ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 302 สูญเสียขาไปหนึ่งข้าง

ผ่านเรื่องราวมามากมายแบบนี้ เฉียวเหวยอีความจริงเกือบจะลมเรื่องราวเมื่อก่อนทุกอย่างลงได้แล้ว

ผ่านความตายมาแล้ว เธอจึงเข้าใจแล้วว่า เธอสนใจลี่เย่ถิงจริงๆ

เธอคิดว่า เพียงแค่ลี่เย่ถิงไม่วางแผน ความจริงเรื่องเหล่านั้นที่เกิดขึ้นเมื่อก่อน สามารถยกโทษให้ได้

เธอกับลี่เย่ถิงทั้งสองคนแตกต่างกัน นิสัยไม่เหมือนกัน การขัดแย้งยากที่จะหลีกเลี่ยง แต่ว่าเธอยอมถอยให้หนึ่งก้าว ระหว่างเธอกับลี่เย่ถิง เหมือนกับเป็นเธอที่ถอยให้ก่อน แต่ว่าเรื่องนี้เธอยอมสมัครใจเอง

ลี่เย่ถิงวันนี้ตอนเช้าไม่อยู่ เธอก็คิดนานมาก เกี่ยวกับอนาคตของพวกเขาจะจัดการยังไงต่อไป

หรือว่าเป็นเธอที่ขอโทษกู้หลิงเฟิง ก่อนหน้านี้เธอโง่เกินไป คาดไม่ถึงว่ามองไม่ออกว่ากู้หลิงเฟิงมีความคิดกับเธอ จึงทำให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้ไม่สามารถจบลงได้

แต่ว่าถึงเธอไม่กลับไปอยู่ข้างกายลี่เย่ถิง ถึงแม้ลี่เย่ถิงยังเกลียดเธอ เธอก็ไม่สามารถแต่งงานกับกู้หลิงเฟิง

คิดดีแล้ว เรื่องก็กลายเป็นชัดแจ้ง

ลี่เย่ถิงมองเธอ สายตาที่อ่อนโยนลดลง

อึ้งไปชั่วขณะ ถามเธอเสียงต่ำ“เหตุผล?”

เฉียวเหวยอีรู้ว่าเขาเข้าใจผิดแล้ว ก็พูดอธิบายทันที“หลังจากที่ฉันพบกับแม่คุณ พูดคุยกับเธอ ถ้าหากเธอเห็นด้วย งั้นพวกเราก็จดทะเบียนสมรสกัน”

“ครั้งที่แล้วฉันกลับไปตระกูลฟู่ คุณตาก็พูดแบบนี้ เขาเป็นคนมีประสบการณ์ จัดการเรื่องราวรอบคอบแน่นอน ฉันคิดว่าคำพูดของเขามีเหตุผล”

“คุณคิดว่ายังไง?พวกเราควรจะเคารพความคิดของแม่คุณหน่อยไหม?”

ลี่เย่ถิงไม่รู้ เฉียวเหวยอีในใจคือคิดแบบนี้

แต่ว่าหลังจากนี้จะเป็นครอบครัวเดียวกัน เฉียวเหวยอีกับฟู่จยาก็ต้องพบกัน ถ้าหากไม่พูดคุยกับฟู่จยาให้เรียบร้อย พวกเขาทั้งสองคนจะอยู่

ด้วยกันโดยไม่สนใจ สำหรับเฉียวเหวยอี ก็เป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

เมื่อก่อนเขาไม่เคยไตร่ตรองปัญหานี้ วันนี้เฉียวเหวยอีพูดแล้ว เขาจึงรู้สึกว่าไม่เหมาะสมจริงๆ

เขาคิดว่า เฉียวเหวยอีปล่อยวางคนอื่นไม่ได้ จึงคิดจะเปลี่ยนใจ

ในสมองเขานึกถึงเรื่องสองวันที่ก่อนเค้กก้อนนั้นอยู่ที่หน้าประตู เขาดูกล้องวงจรปิด เป็นกู้หลิงเฟิงพาเด็กคนหนึ่งเข้ามา

“ทางด้านแม่ ฉันจะไปทักทายเธอก่อน”เขาไตร่ตรองหลายวินาที พูดตอบเสียงต่ำ“เธอรักษาตัวให้สบายใจ ไม่ต้องคิดเรื่องมากมาย”

เฉียวเหวยอีพยักหน้า พูดตอบ“ได้”

ซุ่ยซุ่ยไม่รู้ว่าไปหยิบปากกามาจากที่ไหน วาดรูปลงบนปูนปลาสเตอร์ของเฉียวเหวยอี

เฉียวเหวยอีให้เขาทำตามอำเภอใจ เป็นเพื่อนเขาเล่นสักพัก ลี่เย่ถิงอยู่ด้านข้างมองดูพวกเขาสองแม่ลูกเงียบๆ ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นยืน เดินออกไป

เฉียวเหวยอีมองแผ่นหลังของเขา เธอดูออกว่าหลังจากที่ตัวเองเพิ่งจะพูดออกไป อารมณ์ของลี่เย่ถิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

แต่ว่าเธอคิดว่าตัวเองน่าจะไม่ได้ทำผิด เธอเพื่อเคารพครอบครัวของเขา

เขาพลิกฝ่ามือเปิดประตู เฉียวเหวยอีมองเขาผ่านประตูกระจก ลี่เย่ถิงอยู่ด้านนอกกำลังโทรศัพท์ การแสดงออกแย่มาก ท่าทางไม่อดทนและไม่พอใจ

เวลาที่จ้องมองเขา ทันใดนั้นลี่เย่ถิงหันหน้ากลับมามองเธอ พอดีกับทั้งสองคนสบตากัน

“……วันนั้นเธอให้กำเนิดแค่เด็กผู้ชาย ในบันทึกการตรวจทางแผนกนรีเวช ก็มีแค่คนเดียว…และพวกเราไปถามแผนกนรีเวชที่ประเทศBแล้ว เธอให้กำเนิดลูกแค่คนเดียว ไม่ได้มีประวัติคลอดลูกคนที่สอง”

“นอกจาก…เธอจะไปคลอดลูกที่ประเทศอื่น”

คนในโทรศัพท์ ตอบลี่เย่ถิงอย่างระมัดระวังและรอบคอบ