นางไม่สนใจชื่อเสียงของนาง แต่ว่า อวี่เหวินฮ่าวถูกนางที่เป็นเจ้าของร่างคนเดิมทำร้ายอย่างหนักจริงๆ ครั้งนี้ ต่อหน้าทุกคนยอมรับว่าเป็นความผิดของนาง ถือได้ว่าเป็นการคืนเขาสู่ความบริสุทธิ์ และหวังว่าเขา จะไม่เอาเรื่องนี้มาตำหนินางในอนาคต คอยกำชับว่า นางเป็นหนี้เขามากมาย
ส่วนเรื่องที่นางจะถูกทุกคนหัวเราะเยาะหรือไม่ นางไม่สนใจเพราะทุกคนรู้ดีอยู่ในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆเท่านั้น
องค์หญิงลั่วผิงพูดไม่ออก การที่นางดุว่า ด้วยสถานะปัจจุบันของหยวนชิงหลิง นางสามารถหักล้าง และแสร้งทำเป็นว่าไม่เป็นธรรมได้ แต่นางยอมรับความผิดของนางอย่างตรงไปตรงมา จนทำให้นางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ
พระชายาจี้อ๋องหัวเราะแห้งๆ และไม่สามารถพูดอะไรได้ชั่วขณะหนึ่ง
ในท้ายที่สุด องค์หญิงลั่วผิงทำได้เพียงพูดอย่างเฉยเมย “ถ้าเจ้ารู้ตัวว่าผิดก็ดี”
ทุกคนมองไปที่หยวนชิงหลิง แต่ดวงตาของพวกเขาไม่ได้มีความดูถูกเหมือนเมื่อก่อนอีก
เรื่องราวต่างๆก็แปลกเยี่ยงนี้ เมื่อทุกคนคาดเดาเกี่ยวกับเจ้า ก็จะมีด้านที่ดีและไม่ดีอยู่เสมอ แต่ถ้าเจ้ายอมรับมันจริงๆ และยอมรับความผิดพลาดของเจ้าในเรื่องนี้ ทุกคนจะรู้สึกเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และกล้าหาญ ท้ายที่สุด รู้ความผิดพลาดของเจ้าสามารถแก้ไขได้
โดยเฉพาะพระสนมหลู่รู้สึกประทับใจมาก
ด้วยวิธีนี้ เดิมหยวนชิงหลิงควรถูกทำให้อับอาย แต่ในที่สุดก็ได้รับการให้อภัยจากทุกคนอย่างอธิบายไม่ได้ ซึ่งเป็นความเข้าใจที่นางสามารถประพฤติตนใหม่ได้
ฉู่หมิงฉุ่ยยืนอยู่ไม่ไกล ฟังคำเหล่านี้อย่างเงียบๆ
ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของนาง แต่มีคลื่นขนาดใหญ่ในหัวใจของนาง หยวนชิงหลิง ไม่ง่ายจริงๆ
จากนี้ไป ในจวนหวายอ๋อง เกรงว่าจะไม่มีใครใช้ตาขวางมองนางอีก
อวี่เหวินฮ่าวกลับไปที่สำนักกรมการปกครองหลังจากจูบ
ตลอดทางบนรถม้า เขาระลึกถึงการจูบ และทันทีที่เขานึกถึง ร่างกายของเขาก็อ่อนปวกเปียกขึ้น แม้แต่กระดูกของเขาก็อ่อนระทวย
เขารู้สึกว่า วันนี้เพียงแค่ย้อนคิด ก็เป็นวันที่อิ่มเอมใจ แต่ทว่าวันนี้สำนักกรมการปกครองยุ่งมาก
จัดการกับเรื่องต่างๆ มากมายแล้ว ตรวจสอบคดีอยู่นานพอควร จนตาพร่ามัว หลับตาพักสายตาครู่หนึ่ง แล้วนึกถึงฉากเหตุการณ์วันนี้ในจวนหวายอ๋อง ใจเริ่มเต้นแรง รู้สึกหวั่นไหว จิตใจเหม่อลอย
“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง…”
ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น ตบโต๊ะอย่างโกรธจัด และตะโกนใส่คนที่เข้ามาว่า “อ๋องอะไรนักหนา ให้ข้าหยุดพักไม่ได้เลยหรือ”
ทหารก้าวถอยหลังด้วยความงุนงง และเหลือบมองที่ซวีอี ที่ยืนอยู่ข้างพระองค์ ใช้สายตาถามว่า ใครทำให้ท่านอ๋องขุ่นเคือง?
ซวีอีก็งุนงงเช่นกัน เมื่อครู่เขายืนหลับตาอยู่โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!
อวี่เหวินฮ่าวตำหนิเสร็จ สงบสติอารมณ์ และจ้องไปที่ทหาร “มีเรื่องอะไร พูดมา!”
