เฉียวเหวยอีมือหยุดเคลื่อนไหว หันสายตามองไปทางฟู่หย่วนซาน
“เย่ถิงก็ขอเธอแต่งงานแล้ว คิดว่าฉันเป็นคนหลงๆลืมๆ ไม่รู้เรื่องราว?”ฟู่หย่วนซานได้ยินนานแล้ว เรื่องคืนนั้นในงานประมูล
หลานชายของเขาก็สะเพร่าเหมือนกับเขา เพชรยี่สิบสองร้อยล้าน ก็ประมูลคนอื่นไม่รู้
“เรียกคุณตาเถอะ ถึงอย่างไรข่าวดีก็ใกล้จะถึงแล้ว”ฟู่หย่วนซานพูดไปทางเฉียวเหวยอี
เฉียวเหวยอีค่อยๆหน้าแดง นานมาก ก็พยักหน้า เรียกเสียงเบา“คุณตา”
ถึงแม้ว่าฟู่หย่วนซานได้ยินแล้ว กลับไปไม่พูดจา
ถึงอย่างไรเมื่อก่อนไม่ชอบเฉียวเหวยอีก็เป็นเขา ตอนนี้พอใจเฉียวเหวยอี ก็ยังเป็นเขา
เขาดูไปดูมา เฉียวเหวยอีก็เหมาะสมกับลี่เย่ถิงที่สุด สาวน้อยเหล่านั้นที่ครอบครัวร่ำรวย ไม่ก็อวดดี ไม่ก็มีนิสัยเป็นแม่แบบ รู้จักคิดเชื่อฟัง ความต้องการของผู้อาวุโสคือพูดจาคำไหนคำนั้น ฟู่หย่วนซานไม่ชอบเด็กแบบนั้น คิดว่าพวกเขาไม่มีความสามารถ
เจ้าภาพเรื่องงานแต่งงานข้างบ้านของฟู่ฉือเขาเป็นคนทำ ตอนนี้เขาเสียใจเล็กน้อย น่าจะให้ฟู่ฉือตัวเองเลือกก่อนถึงจะตัดสินใจ
ส่วนใหญ่หลานสองคนของเขา เขาไม่เปิดปากพูด ในใจกระวนกระวาย ลู่เจ๋อไม่มีสาวน้อยคนไหนกล้าอยู่กับเขา เขาทำงานอันตรายเกินไป กลัวว่ามีวันนี้จะไม่มีพรุ่งนี้ ลี่เย่ถิงในใจมีเพียงเฉียวเหวยอี ไม่มีใครอยู่ในสายตา ทั้งสองคนยืดเวลามาถึงสามสิบปีแล้ว
ตอนนี้เรื่องของลี่เย่ถิงใกล้จะจบแล้ว ในใจเขาจึงผ่อนคลายลง
ฟู่หย่วนซานเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเหวยอีอีกครั้ง เห็นว่าในถ้วยของตัวเธอเองไม่อะไรเลย ทำไมไม่กินข้าว อดไม่ได้ที่จะเปิดปากเร่งรัด“กินข้าวเยอะๆ ดูเธอผอมลง”
เฉียวเหวยอีเม้มริมฝีปากล่าง ทันทีที่ได้ยินก็กินสองสามคำ
“คุณตา พรุ่งนี้กองถ่ายยังมีถ่ายละคร ต้องกลับก่อนแล้วค่ะ”เฉียวเหวยอีกินเสร็จ ก็เล่นกับซุ่ยซุ่ยสักพัก ก็พูดไปทางฟู่หย่วนซาน
“ได้”ฟู่หย่วนซานใส่แว่นอ่านหนังสือ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นก็ตอบรับ
เฉียวเหวยอีเก็บของตัวเองเสร็จแล้ว กำลังจะเดินไป ฟู่หย่วนซานครุ่นคิดเล็กน้อย ก็เรียกเธอไว้“ฉันจำได้ว่าอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของเธอแล้ว?”
เฉียวเหวยอีประหลาดใจคาดไม่ถึงว่าฟู่หย่วนซานจะจำวันเกิดของตัวเองได้“ใช่ค่ะ วันมะรืน”
“วันมะรืนก็กลับมาเถอะ เย่ถิงก็น่าจะกลับมา”ฟู่หย่วนซานไตร่ตรองเล็กน้อย ก็พูดตอบ“วันนั้นฉันก็จะให้ฟู่จยากลับมาด้วย พวกเธอพูดเรื่องจดทะเบียนสมรสกับเธอให้ดี เธอก็ไม่ได้เป็นคนไม่มีเหตุผล”
เฉียวเหวยอีเดิมทีอยากจะพูดว่า ลี่เย่ถิงก็จะจดทะเบียนสมรสวันนั้น ครุ่นคิดอยู่นานมาก ก็ยังไม่พูด เพียงแค่พยักหน้า“ค่ะ ฉันรู้แล้ว”
ฟู่หย่วนซานเห็นเฉียวเหวยอีออกไปแล้ว จึงหัวเราะเหอะๆไปที่หลานชายตรงหน้าตัวเอง“หลานดู พ่อแม่จะอยู่ด้วยกันแล้ว มีความสุขไหม?”
คนแก่แล้วก็เป็นเช่นนี้ หวังว่าหลานชายของตัวเองจะมีชีวิตที่มีความสุข
“มีความสุข！”ซุ่ยซุ่ยเม้มปากเล็ก พยักหน้าอย่างแรง
……
เฉียวเหวยอีกลับมาถึงกองถ่าย ตัวเองครุ่นคิดนานมากแล้ว จะเปิดปากพูดเรื่องเฉียวอีเหรินกับลี่เย่ถิงยังไงดี
คิดนานมาก เธอไม่ได้โทรหาลี่เย่ถิง ลี่เย่ถิงก็ส่งข้อความเสียงเข้ามา
“นอนหลับรึยัง?”น้ำเสียงของเขาเสียงแหบเล็กน้อย ได้ฟังก็รู้ว่าสองสามวันนี้พักผ่อนไม่เพียงพอ
“ยังไม่นอน”เฉียวเหวยอีตอบกลับเขาสองคำทันที
“ไม่ได้ลืมกินยาจีนใช่ไหม?”ลี่เย่ถิงก็ถามเธออีก
เฉียวเหวยอีกำลังแช่ยาจีน ส่งรูปไปให้เขาดู
“ทำไมวันนี้กินดึกขนาดนี้?”ลี่เย่ถิงถามเธอทันที
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
