เวลาหนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
อาการน้ำร้อนลวกที่หลังของหร่วนซือซือได้รับการรักษาเป็นอย่างมาก ซ่งเย้อันจะพาเซินเซินและซาซาไปเยี่ยมเธอทุกวัน วันพักฟื้นในโรงพยาบาลไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป
แต่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อวี้อี่มั่วไม่ได้มาโรงพยาบาลมาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว และเขาก็ไม่ได้ปรากฏตัวตั้งแต่ครั้งก่อน
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยุ่งมากในช่วงสัปดาห์นี้ เขาค่อยๆปรากฎตัวในสื่อต่างๆต่อสายตาของสาธารณชนและเข้าสังคมอยู่ตลอดเวลา ความนิยมยังสูงมาก
เมื่อสามวันก่อน เขากลับมาที่บริษัทในฐานะประธานใหญ่ของอวี้กรุ๊ป ซึ่งทำให้เกิดความโกลาหลภายในบริษัทและการเก็งกำไรจากโลกภายนอกแตกต่างกัน
ใครๆรู้ดีว่าในช่วงที่เขาหายไปเกือบสองเดือน อวี้กู้เป่ยเป็นคนเดียวสนับสนุนทั้งบริษัทและนำผู้ถือหุ้ยรวมรวบข้อมูลภายใน กฎบัตรของกระทรวงรับคำสั่งให้มีส่วนร่วมในโครงการที่มีชื่อเสียง เขาเป็นคนกล้าหาญและมีจิตวิญญาณแห่งความเป็นผู้นำคนใหม่
แต่ใครใครก็คิดไม่ถึงว่าอวี้อี่มั่วจะกลับมาอีกครั้ง และเขายังคงถือครองส่วนแบ่งที่โดดเด่นอย่างแท้จริงในมือของเขาด้วยจิตวิญญาณที่เป็นธรรมชาติ ดูโออ่าเหมือนสายรุ้ง
มีข่าวลือแพร่สะพัดในวงกว้างว่าอวี้อี่มั่วเป็นคำเปรียบเปรยของครอบครัวที่ต่อสู้กันระหว่างสองพี่น้องอวี้กู้เป่ย ตอนนี้เวลานี้เหมือนการปล่อยไก่ “ตายปลอม” ก็ยิ่งแน่นแฟ้นมากขึ้น นี่เป็นการคาดเดาของพวกเขา
มันเป็นความจริงที่ว่าทั้งสองคนขัดแย้งกัน แต่ในวันที่อวี้อี่มั่วกลับมาที่บริษัท อวี้กู้เป่ยนั้นมีความสามารถขั้นสุดที่ทักทายด้วยแรงผลักดันที่ดีทำให้อวี้อี่มั่วเห็นหน้ามาก
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครคิดว่าอวี้อี่มั่วที่กลับมาอีกครั้งด้วยอาการขาพิการ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่บนรถเข็นแต่เขาก็ยังคงแข็งแรง คิ้วคมชัดขึ้นและดูจริงจังมากขึ้น
ชีวิตของสองพี่น้องตระกูลอวี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป แต่พวกเขายังคงรักษาตำแหน่งที่แตกต่างของตัวเองโดยยึดติดกับตำแหน่งของพวกเขาซึ่งเป็นเรื่องที่น่าอาย
เกี่ยวกับข่าวเหล่านี้ หร่วนซือซือได้เรียนรู้จากข่าวของสื่อหลายต่อหลายครั้ง และเธอต้องการโทรหาเขา เธอหยิบโทรศัพท์แต่สุดท้ายก็ยังได้ไม่โทรออก
เสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าดังมาจากประตูวอร์ด ซึ่งทำให้หร่วนซือซือดึงสติกลับมาจากความคิดของเธอ เธอหายใจเข้าลึก ๆ และเห็นซ่งเย้อันเดินเข้ามาพร้อมกับดอกทานตะวันขนาดเล็ก
ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เขาเดินตรงไปที่โต๊ะข้างเตียงวางช่อดอกไม้ไว้บนโต๊ะแล้วหันไปมองเธอแล้วถามว่า “เป็นไงบ้าง? ชอบไหม?”
