แต่ว่าเธอคิดอีกที ลี่เย่ถิงก็อายุยี่สิบหกปีแล้ว ปีใหม่นี้ก็จะอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว ทำเรื่องแบบนี้ ดูเหมือนจะไม่ปกติ
เขาอายุมากกว่าเธอตั้งเยอะ
เธอมองการ์ดห้องในมือ ยืนอยู่หน้าประตูสองนาที คิดจะแอบเดินกลับไปที่ทางเดิน เสแสร้งไม่ได้ยินอะไร
วินาทีที่หมุนตัวกลับมา ได้ยินเสียงเคลื่อนย้ายเก้าอี้ข้างในดังออกมา
ลี่เย่ถิงเหลือบมองผ่านหน้าต่างไปยังห้องนอนของเฉียวเหวยอี ไฟข้างในปิดแล้ว ครุ่นคิดเล็กน้อย พูดกับเฉินพัวโจว“นายเล่นเถอะ”
พูดจบ ก็ลุกขึ้นเปิดประตู
“อ้าว…”
ลี่เย่ถิงกำลังจะออกไป วินาทีที่เงยหน้าขึ้น กลับมองเห็นเฉียวเหวยอียืนอยู่หน้าประตูไม่ไกล หันหน้ากลับไปมองเธอ
เฉียวเหวยอีได้ยินเสียงไม่พอใจของเฉินพัวโจว จิตใต้สำนึกสั่งให้มองเข้าไปในห้อง หน้าจอทีวีขนาดใหญ่หันหน้าไปทางประตูโดยตรง เฉินพัวโจวที่ถือคันบังคับเกมกำลังเล่นเกม ชั่วพริบตาเดียวที่พูดกับลี่เย่ถิง ก็ตายแล้ว
“……”
เฉินพัวโจวที่พูดคำเหล่านั้นออกมา ก็คือกำลังเล่นเกม
เธอคิดว่า…
ลี่เย่ถิงมองเธอหลายครั้ง ถามเสียงต่ำ“ทำการบ้านเสร็จแล้ว?”
เฉียวเหวยอีไม่พูดจาแต่พยักหน้า หน้าแดงเล็กน้อย
“ง่วงไหม?”ลี่เย่ถิงถามเธอต่อไป
“ยังไม่ง่วง”เฉียวเหวยอีครุ่นคิดเล็กน้อย ก็พูดตอบ
เกมของเฉินพัวโจวติดอยู่ในระดับสุดท้าย ทำยังไงก็เล่นไม่ชนะ ให้ลี่เย่ถิงช่วยเขาเล่นสองครั้ง แต่ไม่กี่นาทีก็ตาย ในใจก็โกรธมาก
เฉียวเหวยอีเข้ามา หยิบคันบังคับเกมของลี่เย่ถิงที่ใช้เล่นเกมเมื่อกี้ขึ้นมา นำการ์ดห้องกับโทรศัพท์วางลงด้านข้าง
ลี่เย่ถิงมองเห็นเธอไม่ได้ล็อกหน้าจอโทรศัพท์ หน้าจอโทรศัพท์ของเฉียวเหวยอีก็หยุดอยู่ที่บทสนทนาในQQ
เขาจำชื่อของเด็กผู้ชายคนนั้นได้ เฉียวเหวยอีเพิ่งจะพูดคุยกับเขา
“เฉียวเหวยอี พรุ่งนี้ไม่มาจริงๆเหรอ?งานเลี้ยงชั้นเรียนหนึ่งปีมีครั้งเดียวเท่านั้นเอง หรือเธอจะมาสายก็ไม่เป็นไร ทุกคนเริ่มงานก่อนได้”
“ไม่ไปแล้ว พรุ่งนี้มีธุระ”เฉียวเหวยอีตอบกลับไม่กี่ประโยค
ลี่เย่ถิงเงยหน้ามองเฉียวเหวยอี เธอกำลังค่อยๆขมวดคิ้ว ตั้งใจเล่นเกม
เด็กผู้ชายคนนั้นที่ให้โน้ตสีชมพู เขียนว่า ชอบเฉียวเหวยอี อยากจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยกับเฉียวเหวยอี เหตุการณ์แบบนี้มีอยู่มากมาย
เขาค่อยๆเลื่อนดูประวัติข้อความบนโทรศัพท์ของเฉียวเหวยอี เด็กผู้ชายคนนี้ก่อนหน้านี้ก็เคยพูดคุยกับเฉียวเหวยอีหนึ่งครั้ง ถามเฉียวเหวยอีเรื่องปัญหาคณิต เฉียวเหวยอีเขียนขั้นตอนการแก้ปัญหาโดยตรง ถ่ายรูปส่งไปให้ ไม่มีตัวอักษรแม้แต่ตัวเดียว
ดูเหมือนว่า เป็นเขาที่เข้าใจผิดจริงๆ
ไม่นาน เฉียวเหวยอีช่วยเฉินพัวโจวเล่นถึงระดับสุดท้ายได้แล้ว
“……”คนอายุยี่สิบสามแพ้ให้กับเจ้าหนูน้อยอายุสิบกว่าปี เฉินพัวโจวรู้สึกว่าน่าอับอายมาก ศักดิ์ศรีไม่เหลืออยู่แล้ว
และสำหรับระดับความยากของเกมนี้เฉียวเหวยอีคิดว่า เป็นเพียงแค่เรื่องจิ๊บจ๊อย
เฉียวเหวยอีมองเฉินพัวโจวที่มีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ วางคันบังคับเกมลง มองไปทางลี่เย่ถิง“พี่ ฉันรู้สึกง่วงแล้ว”
ปกติพรุ่งนี้ตอนเช้าประมาณห้าโมงครึ่งพระอาทิตย์ขึ้น ก็ดึกแล้วจริงๆ ลี่เย่ถิงไม่พูดจา ลุกขึ้น ส่งเธอกลับห้อง
เฉียวเหวยอีเดินตามหลังลี่เย่ถิง เดิมมาถึงหน้าประตู มองลี่เย่ถิงเปิดประตูเดินเข้าไป ช่วยเธอเปิดไฟในห้อง
“？”ลี่เย่ถิงหันหน้ากลับมา เห็นเธอยังยืนอยู่หน้าประตูไม่เข้ามา ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“ฉันสามารถขอร้องหนึ่งเรื่องได้ไหม?”เฉียวเหวยอีครุ่นคิด ก็พูดเสียงเบาไปทางลี่เย่ถิง
“พูดมา”ลี่เย่ถิงพูดตอบเสียงเรียบเฉย
อย่าพูดว่าหนึ่งเรื่อง สิบเรื่อง หนึ่งร้อยเรื่อง เพียงแค่เธอเอ่ยขอร้อง เขาก็เห็นด้วย
“คือว่า…”เฉียวเหวยอีพูดอ้ำอึ้งเล็กน้อย ก้มหน้าลง พูดเสียงเบา“คืนนี้ คุณอยู่ด้วยได้ไหม?”
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
