ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่337 สายตาที่มีแต่เฉียวเหวยอี

เฉียวเหวยอีเข้าใจดีว่าทำไมเฉียวอีเหรินพูดโกหก

เฉียวอีเหรินอยากนำคุณงามความดีทั้งหมดที่ช่วยชีวิตลี่เย่ถิง ยึดไว้บนตัวเอง แบบนี้ลี่เย่ถิงกับตระกูลลี่ก็จะซาบซึ้งใจกับเธอ

เธอก็ดูออกว่า ลู่เจ๋อรู้ว่าเฉียวอีเหรินกำลังพูดโกหก เพราะว่าบนภาพลู่เจ๋อทำลูกสอนชี้ไปที่ทิศทางรถของลี่เย่ถิงโดยตรง ตอนนั้นบนรถมีแค่เฉียวเหวยอีคนเดียว

ลู่เจ๋อรู้ว่าเธอเป็นคนทำ

ความคิดเล็กน้อยของเฉียวอีเหริน เกรงว่าลู่เจ๋อก็สามารถเดาออก จึงตั้งใจนำรูปนี้ให้เธอดู

“หล่อนพูดอะไรก็พูดเถอะ”เธอเงียบไม่พูดจานานมาก ค่อยๆหัวเราะเยาะ พูดตอบเสียงต่ำ

“ฉันคิดว่าหล่อนกำลังโกหก”ลู่เจ๋อพูดให้เข้าใจชัดเจน

เฉียวเหวยอีจัดการอารมณ์เงียบๆ พูดตอบเสียงต่ำ“ฉันดูไม่ออก”

ถ้าหากเธอพูดตรงไปตรงมากับลู่เจ๋อ ฐานะจริงของเธอก็ต้องถูกเปิดเผยออกมา เธอมีฝีมือการยิงปืนขนาดนี้ ใครก็คิดว่าไม่ปกติ

ลู่เจ๋อถอนหายใจเบาๆ ไม่ถามเฉียวเหวยอีกต่อไป

เฉียวเหวยอีไม่อยากยอมรับ บางทีเธอมีความลำบากใจ

ระหว่างทางที่ทั้งสองคนกลับไปสถานีตำรวจ พอดีกับที่ผ่านโรงพยาบาล เฉียวเหวยอีมองไปที่ตึกสูงในแผนกผู้ป่วยที่ไกล สายตามีความเย็นชา

รถผ่านประตูใหญ่โรงพยาบาล เฉียวเหวยอีเปิดปากพูดถามกะทันหัน“พี่ลู่ จอดก่อนได้ไหม?”

ลู่เจ๋อจอดข้างถนนทันที หันหน้ากลับไปมองเฉียวเหวยอี“มีอะไร?”

เฉียวเหวยอียิ้มให้เขาเงียบๆ“ฉันเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าโรงพยาบาลเรียกให้ฉันมาตรวจร่างกายอีกรอบ ฉันเข้าไป รอฉันสักพักได้ไหม?”

ลู่เจ๋อกับเธอสบตากัน พยักหน้าและพูด“ได้”

เฉียวเหวยอีเปิดประตูรถอย่างสงบนิ่ง ลงจากรถอย่างไม่สะทกสะท้าน เดินตรงเข้าไปที่ประตูใหญ่ของโรงพยาบาล

ลู่เจ๋อจ้องมองแผ่นหลังของเธอสักพัก ปลดเข็มขัดนิรภัยออก ล็อกประตูรถเดินตามเข้าไปทันที

……

เฉียวเหวยอียิ่งเดินเร็วขึ้น เข้าไปลิฟต์ กดชั้นที่เฉียวอีเหรินพักอยู่ในห้องผู้ป่วย

เธอเดินมาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วย ได้ยินเฉียวอีเหรินกำลังหัวเราะเยาะอยู่ข้างใน “…ฉันช่วยชีวิตของลี่เย่ถิงอีกครั้ง หลังจากนี้เขาจะไม่ดีกับฉันได้ยังไงล่ะ?ผู้อาวุโสยังวางแผนรอให้ฉันออกจากโรงพยาบาลเดือนหน้า ก็จะเตรียมเรื่องการแต่งงานให้ฉันกับลี่เย่ถิง”

“เฉียวเหวยอี?อย่างมากที่สุดหล่อนเป็นได้แค่เมียเก็บของลี่เย่ถิงเท่านั้นเอง หล่อนมีความหยิ่งในศักดิ์ศรีแข็งแกร่งขนาดนั้น จะเป็นไปได้ยังไง…”

เฉียวเหวยอีทีบประตูห้องผู้ป่วยออก

ประตูกระแทกกับกำแพงอย่างรุนแรง สปริงดีดตัวเปิดออก

เฉียวอีเหรินกับซ่งชิงหรูที่อยู่ในห้องก็ตกใจจนท่วมตัวสั่นเทา มองเฉียวเหวยอีที่ปรากฏตัวอยู่ในโรงพยาบาลด้วยความประหลาดใจ

“เธอพูดอีกครั้ง ลี่เย่ถิงเป็นเธอที่ช่วยชีวิต”เฉียวเหวยอีหรี่ตามอง พูดกับเธอเสียงหนักแน่น

“ไม่ใช่ฉันหรือว่าจะเป็นเธอล่ะ?”เฉียวอีเหรินตกใจจนเต้นรัว ค่อยๆสูดลมหายใจเข้า มีเหตุผลที่จะพูดได้เต็มปาก

เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มมุมปาก ก้าวเดินเข้าไป

“แกจะทำอะไร?”ซ่งชิงหรูลุกขึ้นยืนขวางเฉียวเหวยอีไว้ด้านหน้า“ที่นี่ไม่ต้อนรับแก!”

เฉียวเหวยอีดึงแขนเสื้อของซ่งชิงหรูเบาๆ นำเธอดึงไปด้านข้าง

ซ่งชิงหรูควบคุมขาตัวเองไม่ได้ก็ล้มลงบนพื้น นานมากก็ปืนขึ้นมาไม่ได้

“ใช่เหรอ?เธอช่วยชีวิต?”เฉียวเหวยอีเดินไปถึงด้านข้างเตียง บีบปากของเฉียวอีเหรินอย่างแรง

เฉียวอีเหรินเจ็บจนร้องตะโกนขึ้นมา ใช้มือปิดกั้นหน้าของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

“เย่ถิง!!!”

เฉียวเหวยอีจ้องมองใบหน้าที่ทำให้เธอรู้สะอิดสะเอียน กัดฟันพูดเสียงหนักแน่น“วันนี้ต่อให้เป็นพระเจ้ามา!ฉันปล่อยเธอ ฉันเฉียวเหวยอีสามคำนี้ก็อย่าเรียกชื่อนี้อีก！”

เธอใช้มือดึงผมของเฉียวอีเหรินไว้ จับไว้แน่น นำเฉียวอีเหรินยกขึ้นมาจากเตียงอย่างโหดเหี้ยม

“เย่ถิงช่วยฉันด้วย!!!”เฉียวอีเหรินเจ็บจนร้องไห้ขึ้นมาอย่างเวทนา