ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 232 ฉันเหนื่อยมากแล้ว

เฉียวเหวยอีจับโทรศัพท์ยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองลี่เย่ถิงขับรถออกไปแล้ว

“ฉันอยากจะเปรียบเทียบเสียงเพลงซูหรูเยียนกับเสียงของฉัน เธอรีบพยายามช่วยฉันนำเสียงของซูหรูเยียนส่งมา”เธอพูดในสายโทรศัพท์เสียงเบา

เธอถูกคนอื่นตีสองครั้ง คงจะไม่เสียเปล่าหรอกนะ

ในเมื่อทัศนคติของลี่เย่ถิงที่มีกับซูหรูเยียนเป็นเช่นนี้ น่าจะผิดหวังกับซูหรูเยียนมาก เขาก็คงจะไม่สนใจเรื่องของซูหรูเยียนแล้ว เรื่องก็จะจัดการได้ง่ายขึ้นมาก

เธอถือโอกาสเข้าไปในชื่อเวยป๋อ“อันหนิง”ไตร่ตรองหลายวินาที ก็โพสต์แผนงานออกไป

โพสต์แผนงานออกไป และเปิดเพลงต้นฉบับของเธอขึ้นมาทันที

นี่คือเธอเมื่อครึ่งปีที่แล้ว ทำนองที่เขียนด้วยลายมือ เวลาที่ฝึกร้องเพลง จู่ๆทำนองเพลงก็แวบเข้ามาในสมอง ยิ่งจำได้ว่า เรียบเรียงทำนองประมาณหนึ่งนาที บันทึกตัวอย่างการสาธิตด้วยตัวเอง ทำเครื่องหมายชัดเจนว่าอย่าละเมิดลิขสิทธิ์

เพลงใหม่ของซูหรูเยียนเดือนที่แล้ว คุ้นหูอย่างอธิบายไม่ถูก

เธอคิดไปคิดมาก็นึกขึ้นมาได้ เหมือนกับเพลงของเธอ

เธอนำเสียงของตัวเองท่อนนี้ที่ทำเสร็จแล้ว เพื่อนก็ส่งเสียงของซูหรูเยียนเข้ามา เธอนำสองเสียงมารวมเข้าด้วยกัน ฟังสองรอบ ก็จัดการปรับตำแหน่ง

เวลาที่ได้ยิน อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก

เพลงของซูหรูเยียน ก็เหมือนกำลังร้องประสานเสียงท่อนนี้ให้เธอ ทั้งหมดตรวจสอบได้

บนเวยป๋อ เธอโพสต์แผนงานไป เวลาสั้นๆแค่ยี่สิบนาที ก็มีคนแสดงความคิดเห็นใกล้จะหนึ่งหมื่นแล้ว เสียงส่งข้อความดังไม่หยุด

…..

ตอนเช้าตรู่วันต่อมา

ซูหรูเยียนได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก

เธอลุกขึ้น นั่งลง นำขวดเหล้าที่อยู่บนตัวผลักไปด้านข้าง โซซัดโซเซปืนขึ้นจากอ่างอาบน้ำ

“หรูเยียน!เธออยู่ไหม?!รีบเปิดประตูสิ!”ด้านนอกประตู เป็นเสียงของผู้จัดการเธอ

ซูหรูเยียนอดกลั้นความปวดหัว เตะของที่อยู่บนพื้น เดินไปทางด้านประตู

ลี่เย่ถิงให้คนส่งเธอกลับมาห้องที่เธอเช่า ห้องเล็กมาก ให้เธอวางรองเท้าก็ยังไม่พอ เขาทำได้ลงจริงๆ

หวังลี่ว์เคาะประตูสิบนาที ได้ยินเสียงเปิดประตูจากข้างใน หลังจากนั้นก็ผลักประตูออก ก็รีบพูด“ทำไมเธอไม่เปิดเครื่องโทรศัพท์ล่ะ?！”

ซูหรูเยียนยิ้มให้หวังลี่ว์ และพูด“เปิดโทรศัพท์ทำไม?ช่วงนี้ไม่มีงาน”

หวังลี่ว์เห็นเธอท่าทางเมาค้างไม่ได้สติ จับมือเธอเดินเข้าไปข้างใน“เธอล้างหน้าให้มีสติสักหน่อยเถอะ!เกิดเรื่องแล้ว!!!”

ซูหรูเยียนกระตุกยิ้มมุมปาก“จะเกิดเรื่องอะไรได้?”

ลี่เย่ถิงเพื่อเฉียวเหวยอีตบหน้าเธอ ก็เหมือนกับฟ้าถล่มลงมาแล้ว สำหรับเธอ ไม่มีเรื่องไหนสำคัญเท่ากับเรื่องนี้แล้ว

หวังลี่ว์นำซูหรูเยียนไปถึงห้องน้ำ หยิบฝักบัวที่เคลื่อนย้ายได้ เปิดก๊อกน้ำฉีดไปที่หน้าเธอ

“เธอทำอะไร!”ซูหรูเยียนตะโกนออกมา ชั่วพริบตาเดียวก็ถูกน้ำเย็นทำให้มีสติกลับมา

“ได้สติแล้ว?ได้สติแล้วก็พูดเรื่องงาน!”หวังลี่ว์พูดกับเธอ

ซูหรูเยียนจ้องมองหวังลี่ว์ หวังลี่ว์นำโทรศัพท์ของตัวเองส่งให้เธอดู พูดกับเธอ“เธอดูชัดเจนแล้ว!เห็นรึยัง!เพลงใหม่เธอขโมยความคิดข่าวนี้ตอนนี้ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งในการค้นหายอดนิยม!”

ซูหรูเยียนมองดูหลายครั้ง สีหน้าก็ซีดเผือด เงยหน้าสบตากับหวังลี่ว์

“อันหนิงเมื่อคืนก็โพสต์ข้อความนี้ในเวยป๋อ เธอดูเถอะ!”หวังลี่ว์หาเวยป๋อของอันหนิง กดเข้าไป

เวลา เมื่อคืนสี่ทุ่มห้านาที อันหนิง“วงการนี้ สกปรกจริงๆ เพียงแค่อยากจะแต่งเพลงของตัวเอง ร้องเพลงของตัวเอง ไม่ได้เหรอ?”

เวลา วันนี้ตอนเที่ยงคืนครึ่ง อันหนิง“ฉันเหนื่อยมากแล้ว ขอโทษทุกคน”

ภาพประกอบ เป็นวิวที่ถ่ายจากขอบหน้าต่าง ดูเหมือนว่าอันหนิงกำลังนั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง ด้านล่างตึกมืดและสูงมาก ได้เห็นก็ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทา