การนัดรวมตัวเมื่อวาน เธอเป็นเหมือนเจ้าภาพ ช่วยเขาจัดการ ก่อนที่เขาจะพาเฉียวเหวยอีปรากฏตัวออกมาเธอสง่างามมาก แต่หลังจากนั้น ก็น่าสงสารมาก
เพราะอะไร ให้ความหวังเธอ และนำเกียรติของเธอเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้าอย่างรุนแรง?!
“ถ้าหากว่าฉันเป็นเธอ ฉันจะเลือกออกไปจากที่นี่ และเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาด”ด้านหลัง ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นชาดังเข้ามา
ซูหรูเยียนหันหน้ากลับไปมอง เป็นฟู่หลี่
“แต่ไม่ใช่อยู่ที่นี่ รับความอับอายขายหน้า ให้เกียรติตัวเองหน่อยไม่ดีเหรอ?”ฟู่หลี่เลิกคิ้วให้เธอ พูดเสียงเบา“บริเวณใกล้ๆที่นี่ทิวทัศน์สวยมาก ออกไปเดินเล่น ก็ดีกว่าอยู่ในห้อง”
ซูหรูเยียนถลึงตาอย่างดุร้ายใส่ฟู่หลี่ หมุนตัวกลับไปทางห้องของตัวเอง
ฟู่หลี่มองไปทางแผ่นหลังของเธอ เวลาที่ดึงสายตากลับ ได้ยินเสียงจากในห้องดังออกมา อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก
ลี่เย่ถิงหลายปีนี้ไม่ได้ปลดปล่อยมานาน น่ากลัวมากจริงๆ ราวกับหมาป่าที่หิวโหย
ประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า ลี่เย่ถิงเห็นเฉียวเหวยอีร้องไห้ท่าทางเหมือนรับไม่ไหวแล้ว ก้มหน้าจูบริมฝีปากของเธอ ค่อยๆหยุดลง
เขายังไม่ได้ระบายออกมาเต็มที่ แต่เฉียวเหวยอีรับไม่ไหวแล้ว
ในที่สุดมือของเขาก็เริ่มปกป้องบริเวณเอวของเธอ ผ่านไปสองนาที ก็ก้มหน้าจูบคราบน้ำตาบนใบหน้าของเฉียวเหวยอี“เจ็บหลังรุนแรง?”
เฉียวเหวยอีได้ยินเสียงแหบของเขา กัดริมฝีปากส่ายหน้า
ครั้งนี้ดีกว่าครั้งก่อนมาก แต่ว่าก็ยังเจ็บ
ลี่เย่ถิงยื่นมือจับเธอเข้ามาในอ้อมกอด นำผ้าห่มห่มให้เธอ นานมาก พูดเสียงต่ำ“ฉันจะคิดหาวิธี”
เธอเพื่อให้กำเนิดลูกก็มีโรคที่ตกค้าง เขาก็มีความรับผิดชอบครึ่งหนึ่ง เธอเจ็บ เขาเป็นธรรมชาติที่จะเจ็บปวด
เมื่อคืนฉันได้ยินเธอพูดในบ่อน้ำพุร้อน เธอเจ็บมาก ลี่เย่ถิงชั่วพริบตาเดียวก็ให้อภัยที่เธอได้รับประโยชน์จากที่นี่แต่ทำประโยชน์ให้คนอื่น ให้อภัยที่เธอวางแผนร้าย ให้อภัยที่เธอทิ้งลูกไม่สนใจ
เหลือแค่ความรักและสงสาร
เขาเสียใจภายหลังที่ครั้งนั้นปฏิบัติป่าเถื่อนกับเธอ เสียใจภายหลังมาก
เฉียวเหวยอีเจ็บจนสะลึมสะลือ ถูกเขากอดไว้ ไม่รู้สึกตัว นอนหลับไปในอ้อมกอดเขา
ลี่เย่ถิงสังเกตถึงลมหายใจของเธอเข้าออกสม่ำเสมอ นานมาก วางเฉียวเหวยอีลงอย่างเบามือ
อาบน้ำเย็นทำให้สงบลงสักพัก เวลาที่เปิดประตูออกไป ฟู่หลี่นั่งจิบชาอยู่ที่ระเบียงไม่ไกล
ทั้งสองคนจ้องมองตากัน ฟู่หลี่ถามอย่างมีความหมายที่ลึกซึ้ง“เสร็จแล้ว?”
“เธอเจ็บหลัง”ลี่เย่ถิงขมวดคิ้วขึ้น ใส่เสื้อคลุมเดินตรงมาหาฟู่หลี่
“งั้นนายก็เป็นเหมือนหมาป่าจริงๆ เธอเจ็บหลังยังทรมานอีก”ฟู่หลี่ยิ้ม พูดตอบ
ลี่เย่ถิงเป็นธรรมชาติที่มีเหตุผลของเขา จึงทำให้การเคลื่อนไหวดังขนาดนี้
ซูหรูเยียนโกรธมาก ได้ยินเสียงของเขากับเฉียวเหวยอีอยู่ด้วยกัน หลังจากนี้จะรู้วิธีอยู่ร่วมกันกับเขา
ฟู่หลี่เห็นเขาท่าทางเหมือนจะพูดแต่ไม่พูด พูดถามเสียงต่ำ“เป็นอะไร?”
“รู้จักหมอแผนกนรีเวชที่เก่งไหม?”ลี่เย่ถิงนั่งลงข้างฟู่หลี่ พูดถามเสียงต่ำ“หรือ…ฝังเข็มที่เก่ง”
ครั้งที่แล้วฟู่หลี่ได้ยินว่าเฉียวเหวยอีเลือดไหลเยอะมาก ก็รู้สึกว่าผิดปกติ
“เรียกน้า ก็จะแนะนำให้นาย”เขากระตุกมุมปาก พูดตอบลี่เย่ถิง
ถึงแม้ว่าเขาจะอายุมากกว่าลี่เย่ถิงสองปี งั้นเรื่องการนับรุ่นในวงญาติก็ไม่ผิด ตั้งแต่เล็กจนโตให้ลี่เย่ถิงเรียกเขาว่าน้า ก็ยากมาก
ลี่เย่ถิงหันหน้ากลับมา ชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชา
“ได้ ฉันปากไม่ดีเอง”ฟู่หลี่ลูบปลายจมูกของตัวเอง พูดตอบ
เหมือนว่าลี่เย่ถิงจึงจะเป็นน้าของเขา เขาเป็นคนรุ่นหลัง
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
