ด้านนอกวอร์ด อวี้อี่มั่วเพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ และได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างในทิศทางของวอร์ด เขาขมวดคิ้วและรีบหมุนเก้าอี้รถเข็นเพื่อเข้าใกล้ที่นั่นทันที
เขามาถึงประตู คนที่ยืนอยู่ข้างๆเสี่ยวเหมิงคือเขา มีใบหน้าที่ประหลาดใจ “ประธานอวี้ คุณไม่ได้อยู่ข้างในเหรอ? เมื่อกี้ได้ยินหร่วนซือซือพูดกับใคร”
ขณะที่เขาพูด เขาชี้นิ้วไปที่วอร์ด
อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น เขามาถึงประตูและหมุนลูกบิดประตูเพื่อผลักประตูเข้าไป แต่ใครจะรู้ว่าประตูถูกล็อคจากด้านใน เขาหันไปสองสามครั้งและตีประตูให้เปิด
ทันใดนั้น ความกังวลที่ไม่ชัดเจนก็เกิดขึ้นในหัวใจของเขา เขายกมือขึ้นเพื่อกดปุ่มประตู “หร่วนซือซือ! เปิดประตู!”
ไม่มีใครตอบในห้อง
อวี้อี่มั่วกระวนกระวาย มองไปที่เสี่ยวเหมิงข้างๆเขาและสั่งอย่างเย็นชา “ทำประตูให้เปิด”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวเหมิงก็ยกเท้าขึ้นทันที และเล็งไปที่ประตูห้องพร้อมกับเตะ
“ปัง!” ด้วยเสียงประตูก็ถูกเตะเปิดออก
อวี้อี่มั่วรีบหมุนรถเข็นของเขาทันที เขาดูจริงจังและมองเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นฉากนั้น ดวงตาของเขาก็เย็นลงทันที
อู้เอินจับหร่วนซือซืออยู่บนเตียง โดยถือมีดสั้นไว้ที่คอของเธอ ลำคอขาวและเรียวของหญิงสาวมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา
เมื่อเห็นฉากนี้ คิ้วของอวี้อี่มั่วก็สั่นขึ้น เขาหยุดจากนั้นรีบหันกลับมาและบอกเสี่ยวเหมิงว่า “ไปเฝ้าประตูอย่าให้ใครเข้ามา!”
เสี่ยวเหมิงตอบทันที หันหลังและออกจากวอร์ด
ประตูถูกปิดและมีเพียงสามคนที่เหลืออยู่ในห้อง
บรรยากาศเงียบไปสองสามวินาที อวี้อี่มั่วหายใจเข้าลึกๆ และพยายามพูดอย่างใจเย็นว่า “ท่านอาจาร์ย อู้เอิน ปล่อยเธอเถอะ”
อู้เอินกัดฟัน “นายอวี้ เจ้าอาวาสเจินหยวนตายแล้ว! ผู้หญิงคนนี้เป็นคนฆ่าเขา!”
อวี้อี่มั่วส่ายหัวค่อยๆหมุนรถวีลแชร์แล้วพูดว่า “ไม่ใช่เธอ! ไม่ใช่เธอที่ทำร้าย คุณต้องเชื่อฉัน”
“ฉันไม่เชื่อ!” แสงเย็นและความสิ้นหวังพุ่งเข้ามาในดวงตาของอู้เอิน “ฉันต้องการแก้แค้น จะฆ่าทุกคนที่ฆ่าเจ้าอาวาส! แล้วฉันจะฆ่าตัวตาย!”
อวี้อี่มั่วหายใจเข้าลึกๆ “แล้วจื่อจี้พวกเขาล่ะ? คุณจะทำอย่างไร? พวกเขายังเด็กมาก…”
เมื่อเขาเอ่ยถึงเณรน้อย ใบหน้าของอู้เอินก็ฉายแววลังเล แต่ในไม่ช้าเขาก็ส่ายหัวด้วยความเจ็บปวด “ฉันดูแลมากขนาดนั้นไม่ได้”
“ท่านอาจารย์อู้เอิน ตอนนี้ท่านเจ้าอาวาสไม่อยู่แล้ว ท่านต้องดูแลจื่อจี้และพวกเขาให้ดี เพื่อที่พวกเขาจะได้เติบโตขึ้น นี่คือสิ่งที่เจ้าอาวาสหวังจะได้เห็นมากที่สุด”
อวี้อี่มั่วค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา จากนั้นก็เดินเข้ามา “ท่านอาจารย์อู้เอิน วางมีดลงเถอะ”
อู้เอินควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ “อย่ามาที่นี่! สิ่งที่เจ้าพูดเชื่อถือไม่ได้!”
