ทั้งสองมองหน้ากันเงียบๆ สักพักสภาพแวดล้อมที่เงียบและได้ยินเสียงแมลงในสนามหญ้าข้างๆ พวกเขาเงียบไม่มีใครพูด
อวี้อี่มั่วหายใจเข้าลึกๆมองออกไป ทันใดและพูดอย่างเงียบๆว่า “ถ้าเกิดว่าคุณไม่ได้เป็นคนมาจากอวี้กู้เป่ย งั้นเขาก็ไม่ปล่อยคุณไป”
หร่วนซือซืองงงวย “คุณหมายถึงอะไร?”
แสงสลัวส่องประกายภายใต้ดวงตาของอวี้อี่มั่ว แต่น้ำเสียงของเขาสงบนิ่งมาก “ฉันไม่รู้ว่าความสัมพันธ์เกิดขึ้นเมื่อไหร่ คุณจำสิ่งที่ลั่วจิ่วเหยี่ยทำกับคุณก่อนหน้านี้ได้ไหม?”
หร่วนซือซือสะดุ้งเล็กน้อยและพยักหน้า
“ดังนั้น เมื่อฉันและพวกเขาเป็นฝ่ายตรงข้ามคุณต้องเลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เพราะถ้าคุณไม่เลือก พวกเขาจะยังใช้คุณเป็นตัวประกันเพื่อขู่ฉันและฉันก็…”
เสียงของอวี้อี่มั่วหยุดชั่วคราวลูกกระเดือกของเขาเลื่อนขึ้นและลงสองครั้งแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ฉันไม่สนว่าคุณจะอยู่หรือตาย”
หร่วนซือซือรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินคำนั้น แต่ในใจของเธอเธอนึกถึงคำพูดที่อวี้อี่มั่วเพิ่งพูดอย่างละเอียด ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างและร่างกายของเธอก็เกร็งอย่างกะทันหัน
เหตุใดอวี้กู้เป่ยและลั่วจิ่วเหยี่ยจึงชอบจับเธอและอวี้อี่มั่วไว้ด้วยกันเสมอ หรือใช้เธอเป็นตัวประกันเพื่อข่มขู่อวี้อี่มั่ว? หรือใช้เธอเพื่อค้นหาเบาะแสของอวี้อี่มั่ว
ดูเหมือนว่ามีเชือกที่มองไม่เห็นระหว่างเธอกับอวี้อี่มั่วมัดและดึงพวกเขาไว้
ตอนนี้หร่วนซือซือมีแรงบันดาลใจแวบหนึ่งและทันใดนั้นก็อยากที่จะเข้าใจ
เชือกที่มองไม่เห็นระหว่างเธอกับอวี้อี่มั่วคือเด็กทั้งสอง เว้นแต่อวี้กู้เป่ยและลั่วจิ่วเหยี่ยจะรู้อยู่แล้วว่าเซินเซินและซาซาเป็นเลือดเนื้อของอวี้อี่มั่ว พวกเขาไม่สามารถบอกสิ่งต่างๆของอวี้อี่มั่วได้เสมอได้ว่าส่วนร่วมกับเธอ
แต่เมื่อคิดดู ตอนนี้เธอแน่ใจแล้ว70%-80%ว่าอวี้กู้เป่ยและคนอื่นๆคงจะรู้ดี
เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ หร่วนซือซือรู้สึกถึงความกลัวในใจของเธอ เงยหน้าขึ้นมองไปที่อวี้อี่มั่วและเห็นว่าใบหน้าของเขาเป็นปกติ มันทำให้หัวใจของเธอโล่งใจอย่างเงียบๆ
ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความลับของลูกของเธอค่อยๆเป็นที่เปิดเผยต่อคนอื่นๆมากขึ้น เย่หว่านเอ๋อ อวี้กู้เป่ย ลั่วจิ่วเหยี่ย คนที่น่ากลัวเหล่านี้มักจะทำเรื่องวุ่นวายได้ทุกเมื่อและเป็นสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุด
แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะเลือกฝ่าย แต่ฉันก็กลัวว่าเมื่อถึงเวลาพวกเขาจะใช้เด็กทั้งสองคนเพื่อข่มขู่อวี้อี่มั่ว
เรื่องแบบนี้แค่คิดเธอก็รู้สึกกลัวแล้ว
ดังนั้นตอนนี้เธอไม่มีทางเลือก
เธอหายใจเข้าลึกๆและเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่วที่อยู่ข้างๆ กัดริมฝีปากล่างแล้วถามว่า “ฉันเลือกที่จะยืนเคียงข้างคุณ แต่ฉันมีคำขอ”
อวี้อี่มั่วเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า “ต้องการอะไร?”
