สีหน้าเกาไห่ไม่ค่อยดี “คุณเข้าไปเถอะ เพียงแต่ว่า ถ้า……” เขาหยุดไปชั่วขณะ “ถ้าหาก เธอความจำเสื่อมจริงๆ ……ฉันหวังว่า คุณจะไม่บอกความจริงกับเธอนะ”
ซูหย่าจ้องมองเกาไห่อยู่ชั่วครู่ บนใบหน้าของเขาไม่ปรากฏท่าทีโกหก เธอกลับไปเกือบจะวิ่งเหยาะๆ เข้าไปในห้องผู้ป่วย
เล่อจยาเห็นซูหย่า ก็คิ้วขมวด “คุณ……คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ” ความแปลกหน้าในดวงตาคู่นั้นทำให้หัวใจของซูหย่าจมลง
ซูหย่าเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เตียง ดึงมือเธอมา “เล่อจยา คุณจำฉันได้ไหม? ฉันเสี่ยวหย่าไง”
เล่อจยาดึงมือกลับ มองซูหย่า แม้เธอจะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก แต่ว่าเธอยังคงจำได้ ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอ แต่เป็นคนคนละโลกกับเธอ ได้ยินว่าตระกูลเธอเป็นคนมีเงิน มีอำนาจ ด้วยเหตุนี้ เธอเป็นคนเย่อหยิ่ง ยโสโอหังอย่างมาก สัญชาตญาณของเล่อจยาบอกว่าไม่ค่อยชอบเธอ
เพียงแต่ว่าก็แปลกมาก เธอรู้สนิทสนมกับเธออย่างบอกไม่ถูก
ซูหย่ามองสองมือที่ว่างเปล่า โค้งตัวลงไปกอดเล่อจยา “ยัยบ๊อง คุณลืมฉันได้อย่างไร คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไร……” เธอร้องไห้โฮออกมา
เล่อจยารู้สึกว่าเสื้อด้านหลังเธอค่อยๆ เปียกชื้นขึ้นมา เธอสูดลมหายใจ “ซูหย่า เรา……คุ้นเคยกันมากเลยเหรอ? ”
เธอคิดๆ ดูเล็กน้อย ถึงแม้ว่าเราจะเป็นเพื่อนร่วมฉันเดียวกัน แต่ว่าเคยพูดคุยกันก็นับครั้งได้เลยไม่ใช่เหรอ?
กอดเธอร้องไห้อย่างนี้ อารมณ์ความรู้สึกนี้……
ซูหย่าทำอะไรไม่ถูก นี่ต้องเริ่มทำให้”ได้รับ”ความชื่นชอบจากเธออีกครั้งใช่ไหม?
คิดๆแล้ว เธอก็ปล่อย “เอ่อ คุณรอเดี๋ยวนะ ฉันจะออกไป แล้วเดี๋ยวจะเข้ามา”
มองซูหย่าวิ่งออกไปข้างนอก เล่อจยาก็ดึงผ้าห่มมาคลุมหัว สับสนเล็กน้อย นี่มันอะไรกัน ตื่นขึ้นมา เกาไห่ชายในฝันของเธอ จู่ๆ ก็สวมชุดนอนมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอ ผู้หญิงที่เธอไม่ชอบ ก็มากอดเธอ ร้องไห้ปานจะขาดใจ เพียงแต่หัวที่ปวดขึ้นมา ทำให้เธอคิดไม่ออก ก็เลยได้แต่หลับตาลงหลับไปอีกครั้ง บางทีตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ทุกๆ อย่างอาจจะกลับมาเป็นปกติ
เกาไห่ไม่ได้ไปไหน เขาเห็นซูหย่าออกมาเหมือนอย่างที่คาดไว้ ก็เลยไม่ได้ตกใจ มือเขาล้วงกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง เดินเข้าไปหาเธอ รูปร่างสูงใหญ่ ดูสง่าและสุขุม ต้องยอมรับว่า ผู้ชายตรงหน้า ดีที่สุดแล้วจริงๆ มิเช่นนั้น เล่อจยาจะรอเขามานานขนาดนั้นเหรอ
เธอสูดลมหายใจเข้า ยืนอยู่ตรงหน้าเกาไห่ “ประธานเกา ฉันมีเรื่องจะขอร้องคุณ”
เกาไห่พยักหน้า
“ที่เล่อจยาความจำเสื่อม ฉันคิดว่า เธอคงสะเทือนใจจนรับไม่ไหวอย่างแน่นอน หลายปีมานี้ เธอกับพ่อต่างพึ่งพาอาศัยกัน เพื่อพ่อของเธอแล้ว เธอยอมทิ้งหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่าง แน่นอนในใจเธอก็รับไม่ได้ที่คุณลุงเป็นอย่างนี้ จึงได้เกิดการสูญเสียความทรงจำไป” ชั่วขณะ เธอก็บอกใบ้ให้เกาไห่นั่งลงที่โซฟาข้างๆ แล้วจึงเล่าเรื่องราวที่เธอได้รู้จักเล่อจยาในหลายปีที่ผ่านมา ค่อยๆ เล่าออกมา……
เกาไห่ก็ประหลาดใจตลอด แล้วก็รู้สึกสงสาร……
“คุณคงจะแปลกใจมากสินะ ที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งชอบมาหลายปีแบบนี้ ประธานเกา ฉันไม่สนใจว่าคุณจะมีทัศนคติอย่างไรต่อเล่อจยา แต่ว่า เธอ….เป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่งจริงๆ ฉันหวังว่า ถึงแม้คุณจะไม่ชอบเธอ คุณก็อย่าทำร้ายเธอเลย แม่เธอเป็นบ้า พ่อเธอก็ตายไปแล้ว น้องชายคนนั้นคุณก็เห็น เป็นพวกเดนมนุษย์ไปแล้ว หลายปีก่อน ที่เปิดร้านอาหารริมทาง เพื่อนร่วมรุ่นดีๆ หลายคน ก็ค่อยๆ ห่างเหินกับเธอ ข้างกายเธอ น่าจะเหลือเพียงแค่ฉัน ดังนั้น จึงอยากขอร้องคุณว่า อย่าโหดร้ายกับเธอจนเกินไป”
ซูหย่าพูดพลาง ลุกขึ้นยืน โค้งคำนับกับเกาไห่
เกาไห่พิจารณาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า สวย นิสัยดี มองดูการแต่งตัวแล้ว ชัดเจนว่าเหมือนกับคนละโลกกับซูหย่าเลย อีกทั้งเมื่อวานที่เขาจะไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้พ่อเกา คนทางด้านนั้นก็บอกเขาว่า ซูหย่าจ่ายให้แล้ว
แล้วก็ ครั้งที่แล้วที่ไปร้านอาหาร เรื่องที่ซูหย่าช่วยเล่อจยาเก็บทำความสะอาดร้าน ความคล่องแคล่วนั้น สามารถมองออกว่า เธอเข้ามาช่วยที่นั่นอยู่บ่อยๆ คนสองคนต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาแปลกใจจริงๆ ว่า เพราะอะไรที่ทำให้พวกเธอ โอบกอดความรักความผูกพันแบบนี้เอาไว้ได้
“คุณซู รู้จักกับเล่อจยาได้อย่างไร? ” ในที่สุด เกาไห่ก็กล่าวถามออกมา
ซูหย่าตกตะลึงเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอจึงตอบกลับว่า: “เธอช่วยชีวิตเอาไว้ เธอทำให้ซาบซึ้งใจ จึงคิดว่าจะทำดีกับเธอไปชั่วชีวิต” เธอพูดอย่างเรียบๆ สองสามคำ แต่ทำให้ภายในใจของเกาไห่อดไม่ได้ที่จะชื่นชมซูหย่าอย่างมาก
