เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – บทที่ 212 ค่าตอบแทนพิเศษ

“เธอลาออกแล้ว” หนิงเส่าเฉินพูดจบ ก็บีบๆ หน้าเย่หลิน

เย่หลินดื่มน้ำเต้าหู้อยู่ ก็ขมวดคิ้ว “ลาออก หน้าที่การงานดีแบบนี้ เธอไม่เสียดายเหรอ? ดูเหมือนว่า คุณจะยังแพรวพราวไม่พอ? ”

เกาไห่กระแอมเบาๆ “พวกคุณค่อยๆ ทานกันไป ฉันจะไปบริษัทก่อน” เดินไปสองก้าวก็หยุดลง มองเย่หลิน “เย่หลิน ฉันว่าฉันอยากจะย้ายออก”

ตะเกียบในมือเย่หลินตกลงบนพื้น เธอขมวดคิ้ว “พี่ คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไร? หนิงเส่าเฉินมีเมียน้อย คุณก็ไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ? ไม่ใช่ว่าคุณก็มีผู้หญิงคนอื่นแล้วใช่ไหม? ”

พูดจบก็ก้มหน้า ทำท่าทางท้อแท้ใจ

หนิงเส่าเฉินกับเกาไห่มองหน้ากัน “อยู่ไปก่อนเถอะ รอให้จบเรื่องนี้แล้ว ถ้ายังอยากจะย้ายออก ฉันจะไม่โต้แย้งเลย”

เกาไห่ได้แต่ทำเสียง”อืม”

“เล่อจยา คุณอยู่ไหนแล้ว? การสัมภาษณ์จะเริ่มแล้วนะ” ซูหย่าดูเวลา คิ้วขมวดแน่น

เล่อเจียยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ กระทืบเท้าด้วยความโกรธ สายนี้มีรถประจำทางน้อยมาก อีกทั้งไม่มีรถแท็กซี่ มองรถคันหนึ่งที่เพิ่งขับออกไปตาปริบๆ

เกาไห่มองภาพบุคคลนั้นจนสุดป้ายชานชาลา เขาจงใจชะลอรถ เป็นเล่อจยาจริงๆ ด้วย วันนี้เธอรวบผมหางม้าสูง เดรสแขนกุดสีฟ้าคราม รองเท้าส้นสูง ไม่ได้เจอกันนาน เธอดูมีชีวิตชีวามาก

คิดๆ ดูแล้ว ก็ขับไปตรงหน้าเธอ หยุดรถแล้วลดกระจกลง “ไปไหน ฉันจะพาคุณไป”

เล่อจยากะพริบตาปริบๆ คาดไม่ถึงว่าจะเจอกับเกาไห่ ใจเต้นตุบๆ กัดฟันสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่พยายามสงบอารมณ์ตนเองลงแล้ว ก็ยิ้มให้เกาไห่เล็กน้อย แก้มสาลี่น้อยๆ สองข้างก็โดดเด่นขึ้นมา

“อืม สวัสดีค่ะ……ฉัน……ฉัน……” เล่อจยาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี คิดๆแล้ว ก็สูดลมหายใจเข้า “เอ่อ ฉันจะไปสัมภาษณ์ที่เกากรุ๊ป ไม่ทราบว่าคุณจะผ่านทางนั้นหรือเปล่า? ” เวลานี้ ได้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้จักว่าเขาเป็นใคร จึงจะดูฉลาดที่สุด

มิเช่นนั้น เขาจะรู้ว่า เพราะว่าเขาตนเองจึงไปที่เกากรุ๊ป เธอเกรงว่าเขาจะตกใจกลัว

เกาไห่ขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง แล้วกวาดสายตาลึกซึ้งมองเล่อจยา

มองดูเวลา “อย่างนั้นก็ขึ้นรถเถอะ! ”

รถขับไปอย่างรวดเร็ว วิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างถอยหลังไปอย่างเร็ว

อารมณ์เล่อเจียยังไม่สงบลงมา คนนั่งข้างๆ เธอคือเกาไห่ จิตใจก็ไม่สงบ เธอกลืนๆ น้ำลาย ก็พูดออกมาเบาๆ ว่า : “เอ่อ รบกวนคุณเลย”

