ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่306 ฉันเจอใครไม่ได้เลยเหรอ?

ไหล่ข้างที่ใส่เฝือกของเฉียวเหวยอีแทบจะยกไม่ขึ้น ลี่เย่ถิงเหลือบมองครู่หนึ่ง ก่อนจะตักเกี๊ยวป้อนไปที่ปากของเธอ “ไส้ผักกุ้ยช่ายไข่ของแม่บ้านเฉิน ตอนนี้เธอยังกินไส้กุ้งไม่ได้”

สิ่งที่เฉียวเหวยอีชอบคือเกี๊ยวไส้เนื้อวัวและกุ้งที่แม่บ้านเฉินทำ ซื้อจากร้านข้างนอกยังไม่อร่อยเท่ากับฝีมือของแม่บ้านเฉิน

แต่ตอนนี้เธอกินปลาและกุ้งไม่ได้แล้ว แต่ไส้ไข่ก็ดีเหมือนกัน

เธอมีปัญหาในการยกมือขึ้นจึงปล่อยให้ลี่เย่ถิงป้อนเธอ

หลังจากกินไปเพียงสองคำ ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยที่นอกประตู

เฉียวเหวยอีหยุดนิ่งและฟังอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนจะเป็นเสียงของซ่งหยวนกับลู่ซวินและคนอื่นๆ ในกอง

ทำไมพวกเขาไม่มาโดยไม่บอกล่วงหน้าล่ะ ?!

ซ่งหยวนน่ะไม่เท่าไร แต่คนอื่นๆ ไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลี่เย่ถิง

เธอเคี้ยวเกี๊ยวในปากของเธออย่างรวดเร็ว เธอพูดกับลี่เย่ถิงอย่างกังวลว่า “เร็วเข้า ! คุณไปซ่อนในห้องน้ำก่อนเร็วเข้า !”

มือของลี่เย่ถิงแข็งทื่อ และดวงตาของเขาหรี่ลงเพื่อตอบสนองต่ออันตราย

เฉียวเหวยอีขอให้เขาซ่อนในห้องน้ำงั้นเหรอ ?

“ฉันเจอใครไม่ได้เลยเหรอ ?” เขาถามเสียงเข้ม

“ไม่ใช่! คุณสามารถพบปะผู้คนได้ แต่…”เฉียวเหวยอีเอื้อมมือออกไปและผลักเขา: “เร็วเข้า พวกเขากำลังเข้ามาแล้ว ! ”

ทันทีที่เสียงลดลงก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “เหวยอี ?”

ซ่งหยวนยืนอยู่แถวหน้าสุด มองเข้าไปในประตูและพึมพำ “ห้องนี้ใช่ไหม ? ถังหยวนเป่าน่าจะจำไม่ผิดนะ”

ตอนนี้ซ่งหยวนรู้สึกสบายใจแล้วเกี่ยวกับละครเรื่องนี้ การถ่ายทำเสร็จตามกำหนด นักแสดงนำหลายคนเป็นคนในบริษัท ถังอี้ไม่สนใจว่าจะล่าช้านานแค่ไหน

ถือได้ว่าเป็นโอกาสวันหยุดที่หาได้ยากสำหรับนักแสดงเหล่านี้

ลู่ซวินยืนอยู่ในตอนท้าย ฟังซ่งหยวนพึมพำถึงถังหยวนเป่า และพูดด้วยเสียงต่ำ “เธอเพิ่งมาเมื่อเช้านี้ ดังนั้นคงจำห้องไม่ผิดหรอก

“จริงด้วย…” ซ่งหยวนตอบตามนั้น

หลังจากพูดจบ เขาก็กระพริบตาและมองกลับมาที่ลู่ซวินอีกครั้ง “คุณรู้ได้ยังไงว่าเธอมาที่นี่เมื่อเช้านี้ ?”

เขารู้สึกว่าคำพูดของลู่ซวินราวกับกำลังปกป้องอะไรบางอย่างหรือเปล่า ? ฟังยังไงก็ไม่ธรรมดา

ลู่ซวินหยุดชั่วคราวและตอบอย่างแผ่วเบาด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย “คุณเพิ่งพูดตอนเดินทางมาไม่ใช่เหรอ ?”

“จริงสิ ดูความจำของฉันสิ !” ซ่งหยวนตระหนักได้ในทันใด

เมื่อไม่นานมานี้เองที่เขาเห็นว่าลู่ซวินกับถังหยวนเป่าดูแปลกไป ดังนั้นเขาจึงกังวล

คืนที่เฉียวเหวยอีหายตัวไป ซ่งหยวนรู้ดีว่าในคืนนั้นลู่ซวินไม่หลับไม่นอนและไปช่วยถังหยวนเป่าตามหาเฉียวเหวยอีทั้งคืน เขาดูกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก แตกต่างกับนิสัยปกติของเขาอย่างสิ้นเชิง

ต่อมาเมื่อเฉียวเหวยอีเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ถังหยวนเป่าช่วยเธอจัดเสื้อผ้าซึ่งลู่ซวินช่วยเธอส่งมาให้ เมื่อซ่งหยวนปะติดปะต่อทั้งสองเรื่องนี้เข้าด้วยกัน เขาก็ย่งรู้สึกว่าเรื่องราวมันแปลกยิ่งขึ้นกว่าเดิม

นอกจากนี้ลู่ซวินกับถังหยวนเป่าเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมาก่อน ถังอี้ใช้เวลาไม่กี่ปีที่ผ่านมาในการฝึกอบรมลู่ซวิน ในฐานะคนเก่าคนแก่ของบริษัท ซ่งหยวนรู้ดีดังนั้นการรู้จักกันของพวกเขาทั้งสองคนต้องมีอะไรที่ลึกซึ้งมากกว่าที่เห็นอย่างแน่นอน

ต่อหน้าผู้อื่น เขาจะไม่เปิดเผย แต่เบาะแสต่าง ๆ แสดงให้เห็นชัดเจนว่ามันไม่ง่ายระหว่างคนทั้งสอง

ทั้งสองมองหน้ากัน และซ่งหยวนหรี่ตาด้วยรอยยิ้ม

ในตอนนี้ไม่สามารถเปิดเผยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของลู่ซวินได้ ทำไม่ได้อย่างแน่นอน