เมืองเจียงโจวเป็นพื้นที่ลับของคนรวย หนึ่งในคฤหาสน์ตั้งอยู่ที่มุมตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในความเขียวขจีของป่าไม้ที่ไม่เด่นมาก
รถคันเล็กสีดำขับไปที่ประตูคฤหาสน์ รถก็ค่อยๆหยุดลง ไม่นานพี่หลงและเสี่ยวเหมิงก็ลงมาจากรถ พี่หลงเดินไปรอบ ๆ รถเปิดประตูและเชิญคนชราที่อยู่ด้านในให้ลงมา
คุณนายใหญ่อวี้เดินผ่านฉากดังกล่าว แม้ว่าเธอจะได้ยินพี่หลงพูดว่าพวกเขาเป็นคนของอวี้อี่มั่วในรถ แต่เธอก็ยังคงหวาดกลัวและเธอก็ยังคงหวาดผวาตลอดทาง
ประตูรถเปิดออก เธอมองไปที่บังกะโลแปลก ๆ ข้างนอกอย่างลังเลว่าจะลงไหม ในตอนนี้ประตูเหล็กถูกผลักเปิดออกและใบหน้าที่สดใสที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ
ทันใดนั้น คุณนายใหญ่ก็รู้สึกประหลาดใจและดวงตาของเธอก็ชื้นขึ้น เธอรีบออกจากรถ “ซือซือ!”
“คุณย่า!” หร่วนซือซือก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงเธอ อดไม่ได้ที่จะเห็นจมูกของเธอเจ็บและน้ำตาแทบร่วง
คุณนายใหญ่มองไปที่เธออย่างไม่แน่ใจ “ นี่เป็นความจริงหรอ อวี้อี่มั่วกำลังรออยู่เหรอ?”
หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างจริงจัง “เขาอยู่ข้างใน ฉันจะพาคุณไป”
คุณนายใหญ่ได้ยินคำพูดนั้น ดูเธอเหมือนจะอายุมากขึ้น เดินไปข้างหน้าอย่างไม่เป็นระเบียบใบหน้าของเธอแสดงให้เห็นถึงความผันผวนของอายุอย่างชัดเจน
เมื่อฉันคิดว่าหลังจากที่คุณนายใหญ่เข้าไป จะเห็นอวี้อี่มั่วอยู่บนรถเข็น หร่วนซือซือชะลอตัวลงโดยไม่รู้ตัวและเธอก็ทนไม่ได้
เมื่อดูหลานชายของเธอกลายเป็นแบบนี้หญิง คุณนายใหญ่ต้องเสียใจมาก
แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการ แต่คุณนายใหญ่ก็เดินไปที่ประตูรั้วอย่างรวดเร็ว หลังจากก้าวไปข้างหน้าเธอก็เห็นอวี้อี่มั่วอยู่บนรถเข็น
เขาสวมเสื้อกันหนาวถักเนื้อนุ่มสีขาวและกางเกงขายาวสีน้ำตาล เขาไม่มีสไตล์ใด ๆ ผมของเขายุ่งเล็กน้อย เขาแต่งตัวสบาย ๆ แต่กลับทำให้ร่างบางของเขาดูนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ได้ เขาเห็นคุณนายใหญ่ที่ครั้งนั้น เขาแทบไม่ได้แสดงรอยยิ้มที่ผ่อนคลายบนใบหน้าของเขา
ทันทีที่คุณนายใหญ่เห็นเขา เธอตกตะลึงไม่สามารถพูดหรือส่งเสียงได้ จนกระทั่งอวี้อี่มั่วเรียกย่าของเธอ เธอก็ค่อยๆฟื้นตัว
เมื่อเห็นส่วนที่เหลือบนรถเข็นของเขา ดวงตาของคุณนายใหญ่ก็สั่นและน้ำตาก็เอ่อขึ้นมา ในไม่ช้าเธอก้าวไปข้างหน้าด้วยความลังเล มือของเธอสั่น แต่เธอไม่กล้าที่จะสัมผัสเขาราวกับว่าเธอกลัวว่าจะได้รับความเสียหาย…”
“คุณย่า ฉันยังมีชีวิตอยู่” อวี้อี่มั่วริเริ่มยื่นมือออกไปจับสองมือของคุณนายใหญ่และพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นอะไร”
“แต่ขาคุณ … ”
คุณนายใหญ่อายุมากจนไม่เข้าใจอะไรเลย เมื่อเธอเห็นเขาในรถเข็นครั้งแรก เธอคงรู้อยู่ในใจ
ไม่นานคุณนายใหญ่ก็ตอบสนองและถามว่า “อวี้กู้เป่ยเป็นคนทำหรือเปล่า?”
