ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่284 มีป๊อปปี้เลิฟเหรอ?

ลี่เย่ถิงจ้องมองเธอ หนังตากระตุก ไม่พูดจา

เธอรู้ว่าตัวเองเพิ่งจะพูดอะไรไหม?เธอเชื้อเชิญให้เขาอยู่?

ใบหน้าเล็กของเฉียวเหวยอีค่อยๆแดงขึ้น ยังคงไม่กล้ามองหน้าลี่เย่ถิง เสียงเรียกเหมือนกับยุง“ฉันไม่กล้านอนคนเดียว”

ชะงักไปเล็กน้อย ใช้ความพยายามพูดออกมา“ไม่อย่างนั้นรอฉันนอนหลับแล้วคุณค่อยไป ได้ไหม?”

เธอกับลี่เย่ถิงทั้งสองคนไม่ใช่ไม่เคยนอนเตียงเดียวกัน แต่ว่านั่นเป็นเรื่องเมื่อตอนเด็กแล้ว เหมือนว่าเธอขึ้นมัธยมปลายก็ไม่เคยนอนด้วยกันอีก

เธอรู้ว่าตัวเองโตแล้ว ชายหญิงต้องแบ่งแยกกัน

แต่เธอไม่กล้านอนในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยคนเดียวจริงๆ ในห้องใหญ่ที่ว่างเปล่าแบบนี้ ก็มีเธอเพียงคนเดียว

ลี่เย่ถิงจ้องมองเธอสักพัก และพูด “อืม เข้ามาเถอะ”

เฉียวเหวยอีได้ยินเขาเห็นด้วย จึงผ่อนคลายลง

ลี่เย่ถิงเห็นท่าทางเธอเหมือนยกภูเขาออกจากอก สายตากะพริบความจำใจ

เธอก็แค่ขี้ขลาด ไม่มีความรู้สึกผิดปลอดภัยก็เท่านั้นเอง เขากลับคิดไปในทางอื่น

เฉียวเหวยอีเข้ามาในห้อง ปืนขึ้นเตียง นำหมอนสองใบมาวางไว้ระหว่างตรงกลางเตียง พูดกับลี่เย่ถิงอย่างจริงจัง“ยุติธรรมแล้ว พวกเราสองคนคนละครึ่ง ไม่สามารถข้ามเส้นนี้ได้”

ลี่เย่ถิงก้มหน้าลง กวาดสายตามองเธอจัดสรรให้เท่ากัน พูดตอบเสียงเรียบเฉย“ได้”

เฉียวเหวยอีไปล้างเท้าในห้องน้ำ กลับมาถึงบนเตียง มุดตัวเข้าในผ้าห่ม

ลี่เย่ถิงมองเห็นเธออยู่ในผ้าห่มบิดตัวไปมา เหมือนกับหนอน

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที หน้าของเธอปิดบังด้วยผ้าห่ม หยิบเสื้อผ้าสองชิ้นออกมาวางไว้บนหัวเตียง พูดอย่างระมัดระวัง“ฝันดี”

เด็กโตแล้ว รู้ว่ามีบางเรื่องไม่สะดวก

ลี่เย่ถิงจ้องมองบนศีรษะเล็กของเธอที่โผล่ออกมาอดไม่ได้ที่ยิ้ม

รอเธอจัดการเสร็จแล้ว ก็นอนเงียบสงบอยู่บนเตียง เขาถอดเสื้อคลุมออกเงียบๆ หยิบเสื้อที่สะอาดหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ

เฉียวเหวยอีได้ยินเสียงปิดประตู จึงค่อยๆโผล่ศีรษะออกมาอย่างระมัดระวัง มองไปทางห้องอาบน้ำ มีกระจกกั้นอยู่ มองภาพด้านหลังไม่ชัดเจน แน่ใจว่าเขาไม่ผิดคำสัญญา ไม่ได้ออกไป ก็วางใจ

เธอพลิกตัว แอบคิดในใจ เมื่อกี้เป็นเพราะอะไรทำไมเขาจึงเข้าใจว่าเธอมีความรักก่อนวัยอันควร

ทุกคนทำกิจกรรมร่วมกัน ทำไมเขาถึงคิดไม่ยุติธรรม?

ในขณะที่กำลังครุ่นคิด ก็ได้ยินเสียงน้ำดังออกมาจากในห้องน้ำ ยิ่งทำให้ง่วงนอน

ลี่เย่ถิงอาบน้ำเสร็จเช็ดผมเดินออกมา พบว่าใบหน้าเล็กครึ่งหนึ่งของเฉียวเหวยอีโผล่ออกมาจากในผ้าห่ม ปากเล็กอ้าออกเล็กน้อย ลมหายใจสม่ำเสมอ นอนหลับไปแล้ว

เขาจ้องมองดูเธอสักพัก อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ เธอนอนหลับลึกแล้ว คืนนี้ สำหรับเขา ก็คือการทรมาน

เธอยังเด็ก ไม่เข้าใจอะไร ยิ่งไม่มีความคิดรับผิดชอบ จะไม่นอนไม่หลับ

เขายอมรอให้เธออายุครบสิบแปด ก็น่าจะโตแล้ว แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือน ยังไม่ได้

หรือเป็นเพราะว่าเขาปกป้องเธอดีเกินไป ดังนั้นเธอก็ไม่เข้าใจว่าชอบต่างเพศเป็นยังไง แต่ว่าลี่เย่ถิงรอเธอจนใจร้อนเหมือนถูกเผา

เขาเช็ดผมแห้งแล้ว เวลาที่กำลังจะนอนลงด้านข้าง พอดีกับที่ หน้าจอโทรศัพท์แสดงให้เห็นว่าเป็นเวลาห้าทุ่มห้าสิบเก้านาที

ลี่เย่ถิงจ้องมองโทรศัพท์ มองดูเวลาไปถึงเที่ยงคืน

หันหน้ากลับมา มองดูเฉียวเหวยอีที่หลับลึก ก้มหน้า ค่อยๆพลิกตัวเข้าไปหาเธอ จูบลงที่ขมับ

“ยัยใบ้ของฉัน สุขสันต์วันบรรลุนิติภาวะ”เขาพูดเสียงแหบ