เกาไห่เห็นหนิงเส่าเฉินจูงเฉินอีอีเข้ามา สายตาก็ตกอยู่ที่มือของคนทั้งสอง “พวกคุณ นี่หมายความว่าอะไร? ”
หนิงเส่าเฉินปล่อยเฉินอีอี พูดอย่างสบายๆ ว่า : “ไม่ได้หมายความว่าอะไร ก็คือ……”
พี่ แฟนคุณยั่วเส่าเฉินของฉัน” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเย่หลินดังมาจากด้านหลัง
เกาไห่ตกตะลึงหันไปมองเย่หลิน จากนั้นเขาก็หันกลับเดินไปข้างหน้า จ้องมองเฉินอีอี “เธอบอกมาสิ ว่ามันจริงไหม? ”
เฉินอีอีไม่พูดอะไร
หนิงเส่าเฉินตบไหล่เกาไห่สองครั้ง “ฉันกับน้องสาวคุณไม่มีความสัมพันธ์กันทางกฎหมาย คุณกับเธอก็เป็นแค่แฟนกัน เช่นนั้น เราจะอยู่ด้วยกัน ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ”
พูดจบ ไม่รอให้เกาไห่พูด หนิงเส่าเฉินไม่ได้มองเย่หลินที่นั่งร้องไห้อยู่ด้านหลัง เดินตรงกลับห้องไปเลย
เกาไห่ยืนอยู่ตรงหน้าเฉินอีอี จ้องมองเธออยู่สักพัก ก็เงื้อมือขึ้นตบเธอหนึ่งที แล้วผลักออกไป “คุณยังเป็นคนอยู่ไหม? เก็บข้าวของ แล้วย้ายออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
พูดจบ ก็ลากเฉินอีอีเข้าห้องเธอไป
ปิดประตู เฉินอีอีมองเกาไห่อย่างไม่อยากจะเชื่อ “เกาไห่ คุณ……คุณกล้าตบฉันเหรอ? ”
ความสะอิดสะเอียนฉายในแววตาของเกาไห่ “คุณไปซะ เราเลิกกันแล้ว! ”
เฉินอีอีสีหน้าเคร่งขรึม พูดอย่างฮึกเหิม : “เกาไห่ คุณเสแสร้งอะไร ฉันต้องการอะไร คุณไม่รู้เลยเหรอ? ”
เกาไห่หัวเราะเยาะ “คุณไปซะ หลังจากนี้ก็ทำตัวเองให้ดีๆ ฉันจะไม่ช่วยคุณอีกแล้ว”
เฉินอีอีขมวดคิ้ว “คุณ……คุณพูดอะไร? ”
“คุณไม่อยากทำร้ายความสัมพันธ์กับเย่หลินเพราะคุณ”
“เย่หลิน? หึหึ คุณพูดว่าน้องสาวคุณเหรอ? เกาไห่ ไม่ใช่ว่าคุณชอบ……”
“ก๊อกๆ ……”
ด้านนอกมีเสียงเคาะประตู
“ใคร? ”
“คุณเกา คุณรีบออกมาดูเร็ว คุณชายกับคุณนายทะเลาะกันใหญ่แล้ว คุณออกไปช่วยพูดหน่อย” ที่นอกประตู น้ำเสียงร้อนรนของพี่ซวี่ดังเข้ามา
เกาไห่ตกตะลึง เปิดประตู ที่ห้องนอนชั้นสองก็ได้ยินเสียงทุบข้าวของดังลงมา
เขากับเฉินอีอี เดินขึ้นไปชั้นสอง เพียงแต่ประตูห้องนอนชั้นสองล็อกอยู่
เสียงถูกปิดกั้นดีมาก ด้านในจึงไม่ได้ยินเสียงพูด ได้ยินแต่เสียงทุบของ
สีหน้าเฉินอีอีดีใจเล็กน้อย ยกมือขึ้นเคาะประตู
ไม่นาน ประตูก็ถูกเปิดออก เนกไทหนิงเส่าเฉินถูกดึงไว้ใต้อก ผมเผ้ายุ่งเหยิง “มีธุระอะไร? ”
เกาไห่อยากจะเข้าไป ก็เห็นหนิงเส่าเฉินขวางไว้ พูดอย่างไม่สบายใจ : “คุณทำอะไรกับเธอ? ”