คิ้วอวี้อี่มั่วขยับเล็กน้อย ขมวดคิ้วและในที่สุดเขาก็ไม่พูดอะไร
“บาป” ทำบาปอะไรเนี่ย! ถ้าพ่อไม่พาผู้หญิงคนนั้นกลับมานี่คงไม่เกิดขึ้น … ”
หร่วนซือซือยืนอยู่ข้าง ๆ เหมือนคนนอก มองดูภาพตรงหน้าเขา หัวใจของเขารู้สึกแสบและหมองคล้ำอย่างอธิบายไม่ถูก
ตอนที่เธอยังอยู่ในอวี้กรุ๊ปเมื่อห้าปีก่อน เธอรู้สึกว่าตระกูลอวี้ต้องการอำนาจและอำนาจเงินอาหารเสื้อผ้าอาหารมือและตา แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าตระกูลนี้จะมีความคับแค้นใจกันเอง แต่ตรงกันข้ามยิ่งตระกูลที่มีความเรียบง่าย ตระกูลก็จะมีความสุขมากขึ้น
ในท้ายที่สุดคุณนายใหญ่ก็ไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าหลานชายที่ดีของเธอขาหักด้วยการกระตุ้นและความกดดันทางจิตใจที่ผ่านมา ในไม่ช้าเธอก็ไม่สามารถทนต่อมันได้และจากไป
หลังจากที่คุณนายใหญ่ถูกส่งไปที่ห้องนอน ซูอวี้เฉิงก็โทรหาหมอประจำตระกูลและทำการตรวจ หลังจากกินยาแล้วก็ถือว่าคงที่
หลังจากผ่านไปกว่าสองชั่วโมง ท้องฟ้าก็มืดลงและในคฤหาสน์ก็ค่อยๆเงียบลง
มีบาร์เล็ก ๆ ที่ตั้งขึ้นเป็นพิเศษถัดจากร้านอาหารที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่งและมีงานเลี้ยงค็อกเทลเล็ก ๆ ข้างๆ ซึ่งเต็มไปด้วยไวน์ชั้นดีจากคอลเลกชันส่วนตัวของซูอวี้เฉิง
ในขณะนี้ เขาและอวี้อี่มั่วกำลังนั่งอยู่ข้างตู้ไวน์และคุยกันด้วยเสียงเบา ๆ
ซูอวี้เฉิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “คราวนี้อวี้กู้เป่ยตีลังกาครั้งใหญ่ เขาจะสู้เราด้วยคะแนนสิบสองแต้ม ดังนั้นการกระทำของเราอาจต้องเปลี่ยนแปลงในอนาคต”
อวี้อี่มั่วฟังเขาและไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ เขาถือแก้วไวน์ไว้ในมือและคิ้วของเขาก็ไม่เคยเหยียดออก
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “อวี้เฉิง ลองคิดดูสิ เราจะทำให้เขาผิดหวังด้วยความสามารถในปัจจุบันของเราได้ไหม?”
