เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – บทที่ 267 อยู่ด้วยกัน

เมื่อได้รับผลการตรวจเลือด เล่อจยาก็พบว่ามือของซูหย่ากำลังสั่น

มองออกว่า เธอประหม่ากับเด็กคนนี้มาก แค่คิดถึงความสัมพันธ์ในอนาคตของเธอกับเซียวอู๋ เล่อจยาก็อดไม่ได้ที่จะกังวล

เธอหยิบแผ่นตรวจเลือดจากมือของเธอ และเหลือบมองและกระซิบว่า “ตั้งครรภ์ปกติ”

ทั้งสองคนถอนหายใจอย่างโล่งอก

หมอบอกว่าในช่วงสามเดือนให้ระมัดระวังให้มาก และในระหว่างทางกลับบ้าน ทั้งคู่ก็ดูประหม่าเล็กน้อย

“ของเย็น ของเผ็ด และอาหารขยะพวกนั้น คุณต้องทานให้น้อยลง ยังมีรองเท้าส้นสูงไม่ต้องใส่แล้ว และอย่าทำงานเหนื่อยเกินไป จำได้ไหม ?”

“ฉันหวังว่าคุณก็จะท้องเร็วๆนะ เมื่อเธอจากไป ซูหย่าก็ดึงเล่อจยา สีหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง”

“อย่าอย่าอย่า ฉันกับเกาไห่ตกลงกันแล้ว ภายในปีนี้ยังไม่เอาลูก โลกของเราสองคนยังไม่ได้ผ่านกันเลย”

หลังจากส่งซูหย่ากลับบ้าน เล่อจยาก็เอาแผ่นทดสอบทั้งหมดใส่ในกระเป๋าตัวเอง “ถ้าคุณมีเรื่องอะไร หรือว่าไม่สบายตรงไหน จะต้องรีบโทรหาฉันนะ ได้ยินไหม ? และ……คุณยังสามารถพิจารณาการตัดสินใจครั้งก่อนอีกครั้งได้นะ”

ซูหย่าพยักหน้า รู้แล้ว คุณเองก็ระวังตัวด้วย เธอชะงักชั่วคราว และดึงเล่อจยาอีกครั้ง “จำไว้ว่าอย่าลืมพูดเรื่องที่คุณจะไปทำงานกับเกาไห่เข้าใจไหม คุณมีพรสวรรค์ในด้านนี้ ต้องทำมันให้ดี อย่าทุ่มเทแรงกายทั้งหมดให้กับผู้ชาย รู้ไหม ?”

ตอนกลางคืน

“คุณสามี คุณให้ฉันทำงานเถอะนะ ฉันเบื่อจะตายอยู่แล้ว ”ตกกลางคืน ในที่สุดเล่อจยาก็อดไม่ได้ที่จะขอร้องอ้อนวอนเกาไห่

“ได้ ถ้าคุณไม่รู้สึกเหนื่อย พรุ่งนี้ก็ไปทำเถอะ” เกาไห่ปล่อยเธอไป เพียงแต่แค่กังวล ว่าเธอต้องพักผ่อนหลังจากถูกตีศีรษะ

วันรุ่งขึ้น เกาไห่ไม่ได้พาเธอไปที่เกากรุ๊ป

แต่ปล่อยให้เธอไปที่ใหม่อีกที่หนึ่ง

เมื่อมองไปที่อาคารที่แปลกตาข้างหน้า เล่อจยาก็งงงวย

“นี่คือบริษัทใหม่ที่ผมเพิ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ รอให้บริษัทเข้าที่เข้าทางแล้ว ผมจะมอบบริษัทนี้ให้คุณ เป็นยังไง ?”

เล่อจยาอ้าปากค้าง และโบกมือปัด “อย่างนั้นไม่ได้หรอก คุณยกย่องฉันมากเกินไปแล้ว ยังมีบริษัทอีก ฉันยังจัดการงานของตัวเองได้ไม่ดี คุณดูกำลังร่างกายนี้ด้วย และอีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้สนใจ ฉันก็แค่อยากทำงานออกแบบเล็กเล็กน้อยน้อยเท่านั้น”

เกาไห่มองดูเธอ “มีความทะเยอทะยานแค่นี้เองเหรอ ?”

