ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 271 ชั่วชีวิตนี้ก็มีเฉียวเหวยอีเป็นภรรยาเพียงคนเดียว

มีด พอดีกับที่ปักลงบนไล่ขวาของเฉียวอีเหริน

เฉียวอีเหรินถูกปิดปากไว้ ส่งเสียงออกมาไม่ได้ เจ็บจนท่วมตัวสั่นเทา

บอดี้การ์ดใช้น้ำแข็งสาดใส่ซ่งชิงหรูให้ฟื้นขึ้นมา เวลาที่ซ่งชิงหรูลืมตาขึ้นมา แทบจะทำได้เพียงสูดลมหายใจลึกๆ

“ขอร้องนายแล้วเย่ถิง ปล่อยพวกเราไปเถอะ…”ซ่งชิงหรูพูดขอร้องลี่เย่ถิง“ขอร้องนายแล้ว เห็นแก่หน้าพ่อของนาย ขอร้องนายแล้ว…”

“ฉันเคารพพวกเธอ พวกเธอก็ต้องปฏิบัติตามกฎของเกมฉัน”ลี่เย่ถิงรับมีดจากอู๋โยวที่ส่งเข้ามา ดึงกระดาษทิชชูที่อยู่บนโต๊ะ เช็ดคราบเลือด พูดตอบเสียงเรียบเฉย

ชะงักไปเล็กน้อย ก็พูดต่อไป“แล้วก็ ไม่ต้องเอ่ยถึงพ่อของฉัน”

เขาพูดจบ หันสายตาไปจ้องมองซ่งชิงหรู

ซ่งชิงหรูตกใจมาก เป็นอัมพาตอยู่บนพื้นลุกขึ้นมาไม่ได้

“ฉันมีลูกสาวเพียงคนเดียว…”เธอร้องไห้พูดพึมพำ

ลี่เย่ถิงสูดลมหายใจเบาๆ“เธอมีลูกสาวเพียงคนเดียว ฉันชั่วชีวิตนี้ก็มีเฉียวเหวยอีเป็นภรรยาเพียงคนเดียว”

“ในขณะที่เธอรักเฉียวอีเหริน ทำไมไม่เคยคิดว่า ฉันก็รักเฉียวเหวยอี?”

เดิมทีตอนนี้เวลานี้ เขากับเฉียวเหวยอีสองคนต้องนั่งอยู่ในสำนักการปกครองฝ่ายพลเมืองแล้ว เตรียมทำขั้นตอนจดทะเบียนสมรส

ขาดอีกนิดเดียว

“เย่ถิงไม่ใช่พวกเราทำจริงๆ ฉันสาบาน!”ซ่งชิงหรูร้องไห้พร้อมพูดส่ายหน้า

“ฉันคิดว่าพวกเธอ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา”

ลี่เย่ถิงมองดูนาฬิกาบนฝาผนัง เข็มนาฬิกา ใกล้จะแปดโมงสี่สิบแล้ว

“ยี่สิบนาทีก็จะถึงแล้ว”เขาลุกขึ้น เดินตรงไปทางเฉียวอีเหริน

เฉียวอีเหรินสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พยายามส่ายหน้าไปทางลี่เย่ถิงที่กำลังเดินเข้ามา

ก็เป็นเวลานี้ โทรศัพท์ของซ่งชิงหรูดังขึ้นมา

“เป็นเจิ้งกั๋วที่โทรศัพท์เข้ามา!เป็นเจิ้งกั๋ว!นายรับโทรศัพท์ฟังหน่อยเถอะเย่ถิง!”ซ่งชิงหรูพยายามลุกขึ้นมาทางลี่เย่ถิง

……

เฉียวเหวยอีพบว่าตัวเองถูกเซียวเซิ่งขังไว้ในห้องบนภูเขา ล้อมรอบไปด้วยภูเขา

สัญญาณโทรศัพท์ที่นี่แย่จนผิดปกติ

เธอหันหน้ามองเซียวเซิ่งที่หมดสติอยู่บนพื้น เมื่อกี้เธอตีขมับของเขาด้วยมุมของหนังสือเปียโน ทำให้เขาหมดสติ

บนตัวของเซียวเซิ่งมีโทรศัพท์ แต่แทบจะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลย มีสัญญาณเป็นระยะ แม้แต่โทรศัพท์ก็ยังโทรออกไม่ได้

เธอเพิ่งใช้โทรศัพท์มือถือผ่านอินเทอร์เน็ตเชื่อมต่อกับเครือข่ายทีวีของบ้านที่พวกเขาอยู่ พบว่าสถานการณ์ดีขึ้นเล็กน้อยเท่านั้นเอง ก็ยังไม่สามารถโทรออกได้ และไม่สามารถเข้าอินเทอร์เน็ตได้

ไม่มีความหวังใดๆที่จะมีชีวิตออกไปได้

เธอจ้องมองเซียวเซิ่งที่นอนอยู่บนพื้น

เธอแทบอยากจะฆ่าเขา

ถ้าหากเธอออกไปไม่ได้ ก็เดินไปสู่ความตายพร้อมกันกับเขา เธอเฉียวเหวยอีจะไม่รับการเหยียดหยามจากพวกขยะแบบนี้

ก็เป็นเวลานี้ เธอได้ยินเสียงสั่นบนร่างกายของเซียวเซิ่ง เหมือนเสียงของโทรศัพท์

เธอนิ่งอึ้งไป หลังจากนั้นก็ยื่นมือออกไปหาบนตัวของเซียวเซิ่ง หยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าในเสื้อเขา

เป็นของเธอ

และไม่กี่วินาทีก่อน หน้าจอแสดงสายโทรศัพท์ของคิงโทรเข้ามา

เฉียวเหวยอีจ้องมองโทรศัพท์ ในใจดีใจมาก สัญญาณโทรศัพท์ของเธอเคยติดตั้งใหม่ มีสัญญาณมากกว่าโทรศัพท์ปกติ!

เธอต่อสายโทรศัพท์หาคิง ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์โทรไม่ได้ เธอคิดไตร่ตรองเล็กน้อย ก็รีบโทรศัพท์หาลี่เย่ถิงทันที เธออดทนโทรไปครั้งที่สอง ครั้งที่สาม

“คุณชาย?”ก็เป็นเวลานี้ ประตูด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามา

เฉียวเหวยอีหันสายตามองไปทางประตู เซียวเซิ่งอยู่ในนี้นานเกินไปแล้ว แน่นอนว่าคนรับใช้สงสัยแล้ว

“คุณชาย จะกินอะไรไหม?”คนด้านนอกประตูถามต่อไป พร้อมเสียงเคาะประตู เหมือนจะเข้ามาตรวจสอบดู

เฉียวเหวยอีไม่มีเวลาแล้ว

เธอมองหน้าจอโทรศัพท์ ทุกครั้งก็ไม่สามารถต่อสายโทรศัพท์หาลี่เย่ถิงได้ กัดฟัน ไม่ลังเล ก็ต่อสายโทรศัพท์หาคิงอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ก็ติดต่อได้