เมื่อเขาถามอย่างนี้ ทุกคนก็เงียบลง
ทุกวันนี้ไม่มีใครรู้ว่าสถานที่นั้นถูกเปิดเผยได้อย่างไร มันสงบมามากว่าหนึ่งเดือน แต่วันนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน
มันน่าสงสัยจริงๆ
อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วอย่างเงียบๆตกอยู่ในความคิด และไม่ได้พูดเป็นเวลานาน
ตอนนี้เขาไม่ต้องกังวลเรื่องอื่นใด สิ่งที่ต้องกังวลที่สุดคือ เจ้าอาวาสเจินหยวน อาจารย์อู้เอินและสามเณรน้อยเหล่านั้น
อีกด้านหนึ่งคือวัดชิงซาน
หร่วนซือซือเดินวนไปรอบๆวัด และไม่พบอะไรเลย หลังจากกลับไป เห็นอาหลงและเสี่ยวเหมิงสองคนขยิบตากัน จากนั้นคุยกับเจ้าอาวาสเจินหยวนสองสามคำ ก่อนจะออกไป
“เจ้าอาวาสมาช้าไปแล้ว ฝนกำลังหยุดตก เราควรจะไปแล้ว ขอบคุณสำหรับการยอมรับ”
หร่วนซือซือประสานมือของเขาเข้าด้วยกัน เหมือนที่ทำในชนบทและโค้งคำนับเล็กน้อยให้กับเจ้าอาวาสเจินหยวน
เจ้าอาวาสยิ้มเล็กน้อยและตอบกลับว่า “ได้ ฉันจะให้จื่อจี้ไปส่งพวกคุณ”
หลังจากนั้นเขาโบกมือและเรียกจื่อจี้
หร่วนซือซือมองไปที่ผู้ชายตัวเล็กตรงหน้าเขาด้วยความรักใคร่อย่างลึกลับ และไม่สามารถละสายตาได้
จื่อจี้เงยหน้าขึ้นมองเธอแก้มของเขาแดงอีกครั้งและเดินไปที่ประตูพร้อมกับเขา “ตามฉันมา”
หร่วนซือซือยิ้ม และก้าวตามไป แต่ทันใดนั้นพระชราหลังค่อมก็ก้าวไปข้างหน้าเดินไปที่ด้านข้างของเจ้าอาวาส และพูดอะไรบางอย่างด้วยเสียงต่ำและใบหน้าที่จริงจัง
หร่วนซือซือหันหน้าไปทางเขา และเห็นความกังวลเล็กน้อยบนใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเจ้าอาวาส เขาก็เลิกคิ้วแล้วสั่งให้พระชราบางอย่าง
เมื่อเห็นฉากนี้ เธอก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินออกจากวัดพร้อมกับสามเณรน้อย
ในที่สุดหลังจากกล่าวคำอำลากับสามเณรน้อย หร่วนซือซือและเสี่ยวเหมิงก็จากไป
เขาเดินไปสองก้าว พี่หลงก็รีบถามว่า “คุณพบอะไรหรือเปล่า?”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่”
ในตอนแรกฉันสงสัยว่าอวี้อี่มั่วอาจจะอยู่ในวัดที่เงียบสงบแห่งนี้ แต่หลังจากมองไปรอบๆ ก็ไม่มีอะไรน่าสงสัยนอกจากลานเล็กๆ
ลานเล็กๆนั้นน่าจะเป็นสถานที่ที่ไม่สะดวกให้คนทั่วไปเข้าออก
เมื่อได้ยินหร่วนซือซือพูดแบบนี้พี่หลงและเสี่ยวเหมิงไม่ได้พูดกันสักพัก
ฉันต้องผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า เรื่องนี้ทำให้ไม่สบายใจนิดหน่อย
เมื่อเห็นการสูญเสียของทั้งสองคน หร่วนซือซือก็ปลอบใจเบาๆ “ฉันเก็บข้อมูลการติดต่อของเจ้าอาวาสไว้ และวางแผนที่จะรอให้เรากลับไปคุยกับเขา และถามเขาว่ามีการค้นพบที่ไม่คาดคิดหรือไม่บนภูเขาในเดือนที่ผ่านมา”
แม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น แต่เธอเองก็ไม่แน่ใจ เธอยืนยันที่จะมาที่ภูเขาเพื่อค้นหาเบาะแส ว่าถูกหรือผิด เพียงเพราะสิ่งที่ลั่วจิ่วเหยี่ยพูด