“ไม่ ฉันมีความทะเยอทะยานสูงมาก”

“พูดมาสิ”

“ในชีวิตนี้ สามารถแต่งงานกับคุณ แปดปีเหมือนหนึ่งวัน เมื่อคิดแล้ว” นี่คือความทะเยอทะยานสูงสุดในชีวิตของเธอแล้ว

มุมปากของเกาไห่โค้งงออย่างสวยงาม เขายื่นมือใหญ่ออกมา จับเล่อจยา และจุมพิษที่ริมฝีปากของเธอ “คุณภรรยา ผมทำให้คุณรอนานแล้ว”

เล่อจยาไม่เข้าใจว่าทำไมเกาไห่จะต้องจัดตั้งบริษัทใหม่

อย่างไรก็ตาม เมื่อเกาไห่ตัดสินใจแล้ว เธอก็ไม่ควรถามอะไรมากนัก เขาทำอะไร เธอล้วนสนับสนุนเขา ดังนั้น จึงไม่ถามและไม่พูด

“หัวหน้าของบริษัทเป็นคนที่ผมเพิ่งว่าจ้างมาใหม่ อีกสักครู่เดี๋ยวผมจะไปทักทายกับเขาหน่อย…….”

“ไม่ต้องหรอก ฉันอยากจะพยายามด้วยความสามารถของตัวเอง ที่จะยืนหยัดอยู่ตรงนี้” มิฉะนั้น ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองมีกำลังเท่าใด

เกาไห่มองดูเธอ “ได้ คุณพูดจะทำยังไง ฉันก็ล้วนหฟังคุณ เพียงแต่ ถ้าคุณถูกรังแกอีกล่ะ ?”

เล่อจยารู้ว่าที่เขาพูดก็คือเรื่องของเสี่ยวหยูในตอนนั้น

“ไม่ต้องห่วง ข้างหลังฉันยังมีคุณ คุณทำให้ฉันเป็นกังวล ไล่เธอออก คุณจะแก้แค้นในแค้นส่วนตัวของฉัน ใช่ไหม ?”

เกาไห่พยักหน้า แล้วไม่รู้ว่าจะโทรหาใครดี

หลังจากให้เกาไห่ไปแล้ว เล่อจยาก็เดินตรงขึ้นตึกไป แล้วไปที่แผนกบุคคลก่อน จากนั้นค่อยไปแผนกออกแบบ

ถึงแม้ว่าจะเป็นบริษัทที่ถูกจัดตั้งขึ้นมาใหม่ แต่ ต้องพูดเลยว่า เกาไห่เตรียมพร้อมทั้งหมด

เมื่อเธอมาถึงแผนกออกแบบ เกือบทุกคนในแผนกออกแบบก้มศีรษะ โดยแทบไม่มีใครสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเธอเลย

สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อย ในขณะนี้ ประตูห้องของผู้จัดการเปิดออก มีผู้หญิงเดินออกมาจากข้างในห้องนั้น

เมื่อเล่อจยาเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้อย่างชัดเจน สีหน้าของเธอก็มืดมนลง

“เฉิงหยวน ?”

“เล่อจยา ?”

ทั้งสองคนเป็นเพื่อนร่วมมหาลัยกัน และในตอนนั้นเฉิงหยวนก็ชอบเกาไห่ด้วย ได้ยินว่าพ่อเฉิงและพ่อเกามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก เฉิงหยวนกับเกาไห่ก็อยู่โรงเรียนมัธยมเดียวกัน อายุน้อยกว่าเกาไห่สองปี ในตอนนั้น ที่โรงเรียน เจิงหยวนมักจะเรียกตัวเองว่าคู่รักวัยเด็กของเกาไห่

เธอไม่รู้ว่าเกาไห่ความรู้สึกช้าจริงจริงหรือเปล่า เขาจัดเธอและเจิงหยวนมาไว้ด้วยกัน ต่อจากนี้ มันจะเป็นปัญหาใหญ่แล้วจริงๆ

อย่างไรก็ตาม ลองคิดดู ก่อนการแก้แค้นของเกาไห่ เธอก็ได้กลายเป็นภรรยาของเขาแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจผู้หญิงคนนี้

แค่เมื่อคิดถึงเรื่องของไห่ยุ่น ก็ยังไม่เข้าใจ และศัตรูรักก็มาอีกคนแล้ว เล่อจยาค่อนข้างหดหู่

“เล่อจยา ได้ยินเพื่อนร่วมชั้นบอกว่า คุณไปเปิดแผงขายอาหารแล้วเหรอ ? แล้วทำไมถึงกลับมาทำงานอีกแล้วล่ะ ?”

เล่อเจียเหอะเหอะสองครั้ง “ถูกสาวงามติดตาม ช่างเป็นเกียรติยิ่งนัก”

พูดจบ เธอก็มองไปทั่วทั้งสำนักงาน มีที่ว่างตรงสุดมุมห้องอยู่ที่หนึ่ง เธอขมวดคิ้ว ทำไมต้องรักษาไว้แบบนี้ทุกครั้งนะ ?

