ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 365 ได้กินแล้วลืมไม่ลง

ทั้งสองคนสบตากัน ลี่เย่ถิงก็ยื่นมือ กอดเฉียวเหวยอีเอาไว้

เฉียวเหวยอีตีมือของเขาทันที ค่อยๆขมวดคิ้ว“ฉันกำลังต้มไข่ไก่”

ลี่เย่ถิงไม่พูดจา ก้มหน้า จูบลงที่ใบหูของเธอ จูบผิวที่หลังหู ค่อยๆจูบลงไป

เฉียวเหวยอีมือทั้งสองข้างจับอยู่บนเคาน์เตอร์ ลมหายใจค่อยๆหนักหน่วงขึ้น

“ไม่ต้องรีบ รอให้เธอต้มไข่ไก่ให้เสร็จ”ลี่เย่ถิงพูดข้างหูเธอเบาๆ

พูดจบแล้ว นำชุดนอนกระโปรงสายเดี่ยวเธอดึงออก ก้มหน้า จูบลงบนไหล่ของเธอต่อไป

เฉียวเหวยอีเม้มปาก อดทนหลายนาที อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วถลึงตาใส่ลี่เย่ถิง

ลี่เย่ถิงมองเธอด้วยสีหน้านิ่งสงบ

เฉียวเหวยอีเพียงคิดว่าผู้ชายคนนี้เลวร้าย สบตาสองสามวินาที ยื่นมือผลักเขาออก หมุนตัวหยิบถ้วยใส่น้ำเพื่อใส่ไข่ไก่

ลี่เย่ถิงไม่พูดจา รอให้เธอนำไข่ไก่ใส่ถ้วยเสร็จแล้ว รับมาอยู่ในมือ ช่วยเธอแกะไข่และใส่ในถ้วยที่สะอาด

เฉียวเหวยอีแกะดูว่ามีไข่แดงไหลออกมาไหม จู่ๆฝ่ามือของลี่เย่ถิงก็จับไข่ที่แกะแล้ว นำมานวดบนไหล่ของเธอเบาๆ

บนร่างกายเฉียวเหวยอีมีหลายจุดที่เขาระงับอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ทำให้มีรอยฟกช้ำ

เฉียวเหวยอีก็ไม่ได้สนใจมาก ถูกเขานวดเบาๆ จึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บ

นึกถึงคืนก่อนที่เขาป่าเถื่อน เธอค่อยๆก้มหน้าลง

ลี่เย่ถิงเห็นสีหน้าเธอค่อยๆน้อยใจ ในขณะที่ช่วยเธอนวดบนรอยฟกช้ำ ก็จูบปลายจมูกของเธอ

เฉียวเหวยอีไม่พูดจา

เขาทำให้เธอน้อยใจหลายครั้ง เขากลับไม่เคยพูดอธิบายและขอโทษ

“เจ็บมากเหรอ?”ลี่เย่ถิงถามเงียบๆ โอบเอวของเธอไว้ พูดถามเธอเสียงต่ำ

เฉียวเหวยอีไม่ได้เจ็บมาก เธอได้รับบาดเจ็บเป็นเรื่องปกติ รอยฟกช้ำเป็นเรื่องธรรมดา

เธอกัดไข่ไก่หนึ่งคำ มองเห็นข้างในยังยุ่ยเล็กน้อย กำลังจะวางลงด้านข้าง ลี่เย่ถิงก็ก้มหน้าลงกินเข้าไปในปาก พูดเสียงต่ำ“ต้มไข่ก็ไม่เป็น โง่จริงๆ”

มือข้างหนึ่งของเขานวดบนรอยฟกช้ำให้เธอ มืออีกด้านก็อยู่ไม่สงบนิ่งขึ้นมา

เฉียวเหวยอีถูกเขาใช้คำพูดนี้ก็ทำให้อับอาย มีความโกรธเล็กน้อย อยากจะผลักเขาออก ลี่เย่ถิงผลักเธอถอยหลังไปสองสามก้าว ติดกับตู้เย็นที่อยู่ด้านหลัง

ทั้งสองคนสบตากัน ลี่เย่ถิงคิดว่าท่าทางเธอถลึงตาใส่เขา ยิ่งทำให้เขาจั๊กจี้ในใจ

เฉียวเหวยอีอยู่บนเตียงยังไม่มีความเป็นผู้ใหญ่มาก เหมือนกับท่อนไม้ แต่ว่าเพราะเธอมือไม้อ่อนไปหมด เขาจึงยิ่งชอบ

ท่าทางเธอเหมือนมีหนามปกคลุมอยู่ น่ารักมาก

น่าจะเป็นยาที่ซุนเหล่าให้เธอกินยามีผลประสิทธิภาพขึ้นมาแล้ว ถึงแม้ว่าเฉียวเหวยอีจะดื่มขาดๆหายๆเป็นช่วงๆ แต่เขาคิดว่าดีกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก

และยิ่งวันก่อนเธอฉีดน้ำหอมก็มียิ่งประสิทธิภาพ ทำให้เขาได้กินแล้วลืมไม่ลง เวลาที่เขาทำเรื่องอื่น ยังอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเธอ ประชุมเสร็จแล้ว ทุกวินาทีก็อยากรีบกลับมาหาเธอ

“คุณไปอาบน้ำก่อน”เฉียวเหวยอีผลักเขาให้ออกไป ขมวดคิ้วพูด

บนตัวเขามีกลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์ และมีกลิ่นของพวกผู้ชาย โชยเข้ามาในจมูก

ลี่เย่ถิงก็ถือว่าครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายเห็นด้วย ก้มตัวอุ้มเธอขึ้นท่าเจ้าสาว ก้าวเท้ายาวเดินขึ้นไปชั้นบน

เฉียวเหวยอีรอเขาอยู่บนเตียง ได้ยินเสียงอาบน้ำ ทันใดนั้นก็มองเห็นหน้าจอโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงเขาสั่นขึ้นมา

เธอหยิบขึ้นมาดู มองเห็นชื่อบนหน้าจอแสดงสองตัวอักษร“ฟู่ฉือ”

เธอทันใดนั้นนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลบฟู่ฉือออกไปแล้ว ในใจก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมา ลุกจากเตียงด้วยเท้าเปล่าเดินไปเข้าห้องน้ำ พูดกับลี่เย่ถิง“ฟู่ฉือโทรศัพท์มาหาคุณ”

ลี่เย่ถิงปิดน้ำทันที เช็ดน้ำที่แขนกับมือและเดินออกมา รับโทรศัพท์จากเฉียวเหวยอี

เฉียวเหวยอีเป็นครั้งแรกที่สบตากับลี่เย่ถิงท่าทางไม่กล้ามอง ใบหน้าก็แดง หมุนตัวจะกลับไปที่ห้อง

ลี่เย่ถิงดึงเธอจากด้านหลัง นำเธอดึงมาอยู่ในอ้อมอก ให้เท้าที่เย็นของเธอเหยียบบนหลังเท้าของตัวเอง และรับสายโทรศัพท์ “มีอะไร?”