ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 353 ฉันเต็มใจ

สวี่เฟยฝานเดิมทีกำลังจะถาม ลี่เย่ถิงกับเฉียวเหวยอีเกิดอะไรขึ้น

เดิมทีเขาไม่รู้เรื่องระหว่างเฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิง เขาไม่ใช่คนชอบซุบซิบนินทา กำลังถามถึงจุดสำคัญ ที่เฉียวเหวยอีมา

เฉียวเหวยอีเดินมาถึงตรงหน้าเขา ถามเขา“ทำไมคุณยังไม่ไป?”

“รอคน”สวี่เฟยฝานยิ้ม พูดตอบ “เธอยังไม่มา”

เฉียวเหวยอีมองออก สถานการณ์ของสวี่เฟยฝาน

“ชื่ออะไร?ฉันรู้จักไหม?”สายตาเธอมีความเย้ยหยันและเจตนาดี ถามเขา

“แน่นอนว่าไม่รู้จัก”สวี่เฟยฝานส่ายหน้า พูดตอบ“เมื่อไหร่ออกไปกินข้าวกับฉันก็จะรู้เอง”

“และฉันแม่พูดว่า เหวยอีมีสายตาแหลมคม ไม่ใช่คนธรรมดา รอให้เหวยอีพยักหน้าจึงถือว่าผ่าน”

……

“คุณเรียกฉันว่าแม่อีกครั้ง”เฉียวเหวยอีพูดตอบอย่างจริงจัง

“เธอบ้าไปแล้วเหรอเฉียวเหวยอี?!”สวี่เฟยฝานกัดฟัน

เฉียวเหวยอีพูดตอบอย่างจริงจังต่อไป“เรียกฉันว่าพ่อก็ไม่เป็นไร ให้พ่อดูแลนายไว้”

“กูเป็นพ่อก็ต่างกันไม่มาก ไม่เล็กไม่ใหญ่!”สวี่เฟยฝานยกกำปั้นไปทางเฉียวเหวยอี

เวลาที่กำปั้นตกลงมา กลับถูกเส้นผมเฉียวเหวยอีเบาๆ“วันนี้เธอทำผมได้ขี้เหร่จริงๆ ถ้าพ่อทำผมให้ด้วยตัวเองก็คงจะดูดีกว่าเธอแน่นอน”

ถ้าหากสวี่เฟยฝานรู้ ทรงผมนี้เป็นลี่เย่ถิงที่ช่วยเธอมัด ไม่รู้ว่ายังจะกล้าพูดแบบนี้ไหม

เฉียวเหวยอีมุ่ยปาก และพูด“ช่างเถอะ”

สวี่เฟยฝานสายตาตกอยู่บนลำคอของเฉียวเหวยอี ดึงผมของเธอออกเบาๆ

“ฉันจะบอกเธอเฉียวเหวยอี วันนี้กลับไปฉันจะต้องพูดกับพ่อแม่ฉันเรื่องนี้ของเธอ เธอมีความสัมพันธ์กับลี่เย่ถิงไม่เคยบอกกับพวกเรา?ไม่ใช่เด็กแล้ว จะมอบตัวเองให้ใคร”

ถ้าสวี่เฟยฝานรู้ว่าเธอไม่เพียงนำตัวเองมอบให้ลี่เย่ถิง ยังเคยมีลูกกับลี่เย่ถิง คาดเดาว่าคงจะมึนงงแน่นอน

เฉียวเหวยอียิ้ม ย้อนถาม“คุณสนใจอะไรเยอะ?ฉันเป็นเพื่อนคุณ คุณก็คิดว่าตัวเองเป็นพี่ชายฉันเป็นพ่อฉันแล้ว？”

“ไม่ใช่เหรอ?”สวี่เฟยฝานพยักหน้าพูดตอบ“ผู้ชายกับผู้หญิงไม่เหมือนกัน ผู้ชายหลังจากที่นอนกับผู้หญิงมามากมายแล้ว ในอนาคตก็สามารถขอผู้หญิงแต่งงานได้ แต่ถ้าถูกลี่เย่ถิงหมาแก่ทำให้ท้อง จะแต่งงานกับคนอื่นก็ยากแล้ว”

“……”

เฉียวเหวยอีเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้ยินคนกล้าเรียกลี่เย่ถิงว่าหมาแก่ ถึงแม้ว่าลี่เย่ถิงอายุไม่ได้เยอะมาก

สวี่เฟยฝานอยู่ในกองทัพมาหลายปี ไม่มีฝีมือมาก และปากยังน่ารังเกียจอีก

เพียงแต่เฉียวเหวยอีก็ชินกับความหยาบคายของเขาแล้ว คำพูดหยาบเถื่อนแต่มีน้ำหนักและเหตุผล

“ดูแลตัวเองดีๆ”สวี่เฟยฝานชะงักไปเล็กน้อย พูดกับเฉียวเหวยอี“ต้องเชื่อฟัง”

พูดจบ ก็ลูบหัวของเฉียวเหวยอีเบาๆ

ลี่เย่ถิงหมาแก่ตัวนี้ลงมือได้โหดเหี้ยมจริงๆ ทำให้คอของเฉียวเหวยอีกลายเป็นแบบนี้ ก็ไม่รู้จักรักและสงสารเธอ

โทรศัพท์ของสวี่เฟยฝานที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงสั่นเล็กน้อย เขาหยิบออกมาดู และพูด“พี่ไปก่อนแล้ว จำไว้เธอมีเรื่องอะไรให้ช่วยก็บอกพี่”

“ช่วยฉันหาลูกสะใภ้ให้ฉัน”เฉียวเหวยอีหลีกเลี่ยงมือของเขา พูดตอบกลับ

สวี่เฟยฝานกลอกตามองบนใส่เธอ

จากที่ไกล บนระเบียง ลี่เย่ถิงมองสวี่เฟยฝานกับเฉียวเหวยอีเงียบๆ

พวกเขาสองคนรู้จักกันเป็นอย่างดีจริงๆ ไม่รู้ว่าไปรู้จักกันตอนไหน

สายลมยามค่ำคืนพัดมาเป็นระยะทั้งสองคนหยอกล้อกันพูดคำว่าพ่อไปมา ทำให้สีหน้าของลี่เย่ถิงที่มืดครึ้มค่อยๆดีขึ้น

เขามองดูสวี่เฟยฝานไปแล้ว กำลังจะเดินเข้าไป ทันใดนั้นด้านหลังก็มีเสียงเรียกของซูหรูเยียนดังเข้ามา“เย่ถิง…”