วันรุ่งขึ้นหลังจากอวี้อี่มั่วกลับไปเจียวโจว การพบกันครั้งแรกระหว่างเขากับอวี้กู้เป่ยก็เกิดขึ้น
ในสำนักงานใหญ่ของประธานอวี้กรุ๊ป อวี้กู้เป่ยเล่นปากกาในมืออย่างสบายๆ ฟังเขารายงานใบเสนอราคาล่าสุดให้เขา
“ร้านค้าเลขที่ 307 ที่ถนนหลินเจียงทางตอนเหนือของเมืองได้รับการสอบถามจากเมื่อคืนถึงเช้านี้ใบเสนอราคาแบบรวมไว้ที่นี่…”
หลังจากฟังสักพักเขายกมือขึ้นเพื่อหยุดและกระซิบว่า “คุณไม่จำเป็นต้องรายงานส่วนที่เหลือสำหรับเช้านี้ ฉันจะเลือกราคาที่เหมาะสมที่สุดจากผู้สนใจทั้งหมด ฉันจะยืนยันในบ่ายวันนี้และเตรียมเซ็นสัญญาพรุ่งนี้”
ผู้ใต้บังคับบัญชาแปลกใจเล็กน้อย “เป็นห่วงคุณอวี้ ถ้าเป็นเช่นนี้เขาเกรงว่าจะไม่ได้ราคาที่ถูกใจเราที่สุด”
อวี้กู้เป่ยเลิกคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ “ไม่เป็นไร ทำตามที่ฉันบอก”
แม้ว่าลูกน้องของเขาจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ตอนนี้เจ้านายได้กำหนด เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดเขาจึงต้องเชื่อฟังและจากไป
เขาทิ้งเท้าหน้าไว้แล้วอวี้กู้เป่ยมองไปที่ ซ่าวจั๋วและถามว่า “วันนี้คุณนายใหญ่ไปไหน มารายงานด้วย”
“วันนี้เป็นวันตรวจสุขภาพของคุณนายใหญ่ ฉันได้ส่งคนไปดู หลังจากไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลแล้ว จากนั้นจะกลับบ้านเก่า”
“โอเค” อวี้กู้เป่ยหยุดชั่วคราวแล้วถามว่า “มีอะไรผิดปกติหรือไม่?”
“คนที่ติดตามคุณนายใหญ่รายงานว่าทุกอย่างเป็นปกติ”
“โอเค”
อวี้กู้เป่ยวางปากกาในมือลงอย่างลวกๆ ดูเหมือนกำลังพูดกับตัวเองราวกับว่าเขากำลังบอกซ่าวจั๋วว่า “ช่วงเวลานี้ คุณต้องเฝ้าคุณนายใหญ่ไว้ให้ดี ที่พูด เพราะเธอก็เป็นคนที่กล้าหาญคนนึงเช่นกัน”
ตราบใดที่คุณนายใหญ่ของตระกูลอวี้อยู่ในมือของเขา เขาจะสามารถมีความคิดริเริ่มมากขึ้นเมื่อเผชิญหน้ากับอวี้อี่มั่วในอนาคต
แม้ว่าจะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่คุณนายใหญ่ก็เป็นย่าของเขา แต่เนื่องจากเขาอยู่ในตระกูลอวี้ตอนเขายังเป็นวัยรุ่น เขาจึงไม่ได้เติบโตมากับคุณนายใหญ่ตั้งแต่ยังเด็ก และคุณนายใหญ่ก็มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเขาอยู่แล้ว ดังนั้นฉันไม่ชอบเขาด้วยซ้ำ
เขารู้มานานแล้วว่าทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลอวี้ที่คุณนายใหญ่หาคืออวี้อี่มั่ว ดังนั้นเขาจึงไม่มีความรู้สึกใดๆกับปู่ย่าตายาย
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้รั่วไหลบนพื้นผิวและปฏิบัติต่อคุณนายใหญ่ด้วยความกตัญญูที่ไร้ที่ติ ซึ่งทำให้ผู้คนไม่สามารถหาข้อผิดพลาดได้ และเขาทำเช่นนี้เพื่อถือไม้เด็ดของคุณนายใหญ่
บางทีสำหรับอวี้อี่มั่ว อวี้ชิงซานก็ไม่สำคัญเท่าคุณนายใหญ่
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้จู่ๆอวี้กู้เป่ยก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา เขายกมือขึ้นและกดนิ้วลงบนโต๊ะเบาๆ จากนั้นสั่งว่า “ใช่แล้ว วันนี้คุณนายใหญ่จะไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพตามปกติ ให้ลู่เสี่ยวม่านไปด้วยกันกับเขา”
ซ่าวจั๋วพยักหน้าตอบรับ
ที่ประตูโรงพยาบาลมีรถทุกๆสิบเมตรและคนในรออยู่ในรถ
พี่หลงอยู่ในรถหันหน้าไปทางประตูเมืองยกมือขึ้นและคลิกที่หูฟังแล้วถามด้วยเสียงต่ำ “เป้าหมายอยู่ที่ไหนแล้ว?”
