หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูดเขาก็มองไปที่หนิงเส่าเฉิน “ทันทีที่พ่อตื่นขึ้นก็ถามว่ามีอะไรผิดปกติกับสาวน้อยคนนั้นหรือไม่”
หนิงเส่าเฉินรู้สึกว่าลมหายใจที่ค้างอยู่ในใจมาหลายวันจู่ๆก็ได้ปลดปล่อย“พ่อ เธออยู่ในรถชั้นล่าง ผมจะบอกให้เธอขึ้นมา”
พ่อหนิงกระพริบตา
หนิงเส่าเฉิน ไม่ได้โทรหาเย่หลิน แต่ลงไปข้างล่างด้วยตัวเอง มองดูร่างที่วิ่งเหยาะๆ ของเขา แม่หนิงหันไปมองที่พ่อหนิง “ตาแก่เราคิดว่าหญิงน้อยคนนั้นผลักคุณลง เกือบ… … เกือบ ส่งเธอเข้าคุกแล้ว”
เสียงแม่หนิงลดลง เขาเห็นหน้าพ่อหนิงหน้าแดงทันที เขายกมือขึ้นอย่างลำบากและชี้ไปที่แม่หนิง “พวกเธอ.เธอ……”
“พ่อคะ หนู… หนูก็คิดไม่ถึงว่าพ่อจะต้องการช่วยเธอ หนูคิดว่าเธอเป็นคนผลักพ่อลงมา”
เมื่อเห็นหนิงเส่าเฉินดึงประตูรถเย่หลินก็รีบลุกขึ้นอย่างตื่นเต้นลืมว่าตัวเองยังอยู่ในรถ ทำให้ศีรษะโขกโดนหลังคารถจนมีเสียงดัง “โอ๊ย”
หนิงเส่าเฉินนั่งเข้าไปในรถและดึงเธอเข้ามา “เจ็บไหม ขอฉันดูหน่อย…”
เย่หลินโบกมือ “ช่างมันเหอะ รีบพูดให้ฉันฟังหน่อยคุณพ่อเป็นอย่างไรบ้าง? ตื่นหรือยัง”
ความวิตกกังวลของเธอทำให้หนิงเส่าเฉินเป็นทุกข์ เขาเอื้อมมือออกไปจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาและกดมือใหญ่ของเขาที่ด้านหลังศีรษะของเธอ “โธ่ ภรรยา ผมผิดต่อคุณจริงๆ”
นี่เป็นครั้งแรกที่หนิงเส่าเฉินเรียกเย่หลินแบบนี้เย่หลินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะฟื้นคืนสติ “หมายความว่าพ่อตื่นแล้วใช่มั้ย”
มือใหญ่ตบหลังเธอ “ตื่นแล้ว เขาต้องการพบคุณ ขึ้นไปกันเถอะ”
หยาดน้ำตาหยดลงบนหลังมือของหนิงเส่าเฉิน เย่หลินผลักหนิงเส่าเฉินออกไปและปาดน้ำตา “ไปกันเถอะ”
เมื่อทั้งสองเปิดประตูรถเห็นแม่หนิงและหนิงเชี่ยนยืนอยู่ไม่ไกลจากรถ เมื่อเห็นทั้งสองคนลงจากรถแม่หนิงก็ผลักหนิงเชี่ยน
เย่หลินและหนิงเส่าเฉินมองหน้ากันและก้าวไปข้างหน้า
ขณะที่หนิงเชี่ยนเพิ่งเดินไปข้างหน้าของทั้งสอง หนิงเชี่ยนมองไปที่เย่หลินและคุกเข่าลง “พี่สะใภ้ฉันผิดไปแล้ว ฉันทำผิดต่อคุณและเกือบจะส่งคุณเข้าคุก ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรสรุปเกี่ยวกับคุณจากการคาดเดาของฉันเอง ฉันขอโทษ…”
เย่หลินรีบก้าวไปข้างหน้าหนิงเชี่ยนแล้วจับมือทั้งสองข้าง “เสี่ยวเชี่ยนเธอกำลังทำอะไร เด็กโง่นั่นคือธรรมชาติของมนุษย์ ถ้าเปลี่ยนเป็นฉัน ฉันก็จะทำอย่างนั้นเช่นกัน คุณไม่ผิด ฉันไม่โทษคุณ จริงๆนะ” เขาพูดพร้อมปาดน้ำตาบนใบหน้าของหนิงเชี่ยน“อย่าร้องไห้เลย ฉันได้ยินเส่าเฉินบอกว่าคุณกับหลิวซูจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ของฉัน บางทีคุณ ก็อาจได้แต่งงานแล้ว.”
