ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 289 ความปรารถนาในวันเกิด

หลังจากไม่กี่วินาที เฉียวเหวยอีจึงได้สติกลับมา

เธอคิดไตร่ตรอง ทันใดนั้นใช่มือทั้งสองข้าง ปิดตาไว้หันไปอธิษฐานทางพระอาทิตย์

เธอไม่ต้องการจุดเทียนอธิษฐาน

แสงของเทียน จะสามารถเปรียบเทียบกับแสงพระอาทิตย์ได้ยังไง

พระอาทิตย์จะให้ความปรารถนาเป็นจริง

ลี่เย่ถิงค่อยๆเดินมาถึงด้านข้างเฉียวเหวยอี ค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองเห็นท่าทางที่เธออธิษฐานอย่างจริงจัง

รอจนเธอลืมตาขึ้นมา จึงถามเธอเสียงเบา“อธิษฐานความปรารถนาอะไร？”

เฉียวเหวยอีหันหน้าไปมองเขา ครุ่นคิดเล็กน้อย ยิ้มและพูดตอบ“พี่ คุณไม่รู้ ความปรารถนาถ้าพูดออกมาแล้วก็จะไม่ได้ผลเหรอ?”

และยิ่งความปรารถนาในวันเกิดอายุสิบแปดปีของเธอ ก็เป็นความปรารถนาที่สำคัญที่สุดในชีวิตเธอ

เธอไม่มีทางพูดออกมา

เธอไม่มีทางบอกเขา ว่าความปรารถนานี้เกี่ยวข้องกับเขา

“เหวยอี…เฉียวเหวยอี…”ด้านข้างมีคนเรียกชื่อเธอ

เฉียวเหวยอีถูกแสงแดดของวันนั้นเหมือนกับหนามแหลมคม ค่อยๆขยับหนังตา เพียงแค่รู้สึกว่าแสงสะดุดตารุนแรงมาก

“คุณลี่ คุณพักผ่อนสักหน่อยเถอะ…”เฉียวเหวยอีได้ยินด้านข้างมีคนกำลังพูด

“ไม่ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

“พวกนายออกไปก่อนเลย”

เฉียวเหวยอีได้ยินพวกเขาพูดคุยกัน ก็รู้สึกว่าหายใจลำบาก หายใจไม่ออก อดไม่ได้ที่จะพยายามดิ้นรน

มือข้างหนึ่งรู้สึกถึงความอบอุ่น นำปลายนิ้วมือที่เยือกเย็นมากุมไว้ในมือ

“เหวยอี?”ข้างหู เสียงแหบของลี่เย่ถิงดังเข้ามา

เฉียวเหวยอีพยายามลืมตาขึ้น มองไปทางเสียงที่ดังเข้ามา

ลี่เย่ถิงพบว่าตอนนี้หนังตาเธอขยับเล็กน้อย ชะงักไปหลายวินาที หลังจากนั้นก็ใช้แรงกุมมือของเธอไว้

“เจ็บ…”เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะพูดบ่มพึมพำ

“เจ็บตรงไหน?！”ลี่เย่ถิงเข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไร รีบถามเธอทันที

เฉียวเหวยอีก็ลืมตาขึ้นมา ครั้งนี้ มองเห็นลี่เย่ถิงบนหัวเตียงชัดเจน ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความดีใจ จ้องมองเธอ ท่าทางเหมือนจะพูดอะไร

เฉียวเหวยอีรู้สึกพยายามสูดลมหายใจ พบว่าปากของตัวเองมีเครื่องช่วยหายใจ ไม่แปลกใจว่าทำไมการหายใจจึงรู้สึกเหนื่อย

“เจ็บทุกที่” เธอครุ่นคิดสักพัก พูดตอบเขาเสียงเบา

เสียงแหบมีความน้อยใจมาก

กระดูกท่วมตัว เหมือนถูกทุบตีจนขาดและประกอบขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ค่อยๆขยับตัว ก็เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา

ลี่เย่ถิงจ้องมองเธอเงียบๆ นานมาก จับหลังมือเธอไว้ในฝ่ามือแน่น นำมาที่ริมฝีปาก และจูบเบาๆ

“สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้”เขาพูดกับเธอเสียงเบา“อดทนสองสามวันก็ดีขึ้นแล้ว”

เธอตื่นขึ้นมา ก็เป็นเพราะพระเจ้ากรุณาปรานีต่อเขา

“กี่โมงแล้ว?”เฉียวเหวยอีชะงักไปเล็กน้อย ก็ถามเขา

ลี่เย่ถิงเงยหน้าขึ้น หันไปมองนาฬิกาบนฝาผนัง และพูด“สี่ทุ่มครึ่ง”

“ผ่านวันเกิดฉันไปรึยัง?”เฉียวเหวยอีครุ่นคิดสักครู่ ถามเขาเสียงเบาต่อไป

“ยัง”ลี่เย่ถิงควบคุมเสียงไม่ให้สะอื้นไม่ได้

เฉียวเหวยอีมองเบ้าตาที่แดงขึ้นมาของเขา

ชั่วชีวิตนี้เฉียวเหวยอี นี้เป็นครั้งแรกที่เห็นลี่เย่ถิงร้องไห้

ที่แท้คนหน้าตาดี ต่อให้จนตรอก ต่อให้ร้องไห้ ก็ยังคงดูดี

ทั้งสองคนสบตากันสักพัก เฉียวเหวยอีมุ่ยปาก และพูด“ขอโทษ ฉันผิดนัดอีกแล้ว”

เดิมทีพูดกันแล้วว่าจะจดทะเบียนสมรส ก็ไม่ทันเวลาอย่างแน่นอน

“ไม่เป็นไร เธอสามารถกลับมาอยู่ข้างกายฉัน ก็ดีมากแล้ว”ลี่เย่ถิงยื่นมือออกไป ลูบศีรษะของเธอเบาๆ พูดเสียงเบา

“ยัยใบ้ของฉัน สุขสันต์วันเกิด”

เฉียวเหวยอีนานมากแล้ว ที่ไม่ได้ยินลี่เย่ถิงพูดกับเธอว่าสุขสันต์วันเกิดสีคำนี้ กะพริบตา กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ไหลออกมา