หร่วนซือซือกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ส่งคนมาปกป้องครอบครัวของฉัน ฉันไม่ต้องการให้พวกเขาได้รับอันตรายเพราะฉัน”
ดวงตาของอวี้อี่มั่วจมลงและพยักหน้า “ได้…ฉันสัญญา”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ “งั้นฉันยินดีที่จะยืนเคียงข้างคุณ”
แทนที่จะอยู่อย่างเป็นกลางและมีส่วนร่วมในข้อพิพาทที่วุ่นวายนี้ เธอควรเลือกฝ่ายตั้งแต่แรก และเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้เพื่อตัวเองและครอบครัวในเวลาเดียวกัน
ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดที่จะซ่อน แต่ปรากฎว่าหลายสิ่งสามารถแก้ไขได้ด้วยการซ่อน
ทันใดนั้นเสียงต่ำของอวี้อี่มั่วก็ดังเข้ามาในหูของเขา “แล้วจากนี้ไปคุณต้องเชื่อใจฉันอย่างสมบูรณ์”
หร่วนซือซือกลับมามีสติพบกับดวงตาสีดำและแวววาวของเขาพยักหน้าและพูดว่า “โอเค แต่คุณต้องเชื่อฉันด้วย”
เมื่อพวกเขาพบกันอีกครั้งในครั้งนี้ทั้งสองฝ่ายต่างสงสัยและไม่เคยเชื่อกันจริงๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีอะไรแปลกๆระหว่างพวกเขาค่อยๆดึงพวกเขาเข้ามาใกล้กันมากขึ้น
เมื่อมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขา จู่ๆอวี้อี่มั่วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาและพูดช้าๆว่า “เมื่อเหตุการณ์นี้จบลงและซ่งอวิ้นอันฟื้นขึ้นมา ฉันจะให้หลักฐานทั้งหมดแก่คุณว่าเย่หว่านเอ๋อทำร้ายใครบางคน”
“งั้นฉันจะให้ภาพของลั่วจิ่วเหยี่ยที่ถ่ายที่วัดชิงซานแล้วเราจะไม่เป็นหนี้กัน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ใบหน้าของอวี้อี่มั่วก็สบายขึ้นมาก และมุมริมฝีปากของเขาก็ลอยขึ้นโดยไม่รู้ตัว “โอเค”
สักพักความเข้าใจผิดของทั้งสองคนดูเหมือนจะค่อยๆถูกชะล้างออกไป พวกเขามองหน้ากันและยิ้มอย่างโล่งใจ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้กลายเป็นความเฉยเมยมากขึ้นเรื่อยๆ
“อะแฮ่ม!”
ในขณะนี้มีเสียงไอมาจากด้านข้าง ซึ่งทำให้ดวงตาที่สบกันของคนทั้งสองเข้ามาขัดจังหวะโดยตรง
แล้วเสียงผู้ชายยิ้มๆก็มา “นี่กลางดึกแล้ว ไม่นอนกัน มาเล่นอะไรที่สวน!”
อวี้อี่มั่วและหร่วนซือซือเดินตามชายคนหนึ่งไปด้วยกัน จากนั้นก็เห็นซูอวี้เฉิงยืนอยู่ที่ประตูพร้อมกับบุหรี่ที่เผาไหม้ครึ่งหนึ่งระหว่างนิ้วของเขา จ้องมองพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่ค่อนข้างคลุมเครือบนใบหน้าของเขา
หร่วนซือซือเข้าใจความหมายของคำพูดของเขาในทันที เธอสูดหายใจและรู้สึกเขินอายอย่างอธิบายไม่ถูก และทิ้งประโยคไว้อย่างไม่เป็นทางการว่า “ฉันจะกลับไปที่ห้องก่อน”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบก้าวไปข้างหน้า รีบข้ามประตูเดินเข้าไปข้างซูอวี้เฉิงและเข้าไปในประตู
เมื่อเห็นเธอจากไป ซูอวี้เฉิงก็พิงเสาข้างๆเขา มองไปที่อวี้อี่มั่วอย่างสบายๆและหัวเราะเบาๆ “กลางวันมีเรื่องที่ทะเลาะกันและเบื่อที่จะเจอกันไม่ใช่หรอ ทำไมกลางคืนถึงกลายเป็นที่รักใคร่กันมากละ?”