การเปลี่ยนหัวข้อของเย่หลินที่มีความห่วงใยและความเอื้ออาทรของเธอทำให้หนิงเชี่ยนอับอายมากขึ้น เธอโทษตัวเองที่ปฏิเสธผู้หญิง ที่อยู่ข้างหน้าเธอ
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทุ่มเททุกอย่างที่เธอมีเพื่อช่วยพี่ชายของเธอ ทำไมเธอถึงไม่เต็มใจที่จะให้อภัยเธอ?
ในเวลาเดียวกันแม่หนิงก็เข้ามาจับมือเย่หลิน “ลูกเอ๋ย พวกเราไม่ดีเอง ที่เข้าใจผิดทำให้เธอน้อยใจ…”
“แม่ พวกคุณลงมาหมดแบบนี้ พ่ออยู่คนเดียวคงเหงาน่าดูเรารีบขึ้นไปดูเขากัน” เย่หลินขัดคำพูดของแม่หนิง แต่“แม่” คำเดียวก็อธิบายได้ทุกอย่าง
พ่อหนิงเห็นเย่หลินก็ลุกขึ้นนั่งอย่างลำบาก เมื่อเห็นเช่นนี้ แม่หนิงก็ยกเตียงขึ้นวางหมอนไว้ข้างหลัง
เย่หลินก้าวไปข้างหน้าและโค้งคำนับพ่อหนิงอย่างสุดซึ้ง “พ่อคะ ขอบพระคุณอย่างสุดซึ้งที่ช่วยชีวิตหนูไว้ในวันนั้น”
แม่หนิงมองไปที่เย่หลินข้างเตียง แล้วมองดูความเจ็บปวดในดวงตาของลูกชาย เธอรู้สึกสะเทือนใจอยู่ครู่หนึ่ง ไม่น่าแปลกใจที่ลูกชายของเขายังคงเชื่อใจผู้หญิงคนนี้ได้มากหลังจากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
ตัวของเธอน่ายกย่องจริงๆ เธอไม่ถือโทษสิ่งที่คนอื่นทำกับเธอไว้มาใส่ใจแต่กลับขยายความมีน้ำใจให้กับผู้อื่นที่มีต่อเธอแทน
“ลูก เป็นโชคของเส่าเฉินจริงๆ ที่ได้แต่งงานกับเธอ” เสียงของพ่อหนิงแหบเล็กน้อย
เย่หลินจับแขนของหนิงเส่าเฉิน “พ่อ เป็นโชคของหนูต่างหากที่ได้แต่งงานกับเขา”
ณ จุดนี้ถือได้ว่าเป็นฟ้าหลังฝนจริงๆ
พ่อหนิงออกจากโรงพยาบาลอีกทีในวันรุ่งขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าสารพิษทั้งหมดในร่างกายของเขาถูกล้างออกไป หนิงเส่าเฉินปล่อยให้พวกเขาอยู่ในประเทศต่อไป
บ้านของตระกูลหนิงที่ถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลานาน กลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
อาจจะเป็นเพราะรอดชีวิตมาแล้วหรืออาจจะเป็นเพราะปมในใจของเขาที่ถูกปล่อยและอาจเป็นไปได้ว่าสารพิษในร่างกายหายไปแล้วบุคลิกของพ่อหนิงก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน
ในตอนเย็นวันนี่หนิงเส่าเฉินไม่ได้ทำงานล่วงเวลา
เมื่อเย่หลินเกลี้ยกล่อมให้เย่เสี่ยวโม่ไปที่ห้องเขาบังเอิญเห็นหนิงเส่าเฉินเปลื้องผ้าและเธอรีบหันหน้ากลับมาอย่างไว
ผ่านไปครู่หนึ่ง มือเรียวคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่เอว “บอกมา คุณไม่เคยเห็นตรงไหนบ้าง?”