แต่อวี้อี่มั่วไม่ได้ตั้งใจที่จะหยุด แต่อย่างใดเขาค่อยๆหมุนรถเข็นและเข้าหาพวกเขาทีละน้อย “ เอามีดมาให้ฉัน”
หร่วนซือซือเย็นชาไปทั่ว เธอถูกจับเป็นตัวประกัน เธอไม่กล้าที่จะขยับเลย ดูฉากตรงหน้าเธอหัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
ระยะห่างระหว่างอวี้อี่มั่วและหร่วนซือซือเริ่มใกล้ขึ้นเรื่อยๆ อู้เอินก็เริ่มกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ “คุณอวี้อย่าเข้าใกล้! ออกไป! ไม่งั้นฉันจะไม่รับประกันอะไรเลย!”
อวี้อี่มั่วหายใจเข้าลึกๆ และยังคงพูดประโยคนี้ซ้ำว่า “ขอมีดให้ฉัน”
ในขณะที่เขาพูด มือของเขายื่นเข้าไปใกล้เขา ทันใดนั้น อู้เอินดูเหมือนจะถูกกระตุ้น และมือที่ถือมีดก็เหวี่ยงไปข้างหน้าอย่างไม่ไยดี
ระหว่างแสงไฟฟ้าและหินเหล็กไฟ มีดฟันผ่านแขนของอวี้อี่มั่วเพียงครู่เดียว เลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผลที่ปลายแขนของเขา
คิ้วของอวี้อี่มั่วตึงขึ้นทันที เขายกมือขึ้นและกดมืออีกข้างลงบนบาดแผล เขายังคงมองไปที่อู้เอินและพูดอย่างใจเย็นที่สุด “ท่านอาจารย์อู้เอิน ฉันรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าเจ้าอาวาสของเจินหยวน ถ้าคุณไม่แก้แค้นสักวัน ฉันจะให้เขาชดใช้”
อย่างที่เขาพูด ดูเหมือนว่าใบหน้าของเขาจะซีดลงมาก เพราะเลือดออกจากบาดแผล
แต่เขายืนยันว่า “ปล่อยเธอไป เอามีดมาให้ฉันเธอไม่ใช่ฆาตกร”
หร่วนซือซือเห็นสิ่งนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างน้ำตาก็ไหลออกมา เธอหายใจเข้าลึกๆ และมองไปที่อวี้อี่มั่วที่ยังคงเดินเข้ามาที่นี่และส่ายหัวเล็กน้อย “อย่า”
อู้เอินไม่คาดคิดว่าอวี้อี่มั่วจะโน้มตัวไปทางด้านนี้ต่อไปหลังจากได้รับบาดเจ็บ สายตาของเขาสัมผัสได้ถึงเลือดสีแดงสด ทันใดนั้นเองก็เกิดความคิดขึ้นมา ทันทีที่เจ้าอาวาสของเจินหยวนถูกใครบางคนแทงมันก็เป็นเลือดเช่นกัน
อวี้อี่มั่วหายใจเข้าลึกๆ “ท่านอาจารย์อู้เอิน ท่านทำสิ่งนี้กับผู้ที่จัดการกับเจ้าอาวาส มันก็ไม่ต่างกัน?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดูเหมือนว่าเขาถูกสะกิดลึกๆ ในใจ ความตื่นตระหนกแวบผ่านดวงตาของอู้เอิน เขาจับมือที่ถือมีดหลุดออกจากมือ ร่างของเขาสั่น ทันใดนั้นเขาก็ตอบสนองและวิ่งไปที่ประตู อย่างรวดเร็ว
พร้อมกับเสียงประตู “ปัง!” ร่างกายของหร่วนซือซือสั่นสะท้าน เธอไม่สามารถดูแลบาดแผลที่หลังได้อีกต่อไป แม้ว่าบาดแผลจะฉีกขาด แต่เธอก็ยังพยุงร่างของเธอไว้ และเอื้อมมือออกไปด้วยความตื่นตระหนกและกดกริ่งบนผนัง
เมื่อเห็นสิ่งนี้ อวี้อี่มั่วจึงกดบาดแผล จากนั้นมองลงไปที่มีดที่พื้น ค่อยๆขยับรถเข็น และดันมีดสั้นลงใต้เตียง