เฮ้อ ใบหน้าของทหารหย่อนคล้อย มันจะเทียบกับความเย้ายวนของหยวนชิงหลิงได้อย่างไร? ใบหน้าที่เพียงแต่บีบก็รู้สึกทั้งนุ่มทั้งเด้ง
ทหารรายงานว่า “มีการฆาตกรรมที่ตรอกจุ้ยเชวี่ย ในครอบครัวนั้น สามในสี่คนเสียชีวิต ยกเว้นทารกที่เพิ่งอายุหนึ่งขวบ… ท่านอ๋อง ท่านกำลังยิ้มอยู่หรือขอรับ”
ทหารมองไปที่อวี่เหวินฮ่าวอย่างตกใจ เขากำลังยิ้ม คิ้วตาของเขารวมเข้าหากัน เป็นไปได้อย่างไร เขากำลังยิ้ม
“ข้ายิ้มหรือ?” อวี่เหวินฮ่าวสัมผัสใบหน้าของเขา เขากำลังยิ้มหรือ? “ข้าไม่ได้ยิ้ม ใครบอกว่าข้ายิ้ม”
ซวีอีพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ท่านอ๋อง ท่านยิ้มจริงๆ มันมากเกินไปแล้ว ในกรณีโศกนาฏกรรมเช่นนี้ ท่านยังมายิ้ม อีกทั้งยังหัวเราะออกมาอีก”
อวี่เหวินฮ่าวมองซวีอีอย่างเย็นชา “เจ้าจะรู้อะไร อยู่กับข้ามาหลายปีแล้ว เจ้าไม่รู้หรือไงว่าข้าจะหัวเราะเมื่อข้ารู้สึกเสียใจ?”
จริงหรือ? ซวีอีมองมาที่เขา รู้สึกควบคุมจิตใจไม่ได้เล็กน้อย
อวี่เหวินฮ่าวมองไปที่ทหาร “เจ้าได้ตรวจสอบที่เกิดเหตุหรือยัง? พบอะไรไหม?”
หลังจากที่อวี่เหวินฮ่าวถามรายละเอียดของคดีแล้ว เขาก็รอให้หัวหน้าสายตรวจและทหารกลับมารายงาน แต่ทว่าการรอนี้ ก็พลบค่ำแล้ว ตอนที่เขาออกจากกรมการพระนคร มันก็เป็นยามซวีแล้ว
เขารีบไปที่จวนหวายอ๋องโดยไม่หยุด และทันทีเข้าไปแล้ว เขาเห็นหยวนชิงหลิงกำลังคุยสนทนากับองค์หญิงลั่วผิง และดูเหมือนทั้งสองกำลังคุยกันอย่างมีความสุข
เขาอดประหลาดใจไม่ได้ เนื่องจากเรื่องของจวนองค์หญิง พี่หญิงสามก็เกลียดชังหยวนชิงหลิงอย่างที่สุด
เขาเดินเข้าไปด้วยอารมณ์ที่สับสน และองค์หญิงลั่วผิงก็ยิ้มทันทีเมื่อนางเห็นเขา “เมื่อครู่กำลังพูดถึงเจ้า เจ้าก็มาถึง หือ เจ้าห้า ทำไมสีหน้าเจ้าดูแย่นัก ไม่สบายหรือ”
อวี่เหวินฮ่าวเหลือบมองที่หยวนชิงหลิงหยวนชิงหลิงถือถ้วยน้ำชาขึ้นดื่มในลักษณะแปลกๆและขยิบตาให้เขาอย่างลับๆ
เขาอดยิ้มไม่ได้ กล่าวว่า “พี่หญิงสาม มีหลายอย่างในกรมการปกครอง รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย”
“เหนื่อยหรือ? งั้นก็รีบพาชิงหลิงกลับไปพักผ่อนเถอะ” องค์หญิงลั่วผิงกล่าว
“ข้าจะไปดูน้องหกก่อน”
องค์หญิงลั่วผิงโบกมือ “เจ้าอย่าเพิ่งไปเลย เขาหลับไปแล้ว”
นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก มองดูหยวนชิงหลิงแล้วพูดว่า “เดิมข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดเสด็จพ่อถึงให้ชิงหลิงมารักษาเจ้าหก แต่ว่า ทุกวันนี้เขาดีขึ้นมาก ไอน้อยลง จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่ไอเป็นเลือดแล้ว ดูเหมือนว่า อาการจะดีขึ้นแล้ว”
อวี่เหวินฮ่าวเหลือบมองที่หยวนชิงหลิง ที่แท้อาการของเจ้าหกดีขึ้น ไม่น่าแปลกใจที่พี่หญิงสามจะเปลี่ยนมุมมองของนาง
“เช่นนั้นพี่หญิงสามเราขอตัวกลับก่อน” อวี่เหวินฮ่าวกล่าว
“ไปเถอะ พรุ่งนี้มาเช้าสักหน่อย” องค์หญิงลั่วผิงกล่าว
ทั้งสองหันหลังเดินออกไป ซีมามาไม่ตามกลับไปด้วย อยู่ในวังเพื่อช่วยดูแลหวายอ๋องเสวยโอสถ จำต้องเสวยอย่างสม่ำเสมอห้ามขาด นางเชื่อว่าหวายอ๋องจัเสวยโอสถ แต่กลัวจะมีคนอื่นมาหยุด ซีมามามีกล้าหาญจนแม้แต่พระสนมหลู่ก็ยังให้เกียรติ และถ้าให้นางปรนนิบัติหวายอ๋องเสวยโอสถ คงไม่มีใครกล้าหยุด
