ดั่งรักบันดาล – บทที่568 หาพวกเขาให้เจอโดยเร็วที่สุด

หัวใจของหร่วนซือซือ “กึกๆ” กระโดดขึ้นเล็กน้อยและรู้สึกผิดเล็กน้อย หายใจเข้าลึกๆและรีบหยิบโทรศัพท์โทรกลับไปหาคุณนายหลิว

ในช่วงนี้เธอยุ่งมากและไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว ลูกๆของเธอทั้งหมดถูกฝากให้คุณนายหลิวและศาสตราจารย์หร่วนดูแล เธอรู้สึกผิดในใจ

เห็นได้ชัดว่าคุณนายหลิวและศาสตราจารย์หร่วนทั้งคู่อายุมากแล้ว ช่วงที่มีความสุขในช่วงพลบค่ำและมีความสุขกับตัวเอง แต่พวกเขาก็ยังคงแบ่งปันความกดดันในชีวิตตัวเอง โดยไม่มีข้อตำหนิใดๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หัวใจของเธอขุ่นมัว ความอับอายในใจของเธอเริ่มลึกขึ้นเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อย รู้สึกสูญเสีย อีกปลายด้านหนึ่งของโทรศัพท์ก็เชื่อมต่อกัน

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ เธอหัวเราะเบาๆและร้องไห้ “แม่!”

“คุณยังจำแม่คนนี้ได้อยู่อีกหรอ?” เสียงคุณนายหลิวดังมาจากที่นั่นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเย่อหยิ่ง “สองสามวันแล้วที่ไม่เจอหน้า ถ้าคุณไม่ต้องการพ่อแม่แล้วก็ช่างเถอะ เด็กๆก็เหมือนกัน?”

เมื่อได้ยิน เธอถูกปิดกั้นทางโทรศัพท์เล็กน้อย ริมฝีปากของหร่วนซือซือก็ยิ้มลึกขึ้น กระซิบเบาๆว่า “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ? ก็แค่ยุ่งอยู่แค่นั้นเอง?”

“ยุ่งเหรอ?! คุณยุ่งอะไร?” คุณนายหลิวตะคอกด้วยความโกรธ “ถ้าคุณไม่อยากกลับมาจริงๆ ฉันก็ช่วยเธอไม่ได้ เด็กๆก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ และปีกก็แข็งขึ้นแล้ว”

หร่วนซือซือม้วนริมฝีปากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ พูดเบาๆว่า “แม่ ก็คือที่นี่ฉันมีเรื่องนิดหน่อย ไม่สามารถกลับไปได้สักพัก ดังนั้น….”

ก่อนที่เธอจะพูดจบก็มีคนมาเคาะประตู แล้วประตูก็เปิดออก ผู้หญิงในชุดพยาบาลก็สะกิดเธอ “พักก่อนเสร็จหรือยัง? สะดวกจะเปลี่ยนยาเลยไหม?”

เมื่อเขาถาม เสียงนั้นก็แทรกเข้ามาในโทรศัพท์ มีความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงรีบถามว่า “ซือซือ? คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? บาดเจ็บหรอ?”

น้ำเสียงของคุณนายหลิวดูกังวลเล็กน้อย

หัวใจของหร่วนซือซือบีบแน่นและหายใจเข้าลึกๆ พูดอย่างเป็นกันเองว่า “มันไม่มีอะไรร้ายแรง ฉันบังเอิญล้มลงและมีรอยขีดข่วนเล็กน้อย”

เมื่อคุณนายหลิวได้ยิน เธอก็รีบดุว่า “เด็กผู้หญิงนี้ คุณเป็นแม่คนแล้ว คุณได้รับบาดเจ็บในสองสามวันนี้ บอกฉันมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น…..”