เสี่ยวเหมิงพยักหน้า จากนั้นมองไปที่ท้องฟ้าที่มืดมนแล้วพูดเบาๆว่า “ท้องฟ้ายังมีเมฆมาก พวกเราไปเร็วๆ ไปหาคนอื่นๆกันเถอะ”
ทั้งหร่วนซือซือและพี่หลงเห็นด้วย
ทั้งสามคน รีบออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ทันสังเกตเห็นคนที่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ไม่ไกล
ทันทีที่พวกเขาจากไป คนที่อยู่หลังพุ่มไม้ก็รีบลุกขึ้น และล้อมรอบวัดทันที
อีกด้านหนึ่งของวัดก็มีผู้คนมารุมล้อมเช่นกัน
มีผู้คนอยู่ทุกด้าน และหลังจากที่พวกเขาขึ้นมาแล้ว พวกเขาก็รออย่างเงียบๆ แต่อวี้กู้เป่ยก้าวออกมาจากอีกด้านหนึ่ง ตบฝุ่นที่มือของเขาอย่างลวกๆ และพูดกับตัวเองว่า “ฉันปล่อยให้ไปเจอซ่งเย้อันก็เพียงพอแล้ว”
ทันทีที่คนของพวกเขามาถึงที่นี่ พวกเขาก็เข้าร่วมกับคนของซ่งเย้อันเสี่ยวซื่อทันที เพื่อให้แน่ใจว่าหร่วนซือซือได้ออกไป และไม่ได้กลับมา พวกเขาซ่อนตัวอยู่ข้างนอกวางแผนที่จะรอพวกเขาออกไปก่อนที่จะจัดการ
ท้ายที่สุด พวกเรามีคนเยอะ และล้อมรอบจากทุกทิศทางแม้แต่แมลงวันก็ไม่สามารถหลบหนีได้
ทันทีที่หร่วนซือซือและคนอื่นๆจากไป อวี้กู้เป่ยก็ทนไม่ได้และพาใครบางคนเข้าไปในวัดทันที
เจ้าอาวาสเจินหยวนได้ยินเสียง และรีบไปดูแขกที่ไม่ได้รับเชิญปรากฏตัวที่ประตู เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และการแสดงออกของเขาก็รุนแรงขึ้นก่อนที่เขาจะพูด อวี้กู้เป่ยที่เดินอยู่ข้างหน้าก็พูดขึ้นก่อน “นี่เจ้าอาวาส พวกเราเดินผ่านมาและกระหายน้ำและต้องการขอชาสักถ้วย ไม่รู้ว่าจะสะดวกหรือเปล่า?”
เจ้าอาวาสเจินหยวนมองอย่างตรงไปตรงมา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีจำนวนมากกว่าคนในวัดของเขาหลายเท่า ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่การเดินผ่านมา
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ดื่มชาได้ แต่คนของคุณจำนวนมากเกินไป ชาอาจจะไม่เพียงพอ”
อวี้กู้เป่ยยิ้มและก้าวไปข้างหน้า“ ไม่เป็นไรแค่ให้ฉันดื่ม”
เจ้าอาวาสกล่าวทีละคำว่า “งั้นขอให้แขกผู้มีเกียรติคนอื่นๆออกไปจากลานด้วย สถานที่ของเรามีคนพลุกพล่านและไม่สามารถรองรับคนได้มากนัก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้กู้เป่ยก็ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่พระชราตรงหน้า แม้ว่าเขาจะอายุยังน้อย แต่เขาก็ยังคงมีออร่าความดื้อรั้นเล็กน้อย
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยิ้มอย่างโล่งใจ จากนั้นยกมือขึ้นเพื่อให้คนที่อยู่ข้างล่างเขาถอยไป และดื่มชากับเจ้าอาวาส
ก่อนที่เขาจะดื่มชาเสร็จ เขาก็ถามไปตรงๆว่า “เจ้าอาวาส ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อดื่มชาสักถ้วยหรอก ฉันได้ยินว่าเพื่อนของฉันอาศัยอยู่ที่สนามหญ้า ท่านช่วยพาฉันไปพบได้ไหม?”