“ในยุคสมัยนี้ คนที่รู้จักบุญคุณคนมีไม่มาก คุณซูเป็นคนที่หาได้ยากจริงๆ ” เขาชื่นชมจากใจจริง แต่สีหน้าของซูหย่าเปลี่ยนไปในทันที เธอขมวดคิ้ว จ้องมองเกาไห่ “คุณ….คุณจะมาชอบฉันไม่ได้นะ ฉัน…..ฉันไม่มีทางหักหลังเล่อจยาเด็ดขาด”
เกาไห่ยิ้มมุมปาก ลุกขึ้นยืน เขาส่ายหน้ากับซูหย่า “คุณซู มั่นใจตัวเองเกินไปหน่อยแล้ว ประโยคต่อไปของฉันยังไม่ทันพูดจบ ถึงแม่ว่าคนที่รู้บุญคุณคนจะหาได้ยาก แต่คนที่สละชีวิตเพื่อช่วยเหลือคน ก็ยิ่งน่าสรรเสริญ”
พูดจบ เขาก็หันหน้ากลับ มองไปยังห้องที่ปิดอยู่ คล้ายกับพูดพึมพำกับตัวเองว่า: “บางที ฉันก็ควรจะเรียนรู้จากคุณ ที่จะดีต่อเธอไปชั่วชีวิต”
ตอนแรกซูหย่าก็ไม่เข้าใจ ต่อมาได้สติ เธอก็ปิดปาก มองเกาไห่ ชี้ไปที่เขา แล้วเดินวนรอบ “เกา…..คุณ…คุณชอบเล่อจยาเหรอ? ”
ใบหน้าเกาไห่แดงระเรื่อ กระแอมเบาๆ “ก็อาจจะ”
ก่อนหน้านี้เกาไห่ก็รู้สึกว่าตนเองรู้สึกดีกับผู้หญิงคนนี้เล็กน้อย แต่ก็ไม่แน่ใจว่า นั่นคือชอบหรือไม่ แต่ว่า หลังจากได้ยินซูหย่าเล่าเรื่องของเล่อจยาเมื่อหลายปีมานี้ น้ำแข็งก้อนนั้นที่ปกคลุมภายในใจของเขา ก็ละลายไปโดยสิ้นเชิง เขาประหลาดใจอย่างมาก เขาไม่เคยคิดเลยว่า คนคนหนึ่งที่ไม่ได้มีชื่อเสียง จะมีผู้หญิงคนหนึ่ง จะเคยพยายามเพื่อเขา มุ่งมั่นยืนหยัดเพื่อเขาขนาดนั้น
นึกถึงเวลานั้น ที่ตนเองทำเพื่อเกาเหวิน ผู้หญิงที่ใจดำอำมหิตแบบนั้น และช่วงเวลาแห่งความทุกข์ผ่านพ้นไป เขาก็อยากได้ชีวิตกลับคืนมาใหม่อีกครั้ง
จู่ๆ ซูหย่าก็คล้ายกับว่านึกอะไรได้ หยิบมือถือจากในกระเป๋าออกมา เลื่อนเปิดในทันที หลังจากนั้นก็ส่งให้เก่าไห่ “คุณดู……”
เกาไห่มองซูหย่า แล้วลดสายตาลง ใบหน้าที่สวยงามปรากฏขึ้นตรงหน้า ผู้หญิงที่อยู่ในรูปเอามือเท้าคางจ้องมองตาแป๋ว ขมวดคิ้วที่งดงาม เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ มีความกังวลเล็กน้อยบนใบหน้ารูปไข่ที่ละเอียดงดงามของเธอ ผมที่ยาวราวกับน้ำตก สวมใส่ชุดกระโปรงสีไม่ฉูดฉาด ใบหน้าได้มาตรฐาน สวยงามอย่างมาก เพียงแต่ เห็นได้อย่างชัดเจนว่า เธอไม่ค่อยมีความสุข
“นี่คือ…..? ” ซูหย่าอวดอย่างภูมิใจ “สวยไหมล่ะ? สวยกว่าฉันไหม? ”
เกาไห่ขมวดคิ้ว “หมายความว่าอะไร? ”
“หมายความว่า ถ้าคุณชอบเธอนะ คุณก็ได้รับของที่ล้ำค่าแล้ว เพราะว่าเล่อจยา เธอเป็นคนที่มีศักยภาพ คุณดูสิ ในปีนั้น เธอทำเพื่อคุณ นี่คือรูปร่างหน้าตาหลังจากลดน้ำหนักแล้ว แต่ว่า….ปีนั้น คุณเกิดเรื่อง”
เกาไห่อ้าปากค้าง กลิ้งลูกกระเดือกขึ้นลง ในใจแปลกใจจริงๆ สีหน้าของเขาจึงงุนงงในทันที