หร่วนซือซือมองไปที่เลือด ที่ไหลออกมาจากนิ้วของชายคนนั้นอย่างต่อเนื่อง เสียงของเขาก็สั่น “อวี้อี่มั่ว คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
เธอไม่คาดคิดว่า อวี้อี่มั่วจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเธอ และเปลี่ยนจุดโจมตีที่ขัดแย้งกันของอู้เอิน เพื่อดึงความสนใจทั้งหมดไปอยู่ที่เขา เขาจึงไม่สนใจเธอ และละเลยที่จะทำร้ายเธอ
เห็นได้ชัดว่าเขาใช้เลือดเนื้อเป็นเป้าหมายเพื่อให้เธอปลอดภัย
เมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาวที่ร่วงหล่น อวี้อี่มั่วปลอบเธออย่างเงียบๆ “บาดเจ็บเล็กน้อยไม่เป็นอะไร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หร่วนซือซือก็รู้สึกรำคาญเล็กน้อย สิ่งที่เธอเห็นด้วยตาของเธอเอง ตอนนี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าบาดแผลนั้นยาวมาก และเลือดยังคงไหลออกมาและไม่สามารถระงับได้ เขาบอกว่ามันเป็นแผลเล็กๆจริงๆ
ในขณะนี้ประตูของวอร์ดถูกผลักเปิดออก และพยาบาลก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นพยาบาล หร่วนซือซือรีบพูดว่า “พยาบาล เขาได้รับบาดเจ็บ!”
เมื่อพยาบาลเห็นบาดแผลที่แขนของอวี้อี่มั่ว เธอก็ตกตะลึง จากนั้นใบหน้าของเธอก็เคร่งเครียด “มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?”
บาดแผลดังกล่าวเห็นได้ชัดว่าเป็นบาดแผลจากมีด
อวี้อี่กล่าวอย่างเงียบๆว่า “ฉันเผลอข่วนมัน”
เมื่อพยาบาลเห็นสิ่งนี้ ก็ยากที่จะถามอะไรเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เป็นเรื่องเร่งด่วน เธอจึงรีบแจ้งพยาบาลคนอื่นๆ ให้ย้ายเขาไปที่ห้องทำแผลเพื่อรักษาบาดแผลของเขา
หร่วนซือซือทำได้เพียงแค่นอนอยู่บนเตียง เพราะเธอขยับไม่ได้ หัวใจของเธอห้อยอยู่ในลำคอ และเธอกังวลอยู่เสมอ
หลังจากนั้นไม่นาน ประตูของวอร์ดก็ถูกผลักเปิดออกอย่างกะทันหัน และความกังวลของหร่วนซือซือก็ตึงขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร็วเข้ามา
เป็นไปได้ไหมที่อู้เอินจะกลับมาอีกครั้ง?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ขนบนร่างกายของเธอก็ลุกขึ้นยืน
“คุณอวี้”
ทันใดนั้นเสียงของเสี่ยวเหมิงก็ดังขึ้น และหัวใจที่ห้อยอยู่ของ หร่วนซือซือก็ตกลงไปที่พื้น
เสี่ยวเหมิงเหลือบมองไปรอบๆ และไม่เห็นอวี้อี่มั่ว จากนั้นเขาก็มองไปที่หร่วนซือซือ และพูดว่า “น้องสาวซือซือ ฉันกำลังไล่ตามชายคนนั้น เมื่อกี้ฉันกำลังจะตามทัน ฉันไม่คิดว่าบุคคลนั้นหายไปอย่างรวดเร็ว”
จากนั้นเขาก็ถามอีกครั้งว่า “ประธานอวี้อยู่ที่ไหน?”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ และพูดเบาๆว่า “ในห้องทำแผล”