ซูอวี้เฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหัว “ยาก”
ตอนนี้อำนาจที่อยู่เบื้องหลังของอวี้กู้เป่ยไม่ใช่อวี้กรุ๊ป แต่เขายังคงมีการสนับสนุนที่แข็งแกร่งจากลั่วจิ่วเหยี่ย
ชายผู้โหดเหี้ยม ผู้ซึ่งอยู่บนท้องถนนมานานหลายปี มีหนทางในการดำรงชีวิตของตัวเองจนถึงตอนนี้ เมื่อเขาเต็มใจที่จะระดมทรัพยากรทั้งหมดในมือของเขาเพื่ออวี้กู้เป่ย ฉันกลัวว่าพวกเขาจะไม่สามารถต้านทานมันได้อย่างสมบูรณ์
ท้ายที่สุดเขาไม่มีหุ้นของอวี้กรุ๊ปอยู่ในมือ เขาไม่มีเงินทุนและไม่มีเงินปันผล แม้ว่าเขาจะเอาคืนอวี้จริงๆ มันอาจเป็นเพียงเปลือกเปล่า ๆ
อวี้กู้เป่ยเล่นได้ดีกับลูกคิดนี้ ตั้งแต่แรกเริ่มเขาได้รับชัยชนะเหนือจากลั่วจิ่วเหยี่ยและมีส่วนร่วมในแผนการอันยิ่งใหญ่ของอาณาจักรของเขา จากนี้ไปเขาเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการและจะถือไว้ในมืออย่างมั่นคง
ดังนั้นเขาจึงกล้าที่จะไร้ยางอายและทำทุกอย่างที่ต้องการ
อย่างไรก็ตาม ในที่สุดผู้คนก็จะมีที่จับตามอง ตราบใดที่พวกเขาสามารถหาที่จับของอวี้กู้เป่ยได้ และดึงหลักฐานทางอาญาที่แท้จริงของเขาได้ เขาก็จะหมดหนทาง
แต่ก่อนหน้านั้น เขาต้องยกหุ้นของอวี้กรุ๊ปจากมือของเขาก่อน ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เขาจะรักษาอวี้กรุ๊ปไว้ได้
ดวงตาของเขาจมลง ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง เงยหน้าขึ้นมองซูอวี้เฉิงและพูดทีละคำว่า “ฉันคิดหาวิธีได้แล้ว ฉันไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า?”
ดวงตาของซูอวี้เฉิงสว่างขึ้น “มาฟังกันเถอะ”
“คุณจำผู้หญิงที่พี่หลงและเสี่ยวเหมิงจับได้ในวันนี้หรือไม่?”
“จำได้” ซูอวี้เฉิงพยักหน้า “ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นผู้หญิงของอวี้กู้เป่ย”
“เราสามารถใช้เธอเป็นตัวประกัน เพื่อบังคับกู้เป่ยได้”
ซูอวี้เฉิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูด จากนั้นก็หยุดไปชั่วขณะและส่ายหัว “ฉันไม่คิดว่าจะดี ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะมีความสำคัญน้อยมากสำหรับอวี้กู้เป่ย”
“จริงเหรอ?” อวี้อี่มั่วหรี่ตาลงเล็กน้อย “ฉันไม่คิดว่ามันจะจำเป็น”
เขาเคยปฏิบัติต่ออวี้กู้เป่ยในฐานะคู่ต่อสู้เพื่อป้องกัน ดังนั้นเขาจึงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขา ในเวลานั้นไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอยู่รอบ ๆอวี้กู้เป่ยเลย
และลู่เสี่ยวม่ายคนนี้อาจกล่าวได้ว่าเป็นผู้หญิงคนแรกที่ปรากฏตัวข้างๆเขา
ลักษณะเฉพาะของเขาเป็นที่ประจักษ์
ซูอวี้เฉิงถามว่า “แล้วคุณอยากลองทำอะไร?”
อวี้อี่มั่วหยุดและกำลังจะพูด จู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าที่ข้างบันได เขาและซูอวี้เฉิงมองหน้ากันและหยุดการสนทนาโดยไม่รู้ตัว
หลังจากนั้น เขาก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ มุมตาของเขากวาดไปที่หร่วนซือซือที่กำลังเดินมาหาพวกเขา
ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินมาข้างๆพวกเขาด้วยสีหน้าเศร้าและเธอก็ถามตรงๆว่า “มีไวน์ไหม? ขอแก้วหน่อย”
อวี้อี่มั่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หันหน้าไปมองเธอและแน่ใจว่าเธอไม่สงสัย ดวงตาของเขามืดลง “คุณอยากดื่มไวน์อะไร?”
