“……”เฉียวเหวยอีกับอินถิงถิงจ้องมองตากัน
“ไม่ได้เหรอ？”อินถิงถิงเห็นการแสดงออกของเฉียวเหวยอีไม่ปกติ ก็ถามเธอ
“เขาจะต้องตีฉันตายแน่”เฉียวเหวยอีครุ่นคิดเล็กน้อย พูดตอบอย่างจริงจัง“พี่ชายฉันคนนี้เข้มงวดมาก ปกติก็เข้มงวดกับฉันมาก ฉันไม่ค่อยกล้า”
เฉียวเหวยอีพูดความจริง ลี่เย่ถิงปกติก็ไม่ค่อยจะพูดและหัวเราะ เอะอะก็ใช้สายตาแหลมคมราวกับมีด มองจนในใจเธอกลัว
ถ้าเขารู้ว่า เธอให้หมายเลขโทรศัพท์ส่วนตัวเขากับกลุ่มผู้หญิง กลับบ้านไปต้องถูกเขาลงโทษจริงๆ เรื่องตีเธอก็อาจจะเป็นไปได้
“ใจแคบ…”อินถิงถิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว พูดบ่มพึมพำ
เฉียวเหวยอีดูออกว่าอินถิงถิงโกรธ กำลังจะพูดให้เธอหายโกรธ อินถิงถิงก็เดินไปโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา
นี้เป็นครั้งแรกที่อินถิงถิงโกรธแล้วเดินหนี และพูดไม่กี่ประโยค
เฉียวเหวยอีเดิมทีคิดว่า ไม่งั้นรอเธอกลับไปถามความคิดเห็นของลี่เย่ถิง ถ้าหากเขาเห็นด้วยเธอก็จะให้
เธอมองแผ่นหลังของอินถิงถิงที่เดินไกลออกไป นานมาก ก็เดินไปทางชั้นเรียนของตัวเองด้วยความกลัดกลุ้ม
อินถิงถิงคะแนนไม่ค่อยดี เวลาที่เลือกชั้นเรียนก็เลือกศิลปศาสตร์ เฉียวเหวยอีเลือกวิทยาศาสตร์ ทั้งสองจึงไม่อยู่ชั้นเรียนเดียวกันอีก
ทั้งวัน เฉียวเหวยอีพบกับอินถิงถิงที่โรงอาหารสามครั้ง อินถิงถิงก็ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ ไม่แม้แต่จะมองเธอ จับมือของเพื่อนนักเรียนหญิงคนอื่นเดินผ่านด้านข้างเธอไป
เฉียวเหวยอีขึ้นมัธยมปลาย มีแค่อินถิงถิงเป็นเพื่อนแค่คนเดียว เพราะเวลาที่เข้าเรียนการฝึกทหาร เธอก็ประจำเดือนมาพอดี เธอเป็นลม อินถิงถิงตอนนั้นเป็นคนเดียวที่ห่วงใยเธอ ทั้งสองคนจึงกลายเป็นเพื่อนกัน
เฉียวเหวยอีไม่เป็นฝ่ายหาเพื่อนคนอื่น บางคนที่รู้จักสถานการณ์ครอบครัวของเฉียวเหวยอีก็ดูถูกเธอและตั้งเป้าไปที่เธอตลอด ดังนั้นเธอจึงรักษามิตรภาพกับอินถิงถิงมาโดยตลอด
อินถิงถิงทำกับเธอแบบนี้ ในใจเธอก็รู้สึกเจ็บปวด
เวลาที่ใกล้จะเลิกเรียนแล้ว เฉียวเหวยอีทำเวรสุดท้ายเสร็จแล้ว พอดีกับที่อินถิงถิงเดินผ่านประตู เธอฝืนวิ่งไล่ตามไป“ถิงถิง！”
“ทำไม?”อินถิงถิงพูดตอบอย่างไม่สบอารมณ์
เฉียวเหวยอีครุ่นคิดเล็กน้อย ก็พูดตอบ“ฉันกลับไปจะถามพี่ชายให้ ถ้าเขาไม่คัดค้าน…”
อินถิงถิงจึงสีหน้าดีขึ้น ก็จับมือของเฉียวเหวยอีไว้“งั้นก็ดี ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยน ฉันพาเธอไปสถานที่ที่หนึ่ง”
เฉียวเหวยอีมองดูเวลา วันศุกร์เลิกเรียนเร็ว ลี่เย่ถิงน่าจะยังไม่มาถึง
“อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้ว”อินถิงถิงพูดสาบานกับเฉียวเหวยอี
เฉียวเหวยอีไตร่ตรองเล็กน้อย พยักหน้า พูดตอบ“งั้นก็ได้”
ทั้งสองคนเพิ่งจะลงมาชั้นล่าง ก็มีพวกเพื่อนร่วมห้องนักเรียนชายที่รอเฉียวเหวยอีอยู่ชั้นล่างก็เดินเข้ามา“เฉียวเหวยอี!”
เฉียวเหวยอีหันหน้าไปมองพวกเขา“มีอะไรเหรอ?”
“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอเหรอ?”เพื่อนร่วมห้องนักเรียนชายสีหน้าเขินอาย สามารถเห็นได้ว่ากำลังพยายามใช้ความกล้า เสแสร้งถามเฉียวเหวยอีอย่างชะล่าใจ
เฉียวเหวยอีไม่พูดจา
“พรุ่งนี้เพื่อนร่วมห้องหลายคนก็จะมา พวกเราจะไปย่างบาร์บีคิวที่ริมทะเลสาบคืนพรุ่งนี้ เธอมาได้ไหม?”เวลาที่นักเรียนชายพูด ก็ยัดโน้ตสีชมพูใส่ในมือเฉียวเหวยอีอย่างรวดเร็ว
“พวกเราสามารถอยู่ตลอดทั้งคืน ดูพระอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้าวันถัดไป”ผู้ชายครุ่นคิดเล็กน้อย ก็พูดอีก “ก่อนหน้านี้เธอพูดว่าอยากจะเห็นพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนในหนังสือว่าจะสวยแค่ไหนไม่ใช่เหรอ?”
เฉียวเหวยอีมองลงไปที่กระดาษสี่เหลี่ยมเล็กๆในฝ่ามือ ค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น
แต่ว่าเธอพูดกับลี่เย่ถิงไว้แล้ว พรุ่งนี้จะไปกินข้าวด้วยกัน
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