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง “อาการบาดเจ็บร้ายแรงหรือไม่? อยู่โรงพยาบาลไหน? ฉันจะไปหาคุณ”

หัวใจของหร่วนซือซือเต้นแรง เธอหายใจเข้าลึกๆ และพูดช้าๆว่า “แม่ไม่ต้องกังวล แผลไม่ใหญ่มาก ฉันจะกลับบ้านในวันสองวันนี้”

หลังจากการพูดคุยทั้งหมด เธอก็เกลี้ยกล่อมคุณนายหลิวให้เชื่อได้ ในที่สุดเธอก็วางสายโทรศัพท์ หายใจเข้าลึกๆแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก

ตอนนี้สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือการทำให้พ่อแม่ของเธอกังวลเกี่ยวกับอายุของเธอ และเธอก็ยิ่งกลัวสภาพร่างกายของศาสตราจารย์หร่วนมากขึ้น เธอจะรู้สึกกระปรี้กระเปร่าเพียงใดเมื่อเธอได้ยินบางสิ่งบางอย่าง นี่อาจเป็นการสูญเสียที่มากยิ่งขึ้น

โชคดีที่ตอนนี้อาการบาดเจ็บที่หลังของเธอดีขึ้นมาก และถ้าเธอยังคงมีอยู่ที่นี่ เธอจะสามารถออกจากโรงพยาบาลได้เร็วๆนี้

ความคิดที่ว่า หลังจากออกจากโรงพยาบาล เธอจะได้พบกับเด็กน้อยทั้งสองทุกวัน และทันใดนั้นความสุขก็เกิดขึ้นในใจของเธอ

สามวันต่อมา เธอได้ออกจากโรงพยาบาล จากนั้นก็กลับไปที่สวนซีเฉียว

เวลานี้ ในบ้านก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ราวกับว่าทุกอย่างย้อนกลับไปในอดีต ชีวิตที่เรียบง่ายและอิสระไม่มีความกดดันใดๆ

อวี้กรุ๊ปครองหัวข้อข่าวอยู่เสมอ เธอรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อยเมื่อดูข่าวบนโทรศัพท์มือถือของเธอ

ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับอวี้อี่มั่ว เธอเคยสัญญากับเขาว่าจะรวมตัวกับเขา ตอนนี้เขากำลังฝ่าลมและฝน และเธอก็มีช่วงเวลาที่ดีและใช้ชีวิตอย่างสบายใจ

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอยู่ในโลกอีกใบที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงและไม่มีทางแยกเลย

แต่ใครจะรู้ เสี่ยวเหมิงติดต่อกับเธอเพียงแค่วันเดียวหลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาล

ในสวนซีเฉียว หร่วนซือซือออกมาจากคฤหาสน์ เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไทรไม่ไกลนัก เธอเพียงแค่เหลือบมองไปที่มันและก็เห็นว่านั่นคือเสี่ยวเหมิง

เธอก้าวไปข้างหน้า ทันใดนั้นก็เกิดความลังเลในใจ เพราะระยะนี้อวี้อี่มั่วไม่ได้ติดต่อเธอมาเลย และตอนนี้เสี่ยวเหมิงก็มาหาเธอ เป็นไปได้ไหมว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หลังจากเดินเข้าไปใกล้ๆ เสี่ยวเหมิงก็ยิ้มให้เธอและพูดอย่างอบอุ่นว่า “น้องสาวซือซือ ไม่เจอกันนานแล้ว!”

หร่วนซือซือแสยะยิ้ม “เพียงแค่สัปดาห์เดียวเท่านั้น”

เสี่ยวเหมิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ “สำหรับฉันแล้วมันก็เหมือนหนึ่งปี”

หร่วนซือซือหัวเราะเมื่อได้ยิน “คุณนี่มันเกินไปจริงๆ พูดมาเถอะ คุณมาหาฉันเพื่ออะไร?”

