ปีนั้นฟู่จยากับลี่เหิงการแต่งงานล้มเหลว ก่อให้ลี่เย่ถิงอารมณ์รุนแรงมาก ดังนั้นฟู่หย่วนซานจึงเข้าใจครอบครัวที่เลี้ยงเดี่ยว สามารถทำให้เด็กมีผลกระทบมาก
ถ้าเฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิงสามารถใช้ชีวิตที่ดีได้ เห็นแก่ซุ่ยซุ่ย เขาก็สามารถฝืนใจยอมรับได้
“ในเมื่อเฉียวเหวยอีกลับมาแล้ว นายถ้าหากจะทำเพื่อลูก ถ้ายังมีความรู้สึกคิดถึงและโหยหาอยู่ ก็คิดวิธีแก้ไขปัญหา”ฟู่หย่วนซานค่อยๆเดินไปตรงหน้าลี่เย่ถิง ตบไหล่ของเขาเบาๆ พูดแฝงความหมายลึกซึ้ง
“สำหรับซุ่ยซุ่ย…ฉันจะทำขั้นตอนการเปลี่ยนโรงให้เขาทันที นำทะเบียนเขาย้ายมาอยู่ที่ตระกูลฟู่ทันที หลีกเลี่ยงไม่ให้พวกนายเป็นห่วง ลี่จือจิ้งไม่กล้าไม่เคารพฉัน”
ลี่เย่ถิงกับฟู่หย่วนซานจ้องมองกัน พูดเสียงเบา“ครับ”
ผู้อาวุโสเมื่อก่อนไม่ชอบเฉียวเหวยอี จนกระทั่งรังเกียจเธอ แต่อาจจะเป็นเพราะว่าเรื่องของซุ่ยซุ่ย จึงมีทัศนคติที่เปลี่ยนไปกับเฉียวเหวยอี
รวมถึงเมื่อกี้ ฟู่จยาเป็นฝ่ายให้เฉียวเหวยอีเข้ามาในบ้าน อาจจะเป็นการตัดสินใจกับผู้อาวุโสแล้ว
ลี่เย่ถิงในใจรู้สึกหลากหลาย มองเห็นผู้อาวุโสเดินออกไปจากห้องหนังสือ
เขากำลังจัดการเอกสารสองฉบับในห้องหนังสือ สายตามองเห็นเวลาใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว แต่ในใจกลับอารมณ์ยุ่งเหยิง ดูยังไงก็ไม่เสามารถอ่านเอกสารได้
ถือโอกาสปิดคอมพิวเตอร์ ขึ้นชั้นบน
ฟู่จยาพอดีที่ออกมาจากห้องของซุ่ยซุ่ย แม่ลูกเจอกันตรงบันได ฟู่จยาพูดกับเขาก่อน“แม่ไปก่อน ด้านนั้นแม่ยังมีเรื่องนิดหน่อย”
“ไม่อยู่เป็นเพื่อนซุ่ยซุ่ยเหรอ?”ลี่เย่ถิงย้อนถาม
“ลูกไม่คิดว่า แม่อยู่ที่นี่เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นส่วนเกินเหรอ?”ฟู่จยายิ้มให้ลี่เย่ถิง
พูดจบ ไม่รอให้ลี่เย่ถิงพูดอะไร ก็ลงไปชั้นล่าง
“แม่”ลี่เย่ถิงจ้องมองแผ่นหลังของเธอ และเรียกเธออีกครั้ง
ฟู่จยาหันหน้ากลับมา สีหน้าซับซ้อนจ้องมองซึ่งกันและกันกับลี่เย่ถิง กลับไม่พูดอะไร หมุนตัวรีบเดินออกไป
ฟู่จยาถึงแม้ว่าคืนนี้จะให้เฉียวเหวยอีเข้ามาแล้ว เพียงแค่เห็นแก่ซุ่ยซุ่ย เธอยังคงไม่ชอบเฉียวเหวยอี ยังคงมีปมกับอันถงสองแม่ลูก
เฉียวเหวยอีอยู่ เธอก็ไม่สามารถจะอยู่ได้
เฉียวเหวยอีเงียบไปพูดจานานมาก หมุนตัวเดินไปถึงหน้าประตูห้องซุ่ยซุ่ย
ชั่วพริบตาเดียวที่ผลักประตู ก็ต้องหยุดลง สายตาเปลี่ยนทิศทาง มองไปที่ประตูห้องถัดไป
เฉียวเหวยอีจ้องมองกระจก มีรอยแดงและบวมบริเวณที่มีรอยขีดข่วนบนหน้าผาก เธอทนความเจ็บปวดและล้างแผล กำลังติดแผ่นปลาสเตอร์ยา พอดีที่ได้ยินเสียงของฟู่จยากับลี่เย่ถิง
เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของลี่เย่ถิงขึ้นมาชั้นบน ได้ยินเขาอยู่หน้าประตูห้องซุ่ยซุ่ย หยุดลง
ในห้อง เงียบจนได้ยินเสียงน้ำหยด ได้ยินชัดเจน เธอยืนหน้ากระจกไม่ขยับ
ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เธอได้ยินเสียงเปิดประตูของห้องถัดไป ลี่เย่ถิงไปห้องซุ่ยซุ่ยแล้ว
เธอนิ่งอึ้งไปหลายวินาที นำปลาสเตอร์ยาติดที่บาดแผลต่อไป หมุนตัวกลับไปถึงห้องนอน ปิดไฟนอนบนเตียง
ไฟของถนนชั้นล่างส่องเข้ามา สว่างจนสะดุดตา ไม่มีกฎเกณฑ์การตื่นสายในกองทัพ โดยทั่วไปแล้วจะไม่มีม่านกันแสง
เฉียวเหวยอีพลิกตัวหันหลังให้แสง ในใจยุ่งเหยิงมาก ยังคงนอนไม่หลับ
ลี่เย่ถิงอยู่ห้องด้านข้างรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว กลับมาถึงบนเตียง ตรวจดูบาดแผลบนร่างกายของซุ่ยซุ่ยอย่างละเอียด จึงวางใจ
ฟู่หย่วนซานกับอู๋โยวตอนบ่ายพาซุ่ยซุ่ยไปโรงพยาบาลแล้ว ให้ซุ่ยซุ่ยตรวจร่างกายและใส่ยา อู๋โยวก็ไปทำเรื่องสั่งยาที่อาคารศูนย์กลาง โทรศัพท์ไม่มีแบตก็ไม่รู้
เรื่องของวันนี้ เป็นเขาที่โทษเฉียวเหวยอีโดยความเข้าใจผิด
เธอมีบาดแผลบนหน้าผาก ไม่รู้ว่าจัดการรึยัง เวลาที่อู๋โยวส่งเธอขึ้นมา น่าจะให้ยาแล้ว
เขาพลิกตัวกลับ จ้องมองผนังด้านข้างเงียบๆ
ลี่เย่ถิงจ้องมองผนังนานมาก ไม่เพียงแค่ไม่ง่วงนอน ในสมองกลับยิ่งมีสติ
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
