ลี่เย่ถิงคุกเข่าอยู่หน้าเตียง ค่อยๆก้มหน้าลง เข้าไปใกล้เธอ ริมฝีปากที่เยือกเย็นตกลงบนหนังตาของเธอ
เธอถูกทุบตีจนดวงตามีเลือดคลั่ง หน้าบวมจนไม่เหมือนเดิม แต่ในสายตาเขา เธอยังคงเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นที่บริสุทธิ์ที่สุด
“ร้องไห้ก็จะไม่สวย”เขาจูบน้ำตาที่เบ้าตาของเธอ พูดเกลี้ยกล่อมเสียงเบา
เฉียวเหวยอีสูดจมูกเล็กน้อย
ไม่ต้องส่องกระจก เธอก็รู้ ตัวเองตอนนี้ดูดีที่ไหนกันล่ะ
แต่ว่าเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองดูจนตรอก เพื่ออยู่ในวันเกิดวันนี้อย่างน้อยก็ให้ดูเหมือนเป็นคนบ้าง เธอยังคิดที่จะเช็ดน้ำตาออก
ลี่เย่ถิงสายตาจ้องมองเธออย่างอาลัยรัก เห็นเธอร้องไห้จนจมูกแดง อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก ยื่นมือไปหยิบเครื่องช่วยหายใจออก ช่วยเธอเช็ดน้ำตาและน้ำมูก
เวลาที่เขาดึงมือกลับ เฉียวเหวยอีก็สงบนิ่งลงมากแล้ว
เธอสูดลมหายใจเบาๆ ถามเขา“เค้กล่ะ?”
ลี่เย่ถิงคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ทำการผ่าตัดเสร็จ เฉียวเหวยอีจะสามารถตื่นขึ้นมาได้ ไม่ได้เตรียมเค้กวันเกิดไว้ให้เธอ ของขวัญวันแต่งงานก็ตกอยู่ในรถไม่ได้หยิบมา
ครุ่นคิดเล็กน้อย ยืดตัวขึ้นควักโทรศัพท์ออกมา เปิดรูปส่งไปให้เฉียวเหวยอีดู และพูด“จองไว้เมื่อสองสามวันที่แล้ว ยังไม่ได้ไปเอา”
เฉียวเหวยอีมองดูเค้กสามชั้นที่สวยงามพร้อมชื่อของเธอที่เขียนไว้บนรูปภาพที่ทำขึ้นเพื่อเธอโดยเฉพาะ ไตร่ตรองเล็กน้อย ทันใดนั้นก็พยายามยกมือของตัวเองขึ้น สองมือประสานกันและอธิษฐาน
หลังจากครึ่งนาที ลืมตาขึ้นมา ค่อยๆเป่าลมไปที่โทรศัพท์เบาๆ เหมือนกับพูดกับลี่เย่ถิง และเหมือนกับพูดกับตัวเอง พูดเสียงเบา“เสร็จแล้ว อธิษฐานเสร็จแล้ว”
“อธิษฐานอะไร?”คำถามของลี่เย่ถิง ยังคงเหมือนห้าปีก่อน
เฉียวเหวยอีมองไปทางเขา พูดเสียงเบา“ตอนนี้ฉันเข้าใจขึ้นมาทันที”
“เข้าใจอะไร?”ลี่เย่ถิงวางโทรศัพท์ลง ก้มหน้าลงจูบใบหน้าของเธอด้วยความรัก ถามเธอ
“วันเกิดต้องอธิษฐานขอความปรารถนาสามข้อ ความปรารถนาข้อแรกคือ ต้องพูดออกมา ไม่อย่างนั้นจะไม่มีผล”เฉียวเหวยอีครุ่นคิดสักพัก ก็พูด“ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีคนบอกฉัน ต่อมาก็อ่านกระทู้วิทยาศาสตร์ในอินเทอร์เน็ตจึงเข้าใจ”
ดังนั้น อายุสิบแปดปีในปีนั้น เธออธิษฐานความปรารถนาบนยอดเขากับพระอาทิตย์ไม่กลายเป็นจริง
“ดังนั้น วันเกิดปีนี้อธิษฐานความปรารถนาข้อแรกอะไร?”ลี่เย่ถิงถามเธออีกครั้ง
เฉียวเหวยอีมองดวงตาของลี่เย่ถิงอย่างจริงจัง พูดชัดถ้อยชัดคำ พูดอย่างชัดเจน“ดังนั้น ความปรารถนาข้อแรกในวันเกิดปีนี้ ยังคงเป็น ฉันหวังว่าทุกในวันเกิด ก็สามารถใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับลี่เย่ถิง”
ลี่เย่ถิงมองเธออย่างมึนงง
ทั้งสองคนไม่พูดจา
ด้านนอกประตู กู้หลิงเฟิงจับมือหนิงหนิงยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู
หนิงหนิงในมือถือเค้กก้อนเล็ก นี้คือเธอทำด้วยตัวเองเพื่อเฉียวเหวยอี
กู้หลิงเฟิงพูดว่า เฉียวเหวยอีได้รับบาดเจ็บ ไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ เธอไม่ตื่นขึ้นมา พวกเขาก็จะฉลองวันเกิดแทนเธอ อธิษฐานแทนเธอ ช่วยเธอกินเค้ก
หนิงหนิงจ้องมองประตูห้องผู้ป่วยสักพัก หันหน้าไปมองกู้หลิงเฟิงที่อยู่ด้านข้าง
กู้หลิงเฟิงค่อยๆเงยหน้าขึ้น แสงเหนือศีรษะของเขาถูกผมหน้าม้าที่ยาวเล็กน้อยปิดกั้นไว้ ปกปิดการแสดงออกบนใบหน้าของเขา หนิงหนิงมองเห็นไม่ชัดเจน
แต่ว่าหนิงหนิงตอนนี้ในที่สุดก็เข้าใจแล้ว คนที่เฉียวเหวยอีชอบ เป็นใคร
“พี่”หนิงหนิงพูดอย่างระมัดระวัง เรียกเขาเสียงเบา
เธอตอนนี้กลัวกู้หลิงเฟิงเล็กน้อย ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้โกรธ ไม่พูดจา
“ไปเถอะ”นานมาก กู้หลิงเฟิงมองไปที่เธอ พูดเสียงเบา
คนที่เฉียวเหวยอีต้องการก็อยู่เป็นเพื่อนในห้องผู้ป่วยแล้ว พวกเขาสองคนเข้าไปตอนนี้ ก็เป็นส่วนเกิน
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