“ได้ยินมาว่าเมือง W นั้นเป็นการออกแบบของคุณ ?”

เล่อจยาไม่คาดคิดว่าเฉิงหยวนจะตามมา และเธอก็จัดโต๊ะ พลางพยักหน้าว่า “ใช่ โชคดี ที่เข้าตาของประธานเกา”

“ในเมื่อประธานเกาชอบคุณมากขนาดนี้ แล้วทำไมคุณอยากเปลี่ยนงานล่ะ ?”

เปลี่ยนงาน ? ที่แท้….ก็ปรากฎว่า เฉิงหยวนก็ไม่รู้ว่าเจ้านายเบื้องหลังก็คือเกาไห่ ดังนั้น เธอจึงอารมณ์ดีขึ้นมา “ก็ เป็นพนักงาน แน่นอนว่าที่ไหนให้เงินเดือนสูง ก็ไปทำที่นั่น ? ”

เฉิงหยวนเหลือบมองเธอ “คุณนี่ตรงไปตรงมาจริงๆ”

หลังจากพูดเสร็จ เธอวางเอกสารบนมือลงบนโต๊ะของเล่อจยา “งั้น คุณดูนี่”

เมื่อมองดูเอกสารที่อยู่ตรงหน้า เล่อจบาก็ประหลาดใจมาก เมื่อมอง มันเป็นโครงการใหญ่ เดิมทีคิดว่าเฉิงหยวนจะบีบเธอออก และให้สิ่งที่ไม่ดีแก่เธอทำ

แต่ไม่คิดเลยว่า จะให้ความสำคัญกับเธอขนาดนี้

งานที่ท้าทายทำให้คนมีแรงจูงใจมากขึ้น

ในอีกสามหรือสี่วันข้างหน้า เล่อจยานอกจากเวลานาน อยู่ที่บริษัทและที่บ้าน ก็ล้วนอยู่กับการออกแบบนี้

อย่างไรก็ตาม นี่มันก็สอดคล้องกับงานและการพักผ่อนของเกาไห่

ไม่มีใครพูดถึงเรื่องของไห่ยุ่น เห็นได้ชัดว่าเล่อจยาไม่ค่อยพอใจกับวิธีการของไห่ยุ่น เมื่อรู้ว่าพวกเขาแต่งงานกันแล้ว ยังใช้วิธีแบบนี้มาเพื่อได้รับความเห็นใจจากเกาไห่

เธอไม่อยากถามเกาไห่ ว่าหาเธอพบหรือไม่ และกลับมาหรือเปล่า สำหรับผู้หญิงที่โลภผู้ชายอย่างเธอ เธอไม่อยากทำตัวเป็นแม่พระ

ในห้องหนังสือ เล่อจยานอนอยู่บนโซฟา เกาไห่อยู่หน้าโต๊ะหนังสือ มันเงียบมาก แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาทั้งสี่สบตากันและยิ้ม บรรยากาศรอบข้างดีมากจนทำให้คนอิจฉา

แม้ว่าตอนนี้เกาไห่จะเป็นผู้จัดการ แต่ เล่อจยารู้ว่าในตอนที่เขาอยู่ในโรงเรียน พรสวรรค์การออกแบบของเขา ได้รับการยกย่องจากครูมากกว่าหนึ่งคน

ดังนั้น เมื่อเธอปัญหาที่แก้ไขไม่ได้ เธอก็จะถามเกาไห่

สามีภรรยาทั้งสองสามารถมีหัวข้อร่วมกันได้ สิ่งนี้ทำให้เล่อจยาภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง

วันนี้ เมื่อเกาไห่เห็นเล่อจยาเขียนวาดลบลบอยู่ทั้งคืน เขาก็หงุดหงิดมาก

เขาวางงานบนมือลง และก้าวไปข้างหน้า เอาขายาวก่ายบนเก้าอี้โซฟา เอื้อมมือออกไป “เอาให้ผมดูหน่อย“

เล่อจยายื่นกระดาษในมือให้เกาไห่ ขมวดคิ้ว ทำปากมุ้ย “จุดชมวิวนี้ ฉันคิดยังไง ก็ยังรู้สึกว่ายังขาดอะไรอีกนิดหน่อยก็จะกลายเป็นอาณาจักรแล้ว”

เกาไห่ชี้ไปที่แก้มข้างขวาของเขา “ให้รางวัลผมหน่อย แล้วผมจะให้คำชี้แนะกับคุณ”