่วจิ่วเหยี่ย”
แต่เดิมพี่หลงกล่าวว่ามีเพียงหกคนในวัดชิงซาน และลั่วจิ่วเหยี่ยไม่อยู่ที่นั่น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าข้อมูลของพวกเขาจะไม่ถูกต้อง ลั่วจิ่วเหยี่ยอยู่ที่นั่นและคนของพวกเขาก็รวมตัวกัน
ด้วยวิธีนี้สถานการณ์จึงไม่เอื้ออำนวยสำหรับพวกเขา
หร่วนซือซือล้อมรอบไปด้วยพวกเขาและมองไปที่ชายที่ชื่อว่าลั่วจิ่วเหยี่ยด้วยสายตาที่จับจ้อง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ประหลาดใจเล็กน้อย
ถ้าจะบอกว่าสิ่งที่เธอเคยประสบมาก่อนนั้นล้วนทำโดยลั่วจิ่วเหยี่ย เมื่อเธอถูกลักพาตัวครั้งสุดท้ายแม้ว่าเธอจะได้รับยา แต่เธอก็จำได้ไม่น้อยว่าชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมที่มีหน้าตาบูดบึ้ง แม้ว่าเขาจะอ้างว่าเป็นตัวของตัวเองมันคือลั่วจิ่วเหยี่ย แต่เขาสูงและเขามองไม่เห็นรูปลักษณ์ของเขา และเขาก็ไม่เหมือนกับผู้ชายที่มีใบหน้าที่ดุร้าย
เกิดอะไรขึ้น?
หร่วนซือซือไม่สามารถหาคำตอบได้ ดังนั้นเธอจึงได้แต่มองไปที่ชายคนนั้นอย่างแน่นหนา
ลั่วจิ่วเหยี่ยยืนอยู่บนขั้นบันไดเห็นผู้คนจำนวนมากที่อยู่ข้างล่าง และทันใดนั้นเสียงของเขาก็แหบแห้งและไม่เป็นที่พอใจน่ารำคาญอย่างอธิบายไม่ถูก “มีแขกมาเหรอ?”
เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม สายตาของเขากวาดไปทั่วทั้งกลุ่มพี่หลงและคนอื่นๆ ทันใดนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่หร่วนซือซือ
ในไม่ช้ารอยยิ้มของเขาก็มีความหมายมากขึ้นเรื่อยๆ “คุณหร่วน การปรากฏตัวของคุณทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆ คุณยังชอบของขวัญที่ให้ก่อนหน้านี้อยู่ไหม?”
เขาพูดโดยไม่คาดคิดและเป็นคำที่น่าขยะแขยง ใบหน้าของหร่วนซือซือเย็นลงเล็กน้อยและเขาพูดอย่างเย็นชา “ลั่วจิ่วเหยี่ย อวี้อี่มั่วอยู่ในมือของคุณหรือไม่?”
จุดประสงค์ของการมาในวันนี้คือเพื่อกักตัวคนของลั่วจิ่วเหยี่ยและสอบถามเกี่ยวกับที่อยู่ของอวี้อี่มั่ว พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไป ตอนนี้พวกเขากำลังเผชิญหน้ากันหากพวกเขาต้องการถามอะไรสักอย่างจะดีกว่าถ้าถามกันอย่างตรงไปตรงมา
เมื่อลั่วจิ่วเหยี่ยได้ยินดังนั้นเขาก็หัวเราะทันที “ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามหาฉัน! คุณกำลังมองหาเขา ฉันกลัวว่ามันจะสายเกินไป เขาอาจถูกหมาป่าในภูเขากินไปแล้วและคงเหลือเพียงกระดูก”
จากนั้นแสงสลัวก็สว่างวาบใต้ดวงตาของเขา “แต่ไม่เป็นไร เนื่องจากคุณอยู่ที่นี่ อย่าแม้แต่คิดจะจากไป”
ในขณะที่เขาพูดเขายกมือขึ้นและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็รู้และล้อมรอบพวกเขาทันที
เมื่อเห็นเช่นนี้พี่หลวจึงสั่งคนของเขาทันที “ปกป้องคุณหร่วนด้วย!”
ทันทีที่เขาพูดจบคนของลั่วจิ่วเหยี่ยก็พุ่งเข้ามาหาพวกเขาและทันใดนั้นความชุลมุนก็เกิดขึ้น
