ค่อยๆหายใจเข้าออก ลุกขึ้นจากเตียง เปิดไฟ พบยาแก้ปวดที่เธอเก็บไว้ตลอดทั้งปี ก็หยิบน้ำเย็นที่อยู่บนโต๊ะกลืนลงไป
เวลาที่ขึ้นไปนอนบนเตียงอีกครั้ง พบว่าแผ่นหลังเจ็บจนมีเหงื่อ ทำให้เสื้อผ้าเปียกชื้นแล้ว
เธอคุ้นเคยกับการลูบคลำไปทางหัวเตียงอยากจะดูว่ากี่โมง ลูบคลำหาอยู่นานมากจึงตอบสนองกลับมา ลี่เย่ถิงทำโทรศัพท์เธอพังแล้ว
พังก็ดี โปรแกรมติดตามที่เขาติดตั้งก่อนหน้านี้ เธอก็จะใช้คำแก้ตัวนี้ในการลบออก
ฤทธิ์ของยาแก้ปวดกำลังมา มือเจ็บรุนแรงมาก เธอสะลึมสะลือนอนหลับไป
ด้านนอกประตู
“คุณชาย…”บอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่หน้าประตูห้องของเฉียวเหวยอีเรียกลี่เย่ถิง
ลี่เย่ถิงหลังจากนั้นก็ทำสัญญาณมือให้เงียบกับเขา ฟังการเคลื่อนไหวของเฉียวเหวยอีนอนอย่างเงียบๆ นานมาก จึงผลักประตู เดินเข้าไป
เฉียวเหวยอีนอนหลับแล้ว ดูเหมือนยังรู้สึกเจ็บอยู่ ค่อยๆขมวดคิ้ว ดูท่าทางเจ็บปวด
ลี่เย่ถิงยืนอยู่ด้านข้างเตียง จ้องมองเธออยู่สักพัก
นานมาก นั่งลงเบาๆที่ขอบเตียง
หลานซวี่พูดว่ามือเฉียวเหวยอีมีบาดแผลรุนแรง เขาค่อยๆจับมือเธอที่โผล่อยู่นอกผ้าห่ม พันแผลได้น่าเกลียดมาก คราบเลือดยังซึมออกมาจากผ้าพันแผลเล็กน้อย
เขาช่วยเธอแกะผ้าพันแผล ปลายนิ้วมือทั้งห้านิ้วของเฉียวเหวยอี บาดแผลค่อยๆบวมขึ้นแล้ว เธอน่าจะไม่ได้กินยาแก้อักเสบ
โตขนาดนี้แล้ว อยู่ด้านนอกนานขนาดนี้ ยังคงไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดี
เขาช่วยเธอพันแผลใหม่ ชั่วพริบตาเดียวที่วางมือข้างนั้นของเธอลง เฉียวเหวยอีก็ขยับ
เขาเงยหน้าขึ้น มองไปทางเฉียวเหวยอี
เฉียวเหวยอียังไม่ตื่น เหมือนกับกำลังฝันร้าย ท่วมตัวสั่นเทา
“พี่…”วินาทีต่อมา เธอพูดพึมพำออกมา
ลี่เย่ถิงนิ่งอึ้งไป
นานมาก ยื่นมือออกไปนำเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด พูดกล่อมเธอข้างหู“ฉันอยู่นี่”
เฉียวเหวยอีดูเหมือนว่าในฝันได้ยินเสียงของลี่เย่ถิงแล้ว ก็รู้สึกปลอดภัย ค่อยๆสงบลง เปลี่ยนท่าทางเล็กน้อย ก็นอนหลับสนิทแล้ว
ยัยใบ้ในเมื่อก่อน ก็ฝันร้ายบ่อยๆ มักจะตื่นจากฝันร้ายกลางดึกแล้วกระโดดไปที่เตียงของเขา นอนอยู่ใกล้เขา ดมกลิ่นบนตัวเขา จึงนอนหลับอย่างสบายใจ
เขายื่นมือ ค่อยๆคลี่รอยนูนบนคิ้วของเฉียวเหวยอี ก้มหน้าลง จูบลงบนหน้าผากของเธอ
เธอไม่เข้าใจ เวลาที่เขามองเห็นผู้ชายคนอื่นปรากฏตัวข้างกายเธอ เขาอิจฉามากแค่ไหน
ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้พูดโกหก ถังอี้กับเธอไม่เกี่ยวข้องอะไรกันจริงๆ เขาก็ยังรับไม่ได้ที่เธอใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น และยิ่งถังเซียวให้เฉียวเหวยอีเข้าตระกูลถัง
เขาเป็นผู้ชาย เข้าใจผู้ชายดี ใช้หน้ากากมิตรภาพเข้าใกล้ ล้วนยึดติดกับร่างกายของเธอเท่านั้นเองเอง
เฉียวเหวยอี เป็นของเขาแค่คนเดียว
เขาจะไม่ให้พวกเขามีโอกาสใกล้ชิดเธอ
……
เวลาที่เฉียวเหวยอีตื่นขึ้นมา พบว่าถังหยวนเป่าอยู่ในห้องเธอแล้ว
เธอลุกขึ้นจากเตียง บาดแผลเจ็บเล็กน้อย เธอชำเลืองมองมือของตัวเองโดยไม่รู้ตัว พบว่า ผ้าพันแผล ดูดีกว่าเมื่อวานเยอะมาก
“หยวนเป่า เธอทำแผลใหม่ให้ฉัน?”เธอนิ่งอึ้งไปหลายวินาที เงยหน้ามองไปทางถังหยวนเป่า
ถังหยวนเป่าในขณะที่ช่วยเธอเปิดข้าวที่ซื้อมา ก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“คำพูดนี้เหมือนว่าฉันพันแผลขี้เหร่”
พูดจบ หันหน้ากลับมาชำเลืองมองมือของเฉียวเหวยอี“เมื่อวานฉันไม่ได้พันแผลแบบนี้?โบอาจจะถูกเธอนอนทับแล้ว”
เฉียวเหวยอียกมือขึ้นมองสองสามครั้ง ไม่มีโบ และไม่ได้ยุ่งเหยิง มีเพียงแค่ถังหยวนเป่าที่ไม่มีประสบการณ์พันแผลจึงสามารถทำโบได้
แต่ว่าถังหยวนเป่ายืนยันตลอดว่า เมื่อคืนพันแผลเป็นแบบนี้ เป็นเฉียวเหวยอีที่จำผิด
เฉียวเหวยอีตอนนั้นก็ไม่ได้ดูจริงๆ จึงปล่อยวางความสงสัย
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