เมื่อเจ้าอาวาสได้ยินคำพูด ใบหน้าของเขาก็เป็นปกติและเขาก็ค่อยๆพูดว่า “เพื่อนของคุณชื่ออะไร มีไม่กี่คนที่นี่ที่ฉันจะรู้”
อวี้กู้เป่ยส่ายหัว “เขาไม่ใช่พระ แต่ชื่ออวี้อี่มั่ว”
เจ้าอาวาสส่ายหน้าอย่างใจเย็น “ไม่มีคนเช่นนี้ในวัดของเรา”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของอวี้กู้เป่ยก็ฉายแววเย็นชาอย่างรวดเร็ว “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะขอให้ใครสักคนค้นหามัน ถ้าพบก็อย่าตำหนิว่าฉันเป็นคนหยาบคาย”
เจ้าอาวาสขมวดคิ้ว และก่อนที่เขาจะได้เวลาพูดพระภิกษุชราอู่เอินที่อยู่ข้างๆเขาได้พูดไปแล้วว่า “เราไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไปค้นตามที่ต้องการ!”
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ถูกคนของอวี้กู้เป่ยรั้งไว้ เขาจะขัดขืน แต่เมื่อเขาเห็นเจ้าอาวาสเจินหยวนส่ายหน้าไปมา เขาก็ไม่กล้าขยับ
เจ้าอาวาสเจินหยวนสูดลมหายใจเข้าออกด้วยความไม่เกรงกลัว และอดกลั้นในดวงตาของเขา เขากระซิบว่า “ไปค้นหาเถอะ”
เนื่องจากอวี้อี่มั่วอยู่กับเขา และเรียนรู้ตัวตนของเขา เขาจึงเดาได้ว่าพายุดังกล่าวจะมาไม่ช้าก็เร็ว และแน่นอนว่ามันจะมาในที่สุด
คนของอวี้กู้เป่ยเดินสำรวจในวัดพุทธเล็กๆ แต่ก็ไม่พบอะไร คนสุดท้ายของเขาเดินอย่างรวดเร็ว และโน้มตัวไปที่หูของอวี้กู้เป่ยเพื่อพูดอะไรบางอย่าง ในทันใดการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็มืดมน
เขาหันหน้าไปมองเจ้าอาวาสเจินหยวน และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เขาหนีไปแล้วเหรอ?”
เจินหยวนไม่ตอบเงยหน้าขึ้น และมองไปข้างหน้าสวดมนต์ในพระคัมภีร์อย่างเงียบๆ เขาทำเป็นหูหนวกให้กับคำพูดของอวี้กู้เป่ย
ความโกรธพุ่งเข้ามาในหัวใจของเขา อวี้กู้เป่ยกัดฟันมองไปที่เจ้าอาวาสตรงหน้า และถามอย่างเย็นชา “เขาหนีไปไหน รู้ไหม บอกฉันมา!”
เจินหยวนยังคงไม่มีการตอบสนอง
เมื่อเห็นเช่นนี้ จู่ๆอวี้กู้เป่ยก็ก้าวไปข้างหน้า และคว้าคอเสื้อเขา “บอกฉันมา เร็วเข้า!”
เป็นเวลานานกว่าหนึ่งเดือนที่เขาไม่สบายและไม่ได้เจอกับอวี้อี่มั่ว เขาคิดถึงความเป็นไปได้นับพันและเลวร้ายที่สุดคืออวี้อี่มั่วยังมีชีวิตอยู่แม้ว่าจะน้อยมาก แต่ก็ยังทำให้หัวใจของเขาเย็นชาอย่างไม่มีเหตุผล
คิดไม่ถึงว่าอวี้อี่มั่วจะยังมีชีวิตอยู่จริงๆ!
ครั้งสุดท้ายที่เขาสูญเสียมือ ครั้งนี้เขาจะต้องไม่ทำผิดพลาดอีก เขารู้ว่าถ้าอวี้อี่มั่วกลับไปที่เจียงโจว จะไม่เกิดภัยคุกคามต่อเขาอีก!
ความโกรธของอวี้กู้เป่ยพุ่งขึ้นในหัวของเขา เขากัดฟัน คิดอะไรบางอย่างและพูดกับคนของเขาอย่างเย็นชา “ไป! ให้สามเณรน้อยเหล่านั้นพาฉันเข้าไป!”