เสี่ยวเหมิงหยุดและพูดว่า “คุณอวี้จัดให้ฉันมาที่นี่ โดยบอกว่าเป็นการปกป้องความปลอดภัยของคุณ และช่วยคุณตรวจสอบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวัด”

หร่วนซือซือรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าช่วงนี้เขาจะยุ่งมาก และมันเป็นเรื่องยากมากที่จะจำสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอได้

ราวกับเห็นความคิดของเธอ เสี่ยวเหมิงยิ้มเพิ่มเชื้อเพลิงและความหึงหวงที่ด้านข้าง “คุณอวี้ต้องการติดต่อคุณมานานแล้ว แต่เป็นเพราะร่างกาย ก็เลยให้ฉันมาที่นี่ก่อนและปกป้องคุณต่อไป”

หัวใจของหร่วนซือซืออบอุ่นและพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว”

ตอนนี้อวี้กรุ๊ปกลัวหลายสิ่งหลายอย่าง อวี้อี่มั่วก็ขาดทักษะ เขาจะหาเวลามาพบเธอได้อย่างไร? เมื่อคิดเช่นนี้แล้วเธอก็เข้าใจอย่างถ่องแท้

เธอสูดหายใจและถามว่า “สถานการณ์ในบริษัทเป็นอย่างไรบ้าง?”

“สถานการณ์ไม่ดีเลย หลายคนในบริษัทถูกแทนที่ ผู้คนส่วนใหญ่ยังคงมีอคติต่ออวี้กู้เป่ย และไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ในเวลาอันสั้น ดังนั้นเราจึงสามารถรักษาได้เพียงผู้บริหารระดับสูงได้เท่านั้น”

หร่วนซือซือพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “ใช่ อย่างน้อยคุณต้องจับมือผู้อาวุโสไว้ในมือ”

เสี่ยวเหมิงพยักหน้า จากนั้นก็คิดอะไรบางอย่างแล้วพูดว่า “น้องสาวซือซือ ฉันได้ยินมาว่าคุณอวี้พูดเสมอว่าคุณสงสัยว่าคนของเราให้ข่าวกับอวี้กู้เป่ย มีใครที่คุณสงสัย?”

หร่วนซือซือเงียบไปครู่หนึ่งและไม่สามารถบอกได้ เขาหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “ไม่มี ฉันก็แค่คาดเดาแค่นั้น”

“นี่ไม่ยาก เรามีคนทั้งหมดแปดหรือเก้าคนที่เข้าไปในชิงซาน ตรวจสอบทีละคนและน่าจะมีคำตอบ”

หร่วนซือซือพยักหน้า “โอเค”

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างได้ เธอมองไปที่เสี่ยวเหมิงและถามว่า “เสี่ยวเหมิง คุณรู้หรือไม่ว่ามีจิตรกรที่สามารถวาดรูปลักษณ์ของผู้คนได้ ถ้าฉันอธิบายลักษณะที่ปรากฏ?”

เสี่ยวเหมิงครุ่นคิดสักพักแล้วพูดว่า “ที่คุณพูดถึงคือให้นักวาดภาพวาดรูปอาชญากร ให้หานักจิตรกรมืออาชีพที่สามารถวาดใบหน้าของอาชญากรได้ตามลักษณะใบหน้าที่อธิบายใช่ไหม?”

หร่วนซือซือพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “ใช่ คุณรู้จักใครหรือไม่?”

เสี่ยวเหมิงคิดสักพักแล้วก็พูดว่า “ฉันไม่รู้จัก แต่พี่หลงอาจจะรู้จัก”

“จริงเหรอ?” หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ “ฉันอยากให้วาดภาพของอาจารย์อู้เอินในวัด และสามเณรน้อยที่ฉันเคยเห็น ถ้าเป็นอย่างนั้นมันจะง่ายต่อการค้นหา”

เธอเคยเห็นอู้เอินเพียงสองครั้งและไม่มีรูปถ่ายของพวกเขาอยู่ในมือ

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเคยอาศัยอยู่ในวัด แต่ตอนนี้พวกเขาถูกบังคับให้เข้ามาในเมืองโดยไม่ได้รับการสนับสนุนใดๆ ฉันกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เธอเป็นหนี้วัดชิงซานมามากแล้ว ตอนนี้ เธอแค่ต้องการหาพวกเขาให้เจอโดยเร็วที่สุด อธิบายความเข้าใจผิดและชดเชยให้พวกเขา