ซูอวี้เฉิงหันไปมองตาอวี้อี่มั่วและพูดติดตลกต่อไปว่า “ใช้กลอุบายอะไร สอนฉันหน่อยสิ!”
อวี้อี่มั่วเพิกเฉยต่อเขาอย่างสิ้นเชิง เขามองไปที่ดวงจันทร์สว่างบนท้องฟ้า และพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณเต็มไปด้วยพลังและนอนไม่หลับตอนกลางคืนให้ออกไปวิ่งสักสองสามรอบ”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงขับรถวีลแชร์และวางแผนที่จะออกไป
“อย่ามาทำตัวแก่สิอวี้! ฉันอยากรู้จริงๆ!”
ซูอวี้เฉิงรีบยืนอยู่ตรงหน้าเขา สีหน้าของเขาค่อนข้างจริงจัง “ฉันเพิ่งได้รับข้อความว่าอวี้กู้เป่ยตั้งใจจะขายร้านค้าและที่ดินหลายแห่งภายใต้ชื่ออวี้กรุ๊ป คุณพูดมา เขาต้องการทำอะไร? “
เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาของอวี้อี่มั่วก็รู้สึกหวาดกลัวและเขาก็พูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าฉันยังไม่ตาย เขากลัวว่าฉันจะกลับมา เขาจึงเริ่มขายทรัพย์สิน เพราะครั้งหนึ่งฉันต่อสู้เพื่อความเป็นธรรมของตระกูลอวี้ เขาสามารถถือสิ่งของได้ไม่กี่อย่าง และเงินคือสิ่งเดียวที่เขาถือได้ในมือตอนนี้”
“แล้วเราจะทำอย่างไร?” ซูอวี้เฉิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ฉันเห็นได้ว่าที่ดินเหล่านั้นล้วนอยู่ในทำเลที่ดีที่สุด การครอบครองถือไว้ในมือไม่ว่าจะเป็นการพัฒนาหรือการเช่าก็คุ้มค่ากว่าการขาย ถ้าเป็นเขาฉันก็ขาย แต่คุณคือคนที่แพ้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้อวี้อี่มั่วก็ขมวดคิ้วและไม่ได้พูดเป็นเวลานาน
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เงยหน้าขึ้นมองซูอวี้เฉิงและถามว่า “ยังไม่มีข่าวจากอวี้ชิงซานหรอ?”
“ไม่”
“ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา”
ก่อนที่เขาจะพบกับการคำนวณลับนั้น เขาไม่สามารถติดต่ออวี้ชิงซานได้อีกต่อไป ฉันกลัวว่าในเวลานั้นพ่อของเขาในต่างประเทศถูกควบคุมโดยอวี้กู้เป่ย แต่ด้วยวิธีนี้อวี้ชิงซานจะอยู่ในตระกูลอวี้ในเจียงโจว แม้เกิดเรื่องดังกล่าวเกิดขึ้นเขาก็ยังไม่ปรากฏตัว
ซูอวี้เฉิงถามว่า “แล้วตอนนี้ฉันควรทำอย่างไร?”
สิทธิ์ถูกยึดไปและหุ้นก็ถูกโอน หัวหน้าครอบครัวอยู่ภายใต้การควบคุมและไม่มีข่าวใดๆ ดูเหมือนว่าครั้งนี้
อวี้กู้เป่ยกำลังดิ้นรนที่จะมาตายไปพร้อมกับเขา
เขาสรุปความเป็นไปได้ทั้งหมดในหัวของเขา และในที่สุดเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ยังไงก็ตามสิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องทำให้คุณย่ากลับมาก่อน”
ตอนนี้เขามีเพียงมือเปล่า เขาจะดึงไพ่ที่อวี้กู้เป่ยถือออกมาทีละใบ