เวลานี้ไฟแดงพอดี เกาไห่เลิกคิ้วหันไปมองเธอ “คุณไปสัมภาษณ์ตำแหน่งอะไร? ”

เล่อจยาถูกน้ำเสียงของเขาทำให้ใจสั่น พูดตอบกลับเบาๆ ว่า : “ออกแบบ” คิดๆ แล้วก็พูดเสริมว่า “ออกแบบสถาปัตยกรรม”

“ร้านอาหารของคุณไม่เปิดแล้วเหรอ? ” เกาไห่พยายามทำให้ตนเองแสดงออกอย่างอ่อนโยนลงเล็กน้อย

เมื่อได้สติกลับมา เล่อจยาจึงพยักหน้า “อืม บ้านฉันโดนรื้อถอน เปิดไม่ได้แล้ว! ”

เกาไห่มองเธอ “รื้อถอน? เช่นนั้นก็เป็นเรื่องดีนะสิ เพียงทำไมคุณดูไม่มีความสุขเลยล่ะ? ”

พอดีกับเวลานี้มือถือสั่นขึ้นมา นิ้วเรียวยาวของเกาไห่หยิบมือถือขึ้นมา เห็นว่าเป็นเฉินอีอีเลยไม่ได้รับสาย กดวางสายไป แล้วหันไปมองเล่อจยาเหมือนรอคำตอบของเธอ

เล่อจยาส่ายหัว “ดีใจ ดีใจอย่างแน่นอน นี่ก็เหมือนถูกลอตเตอรี่เลย วันนี้ฉันไปสัมภาษณ์เลยประหม่าเล็กน้อย”

เกาไห่เม้มปาก ยกยิ้มขึ้นมา

ต่อจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไร เมื่อถึงบริษัท รถยังไม่ทันหยุดดี เล่อจยาก็เปิดประตูลงไปเลย

เกาไห่เห็นท่าทีที่รีบร้อนออกไปของเธอ จึงขมวดคิ้ว ก้มหน้ามองตัวเอง เขาน่ากลัวขนาดนี้เลยเหรอ?

ซูหย่ายืนอยู่ด้านใน ดังนั้น จึงไม่เห็นว่าเล่อจยาลงมาจากในรถของเกาไห่ เพียงแค่เห็นเธอเข้ามา ก็โล่งอก “จยา คุณมาแล้วเหรอ? ยังดี ยังทันเวลา”

เล่อจยาสับสนงุนงง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ฉีกริมฝีปากยิ้ม “ใช่ ยังดี”

ต่อจากนั้น เธอจึงเห็นว่า ในสถานที่นี้มีคนเป็นร้อยคน จึงตะลึงงัน “ซูหย่า คนเหล่านี้ ล้วนมาสัมภาษณ์ทั้งหมดเลยเหรอ? ”

ซูหย่าดึงมุมเสื้อของเล่อจยา “ฉันก็เพิ่งจะรู้เหมือนกัน คุณบอกว่า รับสมัครทั้งหมดสามคนเท่านั้น นี่….มันเกินจากที่จินตนาการไปเยอะเลยนะ”

ในใจของเล่อจยาก็ยิ่งสับสนอลหม่าน ความรู้สึกเลื่อนลอย จิตใจไม่สงบ

คุณพระ คนเยอะแยะขนาดนี้ ประกาศรับสมัครสามคน ดูท่า วันนี้เธอไม่มีหวังโดยสิ้นเชิง

ห้องทำงานท่านประธาน เกาไห่ชี้ไปที่ภาพบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ “เสี่ยวตง คนคนนี้ ตกลงกันเป็นการภายใน”

เสี่ยวตกฟังแล้วไม่เข้าใจ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง “ตกลง….ตกลงกันเป็นการภายใน? ”

โค้งริมปากบางๆ ก้นบึ้งของหัวใจมีความรักความอ่อนโยนปรากฏเป็นระลอก เกาไห่ชำเลืองมองใบหน้าของเล่อจยาที่ตึงเครียด ความอ่อนโยนในสายตา คล้ายกับสามารถหยดลงมาเป็นหยดน้ำได้