หนิงเส่าเฉินสีหน้าเย็นชา ไม่พูดอะไร จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเย่หลินดังออกมา “พี่ คุณปล่อยเขาไปเถอะ ผู้ชายอย่างนี้ อย่าไปสนใจเลย”
แม้จะรู้ว่าเป็นแค่การแสดง แต่สีหน้าของหนิงเส่าเฉินก็เปลี่ยนไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจ หันกลับไป หันหลังให้คนทั้งสอง มองเย่หลินที่นั่งดูละครอยู่บนพื้น “ในเมื่อคุณเย่รับไม่ได้แล้ว ก็ทำให้ฉันประหยัดน้ำลายไปได้เยอะ”
พูดจบก็ออกมา แล้วปิดประตู
“อีอี ไปเถอะ ฉันจะส่งคุณไปที่พัก”
เฉินอีอีปิดปากด้วยความประหลาดใจ ก้มหน้าก้มตา “ขอโทษนะ ประธานหนิง เป็นฉันเองที่ไม่ดี ฉัน……”
“ไปกันเถอะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ”
ยืนอยู่ที่ระเบียง เห็นคนทั้งสองขึ้นรถไปแล้ว
เย่หลินก็โล่งอก จิบกาแฟอึกหนึ่ง
“พี่ คุณว่า ลับหลังเธอจะทำด้วยความสมัครใจแบบนั้นจริงๆ ไหม? ”
หลังจากเกาไห่เงียบไม่พูดจาไปชั่วขณะ ก็เอ่ยปาก “อืม ด้วยนิสัยของเธอ มีความเป็นไปได้สูงมาก”
เย่หลินสูดลมหายใจเข้าลึก หันตัวกลับทันที เธอมองไปยังใบหน้าเกาไห่ “ในเมื่อเธอไม่มีใจต่อคุณ คุณก็รีบมองหาคนข้างกายว่ามีคนที่เหมาะสมหรือไม่ ฉัน…….”
เกาไห่จ้องเธอเขม็ง ยิ้มมุมปากเบาๆ “น้องสาว คุณว่ารูปร่างหน้าตาของคนคนหนึ่งนั้น สำคัญหรือไม่? ”
ได้ยินเกาไห่ที่จู่ๆ ก็พูดถึงประเด็นนี้ เย่หลินก็ตกตะลึง เก็บความรู้สึกนึกคิด โค้งริมฝีปากแดงๆ เล็กน้อย “คุณหมายถึงเฉินอีอีเหรอ? ”
พอได้ยิน นึกถึงเฉินอีอี เกาไห่ก็หัวเราะเยาะ แต่ในใจไม่ได้เจ็บปวดเลย
ในสมองปรากฏใบหน้าที่ยิ้มแย้มหวานชื่นราวกับสาลี่ “ไม่ใช่”
เวลานี้ บนรถยนต์คันสีดำของหนิงเส่าเฉิน
เฉินอีอีมองหนิงเส่าเฉิน ก้มหน้าเล็กน้อย บนใบหน้าแดงระเรื่อ “ประธานหนิง คุณไปแบบนี้ เย่หลินจะเสียใจหรือเปล่า? ”
“เสียใจ? คุณคิดว่าฉันยังต้องดูสีหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งอีกเหรอ? ” หนิงเส่าเฉินยิ้มเยาะ เหยียบคันเร่ง รถก็ราวกับลูกศรที่ออกจากเชือก พุ่งไปอย่างรวดเร็ว
บริเวณไฟเขียวไฟแดง หนิงเส่าเฉินหยิบกล่องบรรจุภัณฑ์ที่งดงามออกกล่องหนึ่งออกมาจากในกระเป๋ากางเกงสูท ส่งให้เฉินอีอี “รับไปสิ”
“นี่คืออะไรเหรอ? ” เฉินอีอี แปลกในเล็กน้อย
หนิงเส่าเฉินไม่พูดจา กลิ้งลูกกระเดือกขึ้นลงอย่างเซ็กซี่เล็กน้อย เฉินอีอีมองดวงตานั้น หรี่ดวงตา ก้มหน้าลง เปิดกล่องออก ดวงตาแสดงความเซอร์ไพรส์ “นี่….นี่คือสร้อยคอเส้นนั้นที่งานประมูลเมื่อวานไม่ใช่เหรอ? ” เดิมทีเธอคิดว่าหนิงเส่าเฉินจะมอบให้เย่หลิน แต่ไม่นึกเลยว่า จะมามอบให้เธอ
