เฉียวอีเหรินมองไปยังลี่เย่ถิงที่ไม่เต็มใจแม้แต่จะมองเธอ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ ออกมา พลางมองไปที่เครื่องทำลายเอกสารที่อยู่ด้านข้าง แล้วพูดว่า “คุณจะกลับมาเพื่อเอาเอกสารทะเบียนบ้านของคุณกับซุ่ยซุ่ยใช่ไหม ?”
ลี่เย่ถิงเห็นกระดาษฝอยเล็กๆ อยู่ในเครื่องทำลายเอกสาร และม่านตาของเขาก็หดตัวลงทันที
เขาก้าวไปข้างหน้า ขยำเศษกระดาษเล็กน้อยแล้วเหลือบมอง เห็นได้ชัดว่ามันเป็นกระดาษในสมุดทะเบียนบ้าน !
เฉียวอีเหรินกล้าดียังไงมาแตะต้องของของเขาด้วยท่าทีที่หยิ่งผยองเช่นนี้ !
เขาหันศีรษะกลับมาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ และเอื้อมมือไปบีบคอของเฉียวอีเหรินไว้แน่น !
“เฉียวอีเหริน ! เธอรนหาที่ตายเองนะ !!!”
จู่ๆ เฉียวอีเหรินก็ถูกเขายกขึ้นไปในอากาศ เธอพยายามอย่างหนักที่จะแตะพื้นด้วยนิ้วเท้า แต่ก็ไม่เป็นผล อากาศในปอดของเธอก็เบาบางลงทีละน้อย
เธอดิ้นรนสองสามครั้งอย่างอ่อนแรง จ้องไปที่ดวงตาของลี่เย่ถิงที่ยังขุ่นเคือง
“คุณชาย!!! คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ! คุณเฉียวจะตายได้นะ !” พ่อบ้านข้างๆ รีบเข้ามาหยุดเขาเมื่อเขาได้ยินการเคลื่อนไหว
ลี่เย่ถิงสามารถหักคอของเฉียวอีเหรินได้โดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อย ปล่อยให้เธอตายโดยไม่มีหลุมฝังศพ !
เฉียวอีเหรินกำมือของลี่เย่ถิงไว้แน่น ไม่สามารถควบคุมการกลอกตาได้ และมีเสียงในลำคอของเธอเป็นระยะ
“คุณชาย ! พอเถอะครับ ! คุณหนูไม่ไหวแล้ว !” พ่อบ้านก้าวไปข้างหน้าและกอดเฉียวอีเหรินไว้พลางตะโกนวิงวอนอย่างกระวนกระวายใจต่อไป
ในขณะที่เฉียวอีเหรินกำลังจะตาย ลี่เย่ถิงก็กระแทกเธอที่ด้านข้างทันที
การฆ่าเธอจะยิ่งทำให้มือของเขาสกปรกมากเท่านั้น
เขาจะเก็บเธอไว้และทรมานเธออย่างช้าๆ !
เมื่อเฉียวอีเหรินล้มลงกับพื้น เขาเหยียดมือออกและกวาดลูกบอลคริสทัลบนโต๊ะลงกับพื้น
ทันทีที่ลูกบอลคริสทัลตกลงสู่พื้น มันก็แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ และของเหลวที่อยู่ภายในก็ค่อยๆ ไหลออกมา
ลี่เย่ถิงจ้องไปที่ลูกบอลคริสทัล หายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง เอนตัวไปหยิบลูกบอลคริสทัลขึ้นมาอย่างระมัดระวัง และชิ้นส่วนต่างๆ ก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้นทีละส่วน
นี่เป็นของขวัญที่เฉียวเหวยอีมอบให้ในวันเกิดของเขาก่อนออกจากประเทศ A
เฉียวอีเหรินที่คุกเข่าอยู่บนพื้น กำคอของตัวเองและไอออกมา
เธอมองดูหลี่เย่ถิงทำความสะอาดเศษซาก อดไม่ได้ที่จะไอและหัวเราะอยู่สองสามครั้ง
ลี่เย่ถิงแคร์เฉียวเหวยอีมากเป้นพิเศษ ขนาดของขวัญราคาถูกแบบนี้ เขายังทำราวกับว่าเป็นสมบัติอันล้ำค่า
“ฉันคิดว่าคุณน่าสงสารมาก” เธอยิ้มให้ลี่เย่ถิง “ช่างน่าเศร้า”
“พาเธอออกไป” ลี่เย่ถิงไม่แม้แต่จะมองเธอ พูดเบาๆ กับผู้ดูแลของตระกูลลี่
หลังจากนั้น เขาก็ถอดเสื้อคลุมออกและห่อเศษของลูกบอลคริสทัลขึ้นมา
เขาจะเอาไปซ่อมและเขาจะซ่อมมันอย่างดี
พ่อบ้านไม่กล้าพูดอะไรเกี่ยวกับความโหดร้ายของลี่เย่ถิง ได้แต่ช่วยพยุงเฉียวอีเหรินขึ้นจากพื้นอย่างเงียบๆ
ขณะที่เฉียวอีเหรินยืนขึ้น ดวงตาของเธอยังคงไม่เต็มใจและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และเธอก็พูดอย่างเคร่งขรึมกับลี่เย่ถิง “เฉียวเหวยอีจะไม่แต่งงานกับคุณ ! อย่าโง่ไปหน่อยเลย ! ความสัมพันธ์ของคุณจะไม่ได้รับการยอมรับจากผู้คนแน่นอน !”
“คุณก็แค่เล่นกับเธอสักพักน่ะได้ หรืออยากเล่นนาน ๆ ก็ไม่เป็นไร ! ตราบใดที่คุณเต็มใจที่จะกลับมาหลังจากเกมจบลง ! ฉันจะอยู่บ้านรอคุณกลับมา !”
ขอเพียงแค่ลี่จื่อจิ้งยินดีที่จะยอมให้เธออยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลลี่ต่อไป เธอก็ยังมีโอกาส !
ลี่เย่ถิงก็ไล่เธอไม่ได้เช่นกัน ! เธอมีความมั่นใจ 100% !
ในเวลานั้นเอง บอดี้การ์ดข้างกายลี่เย่ถิงก็รีบเข้ามา พูดกับลี่เย่ถิงด้วยสีหน้าซีดเผือดว่า “คุณชายครับ ! แย่แล้ว ! มีบางอย่างเกิดขึ้นครับ !!!”
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