“เป้าหมายผ่านห้องโถงและเดินไปที่ประตู”
“มีบอดี้การ์ดสองคนคนใช้ส่วนตัวและผู้หญิง”
“รถของพวกเขาจอดอยู่ที่ประตูมีบอดี้การ์ดสองคนรออยู่ข้างรถและยังมีคนขับด้วย”
“..…”
เมื่อฟังรายงานจากหูฟัง พี่หลงก็ซึมไป และทันใดนั้นก็สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ ในข้อมูลที่รายงานในตอนนี้จึงรีบถาม “เป้าหมายอยู่ถัดจากบอดี้การ์ดและคนรับใช้สองคนและผู้หญิงอีกคนคือใคร์”
“ภาพถูกส่งไปแล้ว โปรดตรวจสอบ”
ด้วยเสียงเบาๆ พี่หลงคลิกที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ข้างๆเขาและมีรูปถ่ายปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
เมื่อเห็นผู้หญิงในรูปนั้น ดวงตาของพี่หลงก็เป็นประกายด้วยความประหลาดใจ ในไม่ช้าเขาก็หันหน้าไปมองเสี่ยวเหมิงและถามว่า “ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือไม่?”
เสี่ยวเหมิงมองดูที่นี่ และหลังจากมองเพียงแวบเดียวเขาก็พยักหน้ายืนยันทันที “นี่คือเธอ! ผู้หญิงที่ลงจากรถของอวี้กู้เป่ย จากที่พบในกล้องวงจรปิดคือเธอ!”
เมื่อได้รับการยืนยันพี่หลงก็เยาะเย้ย “ไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะมารวมตัวกันในวันนี้ เหมือนกับเราฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว”
ในขณะที่เขาพูด เขากดหูฟังทันทีและให้คำแนะนำกับผู้ชายที่กระจัดกระจายไปทั่วทุกหนทุกแห่ง “ย้ำอีกครั้ง เป้าหมายหลักของเราในวันนี้คือคุณนายใหญ่ของตระกูลอวี้ ตามด้วยผู้หญิงในชุดขาว เราต้องจับมันไป”
ในไม่ช้าเป้าหมายก็เข้ามาใกล้ประตูมากขึ้นตามคำสั่งของพี่หลง ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทั้งหมดก็ขยับและล้อมรถที่ประตูด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก
ฉากนี้อยู่ในความโกลาหล ผู้คนรอบข้างเห็นท่าทางนี้และหนีไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องของผู้คน อวี้กู้เป่ยที่อยู่ที่นั่นล้อมรอบไปด้วยกลุ่มคนโดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ก่อนที่พวกเขาจะได้เวลาต่อสู้ พวกเขาก็ตกตะลึงด้วยกระบองไฟฟ้า
คุณนายใหญ่มองไปที่กลุ่มคนในชุดดำที่ปรากฏตัวขึ้นทันใด รู้สึกหวาดกลัวในขณะนี้ ชายในชุดดำได้รายงานรหัสแล้ว “คุณนายใหญ่วันที่ 15 สิงหาคม!”
