เธอแค่รู้สึกว่าอุณหภูมิของเขายิ่งสูงขึ้น อัตราการหายใจก็เร็วขึ้นเช่นกัน
เฉียวเหวยอีไม่ได้ขยับ เมื่อริมฝีปากของเขาตกลงบนริมฝีปากของเธอ แต่กลับหยุดลง
เขาหวังว่าเวลาที่เธอมีสติจะยอมด้วยความสมัครใจ และไม่ใช่มีความเคียดแค้นและโกรธ
นานมาก ก็ยังหยุดการกระทำลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ นำเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
เฉียวเหวยอีคิดว่า เขาเกลียดเธอมาก แต่ว่าเหมือนกับ เขาไม่ได้เกลียดเธอเข้ากระดูกดำเหมือนที่ตัวเองคิด
อย่างน้อยก็ตอนที่เขาเรียกชื่อเธอเมื่อกี้ เสียงของเขา คืออ่อนโยน
……
เวลาที่เฉียวเหวยอีตื่นขึ้นมา ลี่เย่ถิงไม่อยู่ข้างกายเธอแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าเขาออกไปเมื่อไหร่ เอื้อมมือออกไปสำรวจอุณหภูมิด้านล่าง ก็เย็นแล้ว
เพิ่งจะสว่าง ตีห้าครึ่ง เธอได้ยินเสียงของซุ่ยซุ่ยดังมาจากด้านนอก ลุกจากเตียงนั่งลง หวีผมล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า มาถึงชั้นล่าง
ประตูห้องหนังสือเปิดอยู่ ลี่เย่ถิงกำลังกอดซุ่ยซุ่ย ชี้แนะเขาเขียนแบบฝึกหัด
ซุ่ยซุ่ยนั่งยองๆ อ่านหัวข้อเรื่อง เขียนทีละขีดอย่างจริงจัง“เพื่อนตัวน้อยแบ่งลูกอม ทุกคนอย่างน้อยกินลูกอมนม…ลูกอมผลไม้ ยี่สิบสี่คนกิน
ลูกอมนม ยี่สิบเก้าคนกินลูกอมผลไม้ สิบคนกินทั้งสองอย่าง ถามว่า…มีเพื่อนตัวน้อยกี่คน?”
เฉียวเหวยอีมองดูแบบฝึกหัดจากที่ไกล เด็กที่เพิ่งอายุเต็มสามปี คาดไม่ถึงว่าเขากำลังแก้ไขปัญหาของเด็กอายุสี่ปี แม้ว่าตัวอักษรที่เขียนจะ
เขียนไม่ดี น่าเกลียดจนไม่มีอะไรเปรียบเทียบ แต่ถ้าดูลวกๆ ขั้นตอนในการแก้ปัญหาก็ถูก
ดูเหมือนว่าไอคิวของซุ่ยซุ่ย เหมือนกับลี่เย่ถิง
เธอดึงสายตากลับมา พอดีกับที่ลี่เย่ถิงเงยหน้ามองทางเธอ
ปล่อยซุ่ยซุ่ยออกจากอ้อมกอด พูดเสียงเรียบเฉย“เธอเข้ามาสอนเขาหน่อย ฉันต้องออกข้างนอก”
เฉียวเหวยอีนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เขานำเธอกอดไว้ในอ้อมแขนและท่วมตัวก็ร้อน จากนั้นอดไม่ได้ที่จะหันสายตามองไปทางอื่น เดินมาถึงด้านหลังเก้าอี้ รอให้ลี่เย่ถิงออกไป เธอก็จะนั่งลง
โต๊ะทำงานติดกำแพง ข้างหลังสองก้าวคือชั้นวางหนังสือ มีเพียงด้านขวาที่สามารถเดินได้ เฉียวเหวยอีชิดชั้นวางหนังสืออย่างสุดความสามารถ ให้พื้นที่ว่างลี่เย่ถิง
เขาดื่มน้ำ วางแก้วลง เฉียวเหวยอีสายตาเคลื่อนย้ายพอดี ตกอยู่บนลูกกระเดือกของเขาที่กำลังขยับ
เธอนิ่งอึ้งไป ค่อยๆหันหน้าไปทางอื่น ลี่เย่ถิงพอดีกับที่ยืดตัวขึ้น ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เสื้อเชิ้ตสีขาวเปิดกระดุมสองเม็ด รูปร่างของกล้ามเนื้อหน้าอกปรากฏออกมา
บ้านเก่า โครงสร้างของห้องหนังสือไม่ดีจริงๆ ด้านหลังโต๊ะทำงานมีพื้นที่เพียงคนเดียวที่สามารถเคลื่อนไหวได้
ขอบเขตที่สายตามองเห็นของเฉียวเหวยอีมีจำกัด ก็คือลี่เย่ถิง
“ปะป๊าจะไปไหน?”ซุ่ยซุ่ยหันหน้ากลับมา ถามเขาด้วยความประหลาดใจ
“ไปโรงพยาบาล”ลี่เย่ถิงตอบสองประโยคสั้นๆ ลมหายใจปะทะเข้ามาที่เฉียวเหวยอี
เขาต้องไปอยู่เป็นเพื่อนเฉียวอีเหริน เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว รอจนเขาออกไปไม่กี่วินาที เวลานานมากจนทำให้เธอท่วมตัวรู้สึกไม่สบายใจ
กำลังจะนั่งลงตำแหน่งที่นั่งของเขา ลี่เย่ถิงก็เอียงตัวกลับมา เกือบจะโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
เฉียวเหวยอีเหมือนกระต่ายที่ตกใจ จิตใต้สำนึกสั่งให้ถอยหลังไป ถูกบังคับให้ถอย ติดกับกำแพง
ลี่เย่ถิงค่อยๆโน้มตัวลงมา หยิบเสื้อสูทบนเก้าอี้ ทั้งสองคนจ้องมองซึ่งกันและกัน เฉียวเหวยอีดึงสายตาหันมองไปทางอื่น
ลี่เย่ถิงเดิมทีจะอยู่ที่นี่ แต่ว่าโรงพยาบาลด้านนั้น บอกว่าต่างประเทศเรื่องนั้นทำให้เกิดความวุ่นวายมากเกินไป ข่าวมากมายทั้งหมดคือเฉียวอีเหรินเป็นเพื่อนนอน สภาพจิตใจของเฉียวอีเหรินไม่มั่นคง ไม่ได้นอนทั้งคืน พวกเขากลัวว่าเธอคิดจะฆ่าตัวตายอีก
เขาครั้งนี้ช่วยเฉียวเหวยอี เฉียวอีเหรินฆ่าตัวตาย เฉียวเหวยอีจำเป็นต้องได้รับผลกระทบไปด้วย
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