รถม้าหยุดอยู่ข้างนอก อวี่เหวินฮ่าวเข้าไปในรถม้าก่อน แล้วจึงเอื้อมมือออกไปหาหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงลังเล แล้วค่อยๆเอามือแตะฝ่ามือ ยืมกำลังของเขาขึ้นรถม้า แล้วนั่งลง เขาไม่คลายมือนางเลย จับมือนางไว้อย่างนี้
ฝ่ามือชื้นเล็กน้อย ในความอบอุ่นแต่ก็รู้สึกเย็น มือของเขาแข็ง มือของนางนุ่ม จับกันแน่นอยู่อย่างนั้น นั่งตัวตรง ไม่มีใครขยับ ยิ่งไม่มีคำพูดคุยใดๆ
เสียงหัวใจเต้นดังกว่าเสียงรถม้า
อวี่เหวินฮ่าวรู้สึกว่าเขาถูกทรมานเป็นเวลาหนึ่งวันในกรมการปกครอง และตลอดครึ่งวัน จิตใจของเขายังคงนึกถึงการจูบนั้น
ในเวลานั้น เขามีแรงกระตุ้นนับไม่ถ้วน ที่อยากจะกลับไปที่จวนหวายอ๋องเพื่อหานางทันที เขาไม่เคยมีความคิดบ้าๆเยี่ยงนี้มาก่อน แม้แต่คนรักในวัยเด็กอย่างฉู่หมิงฉุ่ยที่เติบโตพร้อมเขา เขาก็ไม่มีความคิดเยี่ยงนี้
ตอนที่เขาออกศึก เขาพกถุงผ้าที่ฉู่หมิงฉุ่ยให้ไปด้วย แต่ไม่ได้หยิบออกมาดูเลยเป็นเวลาสามเดือน วันนี้ เขาดูฝ่ามือตัวเอง ดูมากกว่าร้อยครั้ง ฝ่ามือนั้นคือ ครั้งหนึ่งเคยกดทับหน้าอกของนาง การระเบิดของช่วงเวลานั้นเป็นสิ่งที่ยากจะลืมเลือนในชีวิตนี้ และตอนนี้ มือนี้ที่กุมมือนาง โดยไม่รู้ว่าทำไมในใจของเขารู้สึกสบายใจได้เช่นนี้
หยวนชิงหลิงก็กำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งต่างๆในวันนี้ แต่นางคิดต่างจากอวี่เหวินฮ่าว นางแอบคาดเดา อวี่เหวินฮ่าวคิดอะไรกันแน่? ทำไมจู่ๆ ก็จูบและกอดนาง? ในที่สุดเขาก็ยอมรับชะตากรรมและยอมรับความจริงที่ว่านางเป็นภรรยาของเขางั้นหรือ? หรือเป็นเพราะตอนที่คลั่งไคล้ของผู้ชาย และนางก็เป็นหญิงที่บังเอิญอยู่ ณ ตรงนั้น หรือ… หรือเขาชอบนางบ้างเล็กน้อยแล้ว? การเดาข้อสุดท้ายนี้ ทำให้ใบหน้าของนางแดงขึ้นทันที
จากหางตาของอวี่เหวินฮ่าว เขาสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกบนใบหน้าของนาง เมื่อเห็นนางหน้าแดงอย่างกะทันหัน หัวใจของเขาดูเหมือนจะโดนอะไรบางอย่าง อ่อนไหวเป็นอย่างมาก มือของเขากำแน่นโดยไม่รู้ตัว แน่นเกินไปจนหยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
เขารีบปล่อย “ขอโทษ ทำเจ้าเจ็บหรือ?”
หยวนชิงหลิงเอามือกลับมาวางบนเข่า ยกริมฝีปากขึ้นด้วยความเขินอาย แล้วพูดว่า “เพคะ”
“ยังเจ็บอยู่หรือไม่” แววตาของเขาจับจ้อง
หยวนชิงหลิงส่ายหัว “ไม่เจ็บแล้วเพคะ”
“อ่อ!” เขาเหลือบมองที่มือของนางบนเข่าของนาง ลังเลว่าจะจับมันอีกครั้งหรือไม่ และขยับหลายๆครั้ง ในที่สุดเขาก็วางไว้ด้านข้างอย่างโดยดี ขาดความกล้า ไม่กล้าไปจับมือนางอีก
วันนี้เหตุใดซวีอีบังคับรถม้าได้นิ่งดีนัก? ปกติมักจะโยกย้ายส่ายไปมา ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง
จู่ๆหยวนชิงหลิงก็เอนศีรษะลงบนไหล่ของเขาและพูดเบาๆว่า “ข้ารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ให้ข้าพิงสักครู่”
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
