ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 311 ให้เวลาสามวินาที

เฉียวเหวยอีเพิ่งตักเกี๊ยวเย็น ๆ ขึ้นกิน หลังจากกัดไปสองสามคำ เธอก็มองเห็นลี่เย่ถิงเดินกลับมาอีกครั้งโดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ลี่เย่ถิงนั่งลงข้างเตียง ทั้งสองมองหน้ากัน เขาหยิบชามจากมือเธอและป้อนอาหารให้กับเธอ “สองวันนี้ฉันจะเดินทางไปทำธุระ”

เขาจำเป็นต้องไปจัดการเรื่องของกู้หลิงเฟิง

“อ๋อ” เฉียวเหวยอีพยักหน้าอย่างชาญฉลาด

ลี่เย่ถิงเหลือบมองเธอ และคิดว่าเธอดูเชื่อฟังแปลก ๆ

“คุณช่วยคืนโทรศัพท์ให้ฉันได้ไหม ?” เฉียวเหวยอีมองมาที่เขาและถามอย่างระมัดระวัง

“ถ้าคุณต้องการติดต่อฉันแล้วติดต่อไม่ได้ คุณจะรู้สึกอึดอัดใช่ไหมล่ะ ?” เมื่อเห็นท่าทางขอลี่เย่ถิงดูผิดไปเล็กน้อย เธอถามทันทีด้วยความมั่นใจ

เธอโทรหาคิงเมื่อเธอประสบอุบัติเหตุ และมันก็เกี่ยวโยงกัน ทุกวันนี้คิงกับหนิงหนิงเป็นห่วงเธอและเธอต้องการรายงานความสงบให้พวกเขาทราบ

เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ในวันนี้จึงเริ่มรู้สึกว่าผิด

ลี่เย่ถิงวางชามลง ลุกขึ้นเดินไปที่ตู้ หยิบโทรศัพท์มือถือของเฉียวเหวยอีออกมาแล้วยื่นให้เธอ

เฉียวเหวยอีเอื้อมมือไปหยิบแต่เขากลับดึงกลับ

เฉียวเหวยอีเสียสมดุลและเอนกายไปหาเขา

“เล่นอะไรเนี่ย” ศีรษะของเฉียวเหวยอีกระแทกกับกล้ามท้องแน่นของเขา หน้าผากของเธอเจ็บจนอดไม่ได้ที่จะโมโห

ลี่เย่ถิงยืนข้างเตียง จ้องมองที่เธอและพูดเบา ๆ ว่า “ถ้าอยากได้โทรศัพท์คืนจะต้องสัญญากับฉันเงื่อนไขหนึ่ง”

เฉียวเหวยอีเบ้ปากอย่างเงียบๆ

และถ้าหากเธอไม่ต้องการมันแล้ว ฉันก็จะเปลี่ยนเบอร์ของเธอให้เร็วที่สุด” ลี่เย่ถิงบีบโทรศัพท์ของเฉียวเหวยอี และเลิกคิ้วขึ้น

“สัญญา” เฉียวเหวยอีตอบอย่างไม่เต็มใจ

“สัญญาอะไร”

“สัญญาว่าจะรับปาก” เฉียวเหวยอีกัดฟันตอบ

ลี่เย่ถิงวางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียงอย่างพอใจ

เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะพึมพำเบา ๆ “ไร้เดียงสาจริงๆ” ขณะที่เปิดเครื่อง

ลี่เย่ถิงครุ่นคิด มองดูเธอกดโทรศัพท์มือถือ จากนั้นป้อนเกี๊ยวอีกครึ่งหนึ่งเข้าปากของเธอ และทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “พอฉันกลับมาแล้ว พวกเราไปจดทะเบียนสมรสกัน”

ที่นอกประตูกู้หลิงเฟิงที่เดินมายังประตูก็ได้ยินประโยคนี้เข้า

เฉียวเหวยอีตกตะลึง เธอเงยหน้าขึ้นมองลี่เย่ถิง “แต่พวกเราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าแม่ของคุณ…”

“ถ้าสองคนอยู่ด้วยกันและต้องใส่ใจความรู้สึกของคนจำนวนมาก ฉันจะไม่รอเธอตั้งแต่แรก” ลี่เย่ถิงตอบเบา ๆ โดยไม่รอให้เธอพูดจบ

เขาได้พิจารณาผลที่ตามมาทั้งหมดอย่างชัดเจนแล้ว หากเขาไม่สามารถทำทุกอย่างตามที่ต้องการได้ ไม่ว่าเขาจะพิจารณามากเพียงใด เขาก็จะไม่พอใจ

เขาไม่ต้องการที่จะผัดวันประกันพรุ่งอีกต่อไป เกรงว่าเฉียวเหวยอีจะเสียใจในอนาคต

เขาให้สถานะกับเฉียวเหวยอี เพื่อที่เธอจะได้พันธนาการเธอไว้ ผู้ชายคนอื่นๆ ที่อยู่รอบตัวเธอจะได้เข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ชอบธรรมของเขา…ลี่เย่ถิงแล้ว

นอกจากเขาแล้ว ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทั้งนั้น

เขาหวังว่ากู้หลิงเฟิงที่อยู่นอกประตูจะจะรู้และยอมถอนตัวจากความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเฉียวเหวยอี เพื่อไม่ให้สูญเสียไปมากกว่านี้ในอนาคต

เฉียวเหวยอีเหลือบมองเขาอีกครั้ง

ทั้งสองมองหน้ากัน และลี่เย่ถิงก็ถามเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ทำไมถึงมองฉันแบบนี้ล่ะ ?”

เฉียวเหวยอีไม่ตอบอะไร จากนั้นเธอก็เอนตัวไปหาเขาและประทับจูบลงบนริมฝีปากของเขา

ลี่เย่ถิงวางชามลงทันทีพลางเชยคางของเธอเบา ๆ ก้มศีรษะลงและปิดผนึกริมฝีปากของเธออีกครั้ง

เฉียวเหวยอีไม่ผลักไสเขา จูบไม่กี่วินาทีเธอลุกขึ้นนั่งบนตักของลี่เย่ถิง

เป็นเพราะคำพูดของลี่เย่ถิงในตอนนี้ ทำให้เฉียวเหวยอีรู้สึกอึดอัดและพูดไม่ถูก เธอรู้สึกว่าเธอทำให้เขารู้สึกไม่ดี