สะเทือนใจไม่หยุด
เวลานี้ รถได้มาจอดลงที่ตรงหน้าคฤหาสน์ที่ตกแต่งสไตล์ยุโรปหลังหนึ่ง เดินไปยังข้างที่นั่งคนขับ เปิดประตูรถให้เฉินอีอี ประคองเธอลงมา
สวัสดิการที่ไม่คาดคิดนี้ ทำให้เฉินอีอีตื่นเต้นในชั่วพริบตา สะบัดหน้า รู้สึกเหมือนว่าฝันไป
“เป็นอะไรไป ปวดหัวเหรอ? ” น้ำเสียงที่อ่อนโยนดังขึ้นข้างหูของเธอ
ส่ายหน้า “เปล่าค่ะ”
หนิงเส่าเฉินยิ้มเล็กน้อย “อย่างนั้นก็ดี ไปกันเถอะ” พูดพลาง จูงมือเฉินอีอีอย่างเป็นธรรมชาติ “บ้านนี้ มอบให้คุณ ต่อไป พวกเรา…..ก็จะอยู่กันที่นี่ ชอบไหม? ”
เฉินอีอีอดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ กล่าวถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า: “มอบ….มอบให้ฉัน? ” อีกทั้งเขายังพูดว่า”พวกเรา? ”
ตื่นเต้นดีใจจนทำให้เฉินอีอีสมองเลอะเลือน รอยยิ้มที่มุมปากของเธอก็เก็บไว้ไม่อยู่
“อืม ใช่ รอหลังจากฉันชี้แจงเรื่องราวกับเธอให้ชัดเจนแล้ว พวกเราก็จะมาอยู่ด้วยกัน”
“ไม่ ไม่ได้ บ้านหลังนี้ ฉันไม่สามารถรับไว้ได้ พวกเรา…..ความสัมพันธ์นี้ของพวกเรา มันไม่เหมาะสม”
หนิงเส่าเฉินคิ้วตก ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ในสายตาปรากฏความชื่นชม ลูบที่ผมยาวๆ ของเฉินอีอี “คุณกับพี่สาวของคุณ เหมือนกันมากจริงๆ เวลานั้น ฉันมอบคฤหาสน์ให้เธอ เธอก็ยืนกรานที่จะไม่รับ”
พูดถึงตรงนี้ สีหน้าของหนิงเส่าเฉินเศร้าโศกอย่างชัดเจน
เข้าไปในบ้าน เฉินอีอีนำกระเป๋าในมือวางลงบนโซฟา เห็นหนิงเส่าเฉินเดินเข้ามา เธอคิดๆ แล้วก็เอ่ยปากว่า: “ฉันคิดว่าคุณจะลืมพี่สาวฉันไปนานแล้ว ถึงอย่างไรฉันก็เห็นว่าความสัมพันธ์ของคุณกับเย่หลินค่อนข้างดี”
หนิงเส่าเฉินฝืนฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ฉันกับเธอ เป็นเพียงแค่ความรับผิดชอบ”
เขาพูดจบ ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “พี่สาวคุณไม่อยู่แล้ว ฉันไม่สนใจใครทั้งนั้น จะอยู่ด้วยกันกับใคร ฉันล้วนไม่สนใจ แต่เธอเป็นแม่ของลูก ไม่มีทางเลือกที่ดี”
“อย่างนั้น….ในเมื่อ คุณไม่สนใจ อย่างนั้นเพราะเหตุใด ฉันได้ยินมาว่า เพื่อเย่หลิน คุณถึงสามารถแยกจากเกาเหวินที่เป็นรักในวัยเด็กของคุณได้ล่ะ? ”
ปลายนิ้วของหนิงเส่าเฉินลูบบนโซฟาเบาๆ ยกมุมปากของเขาขึ้น ปรากฏรอยยิ้มที่เย็นชา แล้วหันหน้ากลับ เขาจ้องมองเฉินอีอี “ใครก็ได้ แต่เธอไม่ได้ เธอคือฆาตกรที่ฆ่าพี่สาวของคุณ”