คนอย่างเขานี้ไม่เคยลำเอียงในการทำงาน แต่ว่า หลังจากได้พบเล่อจยา เขาก็เริ่มทำเป็นกรณีพิเศษ

ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุใด แต่เขารู้สึกเพียงว่าการทำแบบนี้ เขามีความสุขมาก

เห็นเธอมีความสุข เขาก็มีความสุข

บางทีอาจจะเพราะเป็นก่อนหน้านี้หลายปี ทุกข์ทรมานมามากเกินไป จนกระทั่ง ได้พบกับเล่อจยา มันทำให้เขาเหมือนกับคว้าฟางเส้นหนึ่งที่ช่วยชีวิตเอาไว้ จึงตัดใจทิ้งไม่ลง

“จยาจยา คุณไม่ต้องกังวลไป คุณต้องเชื่อมั่นตัวเอง คุณจบการออกแบบมาด้วยคะแนนที่สูงที่สุดนะ” ซูหย่ามองออกถึงความกังวลของเล่อจยา จึงพูดโน้มน้าวเธออยู่ข้างๆ ไม่หยุด

เล่อจยาหันกลับไปมองเธอ หายใจหอบถี่ ทรวงอกขึ้นลง ที่ปรากฏในสมองอย่างฉับพลัน คือคำพูดสองสามคำที่เกาไห่พูดกับเธอตอนลงจากรถ “ทัศนคติคือทุกสิ่งทุกอย่าง”

หยิบทิชชูออกมาจากในกระเป๋า เช็ดเหงื่อที่อยู่ในมือ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนออกมาช้าๆ มองซูหย่า อารมณ์สงบลงอย่างมาก “ไม่เป็นไร ถ้าไม่ได้จริงๆ ปีหน้าฉันค่อยมาสอบใหม่ แต่ถ้าฉันสอบสัมภาษณ์ผ่าน คุณต้องเลี้ยงข้าวฉันนะ! ”

ซูหย่าโน้มตัวเข้ามาโอบกอดเธอเบาๆ “ได้สิ ฉันจะรอ วันนี้เอาบัตรเอทีเอ็มมาด้วย อยากทานอะไร คุณว่ามาได้เลย”

“คนต่อไป เล่อจยา เชิญเตรียมตัว”

เล่อจยามองซูหย่า ยิ้มเล็กน้อย แล้วหันตัวกลับ

ผ่านไปสามสิบนาที

“เล่อจยา พรุ่งนี้8โมงเช้า เจอกันที่บริษัท”

รอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเล่อจยาหายไป เธอคว้าเสื้อไว้แน่น ใจลอยไปครู่หนึ่ง แล้วจึงตอบสนองกลับมา มองเจ้าหน้าที่สอบสัมภาษณ์สองสามคน ฉีกยิ้ม กล่าวถามอย่างเสียงสั่นว่า: “หมายความว่า ฉันสอบสัมภาษณ์ผ่านแล้วเหรอคะ? ”

เสี่ยวตงยืนกอดอกอยู่ด้านข้าง พอผู้หญิงคนนี้เดินเข้ามา เขาก็เริ่มพิจารณาเธอ มองซ้ายมองขวา ก็มองไม่เห็นถึงความพิเศษอะไรของเธอ นอกจากความรู้ทางวิชาชีพที่ทำให้เขาต้องประหลาดใจอย่างมากแล้ว ทางด้านอื่นๆ ก็ธรรมดาๆ

ชั่วขณะหนึ่งก็ยิ่งไม่เข้าใจว่า เกาไห่ต้องการจะทำอะไรกันแน่

เขาติดตามเกาไห่มาหลายปี เขาไม่เคยปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ ด้วยนิสัยนี้ ในตอนนั้น จึงเกิดความเห็นต่างกับพ่อเกาอยู่หลายครั้ง

แต่ทำไมกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ถึงทำลายกฎเกณฑ์ไปได้ล่ะ?

ภาพเงาของชายรูปร่างสูงใหญ่ที่สังเกตการณ์อยู่ก่อนหน้า หลังจากเห็นภาพเงานั้นออกไปแล้ว ก็ยิ้มมุมปาก