“ปล่อยฉันนะ !” เฉียวเหวยอีที่ทนความเจ็บปวดไม่ไหวจึงพยายามสะบัดมือออก
แต่ลี่เย่ถิงกลับกอดเธอด้วยมือข้างเดียว และกระแทกเธอกับราวพยุงด้านในของลิฟต์
“ลี่เย่ถิง คุณช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหม !” เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะถาม
หากเฉียวเหวยอีรับสายเขา ลี่เย่ถิงก็คงไม่ได้ยื้อเธอไว้ที่นี่ในตอนนี้!
กว่าเขาจะค้นพบว่าผู้อาวุโสลี่เตรียมการเรื่องบอลลูนสารภาพรักนั่นก็สายเกินไปเสียแล้ว จากนั้นเรื่องแรกที่เขาทำก็คือโทรหาเฉียวเหวยอี
เขาวิตกกังวลเป็นอย่างมาก กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด แต่เธอกลับไม่สนใจเอาแต่เดินเล่นในบริษัทของถังอี้ !
เฉียวเหวยอีรู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายของเขาสูงอย่างน่าประหลาดใจ พยายามอย่างยิ่งที่จะหลุดพ้นจากความยับยั้งชั่งใจของเขา
ลี่เย่ถิงเอาร่างกดร่างบางของเธอไว้ ไม่ปล่อยโอกาสให้ดิ้นรนต่อสู้
เฉียวเหวยอีรู้สึกกลัวว่าเขาจะโกรธเป็นอย่างมาก ครั้งสุดท้ายที่เขาโกรธ มันดูน่ากลัวมากจริงๆ
“ลี่เย่ถิง อย่าเป็นแบบนี้สิ !” ความกลัวเล็กน้อยแวบผ่านดวงตาของเธอ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะขอความเมตตา
“ฉันจะเป็นยังไง ไม่ต้องให้เธอมาสอนฉัน !” เขากัดฟันตอบอย่างชั่วร้าย
“อย่านะ…” เธอรู้สึกอับอาย น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้ และอ้อนวอนเขาอย่างขมขื่น
เธอทำผิดอะไร เขาจะทำอย่างนี้กับเธอเหรอ ? ไม่ว่าเธอจะเชื่อฟังหรือไม่ก็ตามเธอมักเป็นฝ่ายผิดเสมอ!
ลี่เย่ถิงได้ลิ้มรสรสเค็มในปากของเขา จึงรู้ว่าเฉียวเหวยอีนั้นกำลังร้องไห้
เขาตกตะลึง เฉียวเหวยอีที่ถูกเขากดทับกำแพง ผมเผ้ากระจัดกระจาย และคอถูกเขาขบจนเกิดเป็นรอยแดง ทำได้เพียงแค่ร้องขอความเมตตาด้วยเสียงที่สั่นเทา “ฉันผิดเอง … ”
เฉียวเหวยอีแสดงความกลัวต่อเขา กลัวจนตัวสั่นสะท้าน
เขาสูดหายใจสองสามครั้งและทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนโง่เขลา
มันเป็นความผิดของตระกูลลี่ แต่เขากลับระบายความโกรธกับเธอ
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยื่นมือออกมา วางเธอลง และลูบเธอในอ้อมแขนของเขา
ความหวาดกลัวเฉียวเหวยอีคือการที่เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
ลี่เย่ถิงเป็นคนสารเลวจริงๆ !
ลี่เย่ถิงว่าบริเวณที่ใบหน้าของเธออยู่ติดกับเขานั้นเปียกชื้น และในตอนนี้เขาก็รู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก
เฉียวเหวยอีสงบสติอารมณ์ เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าด้วยปลายนิ้ว ผลักเขาออกไปเบาๆ แล้วดึงกระโปรงที่ขาดรุ่งริ่งลง
หลังจากนั้นเธอก็กดแป้นประตูลิฟต์และเดินออกจากลิฟต์อย่างเงียบๆ
ถังหยวนเป่ายังอยู่ในโรงรถโดยมีเสื้อผ้าสำรองอยู่ในรถ
ลี่เย่ถิงจ้องมองที่แผ่นหลังของเธออย่างเงียบ ๆ เป็นเวลานาน จากนั้นเขาก็ยกส้นเท้าขึ้น
เฉียวเหวยอีสังเกตเห็นว่ามีเสื้อผ้าอยู่บนไหล่ของเธอ แต่เธอไม่ได้ดึงมันลง แต่ยังคงเดินไปที่หาถังหยวนเป่า
ก่อนจะเดินออกไปไม่กี่ก้าว จู่ๆ ลี่เย่ถิงก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของเธอแล้วอุ้มเธอขึ้น เดินไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล จากนั้นวางเธอที่เบาะหลังของรถ
“ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอฟังให้ดี ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับเฉียวอีเหริน !” เขาพูดอย่างชัดเจนกับเธอขณะวางเธอลง
เฉียวเหวยอีไม่มีกำลังที่จะต่อสู้กับเขา และไม่อยากทะเลาะกับเขา เธอแค่รู้สึกเหนื่อยทั้งร่างกายและจิตใจ
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
