เธอฟังเสียงฝีเท้าของถังอี้ออกไป ดึงซิมการ์ดโทรศัพท์ออกจากโทรศัพท์ที่บุบสลาย
บนเสื้อ บนกระเป๋า ทั้งหมดเป็นคราบเลือดของเธอ
เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บ แต่ที่เจ็บที่สุดกลับเป็นหัวใจ
ถังหยวนเป่ารับสายโทรศัพท์ของถังอี้ รออยู่หน้าประตูโรงแรมของกองถ่ายนานมากแล้ว เฉียวเหวยอียังไม่กลับมา เธอใจร้อนจนต่อสายโทรศัพท์โดยตรง เฉียวเหวยอีก็ไม่รับสายโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
สักพัก จึงมองเห็นเฉียวเหวยอีลงมาจากรถที่คุ้นเคย เดินเข้ามาจากที่ไกลๆ
“เหวยอี!”หลังจากนั้นเธอก็วิ่งเข้าไป“เธอไปไหนมา?ฉันใจร้อน…”
พูดมาได้ครึ่งหนึ่ง มองเห็นเฉียวเหวยอีมือเต็มไปด้วยคราบเลือดแห้ง เธอตกใจมาก“ทำไมถึงเป็นแบบนี้？！”
“ไม่เป็นไร”เฉียวเหวยอีตอบเสียงเรียบเฉย
ถังหยวนเป่ามองเธอ และมองรถหรูมายบัคที่จอดอยู่ที่ทางแยก ในใจรู้ชัดเจนดีว่าเกี่ยวข้องกับลี่เย่ถิง
เธออดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น พูดเสียงหนักแน่น“ฉันจะทำแผลให้เธอ!”
ลี่เย่ถิงผู้ชายคนนี้ทำไมถึงใจดำขนาดนี้?ถึงแม้ว่าเงินเหล่านั้นเป็นอันถงที่เอาไป นั่นก็เป็นอันถงที่ผิด ทำไมเขาถึงแข็งใจทรมานเฉียวเหวยอีได้ลงคอ!
“ไม่เป็นไร ติดปลาสเตอร์ยาก็ได้แล้ว”เฉียวเหวยอีพูดอย่างไม่สนใจ
ถังหยวนเป่าเห็นเธออารมณ์ผิดปกติ ไม่ได้บังคับ ซื้อยาฆ่าเชื้อที่ร้านด้านข้างก็รีบตามเฉียวเหวยอีขึ้นไปชั้นบน
เฉียวเหวยอีนิ้วมือยังมีเศษกระจกเล็กๆฝังอยู่ข้างใน ถังหยวนเป่าช่วยเธอทำความสะอาดแผล และตะลึงต่อภาพที่เห็น
เฉียวเหวยอีกลับไม่ร้องออกมา สีหน้าซีดเผือดจ้องมองบาดแผลของตัวเอง
“ฉันโทรศัพท์บอกพี่ชาย!”นานมาก ถังหยวนเป่าทิ้งย่าฆ่าเชื้อในมืออย่างดุร้าย พูดด้วยความโกรธ
เฉียวเหวยอีจับปากกระบอกแขนเสื้อของเธอ ส่ายหน้าพูด“หยวนเป่า หรือว่าเธอลืมไปแล้ว เขาเป็นนักลงทุนหลักในบริษัทของพี่ชายเธอ?”
“แต่ก็ไม่สามารถให้เขารังแกเธอแบบนี้นะ!เกินไปแล้ว!”ถังหยวนเป่ามองบาดแผลบนมือของเฉียวเหวยอีก็รู้สึกเจ็บ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงถังอี้พวกเขา
เฉียวเหวยอีไม่รู้ว่าการเอาใจของเธอ ยิ่งทำให้ลี่เย่ถิงโกรธตระกูลถัง
ถ้าหากไม่ใช่เพื่อถังอี้พวกเขา เรื่องก็ไม่กลายเป็นแบบนี้ เธอไม่อยากให้ถังอี้รู้หลังจากนี้ และคิงก็ต้องรู้ เรื่องราวก็จะกลายเป็นซับซ้อนมากขึ้น
ปัญหาระหว่างเธอกับลี่เย่ถิง ไม่ควรจะดึงคนอื่นเข้ามา เธอได้รับบทเรียนมามากมายแล้ว หลังจากนี้ เธอเวลาที่อยู่ต่อหน้าลี่เย่ถิง ก็เรียนรู้ที่จะเชื่อฟัง เวลาหนึ่งปีที่ยาวนาน ในที่สุดก็ต้องผ่านไปได้
ถังหยวนเป่ามองเห็นเฉียวเหวยอีดึงเธอไม่ปล่อย นานมาก ก็ยกเลิก นั่งลงช่วยจัดการกับบาดแผลของเฉียวเหวยอีต่อไป
“รบกวนเธอแล้ว ยังต้องช่วยฉันลาป่วยสองสามวันกับกองถ่ายด้วย”น้ำเสียงของเฉียวเหวยอีสงบเป็นพิเศษ พูดกับถังหยวนเป่า
รอยแผลเป็นที่หลังมือของเธอชัดเจนเกินไป ไม่มีวิธีขึ้นกล้อง
……
ตระกูลลี่ ลี่เย่ถิงพาผู้อาวุโสกับเฉียวอีเหรินส่งกลับมา เฉียวอีเหรินวันนี้ออกจากโรงพยาบาล
ผู้อาวุโสลี่มองเห็นลี่เย่ถิงจะไปแล้ว หลังจากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นเรียกเขาไว้“ดึกขนาดนี้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยไป”
ลี่เย่ถิงมองดูเวลา สี่ทุ่มกว่าแล้ว ดึกแล้วจริงๆ
“อืม”เขาตอบเสียงเรียบเฉย หมุนตัวเดินขึ้นไปชั้นบน
เฉียวอีเหรินนั่งอยู่บนโซฟาด้านข้าง มองไปทางผู้อาวุโสด้วยความน่าสงสาร พูดเสียงเบา“หนูมาอยู่ที่นี่ ทำให้ลี่เย่ถิงไม่สบายใจรึเปล่าคะ?”
“เขากล้า!”ผู้อาวุโสพูดตอบทันที“ปู่เป็นผู้อาวุโสเขา ไม่มีสิทธิ์จัดการให้คนเข้ามาพักอยู่?”
คิดไปคิดมา ก็พูดปลอบโยนเฉียวอีเหริน“อีเหริน เธอก็พักอยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถอะ เขามักจะกลับมา สองสามวันนี้ปู่จะคิดหาวิธีพาซุ่ยซุ่ยกลับมา ซุ่ยซุ่ยอยู่ที่นี่ เขาก็จะกลับมาบ่อยๆ”
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
