เพราะว่าอันหนิงปฏิเสธ ในห้องผู้ป่วยจึงตกอยู่ในความเงียบ
ถังหยวนเป่าก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นใคร เธอเห็นเป็นครั้งแรก เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินถังอี้กับเฉียวเหวยอีเอ่ยขึ้นมา
“เด็กหิวแล้ว ไม่อย่างนั้น อาหารเที่ยงของถังอี้ให้เธอก่อน?”ถังหยวนเป่าพูดทำลายความเงียบ
ถังอี้ขมวดคิ้วแน่นชำเลืองมองถังหยวนเป่า
เฉียวเหวยอีไม่พูดจา เพียงแค่จ้องมองอันหนิงที่ทะเลาะกับเธอ ในใจรู้สึกเจ็บปวด
เฉียวเหวยอีไม่รู้ชัดเจน สองสามวันที่ผ่านมาคิงอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ว่าอันหนิงไม่สนใจเธอ มากพอที่จะเห็นความรุนแรงของเรื่องราว
เธอก็เดาว่า เมื่อวานจูเซวี่ยเข้าระบบ ก็คืออันหนิง
อันหนิงตั้งแต่เล็กจนโตมีไอคิวที่เด่นกว่าคนอื่น เธอสอนอะไรอันหนิง สอนแค่ครั้งเดียว อันหนิงก็สามารถทำได้ทุกอย่าง
และบนโลกนี้คนที่สามารถเลียนแบบเธอได้ มีประมาณสามคนคือ Old friend Old alley คิง และอันหนิง
เธอน่าจะเดาออกนานแล้ว
หลายปีที่ผ่านมา เธอกับคิงไม่เคยทะเลาะขัดแย้งกันต่อหน้าอันหนิง เพราะว่าจะมีผลกระทบไม่ดีกับเด็ก
แต่ว่าสามเดือนที่ผ่านมา เธอกับคิงทะเลาะกัน เกรงว่าอันหนิงจะรู้ชัดเจนทุกอย่าง
เธอไม่โทษเด็กที่ทำเรื่องผิด เป็นตัวเธอเองที่ไม่จัดการเรื่องความสัมพันธ์ให้ดี ทางด้านลี่เย่ถิงถ้าหากเรื่องราวพูดคุยไม่ลงตัว เธอจะจัดการทำให้จบลง
“เด็กดี”เฉียวเหวยอีเงียบไปนานมาก ค่อยๆลุกขึ้น จับมือเล็กของอันหนิง พูดเกลี้ยกล่อมเสียงอ่อนโยน“พวกเรามาพูดคุยส่วนตัวกัน ได้ไหม?”
อันหนิงเงยหน้ามองเฉียวเหวยอี เบ้าตาเริ่มแดง
เมื่อคืนเธอคุกเข่าทั้งคืน ยังไม่รู้สึกกล้ำกลืน เธอรู้ว่ามั่วหานเซิงลงโทษเธอตามกฎของมั่วหานเซิง เธอไม่ตำหนิมั่วหานเซิงที่โหดร้าย แต่เธอไม่ได้ทำผิด
แต่ว่าเธอมองเห็นเฉียวเหวยอี ก็ยิ่งรู้สึกกล้ำกลืน
เฉียวเหวยอีเห็นท่าทางเธอน้ำตาลหยดติ๋งๆ ยื่นมืออุ้มเธอขึ้นมาด้วยความรักและสงสาร
อันหนิงก็คือเนื้อบนหัวใจของเธอ ไม่มีใครสำคัญไปกว่าเธอ รวมไปทั้งลี่เย่ถิง
เฉียวเหวยอีอุ้มเธอเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย นั่งอยู่ในมุมที่ไม่มีใคร พูดกับอันหนิงเสียงเบา“ฉันมักจะบอกเธอว่า เธอเป็นคนที่สำคัญที่สุดของฉัน ใครก็ไม่สำคัญกว่าเธอ เธอคิดว่าฉันแค่พูดเท่านั้นเองเหรอ?”
“เธอโกรธฉันก็ได้ เธอไม่สนใจฉันก็ได้ แต่เธออย่าลืมว่า คนที่เฉียวเหวยอีรักที่สุดก็คืออันหนิง เพราะว่าพวกเราเป็นสายเลือดเดียวกัน พวกเราสองคนเป็นครอบครัวเดียวกัน เข้าใจไหม?”
อันหนิงก้มหน้าลง พูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น“แต่ว่าลี่เย่ถิง…”
“รวมทั้งเขา”เฉียวเหวยอีไม่รอให้เธอพูดจบ พูดตอบอย่างจริงจัง“คนบนโลกใบนี้ ไม่สามารถสำคัญกว่าอันหนิง”
“แต่ว่า ทุกคนก็มีคนที่ตัวเองชอบ รอให้เธอโตขึ้นเธอก็จะรู้ อย่างเช่นเธอชอบคิง เธอก็คิดว่าเขาเป็นคนที่ดีที่สุดในโลก เธอเกลียดลี่เย่ถิง เธอก็ไม่หวังให้ฉันกับเขาอยู่ด้วยกัน ถ้าหากว่าคนที่ฉันชอบเป็นมั่วหานเซิงล่ะ?เธอจะไปทำร้ายมั่วหานเซิงเพื่อคิงไหม?”
“ทุกคนก็ความคิดไม่เหมือนกัน เธอสามารถเกลียดเขา แต่เธอไม่สามารถเพื่อคนที่เธอชอบไปทำร้ายเขา แบบนี้ไม่ถูก เข้าใจไหม?”
อันหนิงเหมือนจะเข้าใจความหมายของเฉียวเหวยอี
เธอรู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน เธอไม่ควรทำเพื่อคิงจึงไปทำร้ายลี่เย่ถิง
นานมาก จึงใช้หลังมือเพื่อเช็ดน้ำตาของตัวเองที่ไหลออกมา พยักหน้า พูดเสียงไม่ชัดเจน“ฉันรู้แล้ว เสี่ยวเหวยอี หลังจากนี้ฉันจะไม่ทำอีก”
ไม่ไกลมาก ศีรษะเล็กโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ จ้องมองไปทางเฉียวเหวยอีกับอันหนิง
เมื่อกี้คำพูดที่เฉียวเหวยอีพูดกับอันหนิงทั้งหมด ซุ่ยซุ่ยก็ได้ยินหมดแล้ว
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
