ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 273 พบสัญญาณโทรศัพท์ของเฉียวเหวยอีแล้ว！

กู้หลิงเฟิงต่อสายโทรศัพท์กลับมา แต่กลับได้รับข้อความติดต่อไม่ได้ชั่วคราว

กู้หลิงเฟิงเมื่อกี้คิดว่า เฉียวเหวยอีไม่อยากจะรับสายโทรศัพท์เขา แต่ว่าตอนนี้คิดว่า ไม่ใช่แล้ว

เฉียวเหวยอีต้องเกิดเรื่องแน่นอนแล้ว!ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในที่สัญญาณแย่มากๆ!

“เป็นอะไร?”หนิงหนิงที่อยู่ด้านข้างจ้องมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

“ถือไว้!”กู้หลิงเฟิงไตร่ตรองเล็กน้อย นำโทรศัพท์ของตัวเองส่งให้หนิงหนิง ควักโน้ตบุ๊กออกมาทันที เชื่อมต่อกับโทรศัพท์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว ค้นหาตำแหน่งที่เฉียวเหวยอีเพิ่งจะโทรศัพท์เข้ามา

แต่สัญญาณโทรศัพท์ด้านนั้นของเฉียวเหวยอีแย่เกินไป สามารถกำหนดได้เฉพาะในเขตชานเมืองด้านตะวันออกของเมืองเท่านั้น

เวลาที่สัญญาณไม่ดี จะส่งผลต่อความแม่นยำของเครื่องรับสัญญาณของเขา อาจจะมีความคลาดเคลื่อนหลายกิโลเมตร!

……

โรงพยาบาล

ถังหยวนเป่านั่งรออย่างกระวนกระวายอยู่ชั้นล่างในเขตพักผ่อน

ลู่ชวินใส่หน้ากากอนามัยอยู่ด้านข้าง มองมือของเธอที่ได้รับบาดเจ็บ พูดเสียงต่ำ“เธอไปฆ่าเชื้อและพันผ้าพันแผลก่อน ลี่เย่ถิงไม่น่าจะมาถึงเร็ว”

“ฉันผิดเอง!”ถังหยวนเป่าร้องไห้จนตาบวม เหมือนไม่ได้ยินเสียงของลู่ชวิน สูดจมูกพูดบ่นพึมพำ“ถ้าหากฉันอยู่เป็นเพื่อนเฉียวเหวยอี เธอก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น…”

เมื่อคืนลู่ชวินออกจากกองถ่ายเป็นคนสุดท้าย หลังจากถ่ายทำเสร็จแล้วก็ได้พูดคุยกับผู้กำกับสักพักเกี่ยวกับทิศทางของโครงเรื่อง เวลาที่จะออกไป ถังหยวนเป่ารีบกลับมาตามหาเฉียวเหวยอี

ลู่ชวินอยู่เป็นเพื่อนถังหยวนเป่าหาจนถึงตอนรุ่งสาง พบกระเป๋าของเฉียวเหวยอีตกอยู่ในซอย

เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว พูดเสียงต่ำ“ถ้าเธออยู่เป็นเพื่อนหล่อน เธอกับเฉียวเหวยอีก็จะเกิดเรื่องทั้งสองคน ทุกคนก็จะไม่พบว่าเฉียวเหวยอีได้หายตัวไปเร็วขนาดนี้”

“ฉัน…”ถังหยวนเป่าใช้มือเช็ดน้ำตา กำลังจะพูดอะไร ทันใดนั้นสายตาก็มองไปด้านหลังของลู่ชวิน หยุดอยู่บนร่างคนกลุ่มหนึ่งที่ก้าวเท้ายาวๆเดินมาหาเธอ

ถังหยวนเป่าลุกขึ้นยืนทันที หยิบกระเป๋าของเฉียวเหวยอีขึ้นมา

ลี่เย่ถิงรับของจากถังหยวนเป่ามา รีบพลิกหา ก็เงยหน้าขึ้นมองไปทางถังหยวนเป่า ถามเสียงหนักแน่น“ในกระเป๋าไม่มีโทรศัพท์?”

ถังหยวนเป่าไม่ได้สังเกตถึงเรื่องนี้จริงๆ จ้องมองกระเป๋าของเฉียวเหวยอี อึ้งไปชั่วขณะ

“ไม่รู้ว่ามีโทรศัพท์ไหม?”เสียงของลี่เย่ถิงสูงขึ้น

“ฉัน…”ถังหยวนเป่าพูดอ้ำอึ้ง น้ำตาของความละอายใจอดไม่ได้ที่จะไหลออกมา“เหมือนจะไม่อยู่ในโทรศัพท์”

“ฉันไม่ได้ต้องการคำตอบที่เหมือนจะไม่!”

เสียงของลี่เย่ถิง ทำให้ถังหยวนเป่าร้องไห้รุนแรงมากขึ้น จิตใต้สำนึกสั่งให้เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว มือไม้อ่อนไปหมด“ฉันรีบเกินไป ฉัน…”

เธอก็กลัวว่าตัวเองจะพูดอะไรที่ทำให้เกิดปัญหาอีก โทรศัพท์ของเฉียวเหวยอีก็ยังไม่รู้ ทำให้เฉียวเหวยอียิ่งน่าสงสาร กลัวว่าลี่เย่ถิงจะตีเธอ

“ไม่มี ตั้งแต่แรกก็ไม่มีอยู่ในกระเป๋า”ยังไม่ทันพูดจบ ลู่ชวินที่อยู่ด้านข้างก็ขวางด้านหน้าถังหยวนเป่าไว้เงียบๆ พูดตอบเสียงต่ำ“เวลาที่ฉันเห็น บริเวณรอบๆในซอยก็ไม่มีโทรศัพท์”

ลี่เย่ถิงดึงสายตากลับมา มองไปทางลู่ชวิน

คำตอบของลู่ชวินสงบนิ่งมาก ลี่เย่ถิงสีหน้ามืดครึ้มลง

ก็เป็นเวลานี้ อู๋โยวที่อยู่ด้านหลังก็พูดกับลี่เย่ถิงทันที“คุณชาย!ด้านนั้นมีข่าวแล้ว!พูดว่ามีหมายเลขโทรศัพท์ของคุณผู้หญิงโทรออกเมื่อสองนาทีที่แล้ว มีประวัติการโทรไม่กี่วินาที!”

ลี่เย่ถิงรับโทรศัพท์อู๋โยวมาดูทันที ตำแหน่งการโทรถูกทำเครื่องหมายด้านบน ในเขตชานเมืองด้านตะวันออกของเมือง แต่ที่อยู่ที่เฉพาะเจาะจงยังไม่ชัดเจน

สายตาของลี่เย่ถิง ก็ตกอยู่สองวินาทีบนหมายเลขโทรศัพท์ที่โทรออกของเฉียวเหวยอี