คุณนายใหญ่ตกใจและตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมายและถูกส่งไปที่รถ แต่เธอก็ไม่ดิ้นรนที่จะขัดขืน
ประโยคนั้นคือสิ่งที่อวี้อี่มั่วบอกกับเธอเมื่อเธอยังเป็นเด็ก ทุกๆวันที่ 15 สิงหาคมเป็นวันที่อวี้อี่มั่วตั้งตารอมากที่สุดเพราะทุกๆวันนั้นทั้งครอบครัวจะกลับมารวมกันอีกครั้ง
ในอีกด้านหนึ่ง ลู่เสี่ยวม่านไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเฝ้าดูผู้ชายข้างๆเธอล้มลงทีละคน ก่อนที่เธอจะมีเวลาขัดขืน จู่ๆเธอก็รู้สึกเสียวซ่าที่ไหล่และหลังของเธอ กระแสไฟฟ้าทะลุเข้าไปในร่างกายของเธอทำให้เธอลดลงอ่อนแรงและเป็นลมล้มลงกับพื้น
จากนั้นเธอถูกคนสองคนล้อมกรอบลากตรงไปที่รถไม่ไกลแล้วขับออกไป
ในอวี้กรุ๊ป อวี้กู้เป่ยกำลังมีการประชุมในห้องประชุม
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียง “ปัง!” ซ่าวจั๋วเปลี่ยนจากความเงียบและความสงบด้วยความวิตกกังวลเล็กน้อย เขาจึงเดินไปที่ด้านข้างของอวี้กู้เป่ยและโน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อพูดอะไรบางอย่าง
ทันใดนั้นใบหน้าของอวี้กู้เป่ยก็ซีดลงและปากกาที่หมุนอยู่ในมือของเขาก็หลุดออกจากฝ่ามือของเขาและตกลงบนโต๊ะพร้อมกับเสียง “ป๊อป!”
สองวินาทีต่อมา อวี้กู้เป่ยไม่ลังเลอีกต่อไป เขายืนขึ้นและเดินออกไปอย่างก้าวกระโดด เขาขมวดคิ้วและถามอย่างไม่ยับยั้งว่า “คุณส่งคนตามไปไล่ล่าคุณหรือยัง?”
ซ่าวจั๋วตื่นตระหนก “ไปแล้ว แต่ฉันถูกสลัดทิ้ง”
“ขยะ!”
อวี้กู้เป่ยหยุดกะทันหัน ใบหน้าของเขาน่ากลัวและดูเหมือนว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะกลบเกลื่อนความโกรธของเขา เขากำหมัดแน่นและกัดฟันของเขาและพูดว่า “พวกขยะ!”
การยับยั้งอย่างหนักได้หลั่งไหลออกมาจากเขา เขาก็เปลี่ยนใบหน้าที่คุ้นเคย เป็นครั้งแรกที่เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้
“ส่งคนไปค้นหาต่อไป! อย่าลืมหาที่ซ่อนของเขาให้เจอ!” เขากดอารมณ์และพูดอย่างเย็นชา “หากไม่เจอ กลับมาจะถูกลงโทษ!”
ทิ้งประโยคนี้ไว้เขาเดินไปข้างหน้าและก้าวออกไป
เดิมทีเขาถือไม้เด็ดอย่างคุณนายใหญ่ไว้ในมือและเขาต้องการรอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม ที่สุดที่จะนำมันออกมาเพื่อทำหน้าที่เป็นดาบ แต่เขาไม่คาดคิดว่าตลอดทั้งเช้าเขาสูญเสียภรรยาและกองกำลังของเขา!
เมื่อเขากลับไปที่คฤหาสน์ด้วยความโกรธและรอมานานกว่าสองชั่วโมง ชายฉกรรจ์สองสามคนก็เข้ามา พวกเขาหลบตาและหดหู่ ตอนนี้พวกเขาสามารถเดาคำตอบได้โดยดูจากการแสดงออกของพวกเขา
แน่นอนว่าชายคนนั้นก้มศีรษะลงและพูดว่า “คุณอวี้ เราไม่พบ”
อวี้กู้เป่ยขมวดคิ้วแน่น“ ไม่พบเลยเหรอ?”
ชายคนนั้นส่ายหัวและตอบตามความเป็นจริงว่า “พวกเราค้นหากันหมดแล้วและตรวจตราตั้งนานแล้ว แต่เราไม่พบว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน?”
“มีรถสองสามคันที่หายไปเหมือนอากาศ?”
อวี้กู้เป่ยโกรธมาก ใบหน้าเปลี่ยนไป เขากำหมัดเล็กน้อย เมื่อเขามองไปที่ผู้ชายอีกครั้ง เขาก็หมดความอดทน เงยหน้าขึ้นมองไปที่ซ่าวจั๋วและพูดอย่างเย็นชาว่า “เอาพวกมันออกไป ให้ไปลองยาตัวใหม่”
คนที่ไม่มีประโยชน์กับเขา เขาจึงไม่ต้องการ
