ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 305 ถอดเสื้อเท่านั้นเอง

เฉียวเหวยอีกลับมาถึงห้องผู้ป่วย ถามพยาบาลขอยืมโน้ตบุ๊ก เข้าอินเทอร์เน็ตดูข่าวทุกอย่างที่พลาด ดูคร่าวๆหนึ่งรอบ

ดูทั้งวันแล้ว

เธอรู้ว่าลี่เย่ถิงเป็นคนไม่ชอบใช้ปากพูดแสดงออกมา แต่คิดไม่ถึงว่า เขาหลายวันที่ผ่านมานี้ทำเพื่อเธอมากมายขนาดนี้

พยาบาลมาเปลี่ยนยาให้เฉียวเหวยอี เฉียวเหวยอีนำโน้ตบุ๊กคืนให้พยาบาล พอดีกับที่ลี่เย่ถิงเดินเข้ามา

ทั้งสองคนสบตากัน สายตาของลี่เย่ถิงตกอยู่ที่โน้ตบุ๊กบนรถเข็นของพยาบาล

ในใจเฉียวเหวยอี มีความรู้สึกผิดที่อธิบายไม่ถูกเหมือนถูกผู้ใหญ่จับได้ว่าทำความผิด หันสายตามองไปทางอื่น

พยาบาลพูดกับลี่เย่ถิงเรื่องสถานการณ์ร่างกายวันนี้ของเฉียวเหวยอีสองสามประโยค พูดว่าภายในสิบวันน่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

ลี่เย่ถิงยืนฟังอยู่ด้านข้างเงียบๆ สายตาจ้องมองเฉียวเหวยอีตลอดเวลา

รอจนพยาบาลออกไปแล้ว ลี่เย่ถิงเดินเข้ามา ค่อยๆก้มลงมา ช่วยเฉียวเหวยอีห่มผ้า และพูด“ในเมื่อสถานการณ์ร่างกายดีขนาดนี้ ทำเรื่องอย่างอื่น ก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร”

“……”

ในสมองของเฉียวเหวยอีคิดไปถึงเรื่องอื่น หน้าเล็กอดไม่ได้ที่จะแดงขึ้นมา

นานมาก ก็พูดโต้เถียง“ถ้านิ้วมือใช้ไม่ได้แล้ว งั้นฉันก็ไม่ใช่เป็นคนพิการเหรอ?”

“พูดมีเหตุผล”ลี่เย่ถิงพยักหน้าเห็นด้วย บอกใบ้ว่าเห็นด้วย

พูดจบ ยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อสูทด้านบนสุดของตัวเอง

เฉียวเหวยอีมองเขา รีบพูดอย่างลุกลี้ลุกลน“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!ฉัน…”

“ถอดเสื้อเท่านั้นเอง คิดไปถึงไหนแล้ว?”ลี่เย่ถิงพูดย้อนถามเธอเสียงเรียบเฉย

“……”

เฉียวเหวยอีคิดว่าลี่เย่ถิงน่าโมโหที่สุดก็คือ มักจะเคร่งขรึมเวลาที่พูดเรื่องไร้สาระ โมโหจนเธอไม่มีโอกาสพูด

ลี่เย่ถิงถอดเสื้อนอกออก วางลงด้านข้างเบาๆ พับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น วางอาหารเย็นที่นำมาไว้บนโต๊ะ และพูด“หวังว่าเรื่องที่เธอแอบใช้โน้ตบุ๊ก เธอสามารถหาเหตุผลมาอธิบายได้”

“ไม่อย่างนั้น ฉันอยากจะลงโทษอะไรเธอ เธอจะได้จดจำไปตลอดชีวิต”

เฉียวเหวยอีเม้มปาก แอบกลอกตามองบนใส่เขา

เขาอาจจะระวังเกินไป บาดแผลในดวงตาของเธอแทบจะหายแล้ว เลือดคลั่งไม่มีแล้ว

“กลอกตามองบนอีกครั้ง ยกเลิกการให้โอกาสเธออธิบาย”ลี่เย่ถิงกำลังเปิดอาหารเย็นให้เธอ เปิดปากพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

เฉียวเหวยอีสงสัยว่าเขามีดวงตาอยู่ด้านหลังไหม

เธอมองไปที่แผ่นหลังกว้างของเขา ถือโอกาสถามเขา“เรื่องของเฉียวอีเหริน ทำไมไม่บอกฉัน？”

ลี่เย่ถิงกำลังช่วยเธอเปิดโจ๊ก ก็ชะงักเล็กน้อย

“ไม่อยากให้เธอต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องไม่ดี”นานมาก พูดตอบเสียงต่ำ

เรื่องบางเรื่อง เขาไม่อยากให้เฉียวเหวยอีเข้ามาพัวพัน

เธอได้รับความกล้ำกลืนไม่เป็นธรรมมามากแล้ว เขาช่วยเธอจัดการ ช่วยเธอชำระสะสางเรื่องต่อไปนี้ หนึ่งครอบครัว มีแค่คนเดียวที่สกปรก

ผู้หญิงของลี่เย่ถิง จำเป็นต้องทำเรื่องที่ตัวเองชอบ ทำทุกอย่างที่ทำให้เธอมีความสุข

ไม่อย่างนั้นเขาสำหรับผู้หญิงคนนี้ ก็ไม่มีความสำคัญอะไร

“แต่ว่าฉัน…”เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น ลุกขึ้นนั่งจากบนเตียง

ลี่เย่ถิงหันหน้าไปมองเธอ หยุดคำพูดของเธอ“เกี๊ยวในน้ำส้มสายชูหรือซอสมะเขือเทศ?”

เฉียวเหวยอีครุ่นคิด พูดตอบอย่างไร้อารมณ์“น้ำส้มสายชู”

เธอสองสามวันนี้กินแต่ของรสชาติจืด ในปากจืดมาก ได้กลิ่นน้ำส้มสายชูในอากาศ รู้สึกอยากจะกินจนน้ำลายใกล้จะไหลออกมาแล้ว