ช่วงนี้ซ่งเย้อันอยู่กับเธอในโรงพยาบาลเกือบทุกวัน ดูแลเธอเป็นอย่างดีและเปลี่ยนช่อดอกไม้ทุกๆสองวัน ทำให้เธอได้ผ่อนคลาย เรียกได้ว่าเขาได้ทำในสิ่งที่สามีที่ดีควรทำ
หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นมองเขา เห็นชั้นเหงื่อบางๆบนหน้าผากของเขา เขาดึงกระดาษที่อยู่ข้างๆขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาปาดเหงื่อ “ข้างนอกร้อนมากเหรอ? เห็นเหงื่อออก….”
ซ่งเย้อันยิ้มและยื่นมือไปจับมือเธอ “วันนี้พระอาทิตย์มีแสงแดดดีมาก คุณอยากไปเดินเล่นไหม?”
ริมฝีปากของหร่วนซือซือโค้งงอ เธอกำลังจะเห็นด้วย แต่เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น ซ่งเย้อันก็นั่งลงและหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา
เขามองลงไปที่หน้าจอ หมายเลขผู้โทรบนหน้าจอเป็นสายจากต่างประเทศ เขาย่นคิ้วเล็กน้อยและกดเพื่อรับสายทันที
“สวัสดี มีอะไรเหรอ?”
หร่วนซือซือได้ยินเสียงที่มาจากโทรศัพท์ แต่ไม่ได้ยินสิ่งที่กำลังพูด เขาได้ยินเพียงลางๆว่าเป็นเสียงของผู้ชาย
การแสดงออกของซ่งเย้อันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาขมวดคิ้วมองไปที่หร่วนซือซือ และนั่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบเดินออกไป
หลังจากนั้นเขาก็เดินไปที่ข้างเตียงและพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าให้เขาเข้ามาใกล้อันอัน เพียงแค่จ้องมาได้เท่านั้น”
หร่วนซือซือตกใจอย่างลับๆเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ แล้วก็เดาอะไรบางอย่างได้
เธอไม่ได้เห็นตู้เยี่ยเมื่อสองสามวันก่อน ถ้านับตามเวลาตอนนี้เขาน่าจะอยู่ต่างประเทศ ถ้าไม่มีอะไรไม่คาดคิดเกิดขึ้นเขาน่าจะไปหาซ่งอวิ้นอัน
ด้วยวิธีนี้ เมื่อกี้ที่ซ่งเย้อันพูดว่า “เขา” ต้องเป็นตู้เยี่ยอย่างแน่นอน
เมื่อเห็นว่าซ่งเย้อันต้องการจะพูดอะไร เธอจึงเอ่ยปากพูดทันทีว่า “เย้อัน…”
ซ่งเย้อันค่อยๆหันกลับมามองเธอ ดวงตาของเขามืดลงเล็กน้อย
หร่วนซือซือรู้สึกผิดในใจ เธอหายใจเข้าลึกๆ ลุกขึ้นจากเตียงและเดินเข้าไปหาเขา หลังจากเข้าใกล้เธอก็เอื้อมมือไปคว้าเขาโดยไม่รู้ตัว ถามเขาว่า “ใช่ตู้เยี่ยหรือไม่?”
แสงเย็นวาบในดวงตาของซ่งเย้อัน “คุณรู้ได้อย่างไร?”
หร่วนซือซือกัดริมฝีปากล่างของเธอและพูดด้วยความยากลำบาก “ที่จริงฉันใช้ให้เขาไปเอง”
“คุณ…..”
ซ่งเย้อันขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาบูดบึ้งเล็กน้อย เขาวางโทรศัพท์ทิ้งและจ้องไปที่เธอ “ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?”
เธอรู้ดีว่าเขาไม่มองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับตู้เยี่ย! เขารู้ด้วยว่าเขาจะไม่ยอมรับตู้เยี่ยเป็นน้องเขยของเขาอย่างแน่นอน
หร่วนซือซืออ้าปากค้าง “ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นรักแท้กัน ฉันกลัวว่าเมื่ออันอันจะตื่นขึ้นมาจะมีแต่ความเสียใจ”
“นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอที่จะลืมเขาไม่ใช่หรอ?” เสียงของซ่งเย้อันเย็นลงและลึกขึ้นมาก ฉันหมายความว่าอย่างนั้น ถ้าอาการของเธอดีขึ้น เธอจะทำอะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ แต่เธอไม่สามารถยุ่งเกี่ยวกับตู้เยี่ยได้อีกต่อไป!”
