ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่327 สิ่งที่ฉันให้เธอ มันยังไม่พอเหรอ?

เสียงของลี่จื่อจิ้งดังขึ้นผ่านไมโครโฟนของโทรศัพท์ สะท้อนอยู่ในทางเดินของโรงพยาบาลอันเงียบสงบในช่วงเช้าตรู่ และแม้แต่อู๋โยวที่อยู่ด้านข้างก็สามารถได้ยินได้ชัดเจน

ลี่เย่ถิงหันหลังกลับ นั่งลงบนเก้าอี้นั่งเล่นริมทางเดิน เงียบอยู่นานและตอบว่า “เฉียวอีเหรินเป็นสมาชิกของตระกูลเซียวแล้ว เธอแต่งงานกับเซียวเซิ่งแล้ว”

“นี่คือความจริงที่คุณไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”

“ทำไมจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ! แค่หย่าก็จบเรื่องแล้ว !” ลี่จื่อจิ้งตวาดอย่างโกรธจัด

“ลี่เย่ถิง ถ้าแกอยากจะแอบเลี้ยงดูเฉียวเหวยอีไว้ข้างนอกละก็ ฉ้นจะไม่ยุ่งกับแก! แต่แกต้องรับผิดชอบอีเหริน ! นี่คือบทสรุปสุดท้ายของฉัน ! ไม่ใช่แค่เฉียวเหวยอีเท่านั้น แม้แต่ซุ่ยซุ่ยฉันก็จะไม่ปล่อยไปเด็ดขาด !”

ลี่เย่ถิงแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ “แค่นี้ยังไม่เรียกว่ายุ่งอีกเหรอครับ?”

“ลี่เย่ถิง แกมันเนรคุณ คนอื่นๆ ในตระกูลลี่ไม่มีใครเป็นอย่างแก !” หลังจากที่ลี่จื่อจิ้งกล่าวจบ เขาก็วางสายด้วยความหงุดหงิด

ลี่เย่ถิงฟังเสียงวางสายสักครู่แล้วโยนโทรศัพท์ลงกับพื้น

อู๋โยวก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วถอยหลังไปสองก้าว ไม่กล้าแม้แต่จะสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด

ในวันที่เฉียวเหวยอีถูกไล่ออกจากตระกูลหลี่โดยลี่เย่ถิง อันถงลักลอบนำเงินจำนวนมากหนีไปต่างประเทศกับคนหน้าไม่อาย ทำให้เงินทุนที่ตระกูลลี่ใช้บริหารทั้งชีวิตต้องพังทลายลง

ในวันนั้นลี่เย่ถิงดื่มจนเมา และถูกทำร้าย วันนั้นเองเฉียวอีเหรินปรากฏตัวขึ้นใกล้ ๆ และเอาตนเองมาบังคมมีดเช่นเดียวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

หลังจากที่เฉียวอีเหรินออกจากโรงพยาบาล ตระกูลลี่รู้สึกขอบคุณเธอ เมื่อลี่จื่อจิ้งติดต่อกับเฉียวอีเหริน ตอนแรกเพียงรู้สึกว่าเธอมีมารยาทและมีเหตุผล เขายังเห็นว่าเธอชอบพอลี่เย่ถิงอีกด้วย เขาจึงอยากให้เธอมาเป็นลูกสะใภ้

ลี่เย่ถิงไม่รู้ว่าลี่จื่อจิ้งเอ็นดูเฉียวอีเหรินมากมายเพียงใด เขาเองก็ไม่เคยถาม

ทั้งหมดนี้ทำให้เป็นอย่างทุกวันนี้ได้อย่างไร อู๋โยวที่อยู่ข้าง ๆ ลี่เย่ถิงก็รับรู้มาโดยตลอด

“ฉันเนรคุณตรงไหน?” หลังจากนั้นไม่นานลี่เย่ถิงก็เงยหน้าขึ้นมองอู๋โยวพลางยิ้มเยาะเบา ๆ แล้วถามเขาว่า “สิ่งที่ฉันให้เฉียวอีเหริน มันยังไม่มากพออีกเหรอ?”

อู๋โยวสบตากับเขาแล้วกัดฟันพูดว่า “มีวิธีมากมายที่จะตอบแทนบุญคุณครับ”

ไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นอีก และประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอยอีกครั้ง

“คุณชายครับ…” ผู้คุ้มกันที่คุ้มกันห้องพักของเฉียวอีเหรินรีบวิ่งมา พวเขาดูร้อนรนแต่ไม่กล้าพูดอะไร

“พูดมา” ลี่เย่ถิงเหลือบมองเขาและกระซิบ

“คุณหนูรองเฉียวอาการทรุดอีกครั้ง ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียูแล้ว คุณชายรีบไปดูเถอะครับ!” ผู้คุ้มกันตอบอย่างขมขื่น

ลี่เย่ถิงสูดหายใจลึกและหายใจออกช้าๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ลุกขึ้นด้วยใบหน้ามืดมนและเดินไปที่ลิฟต์

ในห้องพัก เฉียวเหวยอีตื่นจากความฝันเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ตกพื้น

หูของเธอเจ็บและได้ยินไม่ชัด ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงของลี่เย่ถิงไม่ชัดเจนนัก เธอจึงก็ขึ้นจากเตียง อาการปวดหัวของเธอเริ่มแย่ลง

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ลุกจากเตียงและเดินไปที่ประตู เห็นเพียงด้านหลังของลี่เย่ถิงรีบออกไปอีกครั้ง

เธอจ้องมองไปยังทิศทางที่ร่างของเขาหายไปเป็นเวลานาน จากนั้นยิ้มเย้ยหยันกับตัวเองเบา ๆ

เมื่อเธอกำลังจะเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้สดชื่น ก็เหลือบไปเห็นยาที่ลี่เย่ถิงทิ้งไว้ข้างเตียง

เธอหยิบมันขึ้นมามอง

เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย สำหรับลี่เย่ถิงแล้วใครสำคัญมากกว่ากันนะ