ประโยคหนึ่งทำให้เย่หลินหน้าแดง “แล้วบอกฉันทีว่าตอนฉันไม่อยู่บ้านมากกว่าหนึ่งเดือนคุณกลับบ้านมาสายทุกวัน คุณไปทำอะไร? เย่เสี่ยวโม่กล่าวว่าคุณไปหาแม่เลี้ยงมาให้เขา ?”
หนิงเส่าเฉินเอามือแตะที่เอวของเย่หลินแน่น “เคยหาแม่เลี้ยงหรือไม่ ก็ต้องลองดูสิ คุณจะได้รู้เอง?” เขากระซิบที่หูของเย่หลิน
“หนิงเส่าเฉิน คุณนี่ น่าไม่อายจริงๆ ฉันไม่ต้องการ”
เขาไอเล็กน้อย “ฉันพูดอะไร ? น่าไม่อายหรือ？”
เย่หลินจับมือใหญ่ของเขาออกอย่างแรง “ฉันจะไปอาบน้ำก่อน”
“พร้อมกัน!”
“คุณไม่ใช่อาบแล้วเหรอ?”
“ผมไปช่วยคุณ.”
“หนิงเส่าเฉิน คุณนี่มันน่าไม่อายจริงๆ?”
เช้าวันรุ่งขึ้น
เมื่อรับประทานอาหารเช้าไปได้ครึ่งทาง หนิงเชี่ยนก็แนะนำให้ทุกคนทานอาหารเย็นร่วมกัน
พ่อหนิงซึ่งไม่ได้พูดอะไรเลยกล่าวว่า “เย่หลินเธอก็เรียกพี่ชายเธอมาด้วยนะ”
เย่หลินชะงักเมื่อครุ่นคิดแล้วพูดว่า “พ่อ เรียกพี่ชายแล้วเรียกพี่สะใภ้มาด้วยได้ไหม”
“พี่สะใภ้?” หนิงเส่าเฉินมองที่เย่หลิน “พี่ชายเธอแต่งงานมีพี่สะใภ้เมื่อไหร่”
เย่หลินยิ้ม ไม่พูด และขึ้นไปชั้นบนเพื่อเรียกเกาไห่ “พี่ ต้องพาพี่สะใภ้ของฉันมาที่นี่” หลังจากที่เธอเน้นอีกครั้ง ก่อนที่เธอวางสาย
หลังเลิกงานเกาไห่เห็นว่าเล่อจยาไม่ได้ส่งข้อความถึงเขาเป็นเวลานาน เขาโทรหาเธอหลายครั้งแต่เธอไม่รับสายจึงโทรหาเธอทางโทรศัพท์อีกครั้งไม่มีใครรับสาย เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เมื่อมาถึงแผนกออกแบบ มีเพียงพนักงานคนเดียวที่อยู่ที่นั้น เมื่อเห็นเขาเดินมาเขารีบลุกขึ้นและพูดว่า “ประธานเกามาที่นี่ทำไมครับ”
“เล่อจยาอยู่ไหน”
ชายคนนั้นก้มศีรษะลงและไม่กล้าพูด
“ถามคุณอยู่? ว่าเล่อจยาไปไหน” เสียงของเกาไห่ลดลงเล็กน้อย
“พี่เสี่ยวหยูขอให้ทุกคนไปทานอาหารเย็นในวันเกิดของเธอวันนี้ เล่อจยาน่าจะไปกับเธอ”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณไม่ไปล่ะ”
ผลักแว่นที่สันจมูกของเขาลง “ผมปวดท้อง เลยไม่ได้ไป”
เกาไห่มองมาที่เขา และพบว่าหลังจากนั้นไม่นาน เหงื่อของเขาก็ไหลออกมาจำนวนมากบนหน้าผากของเขา”คุณมีอะไรผิดปกติไหม ต้องพาคุณไปโรงพยาบาลหรือไม่”
