ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่216 รู้จักร่างกายของเธอดีกว่าเธอเสียอีก

ลี่เย่ถิงเหลือบตามองเธอ และถามเสียงต่ำ “เธอตื่นแล้วเหรอ ?”

เฉียวเหวยอีที่ทั้งเวียนศีรษะและเจ็บข้อเท้าลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้แล้วจ้องมาที่เขาโดยไม่ส่งเสียง

ลี่เย่ถิงนั่งยอง ๆ อยู่ข้างหน้าเธอพลางช่วยเธอถอดรองเท้าโยนทิ้งด้านข้าง และปลดกระดุมเสื้อผ้าของเธอต่อไปอย่างไม่เร่งรีบ

“คุณยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า ?” เฉียวเหวยอีอดขมวดคิ้วไม่ได้

“ทำไมถึงไม่ใช่มนุษย์ล่ะ” ลี่เย่ถิงยิ้มและถาม “เธอบอกว่าอยากนอนไม่ใช่เหรอ ฉันก็พาเธอมาที่โรงแรม ผิดตรงไหนเหรอ ?”

“…”

หลังจากปัญหาออทิสติกของเฉียวเหวยอีได้รับการรักษาจนหายขาด เธอก็มีความเข้าใจในสายตาคนอื่นมากขึ้น แต่เธอก็ยังรู้สึกละอายใจเล็กน้อยกับคำพูดร้าย ๆ ของลี่เย่ถิง

เหตุผลหลักคือหน้าไม่หนาเท่าเขา และสมองก็ไม่เร็วเท่าเขาอีกด้วย

เหตุผลที่เฉียวเหวยอียอมขึ้นรถก็เพื่อจะบอกว่าเธอจะไม่เซ็นเอกสาร ไม่ใช่เพื่อเข้าไปข้างใน

ถ้าคืนนี้เธอนอนกับลี่เย่ถิง เธอจะมีแรงเหลือไปถ่ายทำภาพยนตร์ในวันพรุ่งนี้หรือไม่

เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ปล่อยฉันไปได้ไหม ?”

“เธอหมายความว่ายังไง ?” ลี่เย่ถิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและถามอย่างแผ่วเบา

เฉียวเหวยอีชะงักเล็กน้อย จากนั้นพูดต่อ “ฉันมีประจำเดือนน่ะ”

“ผู้หญิงมีประจำเดือนเดือนละครั้ง คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ?” ลี่เย่ถิงตอกกลับ

ประจำเดือนครั้งสุดท้ายของโจคือวันที่ 25 และวันนี้คือวันที่ 20

ยิ่งไปกว่านั้น เฉียวเหวยอีมีประจำเดือนครั้งแรกเมื่ออายุ 15 ปี และเขาไปซื้อด้วยตัวเอง เขารู้จักร่างกายของเธอดีกว่าเธอเสียอีก

“…”

เดิมทีเฉียวเหวยอีต้องการจะพูดว่าเธอกำลังใส่ผ้าอนามัย บางทีอาจจะหลอกเขาได้

“ลี่เย่ถิง ฉันเหนื่อยมาหลายวันแล้ว !” เธออดไม่ได้ที่จะทำหน้าบึ้งและพูดกับเขา

“ฉันจะลาหยุดในเธอครึ่งวัน” ลี่เย่ถิงตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ลาหยุดครึ่งวันมันช่วยแก้ไขปัญหาได้เหรอ ?” เฉียวเหวยอีถามเขาโดยไม่คิด

“ฉะนั้นเธอคิดว่าคืนหนึ่งไม่พอสินะ ?” ลี่เย่ถิงยิ้มและถามกลับ

ใบหน้าของเฉียวเหวยอีเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที เธอหมายความว่าเธอไม่สามารถทนต่อการกระทำของเขาได้ แต่เขากลับคิดว่าคืนหนึ่งไม่เพียงพอ

เธอหยุดชั่วครู่หนึ่ง นึกถึงข้อความที่ซูหรูเยียนส่งหาเขาเมื่อครู่แล้วตอบว่า “ฉันคิดว่าคุณมีเวลาว่างแบบนี้ ควรจะไปหา…”

“เพี๊ยะ !” ลี่เย่ถิงที่กำลังถอดกระโปรงของเธอใช้โอกาสนี้ตีก้นเธอไปหนึ่งที

เฉียวเหวยอีตกตะลึง ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองไปที่ลี่เย่ถิง

“ฉันบอกว่าห้ามเอ่ยชื่อผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉัน” ลี่เย่ถิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

หากไม่ลงโทษเธอ เธอก็จะไม่รู้จักจำ

“ลี่เย่ถิง ฉันอายุ 22 ปีแล้วนะ !” เฉียวเหวยอีโกรธมากจนทั่วทั้งตัวของเธอเป็นสีชมพู และเสียงของเธอก็สั่นเทา

เมื่อเธอยังเป็นเด็ก เขาสามารถลงโทษเธอได้ แต่ตอนนี้เธอโตแล้ว !

ไม่ว่าเฉียวเหวยอีจะอายุเท่าไรก็ตาม ในสายตาของลี่เย่ถิง เธอเป็นยัยเด็กใบ้ที่เกาะอยู่ข้างหลังเขา

ดังนั้นแม้ว่าเธอจะโตแล้วเขาก็ไม่ยอมให้เธอเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย หากเธอมองดูผู้ชายคนอื่น ๆ เขาก็ไม่สามารถยอมรับได้เช่นกัน

ลี่เย่ถิงถอดกระโปรงของเธอออกแล้วโยนทิ้ง ลุกขึ้นและอุ้มเธอขึ้น

“ปล่อยฉันนะ !” การต่อต้านของเฉียวเหวยอีเริ่มรุนแรงขึ้น และเธอรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของเธอถูกเขาดูหมิ่นอีกครั้ง

ลี่เย่ถิงตีก้นเธออีกครั้ง แต่คราวนี้ความแข็งแกร่งของเขาเบาลง หลังจากการตี ฝ่ามือของเขากดลงบนเธอและไม่ขยับไปไหน

เฉียวเหวยอีรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิของฝ่ามือเขาเปลี่ยนไป

ลี่เย่ถิงอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำพุร้อนและโยนเธอลงในสระน้ำพุร้อนนั้น