หร่วนซือซือเกลี้ยกล่อมเบาๆ “มันไม่ใช่เรื่องที่จะลืมได้ในชั่วขณะ แต่ซ่งเย้อันคุณลองคิดดู ความรู้สึกของพวกเขาตลอดเวลาห้าปี ยังคงมีอยู่ในปัจจุบัน มันหายากมากแค่ไหน?”
ยิ่งไปกว่านั้นถ้าซ่งอวิ้นอันพบตู้เยี่ยเขาจะมีความสุข มันจะทำให้ร่างกายของเขาจะฟื้นตัวเร็วขึ้น
คิ้วขมวดของซ่งเย้อันไม่ได้คลายลงเลย เขาถามอย่างเย็นชา “คุณเข้าใจตู้เยี่ยคนนั้นหรอ? อีกอย่างคุณเอาอะไรมาแน่ใจว่าเขาไม่มีแผนที่จะเข้าใกล้อันอัน?”
หร่วนซือซือพูดไม่ออกมาพักหนึ่ง เธอไม่เคยคิดถึงระดับนี้เลย
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่รู้จักตู้เยี่ยมานานแล้ว เธอก็ยังคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีมาก
“ซือซือ คุณบริสุทธิ์และใจดีไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะบริสุทธิ์เหมือนคุณ” ซ่งเย้อันพูดและหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง” ฉันต้องการโทรอีกครั้ง และจะสั่งไว้ให้ดี…”
หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้น ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปจับมือของซ่งเย้อัน เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความจริงใจ “เย้อัน” สามารถปล่อยไปได้หรือไม่?
ซ่งเย้อันขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร ริมฝีปากของเธอกดเป็นเส้น
“ครั้งนี้ จะให้โอกาสตู้เยี่ยสักครั้ง แค่นี้มันอาจจะมีประโยชน์ต่อการฟื้นตัวของอันอันจริงๆหรอ?”
เมื่อหร่วนซือซือพูดจบ ซ่งเย้อันก็ผ่อนคลายลง และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เพียงครั้งนี้เท่านี้ ถ้าไม่มีผลใดๆ ฉันจะให้เขาออกไป”
หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างรวดเร็ว กอดอกและยิ้มเบาๆ “ฉันรู้ว่าคุณเก่งที่สุดแล้ว….”
ขณะที่เธอพูด ประตูของวอร์ดถูกผลักเปิดออกและหนึ่งในคนสนิทของซ่งเย้อันก็เข้ามา เหลือบมองไปที่หร่วนซือซืออย่างลังเล บทสนทนาถูกกลืนกลับไป
ซ่งเย้อันรู้สึกโล่งใจ หันหน้าไปมองเธอทันทีและพูดเบาๆว่า “เรื่องที่บริษัท ฉันจะออกไปสักพัก”
หร่วนซือซือพยักหน้าให้เขายิ้มและพูดว่า “คุณรีบไปธุระเถอะ!”
เมื่อเห็นหลังของชายคนนั้นหายไปที่ประตูหัวใจของหร่วนซือซือก็ผ่อนคลายลง
สำหรับข่าวนี้ของเธอแล้ว พูดถึงเรื่องอันอันและตู้เยี่ย ล้วนเป็นข่าวดี
แม้ว่าอนาคตจะยังไม่แน่นอน แต่ทุกอย่างก็มีจุดเปลี่ยน บางครั้งซ่งเย้อันอาจยอมรับตู้เยี่ยได้จริงๆ?
เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เธอก็รู้สึกมีความสุขมากและกำลังจะส่งข้อความถึงตู้เยี่ย ใครจะรู้ว่าเธอได้ยินเสียงของคุณนายหลิว
“ซือซือ? ข้างนอกดีขนาดนี้ คุณไม่คิดจะกลับบ้านเหรอ?”
ในน้ำเสียงของเธอมีความไม่พอใจเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด
